“อย่าเปิดสมุดเล่มนั้น…ถ้าคุณยังไม่พร้อมจะรับรู้ความรู้สึกของเธอจริง ๆ”
เสียงนั้นดังขึ้นเบา ๆ ด้านหลังเคน ขณะที่เขากำลังเอื้อมมือไปแตะปกสมุดแข็งสีน้ำตาลของละมุน
เขาหันขวับ—อีกครั้งที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น
มีเพียงแมวสีเทาเข้มที่นั่งสงบอยู่บนโต๊ะ
และจ้องเขาด้วยดวงตาสีเหลืองอำพันที่เหมือนจะมองทะลุเข้าไปในใจ
“เธอลืมสมุดไว้” เคนพยายามตอบเสียงเรียบ
ทั้งที่หัวใจเต้นแรง
“ฉันรู้”
เสียงนั้นตอบอีกครั้ง
“และคุณ…ไม่ควรเป็นคนแรกที่ได้เปิดมัน”
เคนสบตากับนานะ
“คุณ…พูดได้จริง ๆ เหรอ?”
แมวไม่ได้ตอบในทันที มันยกอุ้งเท้าขึ้นเลียเบา ๆ อย่างสง่างาม
ราวกับไม่ได้เร่งรีบอะไรในโลกนี้
ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบอีกครั้ง
“ฉันพูดได้ แต่ไม่ใช่กับทุกคน”
“เฉพาะกับคนที่ยังมีบางอย่าง…ค้างอยู่ในใจ”
เคนขมวดคิ้ว
“ฉันไม่เข้าใจ”
นานะกระโดดลงจากโต๊ะอย่างเบา ๆ แล้วเดินวนรอบขาของเคน
“ร้านนี้มีไว้สำหรับผู้ที่ยังไม่สมบูรณ์”
“หัวใจที่บาดเจ็บ ความรู้สึกที่ถูกลืม ความทรงจำที่ยังไม่ยอมคืนกลับ”
เคนมองสมุดในมือ
เขาอยากรู้ว่าเธอเป็นใคร
ทำไมถึงมาร้านนี้ทุกวัน
และทำไม…เขาถึงรู้สึกเหมือนรู้จักเธอ ทั้งที่เพิ่งเห็นหน้าได้แค่ไม่กี่ครั้ง
“คุณรู้จักเธอใช่มั้ย?” เคนถามเบา ๆ
แมวเงียบไปชั่วขณะ
ก่อนจะตอบช้า ๆ ว่า
“ฉันรู้จักเธอดี…เท่าที่เธอยอมให้ฉันรู้”
⸻
เจ้าของร้านเดินเข้ามาช้า ๆ พร้อมถ้วยชาร้อนอีกถ้วยในมือ
“สำหรับคุณค่ะ”
เธอยื่นให้เขา โดยไม่ได้พูดถึงสมุดหรือแมวเลยสักนิด
เหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นในร้านนี้
“คุณรู้หรือเปล่าว่าเธอลืมสมุดไว้?” เคนถาม
ยื่นเล่มสมุดให้เจ้าของร้าน
แต่เธอกลับส่ายหน้า
“ถ้าเธอลืมไว้…แสดงว่าเธออยากให้บางอย่างถูกเห็น”
เคนจ้องเธอ “คุณหมายความว่าไง?”
“คนที่เขียนด้วยความรู้สึก จะไม่มีวันลืมมันไว้โดยไม่ตั้งใจ”
เธอตอบ
“แต่ใครควรเป็นคนเปิด…นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง”
⸻
เขาเก็บสมุดไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทอย่างลังเล
แมวสีเทามองเขาอีกครั้ง
“อย่ากลัวที่จะรู้จักใครบางคนลึกลงไป”
“แต่ก็อย่าลืม…ว่าบางความรู้สึก ถูกเขียนไว้เพื่อให้เก็บไว้ ไม่ใช่ให้ใครอ่าน”
เคนเงียบ
เครื่องดื่มตรงหน้ากำลังเย็นลง
กลิ่นลาเวนเดอร์ยังคงอวลในอากาศ
เขาจิบมันอย่างเงียบ ๆ
หวังว่ารสชาติในถ้วยจะช่วยทำให้หัวใจเขาสงบลง
แต่เปล่าเลย—คำพูดของแมว และสมุดเล่มนั้น
ทำให้ใจของเขาสับสนยิ่งกว่าเดิม
⸻
เย็นวันนั้น ละมุนกลับมาที่ร้านอีกครั้ง
เธอเปิดประตูด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาสั่นไหว
“ฉัน…ทำสมุดหายค่ะ”
เธอพูดกับเจ้าของร้าน
เคนหันขวับ—มือเขากำลังจะหยิบสมุดออกมาคืน
แต่เจ้าของร้านกลับยิ้มบาง ๆ แล้วพูดว่า
“บางที…มันอาจอยู่กับคนที่ควรเห็นมันที่สุดแล้วก็ได้”
ละมุนเงียบไป
เธอกวาดตามองไปรอบร้าน
สายตาเธอหยุดที่เคนชั่วครู่
ก่อนจะหันกลับไปหาเจ้าของร้าน
“ถ้าเขาเปิดดูล่ะคะ?”
“ถ้าเขากล้าดู นั่นแปลว่าเขาพร้อมจะรู้จักคุณจริง ๆ”
เจ้าของร้านพูดเบา ๆ
“และคุณพร้อมจะให้เขาเห็นหรือยัง?”
⸻
ตอนจบของตอนที่ 3
เคนเดินไปหาละมุนในที่สุด
สมุดเล่มนั้นถูกส่งคืนด้วยมือที่สั่นน้อย ๆ
ไม่มีคำถาม ไม่มีคำพูด
มีเพียงสายตาที่มองกัน และคำหนึ่งที่เคนพูดออกไปเบา ๆ
“ขอโทษนะ…ผมยังไม่ได้เปิดดู”
“แต่ผมอยากรู้จักคุณ…โดยไม่ต้องอ่านมัน”
ละมุนเงียบไป ก่อนจะยิ้มบาง ๆ
และนั่งลงที่โต๊ะของเธอเหมือนเดิม
⸻
ร้านค่อย ๆ เงียบลงอีกครั้ง
มีเพียงเสียงแมวที่กระโดดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ
และกระซิบเบา ๆ กับตัวเอง…
“ความรู้สึก…เริ่มทำงานแล้วสินะ”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 15
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments