ตอนที่ 4 พรหมลิขิตก็คือพรหมลิขิต

ต้นหลิว//นางเอก

หลังจากที่ฉันหนีออกมาจากห้องของชายแปลกหน้าคนนั้น ใครจะรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่ตอนนี้คือนอนร้องไห้อยู่กับเตียง และคิดถึงใบหน้าคนที่เขาหักอกฉัน ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าฉันคนนี้จะเป็นได้แค่น้องสาวในสายตาเขา คือๆ

ก๊อกๆก๊อก~•

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมด้วยเสียงของเพื่อนสนิท เฮ้อ มาได้แล้วนะนังตัวดี มีอย่างที่ไหนทิ้งเพื่อนสนิท แต่น่าสงสารอย่างฉันไปสวีทหวานกับแฟนตัวเอง

ยัยไหม:ต้นหลิวๆแกตื่นยัง

สิ้นสุดเสียงของยายนั่น ฉันจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกจากเตียง เพื่อไปเปิดประตูให้เจ้าหล่อน

ยัยไหม: โอ๊ยกว่าจะเสด็จมาเปิดประตูให้ฉันได้ไม่ปล่อยฉันยืนข้างรากเลยล่ะ

ต้นหลิว: บ่นจริงๆเลยแก เมื่อคืนทิ้งฉันไปฉันยังไม่พูดเลยสักคำ ว่าแต่มาปลุกฉันเนี่ยมีไร

ยัยไหม: โหตาแดงกล่ำเชียว อยู่คนเดียวหนีไม่พ้นนอนร้องไห้เดี๋ยวสิแก

ต้นหลิว:หื้อออออแก ไอ้ไหม ฉันถามแกหน่อยสิฉันไม่ดีตรงไหน ทำไมเขาถึงไม่เลือกฉัน

ยัยไหม: โอ๊ยแกหยุดหยุดๆหยุด อย่ามาสำออยนั่งร้องไห้ให้ฉันเห็นนะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่ใช่แกไม่ดีหรอก แกดูแกดูดีทุกอย่าง แค่ผู้ชายคนเดียวจะมาจมปลักทำไมวะ ไปๆๆไปแต่งตัวเลย เล่นน้ำทะเลกันดีกว่าแก อ๋ออย่าลืมแต่งตัวแซ่บๆด้วยนะแก เผื่อจะมีหนุ่มใหม่ๆเข้ามาในชีวิต

ต้นหลิว: ไอ้ไหม แกคิดว่าตอนนี้ฉันมีอารมณ์ไปเล่นน้ำแกไหม เพื่อนบ้าแทนที่จะมาปลอบใจ ดันยุให้กูมีใหม่

ยัยไหม: โอ๊ยเบื่อจะฟัง แกรีบแต่งตัวแล้วก็รีบออกมาเหอะ แค่นี้แหละถึงไปรอแกข้างหน้านะ

พอพูดจบปุ๊บไอ้เพื่อนตัวแสบของฉัน ก็รีบเดินออกจากห้องไป เฮ้อ.... ช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆนี่มันบังคับชัดๆ เอาวะ ประชดชีวิตแม่ง คิดได้ดังนั้น ฉันจึงหยิบบิกินี่ ซึ่งมันก็ไม่ได้โป๊อะไรมาก บิกินี่ของฉันเป็นทูพลีล ตัวบนเป็นเกาะอก ลายขนนกสีชมพู ข้างล่าง เป็นกึ่งกางเกง ขาสั้น สั้นประมาณคืบนึงละมั้ง ทับด้วยกระโปรงลูกไม้สีขาว

หลังจากฉันแต่งตัวเสร็จ ก็เดินออกมาอยู่หน้าห้อง ไหนบอกจะรอไม่เห็นแม้กระทั่งวี่แวว แรงเงา ใยไหมใยไหม ช่างเถอะ คงไปรออยู่ที่ แถวๆริมทะเลแล้วมั้ง คิดได้อย่างนั้น ฉันจึงเดินเรื่อยๆไปตามทาง

พาคิน//พระเอก

หลังจากพักผ่อนเต็มที่แล้ว ผมก็เดินออกมาจากห้อง และตรวจตรารีสอร์ทของตัวเอง ตรวจดูแล้วผมว่าผมคงต้อง ปรับฮวงจุ้ยของรีสอร์ทตัวเอง บอกตามตรงเลย ไม่รู้ว่าเป็นที่ตัวผมหรือรีสอร์ท ตั้งแต่มาที่นี่ ก็มีแต่เรื่องวุ่นๆ ให้ผมได้ทำ ในขณะที่ผม เดินตรวจตราอยู่ ใครจะไปรู้ พรหมลิขิตก็คือพรหมลิขิตนั่นแหละครับ ผมเดินมาเจอ ร่างหญิงสาวที่ผมเองก็คิดถึง เพิ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ภาพของผมตรงหน้า ร่างเล็ก พร้อมกับชุดว่ายน้ำ สีสันสีชมพู ขับกับสีผิวของเธอขาวผ่องเป็นยองใย ในใจของผมคิดได้ทันที น่าเสียดายจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าเมื่อคืนยายนี่ เมาจนไม่ได้สติ ร้อยทั้งร้อย ผมบอกเลยยังไงก็เสร็จผม เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว ผมจ้องมองเธออยู่สักพัก ก่อนจะเห็นเธอ เดินลอยๆอยู่คนเดียว ผมเลิกสนใจเธอสักพักและหันมา มองหาห้องพัก

"ห้องB38" ไวกว่าความคิด ก็การกระทำของผมนี่แหละไม่รอช้า ผมต่อสายหา วายุโดยทันที

พาคิน: ฮัลโหล

วายุ :ครับนาย มีไรหรอคับนาย

พาคิน: วายุ ฉันอยากให้แกช่วยเช็คข้อมูลของลูกค้า ที่เข้ามาใช้บริการรีสอร์ทเรา ห้อง B 38 ให้ฉันหน่อย แล้วก็ขอคีย์การ์ดห้อง

วายุ. : ได้ครับนาย แต่มันจะไม่เป็นอะไรหรอครับ ห้อง B 38 มีคนเข้าพักอยู่นะครับ

พาคิน: ฉันรู้แล้ว เอามาให้ฉันเถอะหน่า แค่นี้แหละ อ้อ ถ้าหาฉันไม่เจอ ให้เอาคีย์การ์ด วางไว้บนเตียงฉันเลย

หลังจากคุยกับวายุเสร็จ ผมก็รีบเดินเข้าไปหา หญิงสาว ที่เดินลอยไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมเดินหาเธอได้สักพักใหญ่ๆ ก็มาเจอกับหญิงสาว ที่ผมตามหาอยู่ กำลังเดินเล่น ไปตามชายหาด ที่ขาวสะอาด โดยไม่รู้เลย สายตาผู้ชายแถวนั้น ได้จดจ้องมาทางเธอ เหมือนเจอเหยื่อ

พาคิน:จะเดินอวดหุ่นไปถึงไหนว่ะนั่น

ผมได้แต่พึมพำออกมา เรารีบวิ่งไปหาเธอ พร้อมกับถอด คลุมขอผมไปคลุ่มช่วงบนตัวหญืงสาวแทน

ต้นหลิว//นางเอก

ต้นหลิว:เห้ยยย (ฉันร้องอุทานเมื่อมีคนอยู่ๆก็มาคุมให้เสื้อฉัน)

พาคิน: ไงสาวน้อย มาเดินคนเดียวไม่เหงาหรอ ให้พี่เดินเป็นเพื่อนไหม

เสียงใครบางคนดังมาจากข้างหลัง หลังจากคลุมฉันเสร็จแล้ว ตั้งเสียงนั้นทำให้ฉันอดที่จะหันไปหาเขาไม่ได้เลย ฉันจำเสียงนี้ได้ดี ถึงแม้ว่าจะเพิ่งเคยเจอกับเขา เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว ใบหน้าที่เข้ารูป ผิวขาวๆ ดวงตาที่คมเข้ม รูปปากที่ได้รูปแสนจะน่าจูบ พร้อมกับผมสีดำ ได้หยิบระยับ แน่นอนไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือผู้ชายพี่ช่วยฉันไว้เมื่อคืน เฮ้ยมาคิดคิดแล้ว ทำไมฉันไม่เจอเขาตั้งแต่แรก ก่อนที่ฉันจะรักใครคนนั้น.....

พาคิน: อะแฮ่มมองนานอย่างนี้ ถ้าพี่เป็นปลากัด น้องคงท้องไปแล้วครับ

คำพูดของเขา ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์

ต้นหลิว: มองอะไรยะ ฉันแค่ตกใจ อยู่ๆก็มานึกว่าจะมีคนฉุด แล้วอีกอย่างในเป็นที่ชื้นแต่ตอนไหนฉันจำได้ว่าฉันเป็นลูกคนเดียว

พาคิน: เออจริงด้วย งั้นผมไม่เป็นพี่ก็ได้ครับว่าแต่ถ้าไม่ให้ผมเป็นพี่ แล้วจะให้ผมเป็น......

ต้นหลิว: หยุดเลยนะเราเพิ่งรู้จักกันแน่นอน ในก็คือคนแปลกหน้า

พาคิน: โถ่เสียดายจังเลยครับ ไอ้ผมก็คิดไปไกลนึกว่าน้องอยากเป็นมากกว่านั้น อยากเปลี่ยนสถานะตอนไหน บอกผมได้นะครับ แล้วนี่มาคนเดียวหรอครับหรือว่ามากับเพื่อนมากับแฟน

ต้นหลิว: มากับเพื่อน ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะ

พาคิน: เดี๋ยวครับเดี๋ยวครับมากับเพื่อนแล้วทำไมมาเดินคนเดียวล่ะครับไม่เหงาหรอ ให้ผมเดินเป็นเพื่อนไหมจริงด้วยนี่ก็เย็นแล้ว อันที่จริงผมเองก็ไม่ได้อยากทวงบุญคุณอะไรหรอกนะครับแต่เมื่อคืนถ้าจำไม่ผิด ผมว่าผมช่วยคุณไว้นะมันจะเป็นอะไรไหมครับถ้าคนที่ผมช่วยไว้จะเลี้ยงข้าวเย็นผมสักมื้อ

ต้นหลิว: นี่นายไม่มีเงินหาข้าวกินเองหรือยะ ถึงต้องมาเป็นผู้มีพระคุณของฉันแล้วฉันเลี้ยงเนี่ย แล้วเธอเอาเถอะ ถือว่าตอบแทนที่ไหนช่วยฉันละกันอีกอย่างเดินคนเดียวมันก็เซ็งๆ สู้ไปหาอะไรกินดีกว่า

จบคำพูดของฉันฉันก็เดินนำหน้าเขามาซึ่งแน่นอนว่าฉันไม่ต้องเชิญอะไรเขามาก เขาก็เดินตามมาต้อยๆๆ จนตอนนี้เราสองคนเดินขนาบข้างกัน บอกเลยว่าไม่ได้อ่อย แต่การที่จะหาใคร .มาทำใจสักคนมันก็คงไม่แปลก

... -------ติดตาทตอนต่อไป-------...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***