1^^

“เมื่อเขากลับมา...พร้อมหัวใจที่เปลี่ยนไป”

“แค่เพื่อน...หรือมากกว่านั้น?”

“คืนนี้...เขาจูบฉัน”

“ความลับในห้องเรียนปีสาม”

“ใต้แสงจันทร์...ฉันเผลอใจให้เขา”

“ศัตรูหัวใจ กลายเป็นคนที่ฉันรัก”

“จากรูมเมต...สู่คนสำคัญ”

“มือของเขาอุ่นกว่าที่คิด”

“เขาบอกว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ทำไมจูบฉัน?”

“ในวันที่เขาร้อง ฉันกลับอยากกอดเขาไว้แน่น

---

เสียงประตูห้องปิดลงอย่างแรง

“มึงตามกูมาทำไม?” เขาหันกลับมา เสียงหายใจหอบถี่หลังวิ่งฝ่าฝนเข้ามาในห้องของผม

“แล้วทำไมมึงไม่รับโทรศัพท์กูตั้งแต่เมื่อเย็น?” ผมตวาดกลับ เสียงดังกว่าที่ตั้งใจไว้ อารมณ์มันพุ่งปรี๊ดจนไม่อยากจะยั้ง

เขาไม่พูดอะไร แต่เดินเข้ามาหาผมทีละก้าว ทีละก้าว... แววตาของเขาไม่ได้อ่อนโยนเลยสักนิด มันเต็มไปด้วยแรงกดดัน ความรู้สึกที่ปั่นป่วน และ...ความต้องการ

“กูเตือนมึงแล้ว...อย่ามายั่วกู” เสียงเขาแหบต่ำ ก่อนที่มือหนาจะคว้าแขนผมดึงเข้าไปประชิดร่างแน่นจนหายใจแทบไม่ออก

“แล้วมึงจะทำอะไรล่ะ...” ผมท้าทาย เสียงตัวเองก็สั่นไม่แพ้กัน

ริมฝีปากเขากระแทกเข้ากับของผมรุนแรง มันไม่ใช่จูบที่อ่อนหวาน แต่มันคือไฟ—ไฟที่กำลังลุกไหม้ทั้งตัวเรา...

มือของเขาเลื่อนไปทั่วแผ่นหลังผม ก่อนจะผลักผมลงบนโซฟา ร่างกายเราแนบชิดกันจนไม่มีช่องว่าง

เสียงหายใจของเราปะปนกัน เสียงฝนด้านนอกยังคงตก แต่ภายในห้องกลับร้อนยิ่งกว่าไฟนรก

“กูอยากจะลืมทุกอย่างในคืนนี้...แต่กูอยากจำว่ามึงเป็นของกู”

เสียงของเขาดังข้างหู มือที่สั่นของผมคว้าเสื้อเขาไว้แน่น

“งั้นก็เอาสิ...ทำให้กูลืมตัวเองไปเลยก็แล้วกันดีมากเลยหอม! แนวอบอุ่นน่ารักกำลังพอดีเลย จะได้ทำให้นิยายน่าเอ็นดูและเข้าถึงใจผู้อ่านได้ง่ายด้วย 💛

ต่อไปนี้คือ ตอนที่ 1 ของนิยายเกย์แบบอบอุ่นละมุนหัวใจ มีฟีลคลั่งรักเบา ๆ แต่ไม่ดราม่า ไม่รุนแรงนะ:

---

💛 ตอนที่ 1: "เขาคนนั้น...ที่นั่งข้างหน้าฉันเสมอ"

ห้องเรียนปีสองคณะนิเทศศาสตร์ในเช้าวันจันทร์เหมือนจะเงียบกว่าทุกวัน

แสงแดดลอดผ่านม่านหน้าต่างบาง ๆ ตกกระทบแผ่นหลังของใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหน้า...เขาคนนั้น ที่ฉันไม่เคยรู้จักชื่อ

ฉันเจอเขาครั้งแรกในวิชาหนึ่งเมื่อเทอมก่อน จำได้แม่นว่าเขาชอบใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวพับขึ้นถึงข้อศอก แล้วนั่งจดเลคเชอร์ด้วยลายมือที่เรียบร้อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา

เขาไม่ใช่คนที่ดังหรือโดดเด่นอะไร แต่เขา...อบอุ่นอย่างประหลาด เหมือนเตาเล็ก ๆ ที่วางอยู่มุมห้องในฤดูหนาว

“มีที่นั่งไหม?”

เขาหันมาถามตอนที่ฉันยืนมองหาที่นั่งว่างในห้องเรียนวันนั้น เสียงนุ่ม ๆ ของเขาทำฉันยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“อ๋อ ได้ครับ...ขอบคุณครับ” ฉันตอบ แล้วนั่งลงข้างเขา

ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ไม่เคยนั่งที่อื่นเลย...

ทุกครั้งที่เขาเลิกเรียน จะมีขนมกล่องเล็ก ๆ ติดมือไว้เสมอ บางวันเป็นเค้กกล้วยหอม บางวันเป็นคุกกี้โฮมเมดที่เขาบอกว่า “แม่ทำมาเยอะเลย เอาไปแบ่งเพื่อนไว้กินตอนอ่านหนังสือนะ”

เขาไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่า...ขนมนั่นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน

เขาไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่า...แค่การมีเขาอยู่ตรงนั้น มันก็ทำให้ฉันอยากมาห้องเรียนมากขึ้นทุกวัน

และเขาไม่รู้เลยว่า...ใจฉันเริ่มเต้นแรงตั้งแต่วันแรกที่เขายิ้มให้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***