อยู่กับมึงแล้วสบายใจดีว่ะ”
หลังจากคืนนั้นที่ทุกอย่างเกิดขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย… ความเงียบก็เข้ามาแทนที่เสียงหัวเราะในห้องของปาล์มกับเต้
ไม่มีใครพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกเลย
แต่ต่างคนต่างรู้ ว่ามันไม่เหมือนเดิม
ปาล์มนั่งกอดหมอนอยู่บนเตียง ขณะที่เต้นั่งพิงผนังเล่นมือถืออยู่ฝั่งตรงข้าม ต่างคนต่างแกล้งทำเป็นไม่สนใจกัน แต่สายตาก็ชอบแอบมองอีกคนอยู่เรื่อย
“วันนี้...มึงอยากไปไหนป่ะ” ปาล์มถามเบา ๆ ไม่กล้าสบตา
เต้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “อยากกินไอติมว่ะ ร้านหน้า ม. น่ะ ที่มึงเคยพาไป”
“อือ ไปดิ” ปาล์มยิ้มจาง ๆ ใจมันรู้สึกโล่งขึ้นมาหน่อย เหมือนได้หายใจเต็มปอดครั้งแรกในรอบหลายวัน
—
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นอีกครั้งระหว่างทางกลับ
“มึงยังจำได้ป่ะ ตอนนั้นที่กูเผลอจิ้มไอติมใส่หน้ามึง แล้วมึงวิ่งไล่กูรอบร้านอ่ะ ฮ่า ๆ”
“จำได้ดิ สัด โคตรอายเลย คนมองเต็มไปหมด”
“แต่ก็น่ารักดีว่ะ...” ปาล์มพูดจบแล้วก็เหมือนรู้ตัวว่าเผลอหลุดอะไรออกไป
เต้หันมามอง ไม่ได้พูดอะไร แต่ยิ้มมุมปากนิด ๆ แล้วเดินต่อ
บรรยากาศเงียบลงนิดหน่อย...
ก่อนที่เต้จะพูดขึ้นมาแบบไม่หันกลับไป
“มึง...อยู่กับมึงแล้วกูรู้สึกสบายใจดีว่ะ”
ปาล์มหยุดเดินไปเสี้ยววิ มองแผ่นหลังของเพื่อนตรงหน้า แล้วหัวใจก็เต้นเร็วโดยไม่รู้ตัว
“กูก็เหมือนกัน…”
ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรต่อ
แต่การเดินข้างกันในตอนเย็นวันนั้น กลับรู้สึกเหมือนเดินอยู่ในโลกใบเดียวกัน แค่สองคนอยากให้มึงอยู่ข้างกูไปนาน ๆ เลย”
วันเสาร์เช้า แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้องของปาล์ม กลิ่นขนมปังปิ้งลอยมาแตะจมูก ทำให้เจ้าตัวค่อย ๆ ลืมตาขึ้น...
“มึง...ตื่นได้แล้วไอ้ขี้เซา” เสียงเต้ดังมาจากข้างล่าง พร้อมเสียงหม้อร้อน ๆ ที่กำลังเดือดเบา ๆ
ปาล์มลุกขึ้นขยี้ตา ยิ้มงง ๆ
"มึงทำอะไรกินแต่เช้าเนี่ย"
“ข้าวต้มหมู กูใส่เห็ดกับไข่ให้ด้วยนะ” เต้ยิ้มแบบภาคภูมิใจ ไม่ค่อยได้ทำกับข้าวเอง แต่มันอยากให้ปาล์มกินของอร่อยจากมือมันจริง ๆ
ปาล์มนั่งลงที่โต๊ะ หยิบช้อนแล้วชิมคำแรก
“โห... อร่อยกว่าที่คิดว่ะ”
“แน่ะ กูก็มีดีบ้างดิ” เต้หัวเราะ
หลังอาหารเช้า ทั้งสองคนก็นั่งดูซีรีส์อยู่บนโซฟา เต้เท้าแขนไว้ข้างหลังปาล์ม ส่วนปาล์มก็เอาหัวพิงไหล่เต้แบบไม่รู้ตัว
มันเหมือนเป็นธรรมชาติไปแล้ว…
ที่อยู่ด้วยกันแบบนี้
—
ตอนเย็น ทั้งคู่ไปเดินเล่นตลาดนัดหน้า ม.
เต้ซื้อสร้อยข้อมือหนังเส้นเล็กสองเส้น แล้วใส่ให้อีกคน
“ของจับคู่เหรอ?” ปาล์มหยอก
“เปล่าเว้ย ของกันหาย ของกูเส้นนี้ ของมึงเส้นนั้น จะได้ไม่ลืมว่าอยู่ทีมเดียวกัน”
“อ๋อออออออ~” ปาล์มยิ้มกว้างแบบหมั่นไส้นิด ๆ แต่หน้าแดงไปถึงหู
ก่อนกลับ เต้หยุดเดินแล้วพูดขึ้นเบา ๆ
“มึง… ถ้าอนาคตแม่งจะเปลี่ยนแปลงแค่ไหน กูก็ยังอยากให้มึงอยู่ข้างกูไปนาน ๆ เลยนะ”
ปาล์มหันไปมอง
หัวใจเต้นรัว แต่ก็ยังทำเก๊กตอบว่า
“เออสิ กูไม่ไปไหนหรอก…ไอ้บ้า”
—
และเย็นวันนั้น ท้องฟ้าสีชมพูจาง ๆ
กับความรู้สึกในใจของทั้งสองคน…
มันไม่ได้เงียบอีกต่อไปแล้ว
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments