กลิ่นกาแฟกับหญิงสาวมุมหน้าต่าง

เสียงกระดิ่งเหนือประตูไม้บานเล็กดังเบา ๆ เมื่อมันถูกผลักเข้ามาจากด้านนอก

กลิ่นหอมของกาแฟสดลอยวนไปทั่วอากาศทันที

มันเป็นกลิ่นที่ไม่เหมือนร้านไหน ๆ — หวานละมุน แฝงกลิ่นดอกไม้ป่า และกลิ่นฝนเก่าแก่ในความทรงจำ

ละมุนเดินเข้ามาด้วยท่าทีสงบ

วันนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกระโปรงยาวลายดอกไม้ ดูสบายตาและเงียบสงบเหมือนเธอทุกครั้ง

เธอยิ้มบาง ๆ ให้เจ้าของร้าน ซึ่งยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ไม้สีเข้ม

แต่ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ

เพียงแค่เดินไปยัง “โต๊ะประจำ” ตรงมุมหน้าต่างด้านในสุด แล้วหยิบสมุดปกแข็งเล่มเดิมออกมาวาง

แสงแดดยามบ่ายส่องลอดม่านบางสีครีมเข้ามา

ทำให้เส้นผมของเธอเป็นประกายอ่อนราวกับถูกปกคลุมด้วยไอแดดอุ่น ๆ

ชายหนุ่มอีกคนที่เพิ่งเดินเข้าร้านมาหลังจากนั้นไม่นาน

หยุดชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอ

เขามองเธอผ่านเงาแสงที่สะท้อนจากแก้วกาแฟบนโต๊ะ

ก่อนจะค่อย ๆ เลือกที่นั่งโต๊ะถัดไปด้านตรงข้าม โดยยังไม่ละสายตา

เขาชื่อว่า “เคน” — คนเงียบขรึม ที่ไม่เชื่อเรื่องบังเอิญ

แต่เขากลับมาเจอเธอที่ร้านนี้…บ่อยจนน่าประหลาดใจ

“ลาเวนเดอร์ฮันนี่ เหมือนเดิมค่ะ”

เสียงนุ่มของละมุนเอ่ยขึ้นในที่สุด โดยไม่ได้หันไปมองเจ้าของร้าน

เจ้าของร้านยิ้มเล็กน้อย “วันนี้เธอดูคิดอะไรเยอะนะ”

ละมุนไม่ตอบ เพียงยิ้มบาง ๆ แล้วก้มลงเขียนอะไรบางอย่างในสมุด

สมุดเล่มนั้นปิดตลอดเวลา ไม่มีใครเคยเห็นด้านใน

แม้แต่เจ้าของร้านที่คอยเสิร์ฟเครื่องดื่มให้เธอทุกวัน

ในขณะที่เจ้าของร้านชงเครื่องดื่มนั้น เคนยังคงเงียบ

เขาไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่คำว่า “ลาเวนเดอร์ฮันนี่” สะกิดบางอย่างในใจ

เป็นกลิ่นที่เขาเคยได้กลิ่นเมื่อหลายปีก่อน—ในช่วงเวลาที่เศร้าหนักที่สุดในชีวิต

“สำหรับคุณ?” เจ้าของร้านถามเขาอย่างสุภาพ

“เอ่อ…ขอเป็นแบบเดียวกับเธอก็แล้วกันครับ” เขาพูดโดยไม่รู้ว่าทำไมตนถึงเลือกแบบนั้น

⸻

เครื่องดื่มสีอำพันถูกเสิร์ฟมาในถ้วยเซรามิกสีขาวสะอาด พร้อมไอน้ำบางเบาลอยขึ้นจากปากแก้ว

เคนยกแก้วขึ้นสูดกลิ่นก่อนจิบ

กลิ่นลาเวนเดอร์อ่อน ๆ ผสมกับความหอมของน้ำผึ้งแทรกผ่านลมหายใจ

และภาพในหัวที่เขาคิดว่าลืมไปแล้วก็พลันกลับมา

ภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เคยร้องไห้อย่างเงียบงัน

บนเตียงผู้ป่วยในวันที่ฝนตกหนัก

เขาวางแก้วลงอย่างช้า ๆ หัวใจเต้นแรงผิดจังหวะ

‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น…?’

⸻

ละมุนยังคงนั่งเงียบเขียนสมุดอย่างใจเย็น

เคนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเธออีกครั้ง

หญิงสาวคนนี้…เธอเป็นใครกันแน่?

และเธอมา “ที่นี่” บ่อยแค่ไหนกัน?

เขามองไปที่ประตูร้าน

มันไม่มีป้ายร้าน ไม่มีชื่อ ไม่มีเบอร์โทร ไม่มีอะไรเลย

เขายังจำได้ตอนที่เดินผ่านมาในซอยแคบ ๆ

และจู่ ๆ ก็ได้กลิ่นกาแฟชวนให้หันมอง

ร้านนี้เหมือน “โผล่ขึ้นมาเอง” ตรงหัวมุมที่เมื่อวานยังไม่มีอะไรเลย

⸻

“คุณเคยมาที่นี่มาก่อนหรือเปล่า?” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นข้างเขา

เคนหันขวับ — แต่ไม่มีใคร

มีเพียงแมวสีเทาตัวใหญ่ที่กระโดดขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ตรงข้าม

มันหรี่ตามองเขา

ก่อนจะพูดเบา ๆ ด้วยเสียงที่นุ่มแต่จริงจังเกินกว่าจะเป็นจินตนาการ

“คนที่เข้ามาในร้านนี้… มีหัวใจบางส่วนที่ยังไม่สมบูรณ์”

⸻

เคนทำแก้วในมือเกือบหล่น

“เมื่อกี้…ใคร…พูด?” เขาถามเสียงเบา

แมวมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะเลียอุ้งเท้าตัวเองอย่างไม่ใส่ใจ

แต่สายตาที่มันมองเขา… กลับเหมือนรู้จักเขามานาน

“คุณได้กลิ่นนั้นใช่มั้ย?”

เจ้าของร้านเอ่ยขึ้นเบา ๆ พลางเดินมายืนข้าง ๆ โต๊ะของเขา

“กลิ่น…?” เขาทวนอย่างงุนงง

“กลิ่นของบางสิ่งที่หายไปจากหัวใจคุณนานแล้ว”

⸻

ละมุนยังคงไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกเฝ้ามอง

และชายหนุ่มโต๊ะตรงข้าม…

ก็กำลังถูกผูกพันเข้าไปในความรู้สึกบางอย่าง

ที่เขาเองก็อธิบายไม่ได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***