^^

-- เริ่ม

เสียงรถไฟฟ้าขบวนล่าสุดพุ่งผ่านหัวฉันไปอย่างรวดเร็ว ฉันก้าวลงจากบันไดสถานีด้วยความเหนื่อยอ่อน กระเป๋าเป้ใบน้อยบนไหล่คือข้าวของเกือบทั้งหมดที่มีอยู่ตอนนี้

“นี่คือการเริ่มต้นใหม่...” ฉันบอกตัวเอง

ฉันย้ายมาเรียนต่อปีสุดท้ายในกรุงเทพฯ หลังจากครอบครัวมีเหตุให้ต้องขายบ้านต่างจังหวัด และตอนนี้ฉันยังไม่มีที่อยู่ที่แน่นอน สิ่งเดียวที่ฉันมีคือเบอร์โทรของพี่ที่ฝากหาห้องพักไว้ให้

พี่เขาส่งที่อยู่มาให้ — คอนโดกลางเมือง ดูดีเกินกว่าฉันจะคาดหวัง

“ห้องนี้เป็นห้องแชร์นะ น้องอยู่กับรูมเมทได้ใช่ไหม?”

ฉันพยักหน้า อะไรก็ได้ทั้งนั้นตอนนี้ ขอแค่มีที่นอน

ฉันถือกุญแจไขประตูเข้าไป แล้วเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น

"นายเหรอ?" เสียงนั้นคุ้นมาก แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร

ผู้ชายตรงหน้านั้นสูงกว่าเล็กน้อย ใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มสบาย ๆ ใบหน้าคมคายและ...อบอุ่นประหลาด

"อ้าว...นาย?" เขาขมวดคิ้วเหมือนจะนึกอะไรออก

"เรา...เคยรู้จักกันเหรอ?" ฉันถาม เพราะไม่แน่ใจจริง ๆ ว่าคุ้นหน้าเขามาจากไหน

เขาสบตาฉันอยู่นาน ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า

"งั้นเดี๋ยวอยู่ด้วยกันไปซักพัก นายอาจจะจำได้เองก็ได้"

ฉันยิ้มเก้อ ๆ แล้วเดินเข้าห้อง แต่ในใจกลับเต้นแรงอย่างประหลาด...

เพราะถึงจะจำเขาไม่ได้...แต่ความรู้สึกอบอุ่นนั้นกลับคุ้นเหลือเกิน เย่! หอมอยากให้เขียนตอนต่อ ดีใจมากเลย 💛

เราจะไปต่อกับ ตอนที่ 2 ซึ่งเป็นช่วงเริ่มต้นของการอยู่ร่วมกันของนายเอกกับพระเอก ทั้งสองคนยังจำกันไม่ได้ชัด แต่เริ่มมี “อะไรบางอย่าง” ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจ...

อยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่วัน...ทำไมใจฉันถึงเต้นแรง”

เสียงกาต้มน้ำเดือดดังขึ้นจากในครัว ขณะที่ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังเช็ดผมอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ

ห้องคอนโดที่ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อวานนี้ยังดูใหม่ในสายตา ทุกอย่างสะอาดเป็นระเบียบ และมีกลิ่นสบู่อ่อน ๆ ลอยอยู่ในอากาศ

"กาแฟมั้ย?" เสียงนั้นดังมาจากครัว

ฉันเดินออกมา เห็นเขากำลังยืนชงกาแฟอยู่ข้างโต๊ะทานข้าว เขาใส่เสื้อยืดสีเทาอ่อนกับกางเกงขาสั้น หน้าตาดูง่วงนิด ๆ แต่ก็ยังหล่อจนฉันแอบมองนานเกินควร

“อ่า...ได้ครับ ขอบคุณนะ” ฉันตอบ พร้อมนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“เมื่อคืนหลับสบายไหม?” เขาถามต่อ

“สบายครับ ห้องเงียบดี นอนเพลินเลย”

ฉันยิ้ม แล้วก็หยิบแก้วกาแฟที่เขาส่งมาให้

เรานั่งเงียบกันพักหนึ่ง ไม่มีบทสนทนาอะไรเพิ่มเติม แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัด…กลับกัน มันรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก

"ฉันชื่อธีร์นะ" เขาเอ่ยขึ้นในที่สุด

“เรา...อชิ” ฉันตอบกลับไปก่อนจะเผลอยิ้มอีกครั้ง

อชิกับธีร์ เราได้รู้จักชื่อกันในวันที่สองของการเป็นรูมเมท

และในตอนนั้นเอง ที่ฉันเริ่มสังเกตได้ว่า…

ธีร์ชอบกินขนมปังกับกล้วยหอมตอนเช้า

ธีร์ชอบเปิดเพลงคลอเบา ๆ เวลาล้างจาน

ธีร์ชอบเดินออกมารับลมที่ระเบียงตอนห้าทุ่ม

และธีร์…ชอบยิ้มให้ฉันเวลาสบตากันโดยไม่พูดอะไร

"นายมีแผนจะหาหอใหม่อยู่ใช่มั้ย?" เขาถามขึ้นในเย็นวันหนึ่ง

ฉันพยักหน้า

"อือ แต่คงต้องใช้เวลาหน่อย กำลังประหยัดเงิน"

เขายิ้มนิด ๆ

"อยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้นะ ฉันไม่รีบไล่นายออกหรอก"

เสียงหัวใจฉันเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ

ทั้งที่มันควรจะเป็นแค่การอยู่ร่วมกันชั่วคราว

แต่ไม่รู้ทำไม…ฉันกลับรู้สึกว่าไม่อยากย้ายออกจากห้องนี้เลย

(ขอโทษนะคะทุกคนตอนที่ 1 อาจจะดูแปลกๆหน่อยนะคะเพราะว่าแอดยังแต่งไม่เป็นเท่าไหร่แต่แอดจะพยายามทำให้ดียิ่งขึ้นไปนะคะ)

( แนะนำตัวก่อนแอดชื่อฟ้าใสนะคะอายุ 16ค่ะพี่อยากแต่งนิยายก็เป็นเพราะว่าชอบอ่านนิยายเลยอยากลองแต่งดูว่าถ้าตัวเองแต่งแล้วจะเป็นยังไง)

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***