ตอนที่ 4 : คนที่พี่ไม่พูดถึง
ช่วงสองสัปดาห์หลังจากวันนั้น มินแทบจะกลายเป็น “เงา” ของพีทไปแล้ว
ไปชมรมก็อยู่ด้วยกัน กลับหอก็เดินด้วยกัน
บางวันก็นั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดเดียวกัน แม้จะเงียบทั้งคู่แต่กลับรู้สึกอุ่นใจ
พีทไม่ใช่คนพูดมาก แต่มินเริ่มชินกับความเงียบของเขา
เพราะในความเงียบนั้น—มี “ความอ่อนโยน” แอบซ่อนอยู่เสมอ
---
วันหนึ่งหลังเลิกคลาส พีทต้องไปส่งแบบงานที่คณะ
มินเลยเดินไปเป็นเพื่อน ระหว่างรอเขาเซ็นเอกสารอยู่ที่โต๊ะอาจารย์
มินก็หันไปเห็นรูปถ่ายที่ติดอยู่บนบอร์ด
รูปนั้นเป็นภาพรุ่นพี่สถาปัตย์กลุ่มหนึ่งในงานประกวดเมื่อสองปีก่อน
ตรงกลางของภาพคือ พีท — ยืนยิ้มอยู่ข้างผู้ชายอีกคนหนึ่ง
ผู้ชายคนนั้นหล่อ ใบหน้าใจดี แต่แววตาอบอุ่นแปลกกว่ารอยยิ้มทั่วไป
ใต้ภาพเขียนว่า “พีท & คิน – ทีมออกแบบยอดเยี่ยมประจำปี”
มินมองภาพนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปถามเมื่อพีทเดินกลับมา
> “พี่...คนในรูปนี่ใครเหรอครับ?”
> “คนรู้จัก”
> “ดูสนิทกันนะ”
> “...”
> “ชื่อคินใช่ไหม?”
> “อย่าพูดถึงเขา”
เสียงพีทเย็นลงจนมินชะงัก
สายตาที่เขามองมาไม่ใช่ความโกรธ แต่มันเต็มไปด้วยบางอย่าง—เศร้า อึดอัด เหมือนกำลังหนีจากความทรงจำบางอย่าง
> “ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะ...”
> “ไม่เป็นไร แค่ไม่อยากพูดถึง”
หลังจากนั้น พีทก็เงียบไปตลอดทางกลับ
---
เย็นวันนั้น
ฝนตกอีกแล้ว — คราวนี้แรงกว่าเดิม
มินเดินถือร่มอยู่ข้างพีท แต่บรรยากาศรอบตัวกลับเย็นเฉียบ
เขาอยากพูดอะไรสักอย่างให้บรรยากาศดีขึ้น แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง
> “พี่พีท…”
> “ว่าไง”
> “ผมแค่...กลัวว่าพี่จะไม่อยากคุยกับผมแล้ว”
> “ทำไมคิดแบบนั้น”
> “ก็พี่ดูเหมือนมีเรื่องในใจเยอะ ผมกลัวว่าจะไปยุ่งเรื่องที่ไม่ควร”
พีทหยุดเดิน หันมามองหน้าเด็กตรงหน้า
> “มิน”
> “ครับ?”
> “นายไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก แค่บางเรื่อง...ฉันยังไม่พร้อมจะพูด”
มินพยักหน้าช้า ๆ
> “โอเคครับ ผมจะรอ”
คำพูดนั้นเรียบง่าย แต่พีทรู้สึกเหมือนมันทะลุผ่านกำแพงในใจบางส่วนไปได้
เขาไม่เคยมีใครพูดว่า “จะรอ” โดยไม่เรียกร้องสิ่งใดเลยมาก่อน
---
คืนนั้น
พีทนั่งมองภาพในโทรศัพท์ — ภาพเก่าเมื่อสองปีก่อน
ในนั้นมีเขาและ “คิน”
คนที่เคยอยู่ข้าง ๆ กันเสมอในทุกโปรเจกต์ ทุกคืนที่อดนอน
คนที่เคยจับมือเขาไว้แน่นตอนที่พีทหมดแรง
คนที่เขาคิดว่า...จะอยู่ด้วยกันไปอีกนาน
แต่สุดท้าย “คิน” ก็หายไป — ไม่มีคำลา ไม่มีเหตุผล
---
ในขณะที่พีทจมอยู่กับอดีต
ข้อความแจ้งเตือนใหม่ก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ
> [มิน : พรุ่งนี้อย่าลืมเอาร่มไปนะครับ เหมือนฝนจะตกอีก]
> [มิน : แล้วก็...อย่าคิดมากนะครับ ผมอยู่ตรงนี้เสมอ :]
พีทมองข้อความนั้นอยู่นาน ก่อนจะพิมพ์ตอบเพียงสั้น ๆ
> [ขอบคุณ]
แต่ในใจกลับรู้สึกมากกว่าคำใด ๆ ที่เคยพูด
---
วันถัดมา
มินซื้อกาแฟมาให้เหมือนเคย
แต่วันนี้บนฝาแก้วมีข้อความเพิ่มขึ้น
> “สำหรับพี่พีท : ถึงจะไม่อยากพูด แต่ผมพร้อมฟังเสมอนะ”
พีทมองข้อความนั้น —
เขาไม่พูดอะไร แค่ยกแก้วขึ้นจิบ และสบตาเด็กคนนั้นอย่างเงียบ ๆ
ในแววตาคู่นั้นมีบางอย่างเปลี่ยนไป
ไม่ใช่เพียงความเอ็นดู แต่มันคือ “ความไว้ใจ” ที่เริ่มงอกขึ้นกลางหัวใจ
---
ค่ำวันเดียวกัน
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
> “พีท เปิดหน่อยดิ”
พีทเปิดประตู — และยืนชะงักเมื่อเห็นคนตรงหน้า
"คิน"
คนในภาพถ่ายเมื่อวันก่อน...ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง
> “เราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
> “...”
> “ยังวาดแบบตอนกลางคืนเหมือนเดิมสินะ”
พีทกำหมัดแน่น ความรู้สึกมากมายตีขึ้นมาในอก
> “นายกลับมาทำไม”
> “เพราะฉันคิดถึงนายไง พีท”
เสียงนั้นนุ่มเหมือนเดิม แต่ในหัวใจของพีทกลับวุ่นวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
และเขาไม่รู้เลยว่า — ประโยคสั้น ๆ นั้นจะเปลี่ยนทุกอย่างระหว่างเขา กับมินไปตลอดกาล
---
ตอนจบของตอนที่ 4
> บางครั้ง “อดีต” ก็เหมือนรอยฝนที่ยังไม่แห้งดี
> ต่อให้มีใครใหม่คอยเช็ดให้...แต่แค่หยดเดียวจากอดีตก็อาจทำให้ใจสั่นอีกครั้ง
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 32
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments