รอยยิ้มหลังฝน

เสียงฝนกระทบหน้าต่างยังคงดังเป็นจังหวะ บาสนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงห้องเช่าเล็ก ๆ ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยร่องรอยน้ำตา เขาเพิ่งถูกแฟนเก่าทิ้งไปแบบไม่เหลือเยื่อใย ทั้งที่ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา บาสคิดว่าเขาจะเป็น "ที่หนึ่ง" ในใจอีกฝ่าย

แต่สุดท้าย...เขาก็กลายเป็นเพียง "ตัวเลือก" ที่ถูกแทนที่ง่าย ๆ

"เรามันโง่เอง...ที่เชื่อคำหวาน" บาสพึมพำกับตัวเองเสียงสั่น

ในช่วงเวลาที่เหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลาย เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

[ปิง]: บาส อยู่ไหนอะ ออกมากินข้าวกับเราไหม เดี๋ยวเลี้ยงเอง

[บาส]: ไม่อ่ะ ไม่หิว

[ปิง]: เฮ้ย อย่ามาทำเศร้าอยู่คนเดียวดิ ออกมาเจอเพื่อนหน่อยเหอะ

บาสถอนหายใจยาว สุดท้ายก็ยอมเดินออกมาเจอเพื่อนสนิทอย่าง ปิง ที่คอยอยู่เคียงข้างเสมอ

ที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ปิงไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับแฟนเก่าเลย แต่กลับเล่าเรื่องตลก เรื่องเรียน เรื่องอาจารย์จอมดุ จนบาสเผลอหัวเราะออกมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน

"เห็นมั้ย หัวเราะแล้วหล่อกว่าร้องไห้ตั้งเยอะ" ปิงยกแก้วน้ำขึ้นชนแก้วเขา

บาสส่ายหัว แต่หัวใจกลับอุ่นขึ้นเล็กน้อย

---

วันเวลาผ่านไป บาสพยายามดึงตัวเองกลับเข้าสู่ชีวิตปกติ เขาตั้งใจเรียน ทำงานพิเศษ และพยายามไม่หันกลับไปมองอดีตที่เจ็บปวดอีก แต่โลกเหมือนเล่นตลก เพราะวันหนึ่ง เขาได้พบกับคน ๆ หนึ่งที่จะเข้ามาเปลี่ยนชีวิตอีกครั้ง

"น้องบาสใช่มั้ยครับ?" เสียงทุ้มอบอุ่นดังขึ้น

บาสหันไปมอง เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมคายกำลังยิ้มให้ เขาสวมเสื้อเชิ้ตเรียบง่าย แต่ดูสะอาดสะอ้านจนสะดุดตา

"ครับ...เอ่อ พี่คือ?"

"พี่ชื่อ โพร์ท เป็นเพื่อนของปิง เห็นปิงบอกว่าน้องช่วยทำรายงานเก่ง เลยอยากขอให้ช่วยแนะนำหน่อย"

จากวันนั้น บาสกับโพร์ทก็เริ่มรู้จักกันมากขึ้น จากเพียงการพูดคุยเรื่องรายงาน ค่อย ๆ กลายเป็นการนั่งกินข้าวด้วยกัน และสุดท้ายก็คือการนั่งคุยเรื่องชีวิต

โพร์ทต่างจากใครหลายคนที่บาสเคยเจอ เขาไม่พยายามทำให้บาสลืมอดีต แต่เขารับฟังทุกอย่างอย่างตั้งใจ พร้อมกับพูดเพียงประโยคเดียวที่บาสจำไม่ลืม

"ไม่เป็นไรนะ ถ้าเจ็บ พี่อยู่ตรงนี้"

---

ในบางคืนที่ฝนตก บาสมักจะหวาดกลัวความว่างเปล่า แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้ว เพราะมีข้อความจากโพร์ทที่มักส่งมาทุกครั้ง

[โพร์ท]: ฝนตกแล้ว น้องบาสกินอะไรรึยัง?

[บาส]: ยังเลยครับ ขี้เกียจออกไปซื้อ

[โพร์ท]: งั้นเดี๋ยวพี่แวะไปเอาของกินไปให้

ไม่กี่สิบนาทีต่อมา โพร์ทก็มาถึงจริง ๆ พร้อมข้าวกล่องอุ่น ๆ และรอยยิ้มที่ทำให้ห้องเล็ก ๆ สว่างขึ้น

"พี่ไม่ต้องลำบากก็ได้นี่ครับ" บาสบ่นเบา ๆ

"ไม่ลำบากหรอก ถ้าเพื่อเรา" โพร์ทยิ้ม

คำพูดสั้น ๆ นั้น ทำเอาหัวใจที่เคยแตกสลายของบาสเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

---

เพื่อนของโพร์ทอย่าง เฟิร์ส มักจะแซวเสมอเวลาเห็นทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน

"เฮ้ ๆ พี่โพร์ทนี่ดูแลน้องบาสยิ่งกว่าแฟนอีกนะเนี่ย"

บาสหน้าแดง ส่วนโพร์ทกลับหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดออกมาตรง ๆ

"ก็กำลังอยากเป็นมากกว่าเพื่อนอยู่แล้วนี่"

คำพูดนั้นทำเอาทุกคนเงียบลง เหลือเพียงหัวใจของบาสที่เต้นแรงราวกับจะหลุดออกมา

---

หลายเดือนต่อมา บาสรู้ตัวแล้วว่าเขาไม่ได้กลัวความรักอีกต่อไป แม้จะยังมีบาดแผลจากอดีต แต่การได้อยู่กับโพร์ททำให้เขาเรียนรู้ว่า ความรักไม่ใช่การครอบครอง แต่คือการอยู่เคียงข้างในวันที่อีกฝ่ายอ่อนแอที่สุด

ในเย็นวันหนึ่ง ท้องฟ้าเพิ่งหยุดร้องไห้ สายฝนเพิ่งหยุดตก บนระเบียงเล็ก ๆ โพร์ทยื่นมือมาลูบหัวบาสเบา ๆ

"น้องบาส..."

"ครับ?"

"ลองเปิดใจให้พี่ได้มั้ย อยากเป็นคนที่ทำให้น้องยิ้มได้ทุกวัน"

บาสมองเข้าไปในดวงตาอบอุ่นคู่นั้น ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ

"ครับ...ผมก็อยากให้พี่อยู่ตรงนี้ไปนาน ๆ เหมือนกัน"

---

จากเด็กหนุ่มที่เคยสิ้นหวังกับความรัก วันนี้บาสได้ค้นพบว่า หลังสายฝน...ย่อมมีรอยยิ้มที่อบอุ่นรออยู่เสมอ

และรอยยิ้มนั้น ก็คือ โพร์ท

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***