---
[กลางดึก — บ้านลีโอ / ฝนตกพรำๆ]
เสียงฝนตกกระทบหลังคาแบบเบาๆ เหมือนซาวด์ประกอบของหนังอีโรติก
ลีโอกำลังนั่งเหม่ออยู่บนเตียง หนังสือเรียนเปิดค้างไว้ แต่ไม่มีแม้แต่บรรทัดเดียวที่เขาอ่านเข้าใจ
ภาพจูบในห้องน้ำกับคิรันยังลอยวนในหัว
และที่ทำให้ใจแม่งร้อนๆ หนาวๆ ยิ่งกว่า คือ… แชตของเติร์ดเมื่อคืน
ลีโอ (ในใจ):
มึงหวงกู? หวงในฐานะเพื่อน? หรือในฐานะเหี้ยอะไรกันแน่วะ…
ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือน LINE ดังขึ้น
> คิรัน: ลงมาเปิดประตู
เหี้ย…
ลีโอลุกพรวดแล้วรีบเดินลงไปที่ชั้นล่าง
เขาเปิดประตูออกแล้วเจอคิรันยืนพิงเสาประตูอยู่ เสื้อเปียกฝน ผมยุ่ง หน้าแม่งดูดิบเหี้ยๆ แบบที่ใครเจอแม่งต้องขาอ่อน
“มึงมาได้ไง” ลีโอถามเสียงเบา
“เดินมา” คิรันพูดแบบไม่ติดจะโกหกเลย
“ห้ะ? ฝนตกนะ—”
“กูไม่แคร์… กูแค่อยากเห็นหน้ามึง”
ลีโอหลบตา แต่ก็เปิดประตูให้
คิรันเดินเข้ามาช้าๆ แล้วปิดประตูดัง ปึ้ง
ทันทีที่ประตูปิด — ลีโอก็ถูกผลักติดผนังอย่างแรง
“กูอดใจไม่ไหวแล้วว่ะลีโอ…”
ลมหายใจของคิรันกระทบผิวตรงต้นคอ มันร้อน…จนขนลุก
มือของเขากดข้อมือของลีโอไว้เหนือหัว ก่อนจะใช้จมูกไล้ตามแก้มลงมาที่ลำคอ
“มึงไม่ควรทำหน้าแบบนั้นให้ใครนอกจากกู…”
“หน้าอะไร…”
“หน้าเหมือนจะร้องให้กูจูบอีกครั้งน่ะสิ…”
คิรันประกบปากลงไปอย่างไม่ให้ตั้งตัว
ครั้งนี้มันลึกกว่าเดิม รุนแรงกว่าเดิม ลิ้นที่สอดเข้ามาไม่ได้แค่แตะ แต่คือการ ยึดพื้นที่
ลีโอดิ้นเล็กน้อย มือพยายามจะดันไหล่คิรันออก แต่กลับทำได้แค่กำเสื้อเขาแน่น
ลีโอ (ในใจ):
ไม่ดิ… ต้องหยุด… แต่ทำไม… ทำไมมันดีขนาดนี้วะ…
เสียงลมหายใจของทั้งคู่ดังปะปนกับเสียงฝนข้างนอก
บรรยากาศเหมือนจะระเบิด คิรันถอนปากออกอย่างช้าๆ แล้วกระซิบที่ข้างหู
“จำไว้… ว่ามึงเป็นของกูแล้ว”
---
[เช้าวันต่อมา / โรงเรียน]
ลีโอเดินเข้าห้องเรียนด้วยสภาพเหมือนค้างอารมณ์
หน้าแดงนิดๆ เดินเบาเหมือนขาไม่มีแรง คนรอบข้างเริ่มหันมามองอย่างแปลกใจ
“เมื่อคืนหนัก?”
เสียงจากเติร์ดดังขึ้น พร้อมกับนั่งลงข้างๆ
ลีโอชะงัก
“…อะไรของมึง”
“ถามดูเฉยๆ” เติร์ดยิ้ม
แต่ลีโอสัมผัสได้เลย ว่าน้ำเสียงมันไม่ใช่แค่ถามเฉยๆ
มันคือคำถามแบบรู้คำตอบแล้ว และกำลังจะ ตอกย้ำ
“มันมาหามึงใช่มั้ย?”
ลีโอเงียบ
“มันจูบมึงอีกแล้วใช่มั้ย?”
“…มึงอย่าเสือกมากได้ป่ะ”
“กูไม่ได้เสือกนะ… แต่กูหวง”
เติร์ดเลื่อนมือมากุมมือของลีโอใต้โต๊ะ
สัมผัสมันอ่อนโยน แต่ดวงตาที่มองมา… แม่งไม่ได้อ่อนโยนเลย
มันเหมือนระเบิดที่ถูกฝังไว้ใต้พื้นดีๆ นี่เอง
“ถ้ามึงไม่หยุดให้มันแตะตัว…”
เสียงของเติร์ดเบาลง จนเหมือนกระซิบ
“…กูอาจจะต้องทำอะไรมากกว่าที่มึงคาดไว้ก็ได้”
ลีโอชะงัก
ลีโอ (ในใจ):
ไอ้เติร์ด… มึงไม่ใช่เพื่อนแล้วใช่มั้ย… มึงไม่เคยเป็นเลยใช่มั้ยวะ…
---
[เย็นวันเดียวกัน / สนามบาสหลังโรงเรียน]
ลีโอยืนดูคิรันซ้อมบาสอยู่กับเพื่อนๆ
เขาพยายามไม่สบตา ไม่มอง ไม่คิดอะไร แต่มือมันดันถือขวดน้ำที่ซื้อมาเผื่ออีกฝ่ายอยู่ดี
ทันทีที่คิรันเดินเข้ามาใกล้ ลีโอยื่นขวดให้อย่างอัตโนมัติ
“ให้ใคร?” คิรันถามยิ้มๆ
“…ของมึง”
“งั้นก็ยืนยันสิ”
“อะไรอีกวะ…”
“บอกมา ว่ามึงเป็นของกู”
“…ไม่พูด”
“ไม่พูด?” คิรันยิ้มกว้าง แล้วจู่ๆ ก็ดึงแขนลีโอเข้ามา
จูบลงที่หลังมือแรงๆ แล้วกระซิบข้างหู
“ก็ไม่เป็นไร… เดี๋ยวกูจะทำให้ทั้งโรงเรียนรู้เอง ว่ามึงเป็นของใคร”
-
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 10
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments