เสียงหัวใจในรั้วเกียร์

ในลานกิจกรรมของคณะวิศวะ เต็มไปด้วยเสียงเชียร์กึกก้องจากรุ่นพี่ รุ่นน้อง และเพื่อน ๆ ที่กำลังร่วมงานรับน้องใหญ่

ตะวัน นักศึกษาวิศวะปีหนึ่งยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หลังแถว เขาเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ทำให้โดนเพื่อนล้อบ่อย ๆ ว่าเป็น “เด็กเนิร์ดในรั้วเกียร์”

แต่โลกที่เงียบของตะวันก็เริ่มสั่นไหว...เมื่อเขาได้เจอ พี่คิม รุ่นพี่ปีสี่สุดหล่อที่ขึ้นชื่อว่าเป็น “ตำนานคณะ” เพราะทั้งเรียนเก่ง กีฬาเด่น และยังเป็นประธานชมรมเครื่องกลอีกต่างหาก

---

"น้องปีหนึ่งน่ะชื่ออะไร?"

เสียงทุ้มเข้มถามขึ้นขณะตะวันยืนถือเกียร์ไม้ในพิธีรับน้อง

"ตะ...ตะวันครับ"

พี่คิมมองแล้วยิ้มบาง ๆ "ตะวันสินะ...ชื่อเหมือนแสงสว่างดีนะ"

เพียงแค่ประโยคเดียว ทำให้หัวใจที่เคยปิดตายของตะวันสั่นสะเทือน

---

หลังจากนั้น พี่คิมมักจะโผล่มาทักอยู่บ่อย ๆ

เวลาเจอตะวันแบกอุปกรณ์หนัก ๆ เขาจะเป็นคนช่วยยก

เวลาเจอตะวันนั่งกินข้าวคนเดียว เขาจะนั่งลงตรงข้าม

และเวลาเจอตะวันทำงานไม่เข้าใจ...เขาจะอธิบายให้อย่างใจเย็น

จนเพื่อน ๆ เริ่มล้อว่า "พี่คิมนี่ท่าทางจะเล็งน้องตะวันไว้แล้วแน่ ๆ"

ตะวันได้แต่หน้าแดงทุกครั้ง แต่ลึก ๆ ก็อดยิ้มไม่ได้

---

คืนหนึ่งในห้องแลบเครื่องกล

ตะวันพยายามปรับเครื่องยนต์ต้นแบบ แต่ไม่ว่าจะลองกี่ครั้ง เครื่องก็ไม่ยอมติด

เขากัดฟันพยายามจนเกือบร้องไห้

"โว้ย! ทำไมมันไม่ทำงานซักที!"

"ใจเย็นดิ" เสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างหลัง

ตะวันหันไปเห็นพี่คิมยืนกอดอกมองอยู่

"พี่คิม..."

พี่คิมก้าวเข้ามาใกล้ ดึงประแจในมือเขาไปพลางยิ้ม

"มาดูสิ ที่มันไม่ติดเพราะน้องต่อวงจรผิดขั้วนี่เอง"

เขาก้มลงปรับเล็กน้อย ไม่นานเครื่องก็ทำงานจริง ๆ

เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ผุดบนใบหน้าตะวัน

"เก่งแล้ว...แต่บางทีต้องมีคนช่วยบ้าง อย่าฝืนคนเดียว" พี่คิมพูดพร้อมยีผมเขาเบา ๆ

หัวใจตะวันเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา

---

ตลอดภาคเรียน ตะวันได้ใกล้ชิดกับพี่คิมมากขึ้นเรื่อย ๆ

ทั้งคู่ไปทำโปรเจกต์ ไปกินข้าว ไปนั่งคุยกันใต้ตึกคณะยามค่ำคืน

พี่คิมมักพูดประโยคหนึ่งเสมอเวลาเห็นตะวันหมดกำลังใจ

"อย่าลืมสิ นายไม่ได้อยู่คนเดียว"

---

จนกระทั่งวันประกวดโปรเจกต์ใหญ่ของคณะ

ตะวันต้องขึ้นพรีเซนต์งานเครื่องต้นแบบต่อหน้าคณาจารย์และเพื่อนหลายร้อยคน

มือของเขาสั่น ใจเต้นแรงจนแทบพูดไม่ออก

แต่ในแถวคนดู...สายตาของพี่คิมที่สบมาพร้อมรอยยิ้มมั่นใจ กลับทำให้เขากล้าพูดต่อจนจบ

เสียงปรบมือดังลั่นทั่วห้อง และตะวันก็ได้รับรางวัลชนะเลิศ

ทันทีที่ลงเวที พี่คิมก็เดินเข้ามาสวมกอดเขาแน่น

"เก่งมากตะวัน พี่ภูมิใจในตัวนายนะ"

ตะวันหลับตาแน่น น้ำตาเอ่อออกมาโดยไม่รู้ตัว

---

หลังงานจบ ทั้งคู่เดินมานั่งริมสระน้ำของมหาวิทยาลัย

บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงแสงไฟสะท้อนน้ำ

"พี่คิม..."

"หืม?"

ตะวันเม้มปากแน่น ก่อนพูดเบา ๆ

"ถ้า...ผมอยากให้พี่อยู่ข้างผมไปนาน ๆ จะได้ไหม"

พี่คิมยิ้ม ก่อนเอื้อมมือมากุมมือเขา

"นั่นแหละคือสิ่งที่พี่อยากได้ยินมาตลอด"

ตะวันเงยหน้ามอง เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจ

"ผม...ชอบพี่ครับ"

พี่คิมหัวเราะเบา ๆ ก่อนดึงเขาเข้ามากอดอีกครั้ง

"พี่ก็ชอบน้องตะวันเหมือนกัน ตั้งแต่วันแรกแล้ว"

ในรั้ววิศวะที่เต็มไปด้วยเสียงเครื่องจักร เสียงหัวเราะ และเสียงเชียร์

เสียงหัวใจของตะวันกับพี่คิมก็ดังก้องไม่แพ้กัน

มันคือเสียงรัก...ที่ก้องสะท้อนอยู่ในรั้วเกียร์แห่งนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***