รักเกียร์หมุนหัวใจ

เสียงเครื่องจักรในห้องแลบดังต่อเนื่อง ภูมิ นักศึกษาวิศวะปีสอง กำลังนั่งเคร่งเครียดอยู่กับโปรเจกต์กลุ่มที่ต้องส่งอาจารย์ในอีกสองวันข้างหน้า

แต่ปัญหาคือ...เขาต้องทำงานคู่กับ เจตน์ รุ่นพี่ปีสามที่มีชื่อเสียงว่า "โหด" และ "เข้มงวด" สุด ๆ

ภูมิถอนหายใจแรง "ให้ตายสิ ทำไมต้องจับคู่กับพี่คนนี้วะ"

เสียงเข้ม ๆ ดังขึ้นด้านหลัง

"บ่นอะไรนะ?"

ภูมิสะดุ้งหันไปทันที "ปะ...เปล่าครับพี่เจตน์!"

เจตน์ก้าวเข้ามา ใบหน้าเรียบนิ่ง เสื้อช็อปวิศวะถูกปลดกระดุมสองเม็ด เผยให้เห็นความดุดันที่ทำเอารุ่นน้องหลายคนกลัวกันหมด แต่สำหรับภูมิ...เขากลับรู้สึกใจเต้นแรงอย่างประหลาด

การทำงานด้วยกันไม่ง่ายเลย

เจตน์เป็นพวก perfectionist ทุกอย่างต้องเป๊ะ ต้องตรงเวลา ต้องจริงจัง

ส่วนภูมิเป็นคนขี้เล่น สบาย ๆ จนบางครั้งเผลอทำพลาด

"ภูมิ! บอกแล้วไงว่าอย่าเชื่อมเหล็กตอนยังไม่ได้เช็กขนาด!" เจตน์เสียงดุ

"โทษครับพี่...พอดีรีบไปหน่อย" ภูมิยิ้มแห้ง

เจตน์ส่ายหัว "นายเล่นแบบนี้ เราจะไม่ผ่านโปรเจกต์นะ"

แม้จะถูกดุ แต่ในใจลึก ๆ ภูมิก็สัมผัสได้ว่า เจตน์ไม่ได้ใจร้ายอย่างที่ใครคิด

เวลาที่ภูมิเกือบถูกสะเก็ดไฟ เขาจะเป็นคนรีบคว้าแขนไว้

เวลาที่ภูมิลืมกินข้าว เขาจะวางข้าวกล่องไว้บนโต๊ะโดยไม่พูดอะไร

และเวลาที่ภูมิหมดกำลังใจ...เจตน์จะเป็นคนพูดประโยคสั้น ๆ แต่มีพลังเสมอ

"อย่าทิ้งงาน พี่เชื่อว่านายทำได้"

คืนหนึ่ง ห้องแลบเงียบสงัด มีเพียงแสงไฟสีส้มจากเครื่องเชื่อม

ภูมินั่งพิงกำแพงหอบหายใจ หลังจากทำงานต่อเนื่องจนเหนื่อยแทบล้ม

เจตน์เดินมาวางน้ำเย็นกระป๋องหนึ่งตรงหน้า

"พักบ้างสิวะ เดี๋ยวก็ล้มก่อนงานเสร็จหรอก"

ภูมิรับมาเปิดดื่ม พลางมองหน้าพี่ชายปีสามที่วันนี้ดูใจดีผิดปกติ

"...พี่เจตน์ เวลาอยู่กับเพื่อนนี่ดุแบบนี้ไหมครับ?"

"ก็ไม่หรอก"

"แล้วทำไมถึงดุผมตลอดเลย"

เจตน์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนถอนหายใจ

"เพราะนายทำให้พี่ห่วงไง"

คำตอบนั้นทำเอาภูมิพูดไม่ออก หัวใจร้อนวูบเหมือนเครื่องยนต์ที่ถูกสตาร์ท

วันส่งโปรเจกต์มาถึง ทั้งคู่สามารถนำเสนองานได้สมบูรณ์ อาจารย์ชมไม่ขาดปาก เพื่อน ๆ ในห้องก็มองด้วยความทึ่ง

ภูมิดีใจมากจนเผลอตะโกนออกมา

"พี่เจตน์ เราทำได้แล้วโว้ย!"

เขาพุ่งเข้าไปกอดรุ่นพี่อย่างลืมตัว เจตน์ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ผลักออก เพียงแค่ตบหลังเบา ๆ

"ดีแล้ว เก่งมาก"

หลังจากวันนั้น ความสัมพันธ์ก็เปลี่ยนไป

เจตน์ไม่ใช่แค่รุ่นพี่ที่คอยดุอีกต่อไป แต่กลายเป็นคนที่ภูมิไว้ใจมากที่สุด

ทั้งคู่ไปกินข้าวด้วยกันบ่อย ๆ ไปดูบอล ไปเดินเล่นรอบคณะยามค่ำคืน

จนเพื่อน ๆ เริ่มแซวว่า "เฮ้ย นี่มันแฟนกันชัด ๆ"

ค่ำวันหนึ่ง ภูมิยืนมองท้องฟ้าหน้าตึกคณะ ใจเต้นแรงเมื่อเห็นเจตน์เดินเข้ามาในเสื้อช็อป

"พี่เจตน์..."

"หืม?"

ภูมิกลืนน้ำลาย พยายามรวบรวมความกล้า

"คือ...ผมไม่ได้อยากเป็นแค่รุ่นน้องที่ทำงานกับพี่"

เจตน์เลิกคิ้ว "หมายความว่าไง?"

ภูมิเขินจนหูแดง "ผมอยากเป็น...คนที่อยู่ข้างพี่จริง ๆ"

เจตน์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มมุมปาก

"ก็รอมานานแล้วว่าจะพูดตอนไหน"

เขาก้าวเข้ามาใกล้ ยกมือขึ้นแตะหัวภูมิเบา ๆ

"ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน...พี่ก็ชอบนายแล้ว"

หัวใจของภูมิเต้นแรงยิ่งกว่าตอนสอบไฟนอล เขายิ้มกว้างจนห้ามไม่อยู่

"งั้น...ขอตรึงพี่ไว้ด้วยเกียร์ใจผมแล้วกันนะ"

เจตน์หัวเราะเบา ๆ "พูดเป็นวิศวะเลยนะเรา"

และตั้งแต่วันนั้น เรื่องราวของรุ่นพี่ปีสามกับรุ่นน้องปีสอง ก็ไม่ใช่แค่โปรเจกต์ชั่วคราวอีกต่อไป

แต่มันกลายเป็น ความรัก ที่หมุนไปพร้อมกับเกียร์หัวใจของทั้งสองคน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***