ตอนที่ 1จากทอมหล่อสู่นางร้าย

ตอนที่ 1จากทอมหล่อสู่นางร้าย

"เอาเหล้ามาอีก อีพร!" ชนิกาเรียกสาวใช้ขึ้นด้วยความเมามาย

"ตะตะแต่ว่าคุณนิเมามากแล้วนะคะ" สมพรพูดขึ้นเพราะตอนนี้ คุณนายของเธอเมาแทบไม่รู้สติ

เพล้ง!~~

"อีพังพร กูบอกให้ไปเอาหล้ามาให้กูอีก !" ชนิกาพูดขึ้นพร้อมทุบขวดเหล้าต่อหน้าของสมพร ทำให้สมพรตกใจรีบรับปากและวิ่งลงไปเอาเหล้ามาให้คุณนายของตัวเองในทันที

"ค่ะค่ะสมพรไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ " สมพรวิ่งลงมา แต่ก็เห็น ลุงหมายคนสวน ป้าจันทร์แม่ครัว ยืนอยู่ ลุงหมายจึงพูดขึ้น

"คุณชนิกาอีกแล้วเหรอนังพร"

"ใช่นะสิลุง วันนี้ดูท่าจะหนักกว่าทุกวัน"

"เอ็งก็อย่าชะล่าใจนะพร ดูคุณเขาไว้ดีๆ " ป้าจันทร์พูดขึ้น

"ดูน่ะดูดีอยู่แล้ว แต่วันนี้อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนได้มั้ยจ๊ะ ลุงหมาย ป้าจันทร์" พรพูดขึ้น พลางเสียงเรียกของชนิกาดังขึ้น

"อีพร ช้าจังโว้ยย!"

"ค้าาา พรไปเดี๋ยวนี้ล่ะค้าา!" พรขานรับเจ้านายในทันที

"รีบไปเถอะ" ลุงหมายพูดขึ้น

จากนั้นพรก็รีบเอาเหล้ามาใหชนิกา และรีบเก็บกวาดเศษแก้ว หลังจากนั้นก็รีบออกไป เพราะปกติ ไม่ว่าจะเมาขนาดไหน ชนิกาก็ไล่ให้พรไปทุกที

ชนิกาที่เมามายเพราะคิดถึงคีริน สามีที่เธอรัก และได้แต่งกับเขา รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่เต็มใจ แต่เธอก็ยอมอยู่ดี เพราะคิดว่าสักวันเขาคงจะรักเธอขึ้นมาบ้าง

อาการเมามากมายเกิดขึ้น จนเป็นภาพหลอน คิดว่าคีรินกลับมาและเปิดประตูเข้ามาหาเธอ จากนั้นเขาก็เดินออกนอกห้องไป ทำให้ชนิการีบวิ่งตามออกไปทั้งๆที่เมามาก เธอเดินเซไปมา มือก็ยื่นออกไปเพื่ออยากจะเข้าไปกอดเขา

"คีริน อย่าไปอีกเลยนะ อยู่กับนิเถอะนะ " ชนิกาพูดขึ้นพร้อมทั้งยื่นมือไปหาคีรินที่เป็นภาพหลอนนั่น จนมาถึงบันได ชนิกามองเห็นคีรินยืนอยู่ด้านล่าง และยิ้มให้ จากนั้นคีรินที่เป็นภาพหลอน ยื่นมือออกมาพร้อมรอยยิ้ม

"คีริน คุณมารับนิแล้ว!" ชนิกาพูดขึ้น จากนั้นก็ยื่นมือออกไป และเดินลงบันไดลงมา แต่นั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะหายใจอยู่บนโลกใบนี้ ชนิกากลิ้งตกบันไดลงมากระแทกพื้นอย่างแรง ทำให้เธอแน่นิ่งไป สมพรให้ยินเสียงขณะที่กำลังถือเหล้ามาเธอรีบวิ่งมาดู พร้อมลุงหมายป้าจันทร์ที่รีบออกมาดูพร้อมกัน

"คุณนิ!" สมพรร้องขึ้น พร้อมกับวิ่งเข้าไปพยุงเจ้านายที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง จากนั้นเธอก็ค่อยๆพลิกตัวของเจ้านายขึ้นมา

"ทำไมนิ่งไปอย่างนี้นะลุงหมาย คุณนิ ! " สมพรเรียกอีกครั้ง และเรียกแบบนั้นอยู่หลายที

"ป้าจันทร์ ไปโทรเรียกกู้ภัยก่อน " สมพรพูดขึ้น ป้าจันทร์รีบไปทันที จากนั้นทั้งลุงหมายและสมพร ก็เขย่าตัวเรียกเจ้านายของตัว

"นังพร คุณนิแน่นิ่งไปแบบนี้ มึงลองเอามือไปจ่อที่จมูกของคุณนิหน่อย" ลุงหมายพูดขึ้น ทำให้สมพรเงยหน้าขึ้นมา

"ลุงหมายคิดว่า .." สมพรรู้ในทันที เธอค่อยๆยื่นนิ้วเข้าไป จ่อที่ปลายจมูกของเจ้านายอย่างช้าๆ สมพรเอามือจ่อไว้อย่างนั้น และค่อยๆเงยหน้าขึ้น

"ลุงหมาย คุณนิ ..ฮือๆ คุณนิไม่หายใจแล้ว คุณนิ!" สมพรพูดขึ้น พร้อมร้องไห้ออกมา จากนั้นสมพรก็ค่อยๆวางร่างเจ้านายของตนนอนราบไปกับพื้น เพื่อรอกู้ภัย และยืนเฝ้าอยู่ตรงนั้นพร้อมกันทั้งสามคน

แต่อยู่ๆ ร่างบางกลับดีดตัวขึ้นมา และนั่งตัวตรง พร้อมกับหันหน้ามาหาทั้งสามคนพร้อมดวงตาถมึงทึง น่ากลัว

"ละละลุงหมาย ยังไม่ทันข้ามวัน เล่นเราซะแล้ว " สมพรพูดขึ้น

"กรี๊ดดดดดดด!~~~"

เสียงกรีดร้องเพราะตกใจกล้วเกิดขึ้น ทั้งสามวิ่งแตกกันออกไปทันที

"อะไรวะ ร้องยังกะเห็นผี โอยย..ทำไมปวดหัวยังงี้" พีรยาในร่างของชนิกาพูดขึ้นพร้อมกับพยายามจะลุกขึ้น ร่างกายโงนเงนพยายามเดินไปมาเพราะยังรู้สึกงงงวยกับภาพด้านหน้า จากนั้นก็ล้มฟลุบและหมดสติไป

.....

ณ โรงพยาบาล

ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้น และมองไปมารอบๆ เมื่อคืนนี้เธอขับรถกลับบ้านแล้วนี่นา แต่เอ๊ะ! รถชน ก็ถือว่าโชคดีที่ไม่ตาย พีรยาในร่างของชนิกาสูดหายใจเข้าลึกๆ แม้ว่าภาพจำในหัวมันจะสับสนไปหมด เธอมองไปรอบๆ และค่อยๆหันมามองคนที่นอนหลับอยู่ตรงโซฟาภายในห้องพิเศษของโรงพยาบาล

"ใครล่ะ แม่ให้ใครมาเฝ้า" เธอพึมพำขึ้น พร้อมกับหันไปมองคนที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ จากนั้นเธอก็ค่อยๆลุกขึ้น แต่ก็ยังรู้สึกปวดหัวและมึนศีรษะอยู่พอประมาณ

สองเท้าค่อยๆก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าของสาวน้อยที่นอนหลับอยู่ตรงนั้น จากนั้นเธอก็ค่อยๆก้มหน้าลงไปมองใบหน้าของคนที่นอนหลับสนิทอยู่ตรงนั้น เพื่อที่จะมองให้เห็นชัดๆ

สมพรรู้สึกว่ามีบางอย่างมายืนอยู่ข้างๆ เธอเริ่มรู้สึกตัว เพราะปลายผมยาวสีกับใบหน้าของเธอไปมา จากนั้นเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ

ใบหน้าขาวซีด ก้มลงมองเธออย่างตาไม่กระพริบ ทำให้สมพรตกใจอย่างบอกไม่ถูก เธอลุกขึ้นและร้องขึ้นมาในทันที

"กรี๊ดดด..ดด" สมพรร้องขึ้นเพราะตกใจ แต่พีรยาในร่างของชนิกา รีบปิดปากของเธอไว้ได้ทันเวลา

"จะร้องทำไมคนก็แค่ก้มลงมามอง" พีรยาในร่างของชนิกาพูดขึ้น

สมพรจึงหยุดร้องและพยายามตั้งสติ คุณชนิกาต้องลืมอะไรไปอย่างแน่นอน จากนั้นสมพรก็นิ่ง และพีรยาในเรื่องของชนิกาก็ค่อยๆปล่อยมือเธอและนั่งลงข้างๆ

"แม่จ้างให้มาเฝ้าหรอ?" พีรยาในร่างของชนิกาถามขึ้น

สมพรได้ฟังดังนั้นรู้สึกงงงวยกับคำถามที่เกิดขึ้น พร้อมกับขมวดคิ้วและมองหน้าของคนข้างๆที่นั่งทำตัวสบายๆไม่เหมือนที่ผ่านมาหรือว่าสมองจะกระทบกระเทือน

"เอ่อ.." สมพรพูดขึ้น

"เอาล่ะไม่ต้องพูดอะไรแล้ว กลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะโทรให้แม่ฉันมาเฝ้าเอง" พีรยาในร่างของชนิกาพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนในทันที

"คุณนิ ให้พรเรียกหมอให้ไหมคะ?" สมพรถามขึ้น จนพีรยาในร่างของชนิกาที่กำลังจะก้าวขาเดินกลับไปที่เตียงนอนหยุดลงอย่างกระทันหันพร้อมกับหันหน้ากลับมาที่สมพร

"เรียกฉันว่าอะไรนะ" พีรยาในร่างของชนิกาชี้มาที่ตัวเองและพูดขึ้น

"ก็คุณนิตกบันได และหยุดหายใจไปชั่วขณะ คุณแม่ของคุณนิอยู่เมืองนอก ตอนนี้ท่านยังไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ แต่คนที่รู้เรื่องนี้ คือคุณคีริน  สมพรพยายามติดต่อคุณคีรินให้แล้วค่ะ"

"ผมเนี่ยนะ นี่เธอเฝ้าคนป่วยผิดห้องหรือเปล่า" พีรยาในร่างของชนิกาถามขึ้น

"คุณนิ อย่าทำแบบนี้ อย่าล้อเล่นแบบนี้กับพรอีกเลยค่ะ"

พีรยารู้สึกตกใจ เด็กผู้หญิงคนนี้พูดออกมาด้วยใบหน้าที่จริงจัง และเรียกเธอว่านิอีกต่างหาก เธอบอกว่า ส่งข่าวให้คีรินแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกันวะ" พีรยาที่ยืนอยู่ในร่างของชนิกาตกใจ อยู่ๆเธอก็ยกมือขึ้นเพื่อที่จะเกาหัวเพราะรู้สึกงงอยู่กับเรื่องทั้งหมด

แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อผมยาวสลวยลงมาถึงบั้นเอวของเธอ นั่นทำให้พีรยาต้องรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำในทันที กระจกอยู่ในห้องน้ำที่พีรยาเดินตรงเข้าไปส่อง มันสะท้อนเป็นอีกคนขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ดวงตาเบิกกว้าง เธอรู้สึกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เธอมาอยู่ในร่างผู้หญิงคนนี้ได้ยังไง เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน แล้วตัวเธอล่ะอยู่ที่ไหนในตอนนี้ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับฉันขึ้นอีก

พีรยาไม่พูดอะไร เธอรีบเดินออกมาจากห้องน้ำและเดินตรงไปที่ประตูห้องพักพิเศษ จากนั้นก็เปิดประตูและวิ่งออกไปในทันที สมพรรีบวิ่งตามพีรยาในร่างของชนิกาออกไปเช่นกัน

"คุณนิ จะไปไหนคะ คุณนิหยุดก่อน !" สมพรร้องเรียกเจ้านายของตัวเอง และต้องทำให้พยาบาล พากันวิ่งวุ่นเพื่อจะจับตัวของชนิกา เธอวิ่งหน้าตั้งลงมาที่ หน้าเคาน์เตอร์ในทันที

"ขอโทษนะครับ ที่นี่มีคนป่วยที่ชื่อ พีรยา สวัสดิ์กุล ไหมครับช่วยหาข้อมูลให้ด้วย" จากนั้นพยาบาลที่อยู่เคาน์เตอร์ก็รีบหาข้อมูลให้เธอภายในทันที

"ต้องขอโทษด้วยนะคะ คนชื่อนี้เสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ ญาติของเขามารับศพออกไปแล้ว "

สิ่งที่พีรยาในร่างของชนิกาได้ยินทำให้เธอถึงกับเข่าทรุดลงไป สมพรและพยาบาลที่วิ่งตามมา รีบมาหิ้วปีกของเธอและพยุงตัวเธอขึ้น ตอนนี้เธอรู้สึกหมดแรงและกำลัง อยู่ๆต้องเข้ามาอยู่ในร่างของใครก็ไม่รู้ แถมตัวเองยังต้องตายจากโลกนี้ไปแล้วและยังไม่มีโอกาสไปงานศพของตัวเองด้วยซ้ำ ตอนนี้ทุกอย่างมืดแปดด้าน ไม่รู้จะต้องทำยังไง

"ปล่อยก่อน" เธอพูดขึ้นกับคนที่จับเธอไว้ แต่เขาทั้งคู่ก็ไม่มีทีท่าก็จะปล่อยให้เธอเดินได้อย่างอิสระ

"ปล่อย!~~" เสียงตะคอกดังขึ้นทำให้สมพรและพยาบาลต้องปล่อยมือจากพีรยาในร่างชนิกาทันที ตอนนี้ภาพข้างหน้าดูว่างเปล่า เธอหมดแรงและกำลังที่จะเดิน ขาที่ก้าวออกไปนั้นดูจะไม่มีจุดมุ่งหมาย อยู่ๆเธอก็เดินไปชนเข้ากับคนคนนึง

"ขอโทษครับ" พีรยาพูดออกมา เเละเบี่ยงตัวจะเดินออกไป แต่ก็ถูกคนคนหนึ่งดึงแขนเอาไว้จนเธอต้องหยุดเดิน

"คุณคีรินมาแล้ว!" สมพรพูดขึ้น แต่ร่างบางของชนิกากลับรู้สึกจะหมดแรง สมองมันตื้อตันไม่รู้ทิศทาง จนตอนนี้เธอไม่อาจจะยืนได้ไหว

ร่างบางค่อยๆอ่อนแรงลงไปเหมือนกำลังจะทรุดตัวลง แต่ลำแขนหนาแกร่งกลับรีบช้อนอุ้มเธอไว้ได้ทันท่วงที ร่างบางถูกนำตัวกลับไปห้องพิเศษอีกครั้ง ด้วยบุคคลที่เธอรอมาตลอด แต่ตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

จบตอนที่ 1

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***