ถ้วยที่สองของความรู้สึกที่หายไป

บ่ายวันต่อมา

ละมุนกลับมาที่ร้านอีกครั้ง — เธอมาตามเวลาเดิม ราวกับเป็นพิธีกรรมที่ต้องทำให้ครบ

เธอยังคงนั่งที่มุมเดิม

จิบเครื่องดื่มเดิม

และเปิดสมุดเล่มเดิม…

เพียงแต่วันนี้สมุดนั้นมีรอยพับตรงมุมหนึ่ง ที่ไม่ได้มีก่อนหน้านี้

เธอรู้

ว่าเขาได้สัมผัสมัน

แม้เขาจะไม่เปิดอ่าน

แต่การได้ถือไว้ในมือ

ก็เพียงพอจะทำให้ “ความรู้สึก” บางอย่าง เปลี่ยนไปแล้ว

⸻

เคนนั่งที่โต๊ะเดิม เขามาก่อนเธอเล็กน้อยในวันนี้

และเป็นครั้งแรกที่เขาเฝ้ามองเธอด้วยแววตาที่ “อ่อนโยน” มากกว่าแค่ความสงสัย

เธอรู้ตัวว่าถูกมอง

แต่ก็ไม่หลบตาอีกต่อไป

กลับยิ้มบาง ๆ ให้เขา

ก่อนจะหันไปมองแก้วที่เจ้าของร้านเพิ่งวางลงตรงหน้าเธอ

⸻

วันนี้เครื่องดื่มที่ได้…ไม่ใช่ “ลาเวนเดอร์ฮันนี่”

สีของมันต่างออกไป เป็นน้ำตาลทองระยิบระยับ

แสงแดดส่องกระทบแก้วจนดูเหมือนของวิเศษในนิทาน

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “วันนี้…ไม่เหมือนเดิมนะคะ”

เจ้าของร้านยิ้ม “เพราะวันนี้เธอได้ ‘ถ้วยที่สอง’ แล้ว”

ละมุนชะงัก

“ถ้วยที่สอง…?”

“มันจะมาในวันที่ใจของเธอเริ่มเปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว”

เจ้าของร้านวางคำพูดไว้เบา ๆ

“เป็นถ้วยที่บอกว่า ‘เธอพร้อมจะจำบางสิ่งที่เคยลืมไป’ แล้ว”

ละมุนก้มมองแก้วตรงหน้า

ไอน้ำยังลอยอุ่น ๆ กลิ่นหอมคล้ายอบเชยผสมดอกไม้แห้ง

แต่ลึกลงไปในกลิ่นนั้น…

เธอกลับสัมผัสถึง กลิ่นความกลัว ความสูญเสีย และความโหยหา

มือเธอสั่นเล็กน้อย

แต่สุดท้าย…ก็ยกแก้วขึ้นจิบ

⸻

รสชาติแรกที่สัมผัสลิ้น

ไม่ใช่ความหวาน

ไม่ใช่ความขม

แต่เป็น “ความรู้สึก” บางอย่างที่ตีขึ้นมาอย่างรุนแรง

ภาพในหัวเธอพรั่งพรู

ชายคนหนึ่ง

รอยยิ้มของเขา

คำสัญญาที่ถูกทิ้งไว้กลางสายฝน

“รอฉันนะ…ถึงวันหนึ่ง ถ้าเธอยังมาที่ร้านนี้

ฉันจะกลับมา และนั่งตรงข้ามเธอ

ไม่ใช่แค่แอบมองอีกต่อไป”

เธอวางแก้วลงทันที

ดวงตาเบิกกว้าง น้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ

สมองพร่ามัวด้วยความทรงจำเก่า…ที่เหมือนเพิ่งถูกปลุกขึ้นมา

⸻

เคนลุกขึ้น เดินตรงไปหาเธอช้า ๆ

เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ขาของเขาขยับเอง

และหัวใจก็เหมือนจะเรียกชื่อเธอ…ทั้งที่เขายังไม่รู้ชื่อจริงของเธอด้วยซ้ำ

เขานั่งลงตรงข้าม

มองเธอที่กำลังเช็ดน้ำตาอย่างเงียบ ๆ

“คุณ…โอเคไหม?” เขาถามเสียงเบา

ละมุนเงยหน้าขึ้น

เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอใกล้ขนาดนี้

ใบหน้าที่เคยดูเข้มแข็ง กลับเปราะบางเหมือนกระดาษบาง ๆ

ที่แค่ลมเบา ๆ ก็อาจพัดปลิวได้

“ขอโทษค่ะ ฉันแค่…คิดถึงใครบางคน” เธอพูดเบา ๆ

“เขาคนนั้น…คือคนที่คุณรออยู่ใช่ไหม?”

เขาไม่รู้ว่าอะไรทำให้ถามคำนี้

แต่คำตอบก็มาในรูปแบบของ “รอยยิ้มเศร้า ๆ” จากเธอ

⸻

เจ้าของร้านเดินเข้ามาช้า ๆ พร้อมถ้วยอีกใบในมือ

เธอวางไว้ตรงหน้าเคน

“นี่คือ ถ้วยที่สองของคุณ…เช่นกัน”

เคนตกใจ “แต่ผม…ยังไม่ได้ขออะไรเลย”

“มันจะมาเมื่อหัวใจคุณเริ่มเปิดออก”

เจ้าของร้านตอบเรียบ ๆ

“และพร้อมจะฟังความรู้สึกของคนอื่น…ด้วยใจจริง”

⸻

เขาจิบถ้วยของตัวเอง

กลิ่นมันไม่คุ้นเคยเลยสักนิด

กลับเป็นกลิ่นฝนที่ตกลงบนดินแห้ง

กลิ่นของความว่างเปล่า…ที่เคยปกคลุมหัวใจเขามานาน

แต่ในรสขมจาง ๆ นั้น

กลับมีรสหวานบางเบา…เหมือนเสียงหัวเราะที่เคยหายไป

⸻

“คุณชื่ออะไร?” ละมุนถามขึ้นในที่สุด

“เคน…แล้วคุณล่ะ?”

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง

ก่อนจะตอบเสียงเบา

“ละมุน”

เขายิ้ม

“ชื่อนี้เหมาะกับคุณมากเลยนะ”

เธอยิ้มกลับ “แล้ว ‘เคน’ ล่ะ…แปลว่าอะไร?”

เขาหัวเราะเบา ๆ

“ผมไม่รู้เหมือนกัน แค่หวังว่า…มันจะไม่ได้หมายถึง ‘คนที่มาไม่ทันเวลา’ ก็พอ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***