บทที่ 4 : อะไรดุ๊กดิ๊กอยู่ในท้องข้า!

แสงจันทร์ในคืนนั้นแดงเข้มกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา มันลอยเด่นอยู่กลางฟากฟ้าเหนือยอดเขาสูง บรรยากาศรอบถ้ำของเผ่าเขี้ยวดินเต็มไปด้วยไอเย็นและกลิ่นความเปลี่ยนแปลงที่ไม่มีใครกล้าพูดถึง

พ่อเฒ่าบาฮาเงยหน้ามองฟ้าผ่านรอยแยกเล็ก ๆ ในหลังคาถ้ำ ขณะมือเหี่ยวย่นกำไม้เท้ากระดูกจันทน์แน่น ลิงลูน่านั่งกอดเข่าอยู่ข้าง ๆ เคี้ยวเมล็ดไม้ในความเงียบ

“พระจันทร์... สีเลือดแบบนี้...” บาฮาพึมพำกับตัวเอง “มันเกิดขึ้นครั้งสุดท้ายเมื่อข้าอายุเท่าอูฮา... และตอนนั้น ผู้ถือครรภ์แห่งพระจันทร์... ได้ให้กำเนิดผู้นำรุ่นใหม่”

เสียงลมพัดแรงกว่าปกติ ผืนหนังสัตว์ที่ใช้ปิดปากถ้ำสะบัดเบา ๆ ราวกับรับรู้ถึงคำทำนายนั้น ลูน่าแคะหูตัวเองแล้วหาวเสียงดังเหมือนกำลังเบื่อคำทำนาย

แต่ที่อีกฟากหนึ่งของถ้ำ โกรันกำลังนั่งแกะเนื้อจากซากสัตว์ ป้อนทีละคำให้อูฮาที่นั่งพิงตักเขาอยู่

“เจ้าจะอ้าปากไหม หรือจะให้ข้าป้อนใส่จมูกแทน”

“ข้าแค่ไม่หิว...” อูฮาบ่นเบา ๆ แต่ก็อ้าปากในที่สุด

โกรันอมยิ้มแล้วเอื้อมมือมาลูบท้องอูฮาเบา ๆ “เจ้ากินน้อยแบบนี้ ลูกข้าจะได้สารอาหารพอหรือเปล่า”

“หยุดพูดเหมือนข้าท้องแล้วได้ไหม!” อูฮาหน้าแดง เขาเบี่ยงตัวหลบ แต่โกรันคว้าเอวมากอดไว้

“หืม? ไม่แน่หรอก ข้าได้ยินพ่อเฒ่าบอกว่า ถ้าเห็นพระจันทร์แดงในคืนเดียวกับที่ฝันถึงดวงไฟ… นั่นแปลว่าเทพมอบของขวัญแล้ว”

อูฮาสะดุ้ง เผลอกลั้นหายใจชั่วครู่ ก็เมื่อคืนก่อนเขาฝันถึงเด็กทารกที่ม้วนตัวอยู่ในแสงสีทอง ร้องไห้เบา ๆ ในอ้อมแขนของเขา…

อูฮาหันไปสบตาพ่อเฒ่าที่เดินเข้ามาเงียบ ๆ พ่อเฒ่าเพียงยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพูดว่า

“เจ้าคนนั้น... เริ่มรับรู้แล้วสินะ พลังแห่งพระจันทร์สีเลือด... ได้เลือกเจ้าแล้ว อูฮา”

อูฮาเบิกตากว้าง มองพ่อเฒ่าบาฮาราวกับเขาเป็นต้นไม้พูดได้

“เดี๋ยวสิ… ข้าจะมีลูกกับโกรันจริง ๆ น่ะเหรอ?”

“เจ้าคิดว่าเทพแห่งการสร้างชีวิตจะให้ใครก็ได้งั้นหรือ?” บาฮาพูดนิ่ง ๆ “พลังแบบนี้… เลือกเจ้าด้วยเหตุผลบางอย่างเสมอ”

โกรันที่นั่งข้าง ๆ ไม่พูดอะไร แต่ยิ้มกว้างเสียจนฟันเขี้ยวโผล่

“ข้าจะได้เป็นพ่อคนแล้วใช่ไหม!” เขาหันไปกระโดดดีใจเหมือนเด็ก “มูแซ! เจ้าต้องช่วยข้าเลือกชื่อ!”

เสียงฝีเท้าของมูแซพรวดพราดมาพร้อมเสียงหัวเราะ “อย่าเพิ่งตั้งชื่อ เดี๋ยวคลอดออกมาเป็นกบข้าจะหัวเราะไม่หยุดเลย!”

อูฮาปิดหน้า กลั้นขำกับภาพโกรันวิ่งไปรอบถ้ำด้วยความตื่นเต้น พ่อเฒ่าหัวเราะเบา ๆ

“อย่าเพิ่งชะล่าใจไป… พลังของพระจันทร์สีเลือด แม้จะให้กำเนิดสิ่งใหม่ แต่ก็มาพร้อมบททดสอบที่ร้ายแรงเสมอ”

“หมายความว่าไง” อูฮาถามทันที

“เจ้าจะต้องผ่านช่วงเวลาแห่งความเปลี่ยนแปลงทั้งร่างกายและจิตใจ... การตั้งครรภ์แบบที่เจ้ารู้จัก มันไม่เหมือนกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเจ้า”

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดต่อ

“เจ้าจะไม่รู้ตัวว่าท้อง... จนกว่าร่างกายเจ้าจะเริ่ม ‘ตอบสนอง’ เอง... และเมื่อมันเริ่มแล้ว เจ้าจะหยุดมันไม่ได้อีกเลย”

เสียงลมในถ้ำเงียบลงในทันที อูฮากลืนน้ำลาย

“ข้าจะ… ท้องโดยไม่รู้ตัว?”

บาฮาพยักหน้า “ร่างกายของเจ้า เมื่อถูกแตะต้องโดยชายผู้ถูกเลือก มันจะจดจำ... และเริ่มก่อกำเนิดชีวิต”

ลูน่าที่ฟังเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ จู่ ๆ ก็ปาหินใส่โกรันเบา ๆ พร้อมแคะหูแล้วร้องว่า “คิกคิก!”

“แม้แต่ลิงยังรู้ว่าเจ้าทำอะไรลงไปแล้วนะโกรัน” มูแซแซว

“ก็ข้ามีความรักนี่นา!” โกรันตะโกน

อูฮาหน้าแดงจัด มุดตัวลงไปในผ้าหนังสัตว์ทันที

ท่ามกลางเสียงหัวเราะและล้อเล่นที่เริ่มดังขึ้นในถ้ำนั้น ยังมีเงาของความจริงบางอย่างที่เริ่มแทรกซึมเข้ามาเงียบ ๆ

ความเปลี่ยนแปลงไม่อาจหยุดยั้ง และชีวิตใหม่ก็อาจกำลังเริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อย…

กลิ่นเนื้อย่างก็ยังอ้วก

อูฮาเริ่มรู้สึกบางอย่างแปลก ๆ ตั้งแต่ตอนเช้า...

ในขณะที่เผ่ากำลังรวมตัวกันที่ลานกลาง หมูป่าตัวเบ้อเริ่มถูกย่างอยู่กลางกองไฟ โกรันกำลังภูมิใจเสนอ “ขาใหญ่หมักน้ำผึ้ง” ที่เขาเตรียมไว้ให้อูฮาโดยเฉพาะ

“กินเยอะ ๆ เจ้าจะได้แข็งแรง!” โกรันยัดไม้เนื้อเข้ามาใกล้ปาก

“อั๊ก!!” อูฮาเบี่ยงหน้า ปิดจมูกทันที “กลิ่นเน่าชะมัด!”

ทุกคนหยุดกินพร้อมกัน โกรันอ้าปากค้าง มูแซหันมาหรี่ตามองอูฮา

“ข้าใช้เนื้อหมูป่าสด ๆ เลยนะ…” โกรันยังไม่ยอมแพ้

“เจ้าจะว่าไงก็เถอะ แต่ตอนนี้ข้ารู้สึกเหมือนมีกบในท้อง... กบตัวโต ๆ ที่ดิ้นได้...” อูฮาลูบท้องตัวเอง น้ำตาเริ่มซึม

“กลิ่นตัวของโกรันยังเหม็นเลย ข้าไม่ปกติแน่ ๆ!!!” เขาร้องเสียงสูง

“เจ้าร้องไห้เพราะกลิ่นโกรันเหรอ?” มูแซถามงง ๆ

“ไม่ใช่! แต่ก็ดันเหม็นขึ้นมาจริง ๆ นี่นา ฮือออ” อูฮาโอดครวญด้วยความสับสนพูดเริ่มไม่รู้เรื่อง ซุกหน้ากับไหล่มูแซทันที ปล่อยโกรันยืนถือไม้เนื้ออยู่คนเดียวอย่างหมดศรัทธาในชีวิต

และนั่นแหละ... เป็นครั้งแรกที่อูฮาเริ่มสงสัยว่าในท้องของเขา อาจไม่ได้ว่างเปล่าอีกต่อไป

..........

“ข้าหิว... หิวแบบแปลก ๆ” อูฮาพึมพำตอนบ่าย ขณะนอนตะแคงมองผนังถ้ำ

โกรันนั่งขัดหอกหินอยู่ข้าง ๆ เหงื่อซึมทั่วแผ่นอก แต่หันมาด้วยสีหน้าใสซื่อ

“เจ้าอยากกินอะไรล่ะ ข้าไปล่ามาให้ได้ทุกอย่าง!”

“มอส”

“หะ?”

“ข้ามีความรู้สึกอยากแคะมอสจากขอบถ้ำมากินมากเลย…”

“…เอ่อ…” โกรันอ้าปาก แต่ไม่ทันพูด อูฮาก็ลุกขึ้น ควักมอสสีเขียวมาปั้น ๆ แล้วงับเข้าไปคำโต

มูแซที่เดินผ่านมาทางปากถ้ำถึงกับทำชิ้นไม้หล่น

“เจ้ากินมอส?!” มูแซถลาเข้ามาดู “นี่มันอาการคนท้องชัด ๆ!”

“ไม่จริง ข้าแค่ชอบ…รสชาติ...เหมือนเยลลี่กลิ่นตะไคร้น้ำ!” อูฮาหัวเราะแห้ง ๆ น้ำตาไหลในเวลาเดียวกัน

ไม่พอ ผ่านไปแค่สิบนาที อูฮาก็ลุกขึ้นเดินไปแกะเปลือกไม้แทะเป็นชิ้น ๆ แล้วสักพักก็นั่งแทะถ่านจากเตาย่างอย่างเอร็ดอร่อย

“มันกรุบดีนะ…”

โกรันกลืนน้ำลายถึงกับรีบปรี่เข้ามาอุ้มอูฮาขึ้นจากพื้นแล้วตะโกนว่า “หยุด! ไม่เช่นนั้นเจ้าอาจจะคลอดเด็กออกมาเป็นต้นไม้ได้!”

อูฮาไม่ยอมรับความจริงทุบอกเขา “ข้ายังไม่ได้ท้องโว้ย!!!”

“นี่มันเป็นอาการอย่างที่พ่อเฒ่ามาหาบอกเลยนะ”โกรันเถียง

เสียงนั้นสะท้อนก้องถ้ำอยู่พักใหญ่

แต่ทั้งเผ่าเริ่มลือกันว่า...

“เมียหัวหน้าเผ่า... อาจจะให้กำเนิดต้นอ่อนแห่งดวงจันทร์”

..........

คืนนั้นอูฮานอนขดอยู่ใต้ผ้าหนังสัตว์ กลางดึกก็สะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกถึงแรงดันบางอย่างบริเวณหน้าท้อง

“เฮ้ย…” เขาลูบท้องตัวเองเบา ๆ “อย่าบอกนะว่า... อาหารไม่ย่อย?”

แต่ไม่นานนัก เขาก็รู้สึกถึง "แรงสะกิดเล็ก ๆ" จากภายใน…

เหมือน… มีอะไรบางอย่าง ‘ดิ้น’ อยู่ในท้องเขาจริง ๆ

มือเล็ก ๆ ลูบไปตามหน้าท้องช้า ๆ

ตึก… ตึก…

เสียงหัวใจของเขาเต้นแรงผิดปกติ

“ไม่จริงน่า…” เขากระซิบ “นี่ข้า... มีสิ่งชีวิตอยู่ในตัวจริง ๆ เหรอ?”

แม้ยังไม่กล้ายอมรับออกมาเต็มปาก แต่อูฮาก็ลุกขึ้นมานั่ง มือกอดหน้าท้องตัวเองไว้แน่น ความกลัวและอบอุ่นปนเปกันอย่างประหลาด

โกรันที่ยังไม่นอน ลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ กอดเขาไว้แน่น

“เจ้าฝันร้ายหรือเปล่า?”

“…อาจจะนะ” อูฮากระซิบเบา ๆ

เขาไม่รู้ว่านี่คือความฝันหรือความจริง แต่ภายในอกของเขาตอนนี้…

มันมีเสียงเต้นของหัวใจอีกดวงหนึ่งอยู่ข้างในแล้วจริง ๆ

และไม่ว่าเขาจะยอมรับหรือไม่… ร่างกายเขาก็เริ่มบอกเองว่า ชีวิตใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้ว ไม่มีวันถอยหลัง

โปรดติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***