เคนกลับมาที่ร้านอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น
แม้เขาจะไม่แน่ใจว่าเหตุผลคืออะไรกันแน่
เพราะร้านนี้ไม่มีชื่อ ไม่มีป้าย และไม่มีทางรู้เลยว่ามันจะยังอยู่ที่เดิมหรือไม่
แต่…เขาก็ลองเดินไปตามตรอกเดิม
และมันก็อยู่ตรงนั้น—เงียบ ๆ
เหมือนกำลังรอใครบางคนกลับมา
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเบา ๆ
กลิ่นหอมละมุนของกาแฟยังคงต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นเหมือนเมื่อวาน
และ…เธอคนนั้น
หญิงสาวผมยาวในชุดเรียบง่าย
ก็นั่งอยู่ที่โต๊ะมุมหน้าต่าง…เหมือนเดิม
เคนเผลอยิ้ม
“เธอมาอีกแล้ว…” เขาคิดในใจ
เขาเลือกนั่งที่เดิม โต๊ะตรงข้ามแต่ห่างกันสองช่วง
มุมที่มองเห็นเธอได้ชัดเจนที่สุด โดยที่เธอไม่รู้ตัว
วันนี้ละมุนใส่เสื้อแขนยาวสีขาว และกระโปรงสีเทาอ่อน
เธอดูเหมือนเดิม… แต่ก็ไม่เหมือนเดิม
เหมือนบางวันเธอดูเศร้ากว่าเดิม
และบางวันก็เหมือนมีแววตาอ่อนโยนที่กำลังรออะไรบางอย่าง
เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร
ไม่รู้ชื่อ ไม่รู้ที่มา
แต่สิ่งหนึ่งที่เขาเริ่มแน่ใจ—คือเขาอยากรู้จักเธอ
⸻
“ลาเวนเดอร์ฮันนี่ เหมือนเดิมค่ะ”
เสียงของเธอเอ่ยอีกครั้งเมื่อเจ้าของร้านเดินผ่านมา
เคนยิ้ม
แม้แต่คำสั่งเครื่องดื่มของเธอก็ยังเหมือนเดิม…อบอุ่น นุ่มนวล ไม่เปลี่ยนแปลง
“สำหรับคุณล่ะคะ?” เจ้าของร้านหันมาถามเขา
“แบบเดิมครับ” เขาพูดทันที
แม้ในใจจะรู้สึกแปลก ๆ
เขาไม่ได้รู้สึกดีกับรสชาติของถ้วยเมื่อวานมากนัก
แต่กลิ่นนั้น… กลับยังติดอยู่ในความรู้สึก
⸻
ในขณะที่เจ้าของร้านกำลังชงเครื่องดื่ม
แมวสีเทาตัวเดิมก็กระโดดขึ้นมานั่งข้างเขาอีกครั้ง
“ยังมองเธออยู่สินะ”
เสียงนั้นดังขึ้นอย่างนุ่มนวล แต่เฉียบคม
เคนสะดุ้ง “นี่มัน…จริงเหรอเนี่ย”
“ไม่ใช่ทุกคนจะได้ยินฉัน” นานะพูด
“แสดงว่าคุณยังมีอะไรบางอย่างในใจที่ยังไม่คลี่คลาย”
“แล้ว…เธอคนนั้นล่ะ” เคนถาม
“เธอเป็นใคร? ทำไมถึงมาร้านนี้ทุกวัน?”
แมวเงียบไปครู่หนึ่ง
ก่อนจะเอียงคอ
“เพราะเธอกำลังรอ…บางอย่าง ที่หายไปจากหัวใจเธอ”
“บางอย่าง?” เคนขมวดคิ้ว
“บางคน…เรียกมันว่า ‘ความทรงจำ’
บางคน…เรียกมันว่า ‘ความหวัง’
แต่สำหรับเธอ…มันอาจเป็น ‘ใครบางคน’ ก็ได้”
⸻
เครื่องดื่มถูกวางลงตรงหน้าเคน
พร้อมกลิ่นที่คุ้นเคยในแบบที่ทำให้หัวใจเขาอุ่นขึ้นเล็กน้อย
เจ้าของร้านเดินผ่านไปยังโต๊ะของละมุน
วางแก้วสีอำพันไว้เบื้องหน้าเธอ
ละมุนยิ้มบาง ๆ ขอบคุณเจ้าของร้าน
ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบช้า ๆ
ดวงตาเธอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
ข้างนอกไม่มีอะไรน่าสนใจ
เพียงแค่ซอยแคบเงียบ ๆ กับต้นไม้เก่าแก่หนึ่งต้น
แต่เธอกลับจ้องมันเหมือนกำลังมองโลกทั้งใบ
⸻
เคนถอนหายใจเบา ๆ
“อยากรู้จักเธอจัง…”
เขาเปิดสมุดเล่มเล็กที่พกติดตัวเสมอขึ้นมา
เขียนข้อความลงไปในหน้าใหม่
“หญิงสาวโต๊ะริมหน้าต่าง —
คุณเป็นเหมือนบทกวีในโลกที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย”
เขาเขียนมันไว้…เงียบ ๆ
โดยไม่มีใครเห็น
เหมือนกับที่เธอเขียนสมุดของเธอในแบบที่ไม่มีใครได้อ่าน
⸻
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่มีใครรู้
เพราะที่นี่ไม่มีนาฬิกา
และไม่มีใครถามถึงเวลา
ละมุนเก็บสมุดของเธอลงกระเป๋า
ก่อนจะลุกจากเก้าอี้
เดินออกไปเงียบ ๆ เหมือนทุกครั้ง
ทิ้งกลิ่นหอมของชาและรอยยิ้มบาง ๆ ไว้เบื้องหลัง
⸻
แต่ครั้งนี้
เธอลืมอะไรบางอย่างไว้บนโต๊ะ
สมุดปกแข็งเล่มเดิม
ที่เธอไม่เคยให้ใครเห็นเนื้อหาด้านในมาก่อน
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 15
Comments