ชายแปลกหน้าโต๊ะตรงข้าม

เคนกลับมาที่ร้านอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น

แม้เขาจะไม่แน่ใจว่าเหตุผลคืออะไรกันแน่

เพราะร้านนี้ไม่มีชื่อ ไม่มีป้าย และไม่มีทางรู้เลยว่ามันจะยังอยู่ที่เดิมหรือไม่

แต่…เขาก็ลองเดินไปตามตรอกเดิม

และมันก็อยู่ตรงนั้น—เงียบ ๆ

เหมือนกำลังรอใครบางคนกลับมา

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเบา ๆ

กลิ่นหอมละมุนของกาแฟยังคงต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นเหมือนเมื่อวาน

และ…เธอคนนั้น

หญิงสาวผมยาวในชุดเรียบง่าย

ก็นั่งอยู่ที่โต๊ะมุมหน้าต่าง…เหมือนเดิม

เคนเผลอยิ้ม

“เธอมาอีกแล้ว…” เขาคิดในใจ

เขาเลือกนั่งที่เดิม โต๊ะตรงข้ามแต่ห่างกันสองช่วง

มุมที่มองเห็นเธอได้ชัดเจนที่สุด โดยที่เธอไม่รู้ตัว

วันนี้ละมุนใส่เสื้อแขนยาวสีขาว และกระโปรงสีเทาอ่อน

เธอดูเหมือนเดิม… แต่ก็ไม่เหมือนเดิม

เหมือนบางวันเธอดูเศร้ากว่าเดิม

และบางวันก็เหมือนมีแววตาอ่อนโยนที่กำลังรออะไรบางอย่าง

เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร

ไม่รู้ชื่อ ไม่รู้ที่มา

แต่สิ่งหนึ่งที่เขาเริ่มแน่ใจ—คือเขาอยากรู้จักเธอ

⸻

“ลาเวนเดอร์ฮันนี่ เหมือนเดิมค่ะ”

เสียงของเธอเอ่ยอีกครั้งเมื่อเจ้าของร้านเดินผ่านมา

เคนยิ้ม

แม้แต่คำสั่งเครื่องดื่มของเธอก็ยังเหมือนเดิม…อบอุ่น นุ่มนวล ไม่เปลี่ยนแปลง

“สำหรับคุณล่ะคะ?” เจ้าของร้านหันมาถามเขา

“แบบเดิมครับ” เขาพูดทันที

แม้ในใจจะรู้สึกแปลก ๆ

เขาไม่ได้รู้สึกดีกับรสชาติของถ้วยเมื่อวานมากนัก

แต่กลิ่นนั้น… กลับยังติดอยู่ในความรู้สึก

⸻

ในขณะที่เจ้าของร้านกำลังชงเครื่องดื่ม

แมวสีเทาตัวเดิมก็กระโดดขึ้นมานั่งข้างเขาอีกครั้ง

“ยังมองเธออยู่สินะ”

เสียงนั้นดังขึ้นอย่างนุ่มนวล แต่เฉียบคม

เคนสะดุ้ง “นี่มัน…จริงเหรอเนี่ย”

“ไม่ใช่ทุกคนจะได้ยินฉัน” นานะพูด

“แสดงว่าคุณยังมีอะไรบางอย่างในใจที่ยังไม่คลี่คลาย”

“แล้ว…เธอคนนั้นล่ะ” เคนถาม

“เธอเป็นใคร? ทำไมถึงมาร้านนี้ทุกวัน?”

แมวเงียบไปครู่หนึ่ง

ก่อนจะเอียงคอ

“เพราะเธอกำลังรอ…บางอย่าง ที่หายไปจากหัวใจเธอ”

“บางอย่าง?” เคนขมวดคิ้ว

“บางคน…เรียกมันว่า ‘ความทรงจำ’

บางคน…เรียกมันว่า ‘ความหวัง’

แต่สำหรับเธอ…มันอาจเป็น ‘ใครบางคน’ ก็ได้”

⸻

เครื่องดื่มถูกวางลงตรงหน้าเคน

พร้อมกลิ่นที่คุ้นเคยในแบบที่ทำให้หัวใจเขาอุ่นขึ้นเล็กน้อย

เจ้าของร้านเดินผ่านไปยังโต๊ะของละมุน

วางแก้วสีอำพันไว้เบื้องหน้าเธอ

ละมุนยิ้มบาง ๆ ขอบคุณเจ้าของร้าน

ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบช้า ๆ

ดวงตาเธอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

ข้างนอกไม่มีอะไรน่าสนใจ

เพียงแค่ซอยแคบเงียบ ๆ กับต้นไม้เก่าแก่หนึ่งต้น

แต่เธอกลับจ้องมันเหมือนกำลังมองโลกทั้งใบ

⸻

เคนถอนหายใจเบา ๆ

“อยากรู้จักเธอจัง…”

เขาเปิดสมุดเล่มเล็กที่พกติดตัวเสมอขึ้นมา

เขียนข้อความลงไปในหน้าใหม่

“หญิงสาวโต๊ะริมหน้าต่าง —

คุณเป็นเหมือนบทกวีในโลกที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย”

เขาเขียนมันไว้…เงียบ ๆ

โดยไม่มีใครเห็น

เหมือนกับที่เธอเขียนสมุดของเธอในแบบที่ไม่มีใครได้อ่าน

⸻

เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่มีใครรู้

เพราะที่นี่ไม่มีนาฬิกา

และไม่มีใครถามถึงเวลา

ละมุนเก็บสมุดของเธอลงกระเป๋า

ก่อนจะลุกจากเก้าอี้

เดินออกไปเงียบ ๆ เหมือนทุกครั้ง

ทิ้งกลิ่นหอมของชาและรอยยิ้มบาง ๆ ไว้เบื้องหลัง

⸻

แต่ครั้งนี้

เธอลืมอะไรบางอย่างไว้บนโต๊ะ

สมุดปกแข็งเล่มเดิม

ที่เธอไม่เคยให้ใครเห็นเนื้อหาด้านในมาก่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***