Just Love ขอแค่รักสักครั้ง

บทนำ

'ทำไมมันถึงไม่มีใครมองเราบ้างนะ...'

เสียงคิดในใจดังแผ่ว เหมือนเสียงลมหายใจที่กำลังถูกกลืนหายไปกับแสงไฟนีออนยามค่ำคืน

ร่างของเขาเดินเหม่อลอยออกจากประตูมหาวิทยาลัย ศิลปกรรมศาสตร์ที่เขาเรียนอยู่เงียบสงัดในช่วงเย็นแบบนี้ แต่ถนนฝั่งตรงข้ามกลับคึกคักไปด้วยชีวิตคู่...

คู่รักที่เดินจับมือกันบ้าง

คู่รักที่โอบเอวกันหัวเราะเสียงใสบ้าง

บางคู่ยืนพิงเสาไฟแล้วกอดกันเหมือนลืมโลกไปทั้งใบ

เขาหยุดยืนเพียงลำพังริมฟุตบาท

ในเงาสะท้อนของกระจกตู้โทรศัพท์เก่า... ใบหน้าของเขาเผยให้เห็น “ครึ่งหนึ่ง” ที่มีรอยแผลยาวลากผ่านจากหน้าผากลงมาถึงแก้มมันคือร่องรอยที่ทำให้เขาไม่เหมือนใคร และไม่เคย ได้เป็นของใคร

แสงไฟสลัวๆ ทำให้แผลนั้นดูชัดเจนยิ่งกว่าเดิม

ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่า “ความปกติ” มันไม่เคยมีอยู่ในชีวิตเขาเลย

เขาเดินต่อไปอย่างเชื่องช้า

ไม่มีเสียงฝีเท้าอีกคู่ที่เดินเคียงข้าง

ไม่มีคำว่า ไปกินข้าวกันไหม หรือ ระวังรถนะ

มีเพียงแค่ลมเย็นๆ ที่ปัดผ่าน

เหมือนโลกทั้งใบกำลังบอกว่า...

'นายไม่ใช่คนสำคัญอะไรเลย'

...—...

ห้องพักของเขาอยู่ชั้นสามของตึกเก่า ห้องเล็กๆ ที่ผนังบางจนได้ยินเสียงโทรทัศน์จากห้องข้างๆ

เตียงเล็กๆ ที่พอจะวางตัวได้คนเดียว

และผนังข้างเตียงที่ถูกแต้มด้วยสีน้ำจากปลายพู่กันของเขาเอง