ตอนที่ 5 เมืองแห่งหมอกกับเงาที่สะกดรอยตาม...

"จำไว้นะลูเมียมึงอาจจะสว่างด้วยแสงไฟและแสงไฟที่ไม่จริงใจมันทำให้คนหลงทางยิ่งกว่าความมืด.."

......................

หลังจากเดินทางผ่านป่าหลายวันโรวีน่ากับลูเมียก็เข้ามาถึง"คาเรนวัล"เมื่อชายแดนที่เต็มไปด้วยหมอกต่างๆตลอดทั้งวันผู้คนดูรีบเร่งไม่ค่อยสนใจใครแต่ทุกคนก็มีสีหน้าเหนื่อยล้าแปลกๆ

ทันทีที่เราไปหน้าก้าวเข้ามาทหารยานคนหนึ่งก็ต้องเธออย่างจับผิด

:"เจ้ามาคนเดียวหรอหรือนั่นอะไร..."

เขาชี้ไปที่ลูเมียที่ลอยอยู่ข้างโรวีน่า

โรวีน่าขยับตัวเข้ามาขวางสายตาของทหาร

:"เป็นวิญญาณที่ติดตาม...ถ้าเป็นนักเดินทางเวทระดับฝึกหัด.."

ทหารยังลังเลแต่ปล่อยผ่านไปเพราะเห็นว่าเธอดูไม่แข็งแรงหนักและไม่ใช่ภัยคุกคาม

บรรยากาศในเมือง

คาเรนวัลเป็นเมืองที่เหมือนสงบแต่ทุกกรอกแสงกลิ่นอายของบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล่งลูเมียกระซิบบางๆตอนพวกเขาเดินผ่านแผงขายของ..

:"พลังเวทย์ที่นี่แปลกมากเลยโรวีน่า..เหมือนมีอะไรล่องลอยอยู่ตลอดเวลาเหมือนหมอกนี่มีชีวิต"

โรวีน่าเอ็งก็รู้สึกได้เช่นกันร่างกายของเธอตึงเครียดโดยอัตโนมัติทุกครั้งที่มีคนเดินเฉียดหลังเธอไม่ได้ระแวงธรรมดาแต่เป็นสัญชาตญาณที่ผ่านการฝึกมายังโหดร้ายตั้งแต่เด็ก

การเผชิญหน้า

ถ้าวันนั้นทั้งสองได้หาที่พักในโรงเตี๊ยมเล็กๆชั้นบนสุดใกล้กำแพงเมืองโรวีน่าจงใจหวังดาบของเธอไว้ในจุดที่มึงเอื้อมถึงเธอพยายามพักแต่ลูเมียที่เคยเงียบกับกระซิบเสียงสั่น..

:"เขา...เขา..มาเเล้ว.."

ไม่จีบเป็นเรื่องที่ต่อมาแนวสีดำพุ่งผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาเงียบเรากับสายลมแต่มีเจตนาร้ายชัดเจนสิ่งนั้นสวมหูสีเทา 2 ดวงตาสีแดงเรืองขึ้นจากใต้ผ้าคลุม

ฟึ่บ..โรวีน่าไม่ลังเลเธอคว้าดาบและปัดมันเข้าที่แขนของศัตรูก่อนจะหมดตัวไปด้านหลังของศัตรู

:"พูด. หรือข้าจะเฉือนลำคอเจ้าแทนคำทักทาย.."

สิ่งนั้นหลุดเสียงหัวเราะแห้งๆ

:"น่าสนใจจริงๆเด็กฝึกหัดถูกส่งออกจากคุกฝึกฝนและมีชีวิตรอดถึงขั้นนี้"

ลูเมีย ตะโกน

:"เจ้านี่ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาพลังเวทย์ของเขามันเหมือนหมอที่ปกคลุมเมือง!"

หลังจากนั้นโรวีน่าและลูเมียก็ตระหนักว่าพวกเขาไม่ใช่แค่เดินทางผจญภัยอีกต่อไปแต่เป็นเป้าหมายของเราลึกลับที่รู้ความลับของโรวีน่ามากเกินไป

:"เจ้ากำลังจะถูกตามล่าเพราะเลือดของข้าถูกออกแบบมาให้ข้าหรือไม่ก็ถูกฆ่า.."

ศัตรูหายตัวไปพร้อมหมอกหนาและร่องรอยหลังจากพูดจบ

...----------------...