ตอนที่ 2 : เจ้าชายกับเสียงในหัว

เสียงระฆังศักดิ์สิทธิ์จากหอคอยเมืองชายแดนเหนือดังขึ้นก้องกังวาน ทั่วทั้งเมืองต่างโห่ร้องต้อนรับการกลับมาขององค์ชายที่เชื่อกันว่า “ตายไปแล้ว” กว่าทศวรรษ บัดนี้เขากลับมายืนอยู่เบื้องหน้าทุกคนอีกครั้ง ราวกับเป็นปาฏิหาริย์จากสวรรค์

ภายในห้องโถงใหญ่ของปราสาทหินโบราณ ขุนนางทั้งหลายต่างคุกเข่าลง บางคนแสดงความยินดีจริงใจ แต่บางคนสายตาเต็มไปด้วยความลังเลและหวาดหวั่น

วอซอในชุดเจ้าชายที่ช่างฝีมือเร่งตัดเย็บขึ้นใหม่ ยืนอยู่บนบัลลังก์ไม้โอ๊กแกะสลักลวดลายสิงห์หิมะ เขามองผู้คนรอบตัวอย่างระมัดระวัง หัวใจเต้นแรง แต่เสียงอันสงบนิ่งของ อามิน ก็ดังก้องขึ้นในหัว

> —ตรวจจับอัตราการเต้นของหัวใจท่านสูงขึ้น 25% ขอให้ท่านหายใจช้า ๆ จะช่วยลดความประหม่า—

“ข้าจะพยายาม” วอซอพึมพำในใจ เขาไม่อยากให้ใครจับได้ว่าเขากำลังพูดกับเสียงในหัว

เบื้องหน้าของเขา ชายสูงวัยหนวดเคราขาวยาวแต่งกายด้วยเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้ม ก้าวออกมา คุกเข่าลงอย่างนอบน้อม เขาคือ เสนาบดีเกาซิน ผู้ดูแลเมืองชายแดนแทนตระกูลเจ้าชายที่สูญหายไปนาน

“องค์ชายวอซอ” เกาซินเอ่ยเสียงดัง “สิบห้าปีที่แล้ว ท่านสิ้นชีพไปตั้งแต่ยังเยาว์ วันนี้พระเจ้าฟื้นคืนชีพให้ท่านกลับมาอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าสวรรค์ยังไม่ทอดทิ้งแผ่นดินเรา ด้วยเหตุนี้ ข้าขอประกาศต่อหน้าขุนนางและชาวเมืองทั้งหลาย—นับแต่วันนี้เป็นต้นไป องค์ชายวอซอ คือ เจ้าชายปกครองเมืองชายแดนเหนือ ผู้มีสิทธิ์ขาดเหนือกองทัพและบ้านเมือง!”

เสียงโห่ร้องดังสนั่นทั่วทั้งโถง ขุนนางหลายคนยกเสียงตาม “ทรงพระเจริญ! องค์ชายวอซอ! เจ้าชายชายแดนเหนือ!”

วอซอสูดลมหายใจลึก ใจหนึ่งรู้สึกหนักอึ้ง แต่ในอีกด้านกลับตระหนักว่า—นี่คือโอกาส เขาไม่ได้เป็นเพียงคนที่หลงเข้ามาในอดีตอีกต่อไป แต่เขากลายเป็นผู้นำดินแดนที่เต็มไปด้วยศัตรูรอบด้าน

---

ยามค่ำคืนนั้น วอซอนั่งอยู่ในห้องบรรทม เขามองแผนที่เมืองและชายแดนที่ขุนนางนำมาให้ ขีดเส้นสีแดงแสดงอาณาเขตที่เหลืออยู่แค่ไม่กี่สิบลี้ รอบด้านล้วนเป็นแคว้นศัตรู

> —วิเคราะห์จากข้อมูลที่ได้รับ เมืองชายแดนเหนือถูกศัตรูโอบล้อมทั้งสี่ทิศ— อามินรายงาน

—ทิศตะวันตกคือแคว้นเหอหลง มีกองทัพห้าพันนาย ทิศใต้คือแคว้นฮัวซัน กำลังพลเจ็ดพัน ทิศตะวันออกเป็นกลุ่มโจรภูเขา และทิศเหนือ…คือดินแดนเยือกแข็งที่เต็มไปด้วยชนเผ่าป่าเถื่อนกว่าพันห้า—

วอซอกัดริมฝีปากแน่น “นั่นแปลว่าไม่ว่าทางใดก็มีศัตรูรออยู่”

> —ถูกต้อง—

—และกองทัพของเมืองชายแดนเหนือในปัจจุบันมีเพียงหนึ่งพันแปดร้อยนาย ครึ่งหนึ่งยังเป็นชาวบ้านที่ถูกเกณฑ์ ไม่เคยผ่านศึกจริง—

คำพูดนั้นเหมือนค้อนหนักทุบกลางอก แต่แทนที่จะถอดใจ วอซอกลับยิ้มเย็น เขาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป เขามีทั้งความรู้จากโลกอนาคต และยังมี อามิน คอยวิเคราะห์เคียงข้าง

“ถ้าเช่นนั้น…เราจะไม่เล่นตามกติกาของยุคนี้”

> —ข้ารอคำสั่งท่าน—

---

รุ่งเช้า วอซอสั่งเรียกแม่ทัพนายกองและขุนนางทั้งหมดมารวมกันในลานกว้างของปราสาท

“พวกเจ้าทั้งหลาย” เขาเอ่ยเสียงดัง “ข้าไม่อาจปฏิเสธได้ว่าแผ่นดินชายแดนเหนือกำลังตกอยู่ในวงล้อมของศัตรูทั้งสี่ด้าน แต่ข้าขอสาบานต่อสวรรค์และต่อเจ้าวิญญาณบรรพชน—ตราบที่ข้ายังมีลมหายใจ เมืองนี้จะไม่ล่มสลาย!”

เสียงซุบซิบดังขึ้นทันที ขุนนางบางคนแสดงสีหน้าไม่เชื่อถือ แต่แม่ทัพใหญ่ ฮูหยาง ชายร่างกำยำผิวเข้มกลับก้าวออกมาคุกเข่า “หากองค์ชายมีแผนการ ข้าฮูหยางขอสวามิภักดิ์ถวายชีวิต”

วอซอพยักหน้า เขาสั่งให้นำกองทหารราบมารวมตัว จากนั้นจึงเริ่มการฝึกใหม่—ไม่ใช่วิธีโบราณ แต่เป็นการฝึกแบบ หมวดและกองร้อย ใช้การเคลื่อนไหวประสานงาน แทนที่จะพุ่งเข้าชนกันแบบไร้ระเบียบ

> —ข้าจะวิเคราะห์รูปแบบการรบจากฐานข้อมูลศตวรรษที่ 20 ของท่าน— อามินบอกเสียงเรียบ

—หากท่านสอนพวกเขาใช้โล่และหอกในรูปแบบ “กองกำแพงเหล็ก” พวกเขาจะต้านทานได้แม้จำนวนจะน้อยกว่าถึงสามเท่า—

วอซอทำตาม เสียงตะโกนสั่งของเขาก้องไปทั่วสนามฝึก

“หนึ่ง—!! สอง—!! ยกโล่ขึ้น! ก้าวพร้อมกัน!”

ทหารที่เคยกระจัดกระจายเริ่มรวมตัวเป็นกำแพงแน่นหนา โล่ไม้กระแทกกันเป็นเสียงดังสนั่นเหมือนผนังเดียวกัน ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเช้า วอซอเห็นแววตาทหารเริ่มเปลี่ยนจากความหวาดกลัวเป็นความฮึกเหิม

ขุนนางบางคนที่เคยสบประมาท เริ่มมองวอซอด้วยสายตาใหม่ พวกเขาเห็นชายหนุ่มที่กลับมาจากความตาย ไม่เพียงแค่รอด แต่ยังนำสิ่งแปลกใหม่มาสู่สนามรบ

---

คืนนั้นในห้องบรรทม วอซอนั่งเขียนบันทึกแผนการด้วยมือ ขณะที่อามินฉายภาพข้อมูลในสมอง

> —หากท่านสามารถฝึกกองทัพหนึ่งพันนายให้เป็น “กองกำแพงเหล็ก” ภายในสามเดือน โอกาสรอดพ้นจากศึกครั้งแรกจะเพิ่มขึ้น 68%—

“ศึกครั้งแรก?” วอซอถามเสียงต่ำ

> —ใช่ ศัตรูตะวันออกคือกลุ่มโจรภูเขา พวกมันเริ่มรวมตัวและจะบุกโจมตีเมืองภายในสามสิบวัน หากท่านรับมือไม่ไหว เมืองจะล่มสลายก่อนที่ศัตรูใหญ่จะเข้ามา—

วอซอหลับตาลง สูดหายใจยาว เขารู้แล้วว่านี่ไม่ใช่เพียงการได้มงกุฎ แต่คือการได้ “พันธะสัญญา” กับชีวิตนับพัน

“ถ้าอย่างนั้น…ศึกแรกนี้ เราจะต้องชนะ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม”

---

รุ่งสาง วันต่อมา เมืองชายแดนเหนือเต็มไปด้วยเสียงฆ้องกลองฝึกทหาร ชาวเมืองที่เคยสิ้นหวังเริ่มรวมพลังร่วมกัน พวกเขาต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า—

“เจ้าชายวอซอ…องค์ชายผู้ฟื้นคืนชีพ จะนำพาเราให้รอด!”

และในเงามืดนอกกำแพง ชายแปลกหน้าสวมผ้าคลุมสีดำมองลงมา สายตาเย็นเยียบ เขาส่งข่าวลับผ่านเหยี่ยวไปยังแคว้นตะวันตก