นิยายเรื่อง นายฮ้อยอินทร์

เป็นนิยายเกี่ยวกับเรื่องราวการผจญภัยของนายฮ้อย อินทร์ในการคุมกองทัพควายจากเชียงรายสู่เมืองย่าโม

ผู้ประพันธ์ ทรงวุฒิ แสนละมูล

( นามปากกา กระเต็นเขียว )

ตอนที่ ๔: ขุนเขาดงพญาเย็น

อรุณรุ่งของวันที่สี่ของการเดินทาง แสงสีทองสาดส่องผืนดินต้องหยาดน้ำค้างที่เกาะพราวบนใบหญ้า นายฮ้อยอินทร์ตื่นแต่เช้าตรู่ สูดอากาศบริสุทธิ์ของป่าเขาเข้าเต็มปอด เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วราวกับขับกล่อมให้วันใหม่เริ่มต้นอย่างสดใส ลูกหาบต่างลุกขึ้นมาเตรียมอาหารและเก็บสัมภาระกันอย่างแข่งขัน ขะมักเขม้น หลังจากรับประทานอาหารเช้าที่เรียบง่ายแต่ให้พลังงานแล้ว กองทัพควายก็พร้อมออกเดินทางอีกครั้ง

ภูมิประเทศเริ่มเปลี่ยนแปลงไป จากทุ่งหญ้าโล่งกว้างกลายเป็นเส้นทางที่คดเคี้ยวเลาะเลียบไปตามไหล่เขาเบื้องหน้า ป่าไม้สองข้างทางเริ่มหนาแน่นขึ้น เรือนยอดของต้นไม้สูงเสียดฟ้าบดบังแสงอาทิตย์เป็นช่วงๆ เสียงใบไม้เสียดสีกันดังซู่ซ่า ราวกับกระซิบกระซาบถึงความลึกลับของผืนป่าแห่งนี้

“ระวังกันด้วยเด้อพี่น้อง ทางเริ่มชันแล้ว” นายฮ้อยอินทร์กำชับลูกหาบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดวงตาคมกริบสำรวจเส้นทางเบื้องหน้าอย่างระมัดระวัง ควายแต่ละตัวก้าวเดินอย่างเชื่องช้าแต่แข็งแรง เท้าใหญ่ย่ำลงบนดินลูกรังอย่างมั่นคง

บ่ายคล้อย แสงแดดเริ่มแรงกล้า ไอความร้อนระอุขึ้นมาจากพื้นดิน นายฮ้อยอินทร์สั่งให้หยุดพักริมธารน้ำใสที่ไหลลดหลั่นลงมาจากภูเขา ควายทุกตัวต่างก้มลงดื่มน้ำดับกระหาย บ้างก็ลงแช่ตัวคลายความเหนื่อยล้า ลูกหาบต่างหาที่ร่มนั่งพักผ่อน บ้างก็ก่อไฟหุงหาอาหารกลางวันง่ายๆ

ขณะที่ทุกคนกำลังพักผ่อนอยู่นั้น จู่ๆ เสียงร้องของนกแก้วมาคอว์สีสดใสก็ดังขึ้นเหนือศีรษะ นายฮ้อยอินทร์เงยหน้ามองตามด้วยความสนใจ นกแก้วบินวนอยู่เหนือกลุ่มควาย ก่อนจะโผบินหายเข้าไปในป่าลึก

“นั่นมันนกแก้วมรกตนี่นา ไม่ค่อยเห็นแถวนี้เลย” หมอเถิกเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“อาจจะเป็นลางดีก็ได้” นายฮ้อยอินทร์พึมพำ แต่ในใจกลับรู้สึกถึงความไม่แน่นอนบางอย่าง ผืนป่าดงพญาเย็นที่พวกเขากำลังจะเผชิญหน้าต่อไปนั้นขึ้นชื่อเรื่องความลึกลับและอันตรายนานัปการ

หลังจากพักผ่อนพอสมควรแล้ว กองทัพควายก็ออกเดินทางต่อ เส้นทางเริ่มท้าทายมากยิ่งขึ้น บางช่วงเป็นทางแคบๆ เลียบหน้าผาสูงชัน บางช่วงต้องลุยข้ามลำธารที่น้ำไหลเชี่ยว นายฮ้อยอินทร์ต้องคอยดูแลและให้กำลังใจลูกหาบอย่างใกล้ชิด คอยประคองควายที่อาจจะเสียหลัก

ตกเย็น พวกเขาตัดสินใจตั้งค่ายพักแรมในลานกว้างเล็กๆ กลางป่าใหญ่ แสงตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว ความมืดมิดเริ่มปกคลุม เสียงแมลงกลางคืนดังระงม นายฮ้อยอินทร์สั่งให้ก่อกองไฟขนาดใหญ่เพื่อป้องกันสัตว์ร้ายและให้ความอบอุ่น

ขณะที่ลูกหาบกำลังเตรียมอาหารค่ำกันอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงประหลาดดังมาจากในป่าทึบ เป็นเสียงร้องโหยหวนที่ฟังดูน่าขนลุก ทุกคนต่างเงียบลง หันไปมองทางต้นเสียงด้วยความหวาดระแวง

“นั่นมันเสียง อะไรน่ะนายฮ้อย” ไอ้ทุยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

นายฮ้อยอินทร์ขมวดคิ้ว ดวงตาจ้องขะเหม็งไปยังความมืดมิด “ฟังดูเหมือนเสียงหมาหอน แต่ทุ้มต่ำและยาวกว่ามากนัก”

ความเงียบปกคลุมค่ายพักแรมอีกครั้ง ทุกคนต่างนั่งฟังเสียงนั้นด้วยความหวาดหวั่น เสียงนั้นดังอยู่เป็นระยะๆ ก่อนที่จะค่อยๆ เงียบหายไป

“คงไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกพี่น้อง อาจจะเป็นสัตว์ป่าธรรมดา” นายฮ้อยอินทร์พยายามปลอบใจลูกหาบ แต่ในใจเขากลับรู้สึกถึงลางร้ายบางอย่างที่กำลังคืบคลานเข้ามา

ค่ำคืนนั้นผ่านไปอย่างยากลำบาก ทุกคนนอนหลับไม่สนิทนัก ด้วยความกังวลถึงเสียงประหลาดที่ได้ยิน และความไม่คุ้นเคยกับผืนป่าดงพญาเย็นที่พวกเขาเพิ่งจะเริ่มต้นเข้าไปสัมผัส

รุ่งเช้า นายฮ้อยอินทร์ตัดสินใจที่จะเร่งเดินทางให้เร็วขึ้น เขาไม่อยากเสียเวลาอยู่ในป่าลึกนี้นานนัก แม้ว่าเส้นทางจะยากลำบากเพียงใด พวกเขาก็ต้องมุ่งหน้าต่อไปสู่จุดหมายปลายทาง เมืองย่าโม

ระหว่างการเดินทางในวันนี้ พวกเขาต้องเผชิญกับความท้าทายมากยิ่งขึ้น ทั้งเส้นทางที่รกเรื้อไปด้วยเถาวัลย์และหนามแหลมคม และเนินเขาสูงชันที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการนำกองทัพควายข้ามไป

ในช่วงบ่าย ขณะที่พวกเขากำลังเดินทางเลียบหน้าผาแห่งหนึ่ง จู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น ควายตัวหนึ่งในกองทัพเกิดเสียหลัก เหยียบพลาดก้อนหิน ทำให้ร่างของมันร่วงลงไปในเหวลึกเบื้องล่าง

“เฮ้ย! ควาย!” ควายควายพวกเราพลัดตกเหวหายไปแล้วนายฮ้อยนายฮ้อยจ้อยเจ็มครับช่วยกำเน่อนายฮ้อยครับเสียงร้องตกใจของลูกหาบดังลั่น นายฮ้อยอินทร์รีบวิ่งเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง แต่ก็สายเกินไป ควายตัวนั้นหายลับไปในหุบเหวลึกแล้ว

ความเศร้าปกคลุมไปทั่วทั้งกองคาราวาน ควายตัวนั้นอยู่ร่วมเดินทางกับพวกเขามาตั้งแต่ต้น เป็นหนึ่งในสมาชิกของกองทัพที่ทุกคนคุ้นเคยและผูกพัน

“เสียใจด้วยเด้อพี่น้อง แต่นี่คือบทเรียนสำคัญของการเดินทางในป่าใหญ่ เราต้องไม่ประมาทและต้องระมัดระวังทุกฝีก้าว” นายฮ้อยอินทร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย แต่ก็ยังคงหนักแน่น

หลังจากนั้น นายฮ้อยอินทร์สั่งให้ทุกคนเพิ่มความระมัดระวังในการเดินทางมากยิ่งขึ้น พวกเขาต้องช่วยเหลือดูแลกันอย่างใกล้ชิดเพื่อไม่ให้เกิดความสูญเสียขึ้นอีก

การเดินทางในดงพญาเย็นยังคงดำเนินต่อไปอย่างยากลำบากและเต็มไปด้วยอุปสรรค นายฮ้อยอินทร์และลูกหาบต่างต้องใช้ความอดทน ความแข็งแกร่ง และสติปัญญา เพื่อนำพากองทัพควายฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ไปให้ได้ พวกเขารู้ดีว่าหนทางยังอีกยาวไกล และอันตรายอาจจะซุ่มซ่อนอยู่ทุกเมื่อ แต่ความหวังที่จะได้พบกับเมืองย่าโมก็ยังคงเป็นแรงผลักดันให้พวกเขาก้าวเดินต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ...

(โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับFC)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***