“ใกล้กันแค่นี้...ทำไมถึงไม่อยากให้จบลงเลย”
“ฝนตกอีกแล้วเหรอ?”
ฉันพึมพำขณะยืนมองสายฝนพรำอยู่ที่ระเบียงคอนโด
เวลาประมาณเกือบเที่ยงคืน แสงจากอาคารฝั่งตรงข้ามลางเลือนเพราะม่านฝนที่โปรยลงมาไม่ขาดสาย เสียงหยดน้ำกระทบระเบียงชวนให้รู้สึกเงียบเหงาอย่างประหลาด
“อชิ”
เสียงหนึ่งดังจากข้างหลัง ทำให้ฉันหันกลับไปเจอธีร์ในเสื้อยืดหลวม ๆ กับผ้าขนหนูพาดคอ
“ยังไม่นอนเหรอ?” เขาถาม
“นอนไม่หลับอะ ฝนตกแล้วมันเหงา ๆ ยังไงไม่รู้…”
ธีร์เดินเข้ามาใกล้ ระยะห่างของเราน้อยลงทุกทีจนรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากตัวเขา
“งั้นก็นอนด้วยกันไหม?” เขาพูดออกมาแบบเรียบ ๆ
ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาเต็ม ๆ
ใจเต้นแรงอย่างไม่ทันตั้งตัว
“...เอาจริงดิ”
ธีร์หัวเราะเบา ๆ
“ก็แค่จะให้นอนเล่นเฉย ๆ จะได้ไม่เหงา”
ฉันพยักหน้าอย่างไม่แน่ใจนัก แต่ก็เดินตามเขาเข้าไปในห้อง
บนเตียงนอนกว้างพอสำหรับสองคน เรานอนข้างกันแบบไม่แตะต้องกันเลยในตอนแรก
แต่เวลาผ่านไปสักพัก...มือของธีร์ก็เอื้อมมาวางเบา ๆ บนหลังมือฉัน
สัมผัสอุ่น ๆ นั้นทำให้หัวใจฉันเต้นระรัว
ฉันหันไปมองเขา — เขาก็หันมาสบตาฉันพอดี
“อชิ...” เขาเรียกชื่อฉันด้วยเสียงแผ่วเบาเหมือนลมหายใจ
“ฉันรู้สึกว่าเคยรู้จักนายมาก่อน...แต่นึกไม่ออกเลย”
“ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน…” ฉันตอบกลับ และไม่รู้ว่าเพราะอะไร น้ำเสียงตัวเองถึงได้สั่นแบบนั้น
ธีร์ค่อย ๆ เอื้อมมือมาประคองแก้มฉัน สายตาที่เขามองมาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเวลาหยุดลง
ริมฝีปากของเราสัมผัสกันอย่างแผ่วเบาในตอนแรก
เหมือนสำรวจความรู้สึก เหมือนถามว่า "เราแน่ใจไหม"
แต่เมื่อไม่มีใครผละออกไป…
สัมผัสนั้นก็กลายเป็นจูบที่ลึกซึ้งขึ้น อ่อนโยนแต่ร้อนรุ่มจากข้างใน
มือของเขาสอดเข้ามากอดฉันไว้แน่น
และฉันก็ไม่คิดจะผลักไสเลยสักนิด...
เสื้อยืดหลุดออกไปจากร่างเราโดยไม่รู้ตัว
ในความมืดอ่อนของห้อง เราต่างถ่ายทอดความรู้สึกด้วยร่างกายที่ยังสั่นไหว
ไม่ใช่เพราะความหิวกระหาย
แต่เพราะเราทั้งคู่…กำลัง “โหยหากัน” โดยไม่รู้ตัวมาก่อน
และในค่ำคืนนั้น
ฉันไม่รู้ว่าเราจะเรียกกันว่าอะไร — เพื่อน? รูมเมท? หรือคนแปลกหน้าที่เคยผูกพัน?
แต่ฉันรู้แค่ว่า…
ฉันไม่อยากให้ความใกล้ชิดนี้จบลงเลย
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments