ตอนที่ 3 : กาแฟแก้วนั้น กับความรู้สึกที่เริ่มไม่เหมือนเดิม
> “พี่พีท วันนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ?”
เสียงนั้นดังขึ้นขณะพีทกำลังเก็บแบบร่างใส่แฟ้มหลังเลิกเรียน
มินมายืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องเรียนของคณะสถาปัตย์ ใส่เสื้อเชิ้ตพับแขนขึ้นอย่างลวก ๆ และยิ้มเหมือนทุกครั้งที่เจอ
> “ทำไมต้องชวนผม”
> “ก็ผมอยากเลี้ยงขอบคุณพี่ ที่ช่วยดูงานให้เมื่อวาน”
> “เลี้ยงผมเหรอ”
> “ครับ! แต่อาจจะได้แค่ร้านข้าวแกงนะ ผมยังเป็นเด็กหอจน ๆ อยู่เลย”
พีทหัวเราะเบา ๆ เป็นเสียงหัวเราะจริง ๆ ที่มินไม่ค่อยได้ยินจากปากเขา
> “ได้สิ ร้านข้าวแกงก็ได้”
---
ร้านข้าวแกงใต้ตึก
โต๊ะไม้เก่า ๆ กับพัดลมเพดานที่หมุนเอื่อย ๆ กลับกลายเป็นที่นั่งที่อบอุ่นที่สุดในวันนั้น
มินเลือกกับข้าวมาสองอย่าง ส่วนพีทเลือกเมนูเดิม ๆ ที่กินเป็นประจำ
> “พี่กินแต่ของจืด ๆ แบบนี้ทุกวันเลยเหรอครับ”
> “อืม”
> “ไม่เบื่อเหรอ”
> “มันไม่สำคัญว่าจะเบื่อหรือไม่ แค่กินให้อิ่มก็พอ”
มินจ้องหน้าเขา แล้วพูดเบา ๆ
> “แต่ผมว่าชีวิตมันควรมีรสชาติหน่อยนะครับ”
พีทเงยหน้าขึ้น สบตากับดวงตากลมโตที่มองมาอย่างจริงจัง
คำพูดธรรมดานั้นกลับกระแทกใจเขาอย่างแปลกประหลาด
> “แล้วนายล่ะ ชีวิตนายมีรสชาติแบบไหน”
> “ผมเหรอ... หวานบ้าง เผ็ดบ้าง แต่ไม่เคยจืดครับ”
คำตอบพร้อมรอยยิ้มกว้างทำให้พีทรู้สึกว่า—เขาอยากรู้จัก “รสชาติ” ของชีวิตแบบมินให้มากกว่านี้
---
คาเฟ่ยามบ่าย
หลังจากกินข้าวเสร็จ มินลากพีทไปคาเฟ่เล็ก ๆ หน้ามหา’ลัย
ร้านตกแต่งเรียบง่าย กลิ่นกาแฟลอยอบอวล
> “พี่กินกาแฟไหมครับ”
> “ปกติไม่ค่อยกิน”
> “งั้นลองดูสิครับ ผมจะสั่งให้”
พีทยอมตามอย่างไม่ขัด
อีกสิบนาทีต่อมา มินยื่นแก้วลาเต้ร้อนให้
> “ของพี่ ลาเต้หวานน้อย ส่วนของผมคาปูฯ หวานมาก”
> “นายจำได้ด้วย?”
> “จำได้สิ พี่เคยบอกว่าชอบอะไรที่ไม่หวานเกินไป”
พีทยกกาแฟขึ้นจิบ
กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกาแฟผสมกลิ่นคาราเมลบาง ๆ …มันหวานน้อยจริง ๆ แต่กลับอุ่นในคอ
> “อร่อยกว่าที่คิด”
> “ผมบอกแล้ว!”
มินยิ้มกว้างจนแก้มขึ้นสี แล้วเอื้อมมือไปเขียนอะไรบางอย่างบนฝาแก้วของพีทด้วยปากกาสีดำ
> “ทำอะไร”
> “เขียนชื่อพี่ไว้ จะได้รู้ว่าเป็นของพี่”
บนฝาแก้วเขียนว่า — *“P : หวานน้อยแต่ใจดีมาก”*
พีทมองข้อความนั้นแล้วเมินสายตา แต่หูแดงขึ้นเล็กน้อยจนมินอดหัวเราะไม่ได้
---
เย็นวันนั้น
ฝนตกอีกแล้ว — ราวกับท้องฟ้ากับเรื่องราวของทั้งคู่สื่อถึงกันเสมอ
มินกับพีทเดินกลับหอในร่มคันเดียว
เสียงฝนตกกระทบพื้นดังเป็นจังหวะที่กลืนกับเสียงหัวใจ
> “พี่พีท”
> “หืม”
> “ผมดีใจที่ได้รู้จักพี่นะ”
พีทไม่ตอบในทันที
เขามองหน้าเด็กคนนั้นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดเบา ๆ
> “ฉันก็เหมือนกัน”
มินยิ้มบาง ๆ มือข้างที่ถือร่มสั่นเล็กน้อย ไม่รู้เพราะน้ำหนักของร่มหรือหัวใจตัวเองที่เต้นแรงเกินไป
---
คืนนั้น
พีทกลับถึงห้อง เปิดไฟสลัว ๆ แล้วมองแก้วกาแฟที่มินเขียนชื่อไว้
เขายกมันขึ้นมาดูอีกครั้ง — ข้อความสั้น ๆ แต่กลับทำให้ยิ้มออกโดยไม่รู้ตัว
> “หวานน้อยแต่ใจดีมาก...”
เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น
> [มิน : วันนี้ขอบคุณนะครับพี่ ผมสนุกมากเลย]
> [มิน : กาแฟอร่อยใช่ไหมล่ะ ผมเลือกให้เองนะ!]
> [พีท : อร่อยดี]
> [มิน : ถ้าพี่ชอบ พรุ่งนี้ผมพาไปอีก!]
> [พีท : ตามใจ]
> [มิน : ดีเลย งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะครับ :]
พีทวางโทรศัพท์ลง แต่รอยยิ้มยังค้างอยู่บนใบหน้า
เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับมินคืออะไร
แต่มันเริ่มเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตที่เคยนิ่งสงบของเขาไปทีละนิด
---
ตอนจบของตอนที่ 3
> ความรู้สึก...มันไม่ต้องการเหตุผล
> บางทีมันก็เริ่มต้นจากกาแฟแก้วเดียว กับคนที่ทำให้เรายิ้มได้ง่ายที่สุด
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 32
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments