ตอนที่ 0 ความฝันของผู้ไม่มีพลัง

"ข้า...คือจอมเวทเงาแห่งรัตติกาล ผู้พิทักษ์สมดุลแห่งจักรวาล...ฮ่าฮ่า!"

เสียงตะโกนที่ฟังดูจริงจังแต่ก็หลุดโลกดังก้องอยู่ในห้องพักหน่วยปฏิบัติการพิเศษหมายเลข 9 หญิงสาวร่างเล็กผมยาวถักเปียซ้ายขวา นัยน์ตาเต็มไปด้วยแววตาแห่งจินตนาการ นั่งคร่อมเก้าอี้กลับด้าน มือข้างหนึ่งชี้ขึ้นฟ้า อีกข้างกำไม้เชลล์โฟมที่เธอเรียกว่า “ไม้เท้าแห่งมิติพิพากษา”

“เฮ้อ...อีกแล้วเหรอ ยัยเบียวเอ้ย”

เสียงถอนหายใจดังขึ้นจากชายหนุ่มผิวเข้มที่นั่งลับมีดอยู่ข้าง ๆ — เขาคือ ร้อยตรีไคโตะ หัวหน้าทีมหน่วยพิเศษผู้จริงจังที่สุดในโลก และอาจจะเป็นคนเดียวที่ยังทนความ “เพ้อฝัน” ของหญิงสาวคนนี้ได้

“ฉันบอกแล้วไงคะหัวหน้า! เวทมนตร์มีอยู่จริง! เพียงแต่พวกคุณยังไม่ เปิดตาที่สาม เท่านั้นเอง!”

หญิงสาวหันมาเถียง ก่อนจะชี้นิ้วไปที่หน้าจอข้อมูลการปฏิบัติภารกิจที่แสดงสถิติน่าตกใจ — ภารกิจที่เธอเข้าร่วม 100 ครั้ง ไม่มีบาดเจ็บเลยสักครั้ง

ทุกคนต่างพากันซุบซิบ...

“ยัยนี่มันตัวซวยรึเปล่า?”

“เปล่า...เธอดวงดีต่างหาก”

“ไม่สิ...เธอเบียวจนทำให้ศัตรูงงเองนั่นแหละ”

แต่ใครจะไปรู้ ว่าผู้หญิงที่ทั้งหน่วยมองเป็น “ตัวตลก” จะเป็นคนที่แบกความฝันทั้งชีวิตไว้กับโลกแฟนตาซีที่ไม่มีอยู่จริง...

...และเธอก็เชื่อว่า วันหนึ่ง "ประตูแห่งโลกเวทมนตร์จะเปิดรับเธอ"

🕯️ วันสุดท้ายของชีวิตในโลกเก่า

ค่ำคืนนั้น เมืองหลวงถูกเตือนภัยระดับสูง เป้าหมาย: กลุ่มก่อการร้ายลึกลับผู้ครอบครองเทคโนโลยีระดับสูง ภารกิจ: ลอบเข้า ค้นหา และทำลายศูนย์ควบคุม

หญิงสาวผู้เป็นเพียงเจ้าหน้าที่ข่าวกรองฝึกหัดกลับขออาสาร่วมภารกิจเสี่ยงตายนี้ — ไม่มีใครรู้ว่าทำไม

แต่เธอรู้

“ถ้าโลกนี้ไม่มีเวทมนตร์... งั้นฉันจะสร้างมันขึ้นมาเอง ด้วยเลือดและไฟของความฝัน!”

เธอยิ้ม — ยิ้มแบบเดียวกับเด็กที่พกหนังสือการ์ตูนไปโรงเรียน แม้จะรู้ว่าไม่มีใครเชื่อ

กลางสนามรบแห่งทะเลทราย

ความร้อนระอุ ความตายแผ่ซ่าน

เสียงปืน เสียงระเบิด เสียงกรีดร้อง

แต่เธอกลับเดินอยู่ในนั้นราวกับอยู่ในโลกของตนเอง

“พลังของข้า…จงตื่นขึ้นเถิด!”

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น — ไม่ใช่เพราะพลังไม่ทำงาน

แต่เพราะกระสุนจากด้านข้างที่ควรจะเจาะกะโหลกของเธอกลับพลาดไปอย่างน่าอัศจรรย์

ระเบิดที่ควรจุดกลับดับ

กับดักที่ควรระเบิดกลับไม่ทำงาน

เพื่อนร่วมทีมหลายคนเริ่มสงสัยว่าเธอมีอะไรบางอย่างที่พวกเขาไม่รู้

แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไม “โชค” ถึงเข้าข้างเธอเสมอ

เธอพบเด็กคนหนึ่ง — เด็กชายที่อยู่ในพื้นที่อันตรายสุดของภารกิจ

ไม่มีใครกล้าเข้าไป เพราะระบบกำลังจะปล่อยระเบิดชุดใหญ่

แต่เธอกลับวิ่งเข้าไปทันที โดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว

และในช่วงเสี้ยววินาทีนั้นเอง...

“เพื่อความยุติธรรมอันไร้ขอบเขต...ข้าจะปกป้องเจ้าจากเงามืดแห่งชะตากรรม!”

แสงวาบขาวเจิดจ้า

เสียงระเบิดกลบทุกสิ่ง

สัญญาณชีพของเธอ — ขาดหาย

จิตสำนึกสุดท้ายก่อนดับวูบ เธอเห็นเพียงดวงจันทร์สีแดงลอยอยู่ในท้องฟ้ามืดมิด

และเสียงกระซิบแปลกประหลาดที่ดังมาจากความว่างเปล่า...

“ข้าชอบความฝันของเจ้านะ...โลกใบนี้มันน่าเบื่อเหลือเกิน”

“งั้นข้าจะให้เจ้า...เกิดใหม่ในที่ที่เจ้าหมายตาไว้...”

เธอไม่ทันได้ตอบอะไร

แต่รู้สึกถึง ปีกขนาดใหญ่สีดำ โอบเธอไว้ในความมืด

อบอุ่น เย็นชา และ...ไร้ขอบเขต

เสียงทุ้มต่ำดังแผ่วเบาในหัว

"หากเจ้าพร้อมจะแลก...ข้าก็จะให้"

"แต่พลัง...ย่อมมาพร้อมราคาที่เจ้าต้องจ่าย"

และเธอก็ยิ้ม — รอยยิ้มสุดท้ายในโลกใบเดิม

และเมื่อดวงตาเธอค่อย ๆ ลืมขึ้นอีกครั้ง

เธอก็พบว่าไม่ใช่ในโรงพยาบาล...

ไม่ใช่สนามรบ...

แต่เป็น “อ้อมแขนอุ่น ๆ” ของใครบางคน

เสียงกระซิบแผ่วเบาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม...

“ลูกจ๋า...ยินดีต้อนรับสู่โลกนี้นะ องค์หญิงของแม่”

ดวงตาสีแดงของเด็กทารกเบิกกว้าง

ในนั้นมีแสงจันทร์เสี้ยวสีขาวซ่อนอยู่...

...และเงามืดของอดีตที่กำลังจะกลับมาอีกครั้ง

เสียงในหัวเธอดังขึ้นอีกครั้งอย่างแผ่วเบา

"จงใช้โอกาสนี้...ให้ต่างไปจากเดิม" "ขอให้ฝันของเจ้า...จุดไฟแห่งโชคชะตา"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***