Cafe Full Of Feelings. คาเฟ่ที่เต็มไปด้วยความรู้สึก
เสียงกระดิ่งเหนือประตูไม้บานเล็กดังเบา ๆ เมื่อมันถูกผลักเข้ามาจากด้านนอก
กลิ่นหอมของกาแฟสดลอยวนไปทั่วอากาศทันที
มันเป็นกลิ่นที่ไม่เหมือนร้านไหน ๆ — หวานละมุน แฝงกลิ่นดอกไม้ป่า และกลิ่นฝนเก่าแก่ในความทรงจำ
ละมุนเดินเข้ามาด้วยท่าทีสงบ
วันนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกระโปรงยาวลายดอกไม้ ดูสบายตาและเงียบสงบเหมือนเธอทุกครั้ง
เธอยิ้มบาง ๆ ให้เจ้าของร้าน ซึ่งยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ไม้สีเข้ม
แต่ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ
เพียงแค่เดินไปยัง “โต๊ะประจำ” ตรงมุมหน้าต่างด้านในสุด แล้วหยิบสมุดปกแข็งเล่มเดิมออกมาวาง
แสงแดดยามบ่ายส่องลอดม่านบางสีครีมเข้ามา
ทำให้เส้นผมของเธอเป็นประกายอ่อนราวกับถูกปกคลุมด้วยไอแดดอุ่น ๆ
ชายหนุ่มอีกคนที่เพิ่งเดินเข้าร้านมาหลังจากนั้นไม่นาน
หยุดชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอ
เขามองเธอผ่านเงาแสงที่สะท้อนจากแก้วกาแฟบนโต๊ะ
ก่อนจะค่อย ๆ เลือกที่นั่งโต๊ะถัดไปด้านตรงข้าม โดยยังไม่ละสายตา
เขาชื่อว่า “เคน” — คนเงียบขรึม ที่ไม่เชื่อเรื่องบังเอิญ
แต่เขากลับมาเจอเธอที่ร้านนี้…บ่อยจนน่าประหลาดใจ
“ลาเวนเดอร์ฮันนี่ เหมือนเดิมค่ะ”
เสียงนุ่มของละมุนเอ่ยขึ้นในที่สุด โดยไม่ได้หันไปมองเจ้าของร้าน
เจ้าของร้านยิ้มเล็กน้อย “วันนี้เธอดูคิดอะไรเยอะนะ”
ละมุนไม่ตอบ เพียงยิ้มบาง ๆ แล้วก้มลงเขียนอะไรบางอย่างในสมุด
สมุดเล่มนั้นปิดตลอดเวลา ไม่มีใครเคยเห็นด้านใน
แม้แต่เจ้าของร้านที่คอยเสิร์ฟเครื่องดื่มให้เธอทุกวัน
ในขณะที่เจ้าของร้านชงเครื่องดื่มนั้น เคนยังคงเงียบ
เขาไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่คำว่า “ลาเวนเดอร์ฮันนี่” สะกิดบางอย่างในใจ
เป็นกลิ่นที่เขาเคยได้กลิ่นเมื่อหลายปีก่อน—ในช่วงเวลาที่เศร้าหนักที่สุดในชีวิต
“สำหรับคุณ?” เจ้าของร้านถามเขาอย่างสุภาพ
“เอ่อ…ขอเป็นแบบเดียวกับเธอก็แล้วกันครับ” เขาพูดโดยไม่รู้ว่าทำไมตนถึงเลือกแบบนั้น
⸻
เครื่องดื่มสีอำพันถูกเสิร์ฟมาในถ้วยเซรามิกสีขาวสะอาด พร้อมไอน้ำบางเบาลอยขึ้นจากปากแก้ว
เคนยกแก้วขึ้นสูดกลิ่นก่อนจิบ
กลิ่นลาเวนเดอร์อ่อน ๆ ผสมกับความหอมของน้ำผึ้งแทรกผ่านลมหายใจ
และภาพในหัวที่เขาคิดว่าลืมไปแล้วก็พลันกลับมา
ภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เคยร้องไห้อย่างเงียบงัน
บนเตียงผู้ป่วยในวันที่ฝนตกหนัก
เขาวางแก้วลงอย่างช้า ๆ หัวใจเต้นแรงผิดจังหวะ
‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น…?’
⸻
ละมุนยังคงนั่งเงียบเขียนสมุดอย่างใจเย็น
เคนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเธออีกครั้ง
หญิงสาวคนนี้…เธอเป็นใครกันแน่?
และเธอมา “ที่นี่” บ่อยแค่ไหนกัน?
เขามองไปที่ประตูร้าน
มันไม่มีป้ายร้าน ไม่มีชื่อ ไม่มีเบอร์โทร ไม่มีอะไรเลย
เขายังจำได้ตอนที่เดินผ่านมาในซอยแคบ ๆ
และจู่ ๆ ก็ได้กลิ่นกาแฟชวนให้หันมอง
ร้านนี้เหมือน “โผล่ขึ้นมาเอง” ตรงหัวมุมที่เมื่อวานยังไม่มีอะไรเลย
⸻
“คุณเคยมาที่นี่มาก่อนหรือเปล่า?” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นข้างเขา
เคนหันขวับ — แต่ไม่มีใคร
มีเพียงแมวสีเทาตัวใหญ่ที่กระโดดขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ตรงข้าม
มันหรี่ตามองเขา
ก่อนจะพูดเบา ๆ ด้วยเสียงที่นุ่มแต่จริงจังเกินกว่าจะเป็นจินตนาการ
“คนที่เข้ามาในร้านนี้… มีหัวใจบางส่วนที่ยังไม่สมบูรณ์”
⸻
เคนทำแก้วในมือเกือบหล่น
“เมื่อกี้…ใคร…พูด?” เขาถามเสียงเบา
แมวมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะเลียอุ้งเท้าตัวเองอย่างไม่ใส่ใจ
แต่สายตาที่มันมองเขา… กลับเหมือนรู้จักเขามานาน
“คุณได้กลิ่นนั้นใช่มั้ย?”
เจ้าของร้านเอ่ยขึ้นเบา ๆ พลางเดินมายืนข้าง ๆ โต๊ะของเขา
“กลิ่น…?” เขาทวนอย่างงุนงง
“กลิ่นของบางสิ่งที่หายไปจากหัวใจคุณนานแล้ว”
⸻
ละมุนยังคงไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกเฝ้ามอง
และชายหนุ่มโต๊ะตรงข้าม…
ก็กำลังถูกผูกพันเข้าไปในความรู้สึกบางอย่าง
ที่เขาเองก็อธิบายไม่ได้
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 15
Comments