บทที่ 1 ตอนที่ 4 : เมืองโครอฟ (1)

...{ วันที่ 5 }...

  ( บรืนน ) หลังจากที่ขับออกจากเมืองไป ก็มุ่งหน้าไปยังเมืองโครอฟระหว่างที่ขับผ่านสถานที่ต่างๆ ยังคงเหลือรูปแบบสถานที่คงเค้าโครงเดิม แต่ผู้คนแถวนี้ เขาหนีไปยังศูนย์อพยพเร็วกว่า คนที่อยู่ในเมือง

  ( เอี๊ยด ) ผมหยุดรถตรงหน้าสะพาน ไม่สามารถขับผ่านไปได้ เพราะมีรถมาจอดทิ้งไว้ทั้งสองเลน ผมจำเป็นต้องลงจากรถแล้วเดินเท้าต่อ...

 ( ตึกตัก ตึกตัก ) ระหว่างที่เดินอยู่หัวใจก็เต้นแรงผิดปกติรอบตัวมีแต่ป่าไม้ทึบๆและเส้นทางที่เปลี่ยวขณะที่เดินไปอยู่ก็หันไปเห็นรถบรรทุกสีดำคันนึง จอดสนิทข้างทาง

     ดูแล้วรถใช้งานได้สักพักนึงจากนั้นก็ถูกจอดทิ้งเอาไว้ คงไม่อยากให้มีใครมาเห็น แต่ในเมื่อมันเป็นโอกาสทองแล้ว ผมเดินสำรวจรอบรถ มีศพเจ้าหน้าที่นอนตายอยู่ มีเอกสารวางไว้อยู่จึงหยิบขึ้นมาอ่าน

[ เอกสารขนส่งฉบับที่ 1 ]

: สินค้าในรถคันนี้เป็นความลับไม่สามารถเปิดเผยได้ ต้องนำไปส่งที่---- ก่อนที่จะเกิด-----หากพาร์ทเนอร์ของคุณ ฝ่าฝืนกฎ กรุณายิงทิ้งได้เลย....

   [ โดย " องค์กรวิจัย---- " ]

     เมื่ออ่านเอกสารเสร็จด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงเดินไปดูด้านหลังรถ แต่ท้ายรถมันเกาะติดกับเชื้อรา ผมจึงเลิกสงสัยแล้วเดินทางต่อ ด้วยความเหนื่อยล้าร่างกายเริ่มอ่อนเพลียและใกล้จะมืด ผมจึงรีบหาสถานที่พักชั่วคราวโดยเร็วและมีควันไฟลอยขึ้นท่ามกลางในป่า จึงรีบตรงไปที่นั่น

     ( แฮก แฮ่ก ) เมื่อวิ่งมาถึงจุดหมายกลับมีผู้รอดชีวิตสามคนกำลังก่อไฟกันอยู่ แต่ช่วงเวลานี้ต้องแยกให้ออกว่าพวกเขาจะไม่ทำร้ายเราใช่ไหม......หลังเกิดหายนะผู้คนต่างแก่งแย่งฆ่าฟันกัน ทำให้ประชากรบนโลกลดลงไปรวดเร็ว

  ผมเดินออกมาจากพุ่มไม้ แล้วพวกเขาก็เอาขวานมาชี้หน้าใส่

นิรนาม 1 : ไม่ทราบว่านายเป็นใคร? แล้วต้องการอะไร?

จิน : ฉันชื่อ จิน แค่ต้องการที่พักอาศัยเลยขอมาอยู่ด้วย

นิรนาม 1 : อย่างงั้นหรอ....เอาสิ แต่ต้องแลกของหนึ่งอย่างเพื่อให้นายมาอยู่อาศัยนะ

จิน : ได้... // ( ในตัวมีปืนพกคงไม่ให้ แต่อาจจะให้น้ำขวดนึง )

จิน : อะ...ฉันมีน้ำขวดนึง // ยื่น.

นิรนาม 1 : โอเค เพียงพอกับข้อเสนอแล้วละ

นิรนาม 2 : นี่ๆ จะมืดแล้วนะ มาช่วยก่อไฟกันก่อนสิ

นิรนาม 3 : ซ่อมหน้าต่างกระท่อมให้แล้วนะ

นิรนาม 1 : เฮ้ นายน่ะ ทำอาหารเป็นไหม?

จิน : ก็พอทำได้นะครับ

นิรนาม 1 : งั้นฝากทำอาหารหน่อยละ พอดีพวกเรากินแต่เนื้อแดดเดียวจนเบื่อแล้วละ

นิรนาม 2 : ใช่ๆ อยากชิมอาหารอร่อยๆ บ้างแหะ

จิน : เดี๋ยวฉันจะทำให้แล้วกันนะ // กำลังปรุงอาหาร.

[ ผ่านไปแล้ว 45 น. ]

 ( ช่า ) เสียงผัดข้าวที่ร่อนไปกับกระทะ ผมยืนผัดข้าวและทำซุปเนื้อเอาไว้ พวกเขาสามคนได้จ้องมาที่ผมกำลังทำอาหารและน้ำลายไหลกันไป เมื่อผมทำเสร็จก็ตักใส่ถ้วยแล้วยื่นให้สามคน

  พวกเขาทั้งสามก็รีบตักกินกันอย่างหิวโหยระหว่างที่กินกันก็มีคนเริ่มมาถามผมอีกครั้ง

นิรนาม 2 : ว้าว..ข้าวอร่อยชะมัดเลย นายนี่เหมาะจะเป็นพ่อครัวนะเนี่ย ไม่ได้กินของอร่อยมาตั้งหลายวันแน่ะ // ง่ำง่ำ.

จิน : งั้นแสดงว่า เมืองผมพึ่งจะเกิดเหตุการณ์ทีหลังน่ะสิ

นิรนาม 2 : ใช่แล้วละ เมืองแรกที่โดนคือ " เมืองโครอฟ " แล้วจู่ๆผู้คนในเมืองเริ่มหายไปทีละคนๆ จนเหลือไม่กี่คนที่หนีไปได้หมด ส่วนพวกเราสามคนแค่บังเอิญและตั้งกลุ่มกันน่ะ

จิน : แล้วทำไมพวกคุณไม่ไปศูนย์อพยพกันละครับ?

นิรนาม 3 : มันเต็ม เขาไม่รับเกินจำนวนที่กำหนดเลยต้องเอาตัวรอดกันเอง พวกรัฐมันเอาแค่เฉพาะเจ้าหน้าที่ก่อนแล้วค่อยมารับประชาชนแค่ไม่กี่คนที่ได้รับเอง

นิรนาม 2 : จริง แต่การมาหลบอยู่ในป่า มันก็ดีเหมือนกันนะ

นิรนาม 1 : แล้วนายละ? ทำไมถึงจะไปยัง " โครอฟ "

จิน : พ่อผมส่งข้อความมาให้ไปที่นั่นน่ะครับ

นิรนาม 1 : เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ว่าสัญญาณมันตัดไปแล้วหรอ?

จิน : ไม่รู้เหมือนกันครับ....

นิรนาม 1 : เอาเป็นว่าทุกคนนอนพักผ่อนกันเถอะ แล้วค่อยว่ากันพรุ่งนี้นะ ฝันดี

จิน : ฝันดีครับ // เอนตัวนอนลงกับพื้น.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***