เสียงพิณในตำหนักหลวงแว่วเบา...
สายลมในฤดูใบไม้ผลิพัดพาเอากลิ่นดอกเหมยจากสวนหลวงมาสัมผัสปลายจมูกซูหรูเยว่
นางนั่งอยู่กลางศาลาเล็กริมน้ำ ชายกระโปรงปักลายหงส์สีเงินปัดเบา ๆ บนพื้นหิน
มือบางเปิดสมุดวาดภาพเล่มหนึ่ง
ภาพวาดสีจาง—ต้นหลิวกลางฝน ภายใต้ร่มกระดาษ และ...บุรุษไร้หน้า
ซูหรูเยว่หลับตาลง
> “ภาพนี้ ข้าวาดไว้ตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน...ในคืนฝนตก”
“และบุรุษผู้นั้น—เขา...เป็นใคร?”
---
ย้อนอดีตเมื่อ 10 ปีก่อน – แคว้นซาง
วันฝนพรำใต้ต้นหลิว ร่างของเด็กหญิงในชุดสีอ่อนซุกตัวเงียบ ๆ อยู่ในศาลาหลังวัง
น้ำตาไหลลงข้างแก้ม ไม่ใช่เพราะบาดแผลทางกาย...แต่เพราะถูก “ทอดทิ้ง”
> “เด็กหญิงเช่นเจ้าควรรู้ว่า น้ำตา...จะไม่เปลี่ยนใจใคร”
เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างนุ่มนวล
ชายหนุ่มแปลกหน้าสวมชุดคลุมสีหม่นยื่นร่มให้
ใบหน้าถูกเงาของหมวกปิดบัง
> “แต่น้ำตา...บางครั้งก็ทำให้ข้าอยากอยู่เป็นเพื่อนเจ้าสักพัก”
เขานั่งลงข้าง ๆ ส่งขนมงาเม็ดกลมให้
> “จำไว้...เมื่อเจ้ากลัว ให้ฟังเสียงฝน”
“เพราะเสียงฝนจะกลบความเจ็บปวด...เหมือนที่ข้าทำกับเจ้าในตอนนี้”
และหลังจากคืนนั้น เขาหายไป...
---
ปัจจุบัน – ตำหนักอวิ๋นเหอ
ซูหรูเยว่เปิดหน้าสมุดไปมา
ใจของนางปั่นป่วน
> “ทำไม...ข้าจึงรู้สึกคุ้นเคยเมื่ออยู่ใกล้เขา?”
“แววตา...น้ำเสียง...แม้แต่คำพูดใต้ต้นหลิววันนั้น...”
“องค์รัชทายาท...จะเป็นเขาได้หรือ?”
นางพยายามสลัดความคิด
แต่คืนก่อน—เขากล่าวว่า “ไม่อยากให้เจ้าป่วย”
และจดหมายนั้น...เขารู้ว่านาง “ชอบฝน”
เรื่องเหล่านี้ คนที่รู้...มีเพียงบุรุษในคืนฝนเมื่อสิบปีก่อนเท่านั้น!
---
⛩ พระตำหนักฉางหยาง – ยามสาม
หลี่เจิ้งเหวินนั่งอ่านรายงานราชการอยู่เงียบ ๆ
มือหนึ่งเปิดม้วนหนังสือ อีกมือหนึ่งกำพัดไม้อย่างแน่น
ดวงตาคมกริบหรี่ลงขณะองครักษ์เฉินคุกเข่าอยู่เบื้องหน้า
> “ฝ่าบาท...ข่าวลับจากชายแดนแจ้งว่า องค์ชายรองแห่งแคว้นซาง...เคลื่อนไหวผิดปกติ”
“ทรงต้องการให้ติดตามหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
หลี่เจิ้งเหวินหลุบตาลง
> “...อวิ๋นหยาง”
นามนี้ทำให้พระหัตถ์ที่กำพัดชะงักไปครู่หนึ่ง
> “จับตาไว้ แต่ยังไม่ต้องเคลื่อนไหว”
“อย่าให้หรูเยว่ล่วงรู้...เรื่องนี้ยังไม่ถึงเวลา”
---
🌸 ยามค่ำคืน – ตำหนักอวิ๋นเหอ
คืนนั้น ฝนกลับมาตกอีกครั้ง
ซูหรูเยว่ยืนใต้ชายคา มองเม็ดฝนที่ร่วงลงอย่างสงบ
ท่ามกลางเสียงฝน เงาหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างเงียบงัน
> “คืนนี้ เจ้าก็ยังคงอยู่ตรงนี้อีกหรือ”
เสียงนั้น—ไม่ผิดแน่…คือองค์รัชทายาท
> “หม่อมฉันเพียงคิดอะไรเงียบ ๆ เพคะ”
> “เรื่องในใจเจ้าช่างมากนัก...”
“หรือเรื่องในอดีต?”
นางเงียบ
เขาก้าวเข้าใกล้
ยื่นกล่องผ้าเล็ก ๆ ให้นาง
> “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะยังจำได้หรือไม่...แต่ข้าเก็บสิ่งนี้ไว้เสมอ”
นางเปิดกล่องนั้น...
ภายในคือ “พู่กลิ่นหอม” ที่ข้าหลวงเด็กหญิงคนหนึ่งเคยมอบให้บุรุษผู้หนึ่งเมื่อสิบปีก่อน
และข้างในนั้นมีจดหมายเก่า…ที่นางเคยเขียนไว้ด้วยลายมือตัวสั่น
> “ถึงท่านผู้ใต้ร่ม...ขอบคุณที่ไม่ปล่อยให้ข้าอยู่ลำพังในฝน”
ดวงตาหรูเยว่สั่นไหว
มือบางเผลอกำชายชุดของเขาแน่น
> “ท่าน...คือเขา จริง ๆ ใช่หรือไม่?”
เขามองนางนิ่ง ๆ
ดวงตาที่เคยเย็นชา เริ่มละลายลง
> “ข้าจำเจ้าได้...ตั้งแต่เจ้าก้าวเข้าวังมา”
“แต่ข้าไม่กล้าพูด เพราะกลัวว่าเจ้าจะลืมข้าไปแล้ว”
> “ข้าคิดว่าเจ้าไม่ควรผูกพันกับอดีตที่เศร้า...แต่ตอนนี้ ข้าเอง...กลับถอนใจออกจากมันไม่ได้”
ฝนยังคงตก
และคืนที่สองของร่มเดียวกัน
กลับไม่ได้หนาวเหมือนคราวก่อน
ครั้งนี้...มีเพียงความอบอุ่นเงียบงันในสายฝน
และหัวใจสองดวงที่เริ่มจำกันได้...ทีละน้อย
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments