"ข้า...คือจอมเวทเงาแห่งรัตติกาล ผู้พิทักษ์สมดุลแห่งจักรวาล...ฮ่าฮ่า!"
เสียงตะโกนที่ฟังดูจริงจังแต่ก็หลุดโลกดังก้องอยู่ในห้องพักหน่วยปฏิบัติการพิเศษหมายเลข 9 หญิงสาวร่างเล็กผมยาวถักเปียซ้ายขวา นัยน์ตาเต็มไปด้วยแววตาแห่งจินตนาการ นั่งคร่อมเก้าอี้กลับด้าน มือข้างหนึ่งชี้ขึ้นฟ้า อีกข้างกำไม้เชลล์โฟมที่เธอเรียกว่า “ไม้เท้าแห่งมิติพิพากษา”
“เฮ้อ...อีกแล้วเหรอ ยัยเบียวเอ้ย”
เสียงถอนหายใจดังขึ้นจากชายหนุ่มผิวเข้มที่นั่งลับมีดอยู่ข้าง ๆ — เขาคือ ร้อยตรีไคโตะ หัวหน้าทีมหน่วยพิเศษผู้จริงจังที่สุดในโลก และอาจจะเป็นคนเดียวที่ยังทนความ “เพ้อฝัน” ของหญิงสาวคนนี้ได้
“ฉันบอกแล้วไงคะหัวหน้า! เวทมนตร์มีอยู่จริง! เพียงแต่พวกคุณยังไม่ เปิดตาที่สาม เท่านั้นเอง!”
หญิงสาวหันมาเถียง ก่อนจะชี้นิ้วไปที่หน้าจอข้อมูลการปฏิบัติภารกิจที่แสดงสถิติน่าตกใจ — ภารกิจที่เธอเข้าร่วม 100 ครั้ง ไม่มีบาดเจ็บเลยสักครั้ง
ทุกคนต่างพากันซุบซิบ...
“ยัยนี่มันตัวซวยรึเปล่า?”
“เปล่า...เธอดวงดีต่างหาก”
“ไม่สิ...เธอเบียวจนทำให้ศัตรูงงเองนั่นแหละ”
แต่ใครจะไปรู้ ว่าผู้หญิงที่ทั้งหน่วยมองเป็น “ตัวตลก” จะเป็นคนที่แบกความฝันทั้งชีวิตไว้กับโลกแฟนตาซีที่ไม่มีอยู่จริง...
...และเธอก็เชื่อว่า วันหนึ่ง "ประตูแห่งโลกเวทมนตร์จะเปิดรับเธอ"
🕯️ วันสุดท้ายของชีวิตในโลกเก่า
ค่ำคืนนั้น เมืองหลวงถูกเตือนภัยระดับสูง เป้าหมาย: กลุ่มก่อการร้ายลึกลับผู้ครอบครองเทคโนโลยีระดับสูง ภารกิจ: ลอบเข้า ค้นหา และทำลายศูนย์ควบคุม
หญิงสาวผู้เป็นเพียงเจ้าหน้าที่ข่าวกรองฝึกหัดกลับขออาสาร่วมภารกิจเสี่ยงตายนี้ — ไม่มีใครรู้ว่าทำไม
แต่เธอรู้
“ถ้าโลกนี้ไม่มีเวทมนตร์... งั้นฉันจะสร้างมันขึ้นมาเอง ด้วยเลือดและไฟของความฝัน!”
เธอยิ้ม — ยิ้มแบบเดียวกับเด็กที่พกหนังสือการ์ตูนไปโรงเรียน แม้จะรู้ว่าไม่มีใครเชื่อ
กลางสนามรบแห่งทะเลทราย
ความร้อนระอุ ความตายแผ่ซ่าน
เสียงปืน เสียงระเบิด เสียงกรีดร้อง
แต่เธอกลับเดินอยู่ในนั้นราวกับอยู่ในโลกของตนเอง
“พลังของข้า…จงตื่นขึ้นเถิด!”
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น — ไม่ใช่เพราะพลังไม่ทำงาน
แต่เพราะกระสุนจากด้านข้างที่ควรจะเจาะกะโหลกของเธอกลับพลาดไปอย่างน่าอัศจรรย์
ระเบิดที่ควรจุดกลับดับ
กับดักที่ควรระเบิดกลับไม่ทำงาน
เพื่อนร่วมทีมหลายคนเริ่มสงสัยว่าเธอมีอะไรบางอย่างที่พวกเขาไม่รู้
แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไม “โชค” ถึงเข้าข้างเธอเสมอ
เธอพบเด็กคนหนึ่ง — เด็กชายที่อยู่ในพื้นที่อันตรายสุดของภารกิจ
ไม่มีใครกล้าเข้าไป เพราะระบบกำลังจะปล่อยระเบิดชุดใหญ่
แต่เธอกลับวิ่งเข้าไปทันที โดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว
และในช่วงเสี้ยววินาทีนั้นเอง...
“เพื่อความยุติธรรมอันไร้ขอบเขต...ข้าจะปกป้องเจ้าจากเงามืดแห่งชะตากรรม!”
แสงวาบขาวเจิดจ้า
เสียงระเบิดกลบทุกสิ่ง
สัญญาณชีพของเธอ — ขาดหาย
จิตสำนึกสุดท้ายก่อนดับวูบ เธอเห็นเพียงดวงจันทร์สีแดงลอยอยู่ในท้องฟ้ามืดมิด
และเสียงกระซิบแปลกประหลาดที่ดังมาจากความว่างเปล่า...
“ข้าชอบความฝันของเจ้านะ...โลกใบนี้มันน่าเบื่อเหลือเกิน”
“งั้นข้าจะให้เจ้า...เกิดใหม่ในที่ที่เจ้าหมายตาไว้...”
เธอไม่ทันได้ตอบอะไร
แต่รู้สึกถึง ปีกขนาดใหญ่สีดำ โอบเธอไว้ในความมืด
อบอุ่น เย็นชา และ...ไร้ขอบเขต
เสียงทุ้มต่ำดังแผ่วเบาในหัว
"หากเจ้าพร้อมจะแลก...ข้าก็จะให้"
"แต่พลัง...ย่อมมาพร้อมราคาที่เจ้าต้องจ่าย"
และเธอก็ยิ้ม — รอยยิ้มสุดท้ายในโลกใบเดิม
และเมื่อดวงตาเธอค่อย ๆ ลืมขึ้นอีกครั้ง
เธอก็พบว่าไม่ใช่ในโรงพยาบาล...
ไม่ใช่สนามรบ...
แต่เป็น “อ้อมแขนอุ่น ๆ” ของใครบางคน
เสียงกระซิบแผ่วเบาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม...
“ลูกจ๋า...ยินดีต้อนรับสู่โลกนี้นะ องค์หญิงของแม่”
ดวงตาสีแดงของเด็กทารกเบิกกว้าง
ในนั้นมีแสงจันทร์เสี้ยวสีขาวซ่อนอยู่...
...และเงามืดของอดีตที่กำลังจะกลับมาอีกครั้ง
เสียงในหัวเธอดังขึ้นอีกครั้งอย่างแผ่วเบา
"จงใช้โอกาสนี้...ให้ต่างไปจากเดิม" "ขอให้ฝันของเจ้า...จุดไฟแห่งโชคชะตา"
ท้องฟ้ายามค่ำคืนในโลกแห่งเฮกราที่เต็มไปด้วยดวงดาวพราวแสง เสียงลมหายใจของทารกน้อยผสานกับเสียงสวดมนต์แห่งมังกรเก่าแก่ดังกังวานไปทั่วห้องโถงพิธีกรรม ภายในห้องที่ประดับด้วยหินเวทเรืองแสงสีม่วงดำ เด็กหญิงผู้หนึ่งเพิ่งลืมตาดูโลก — "ไอเรน่า ดราเคียร์" ผู้สืบสายเลือดจากเทพมังกรโบราณ และทายาทแห่งเผ่ามังกรทมิฬ
เธอเกิดมาพร้อมเครื่องหมายประหลาดตรงกลางอก — รูปวงจันทร์เสี้ยวที่ล้อมด้วยลวดลายมังกรพันกัน และในวินาทีที่เธอส่งเสียงร้องแรกเกิด คาถาโบราณที่ไม่มีใครเข้าใจกลับสั่นสะเทือนออกมาจากทั่วอาณาจักร
**5 ปีต่อมา**
“อรุณสวัสดิ์ค่าาา~!” เด็กหญิงเสียงใสเปิดหน้าต่างออกกว้าง แสงเช้าอบอุ่นสาดเข้ามาในห้องนอนประจำตำหนักราชวงศ์ กลิ่นขนมปังอบใหม่จากห้องครัวชั้นล่างลอยมาตามลม
ไอเรน่า — เจ้าหญิงตัวน้อยผู้มีพลังเวทเหนือใคร นั่งแกว่งขาอยู่บนขอบหน้าต่าง ผมสีดำอมม่วงถักเปียเล็ก ๆ ด้านข้าง ดวงตาสีแดงสดสว่างเป็นประกาย และเมื่อหันเข้าหาแสงจันทร์บางครา... จะเห็นจุดสีขาวเล็ก ๆ รูปพระจันทร์เสี้ยวในนัยน์ตาของเธอ
“ท่านหญิง ท่านต้องใส่ชุดเจ้าหญิงสำหรับงานเช้านี้นะเพคะ!”
“ไม่เอา! หนูจะใส่ชุดนักเวท ชุดคลุมเท่กว่าตั้งเยอะ!”
เสียงทะเลาะกับสาวใช้ประจำตัวเริ่มดังขึ้นทุกเช้า เพราะไอเรน่ามักแต่งตัวตามความรู้สึกโดยไม่สนใจพิธีการ แม้กระทั่งตอนอายุเพียงห้าขวบ เธอก็ยังชอบถือไม้เท้าเวทไม้ไผ่ประดิษฐ์เอง เดินร่ายคาถาไร้ความหมายไปทั่ววัง
“...จงออกมาซะ พลังแห่งความมืด! โฮ่ๆๆ!”
แม้ทุกคนจะคิดว่าเธอแค่เด็กติดนิทานแฟนตาซี แต่เหล่าอาจารย์เวททุกคนกลับสัมผัสได้ถึงความผิดปกติอย่างยิ่ง — พลังเวทภายในตัวเด็กหญิงคนนี้… ไม่ได้มาเพียงจากสายเลือดมังกร แต่เหมือนกับ 'จิตวิญญาณ' ของเธอถูกหลอมรวมด้วยเวทจากโลกอื่น
> “พลังเวทของเธอ...เหมือนไม่มีขอบเขต” — อาจารย์เรย์มุนต์กล่าว
เขาเป็นมังกรเฒ่าผู้มีประสบการณ์รบร้อยศตวรรษ และเมื่อเขาลองให้ไอเรน่าเสกเวทระดับกลาง — เธอกลับร่ายเวทซ้อน 3 ชั้นอย่างเป็นธรรมชาติ ทั้งที่ยังอ่านหนังสือไม่แตก
“บางที...จิตของนางอาจไม่ใช่ของโลกใบนี้” เขาพึมพำเงียบ ๆ กับราชา
แต่ถึงอย่างนั้น ไอเรน่าก็ยังเป็นเด็กที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงวิ่งเล่น และรอยยิ้มหวาน เธอชอบกินของหวานมาก ชอบขนมช็อกโกแลตจากอาณาจักรเอลฟ์ และไม่เคยแตะผักเขียวเลยแม้แต่นิดเดียว
เธอเป็นขวัญใจของผู้คนในราชวัง เป็นเจ้าหญิงที่ทุกคนรัก... แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า ภายใต้รอยยิ้มนั้น มีบางอย่างน่ากลัวรอวันตื่น
คืนหนึ่ง... ขณะที่ เธอเดินไปยังห้องเก็บตำราเวทต้องห้าม ซึ่งควรถูกปิดผนึก แต่กลับเปิดประตูได้อย่างง่ายดาย
บนผนังห้องมีคทาโบราณเสียบอยู่ และเมื่อเธอเอื้อมมือไปแตะ...
> “ข้า...กลับมาแล้วหรือ?” เสียงในหัวของเธอกระซิบ — เสียงของ 'ใครบางคน' ที่เธอไม่รู้จัก แต่กลับรู้สึกคุ้นเคย
ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ร่างกายสั่นเล็กน้อย และในชั่วพริบตาเดียว รอยยิ้มใส ๆ ก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเยือกเย็นแบบที่ไม่สมควรอยู่บนใบหน้าของเด็ก
> “ผู้อ่อนแอ...ไม่ควรจะอยู่บนโลกใบนี้” เธอพึมพำเบา ๆ — แล้วทุกอย่างก็มืดลง
วันรุ่งขึ้น คนในราชวัง 3 คนหมดสติไปโดยไม่ทราบสาเหตุ ตำราเวทต้องห้ามถูกเปิดอ่าน และเก็บคืนมาในสภาพไม่มีร่องรอย
เมื่อไอเรน่าฟื้น เธอจำอะไรไม่ได้เลย เธอยังยิ้มได้ ยังวิ่งเล่น ยังขอขนมหวานจากพ่อครัวประจำปราสาทอย่างเดิม แต่ภายในจิตของเธอ — เงาแห่งอีกบุคลิกหนึ่งเริ่มเติบโต
เงาที่จ้องจะ 'ปกป้องโลก' ด้วยวิธีของมันเอง
เงาที่จะทำให้... โลกต้องสั่นสะเทือน
รุ่งเช้าแสงแดดสีทองบางเบาสาดส่องลงมายังปราสาทลอยฟ้าแห่ง "แอสทราเรีย" ที่ตั้งอยู่เหนือเมฆาอย่างสง่างาม — เมืองหลวงของอาณาจักรดราเคียร์ และสถานที่พำนักของราชวงศ์ผู้สืบเชื้อสายมังกรโบราณ
ไอเรน่า ดราเคียร์ วัยเพียง 5 ขวบ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ หลังจากความฝันประหลาดในคืนก่อนยังคงหลงเหลืออยู่ในหัวเธอ... ความมืดแผ่ซ่าน เงาร่างของมังกรยักษ์ที่ไร้ดวงตา และเสียงกระซิบแปลกประหลาดที่ยังดังก้องในใจ
> “ผู้อ่อนแอ... ไม่สมควรมีชีวิต…”
เด็กสาวจับหัวตัวเองเบาๆ มันเจ็บตุบๆ เหมือนปวดหัวเล็กน้อย
> “ฝันอีกแล้วแฮะ... แต่ไม่เห็นน่ากลัวเลย”
เธอยิ้มสดใสตามแบบฉบับตัวเองแล้วลุกขึ้นจากเตียงเจ้าหญิงนุ่มหรู ก่อนจะรีบไปล้างหน้าแต่งตัวให้เรียบร้อย
---
🍽 โต๊ะอาหารแห่งความเงียบ
เช้านี้ในห้องอาหารของราชวงศ์แตกต่างไปจากปกติ — ไม่ใช่เพียงเพราะแสงอาทิตย์สดใสทะลุผ่านม่านผ้าไหม แต่เพราะทั้ง พ่อ (อาร์กาเอล) และ พี่ชาย (ไคเรน) ก็มานั่งร่วมโต๊ะด้วย ซึ่งปกติแล้วจะไม่ค่อยได้พบพร้อมกันแบบนี้
แม่ของเธอ (เซเรย์น่า) ยิ้มอ่อนโยนเช่นเคย แม้ดวงตาจะลอบมองลูกสาวด้วยความห่วงใยที่เธอไม่เข้าใจ
น้องสาวตัวน้อย อีลิน่า ยังคงยิ้มสดใส ตักผลไม้เข้าปากเหมือนทุกเช้า
> “พ่อคะ~ วันนี้ไอเรน่าจะไปฝึกเวทกับอาจารย์เรย์อีกล่ะ!”
เด็กหญิงยิ้มกว้าง พลางโบกช้อนในมือเล่นๆ
แต่ไม่มีใครหัวเราะตามเหมือนเช่นเคย
ราชามังกร อาร์กาเอล นิ่งงัน ดวงตาสีเงินอมม่วงของเขาเพียงมองลูกสาวโดยไม่พูดอะไร
ไคเรน ก็เช่นกัน เขาจ้องจานอาหารของตัวเอง ราวกับกำลังกลืนบางสิ่งที่ไม่อาจพูดได้ลงไป
> “เอ่อ... วันนี้พี่ก็จะอยู่ที่หอจันทราด้วยนะ น้องไอ...” ไคเรนเอ่ยเรียบๆ
“ดีจังเลยค่ะ! งั้นเราเจอกันที่นั่นนะ!”
บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบแปลกๆ...
เธอสัมผัสได้... แต่เลือกที่จะเพิกเฉย แล้วกินอาหารอย่างร่าเริง
---
🪄 การฝึกที่ไม่ธรรมดา
ห้องฝึกเวทลอยฟ้าในส่วนตะวันออกของปราสาท แสงเวทสีฟ้าระยิบระยับกระจายอยู่ทั่ว
อาจารย์เรย์ จ้องมองเด็กหญิงตรงหน้าอย่างเงียบๆ
> “เริ่มจากร่ายเวทย์พื้นฐาน 3 ชั้นตามที่เคยฝึกนะ ไอเรน่า”
> “ค่ะ!!”
เด็กสาวยกไม้เท้าเวทประจำตัวขึ้น — ไม้เรียวยาวปลายอัญมณีดวงตาเงิน
เสียงร่ายเวทภาษามังกรโบราณถูกเปล่งออกอย่างไพเราะ จังหวะชัดเจนเหมือนดนตรี
เวทชั้นที่ 1... ผ่าน
เวทชั้นที่ 2... เสถียร
เวทชั้นที่ 3... ง่ายดายเหมือนเล่น
แต่เธอไม่หยุด...!
> “เวทชั้นที่ 4...”
“เวทชั้นที่ 5...!”
ปัง!!
คลื่นเวทพุ่งกระแทกกำแพงเวทของห้องฝึกจนแสงแตกกระจาย
พลังเวทมหาศาลแผ่ซ่าน รุนแรง ราวกับเปลวไฟของเทพมังกรเกรี้ยวกราด
อาจารย์เรย์เบิกตากว้าง
> “...เมื่อวานยังไม่ถึงขั้นนี้… เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“ไอเรน่า เธอ... รู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป?”
> “หืม? ก็แค่ฝึกเวทปกติเองนี่คะ~ หนูรู้สึกว่ามันง่ายขึ้นเยอะเลย!”
เด็กหญิงหัวเราะสดใสราวกับไม่ได้สังเกตความผิดปกติใดๆ
🪓 พลังเงาดำ... และรายงานสู่ราชา
อาจารย์เรย์รีบไปพบราชาอาร์กาเอลในห้องประชุมลับทันที
เขาคุกเข่าลงเบื้องหน้า บอกทุกสิ่งที่เกิดขึ้น
> “...ไม่ใช่แค่พลังเวทเพิ่มขึ้นอย่างผิดปกติ แต่ผมสัมผัสได้ถึง... ‘เงามืด’ ที่แฝงในตัวเธอ”
อาร์กาเอลยังคงนั่งนิ่ง มือประสานกันบนโต๊ะหินมังกร
> “...คงสัมผัสได้แล้วสินะ เรย์”
“นั่นไม่ใช่แค่พลังเวททั่วไป... มันคือเศษพลังของ ‘เวเรนาธ’ ที่เธอไปแตะเมื่อไม่กี่วันก่อน...”
> “แต่พระองค์... ทำไมถึงไม่หยุดเธอล่ะขอรับ!?” เรย์ตวาดอย่างไม่เข้าใจ
> “เพราะมันคือ... ชะตา”
“ไอเรน่า... ต้องแบกรับมัน”
---
💥 จุดเริ่มต้นของความคลุ้มคลั่ง
ขณะที่เสียงของเรย์ยังไม่จบ —
ตูม!!!
เสียงระเบิดดังสนั่นจากด้านตะวันตกของปราสาท!
ม่านเวทสั่นสะเทือน พลังคลื่นความมืดแผ่ซ่านออกมาจากหอคอยแห่งการเรียนรู้
ทหารมังกรลอยขึ้นฟ้าตั้งรับ
พลังมืดก่อตัวเป็นเส้นสายราวกับหมอกดำกระจายเต็มอากาศ
ไอเรน่า... ยืนอยู่กลางวงเวทสีดำ
ดวงตาข้างหนึ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน นัยตาเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว
เสียงหัวเราะเบาๆ หลุดออกจากริมฝีปากเด็กหญิง
> “แฮะๆ... พลังแบบนี้… สนุกจังเลย”
อาจารย์เรย์รีบพุ่งเข้าไปพร้อมกั้นม่านเวทชั้นพิเศษก่อนที่ไอเรน่าจะปลดปล่อยพลังคลุ้มคลั่งออกไปมากกว่านั้น
> “ไอเรน่า! หยุดเดี๋ยวนี้!”
ฟึ่บ!!
เสียงอัญเชิญคทาเวเรนาธดังขึ้นเพียงวูบหนึ่งในจิต
ก่อนที่นัยน์ตาสีแดงจะหรี่ลง... แล้วสติของเธอก็วูบหายไป
🌙 ปิดฉากวันต้องห้าม
เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งในห้องของตนเอง โดยมีแม่และพี่ชายคอยดูแลใกล้ๆ
ไม่มีใครพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีใครอธิบายว่าทำไมจู่ๆ ถึงหมดสติ หรือทำไมทุกคนถึงดูแปลกไป
แม่เพียงแค่ลูบหัวเธอเบาๆ
ไคเรนก็ยิ้มจางๆ พร้อมส่งสายตาเศร้าๆ มองเธอ
> "หลับให้สบายนะ ไอเรน่า... ฝันดี"
ทว่า... ในห้วงความฝันที่ไหลเวียนมาอีกครั้ง
เสียงกระซิบเดิม... ยังคงอยู่
> “เวเรนาธ... ผู้พิพากษาแห่งเงามืด... จงเลือกเจ้าของใหม่...”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
