ตอนที่ 1จากทอมหล่อสู่นางร้าย

"เอาเหล้ามาอีก อีพร!" ชนิกาเรียกสาวใช้ขึ้นด้วยความเมามาย

"ตะตะแต่ว่าคุณนิเมามากแล้วนะคะ" สมพรพูดขึ้นเพราะตอนนี้ คุณนายของเธอเมาแทบไม่รู้สติ

เพล้ง!~~

"อีพังพร กูบอกให้ไปเอาหล้ามาให้กูอีก !" ชนิกาพูดขึ้นพร้อมทุบขวดเหล้าต่อหน้าของสมพร ทำให้สมพรตกใจรีบรับปากและวิ่งลงไปเอาเหล้ามาให้คุณนายของตัวเองในทันที

"ค่ะค่ะสมพรไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ " สมพรวิ่งลงมา แต่ก็เห็น ลุงหมายคนสวน ป้าจันทร์แม่ครัว ยืนอยู่ ลุงหมายจึงพูดขึ้น

"คุณชนิกาอีกแล้วเหรอนังพร"

"ใช่นะสิลุง วันนี้ดูท่าจะหนักกว่าทุกวัน"

"เอ็งก็อย่าชะล่าใจนะพร ดูคุณเขาไว้ดีๆ " ป้าจันทร์พูดขึ้น

"ดูน่ะดูดีอยู่แล้ว แต่วันนี้อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนได้มั้ยจ๊ะ ลุงหมาย ป้าจันทร์" พรพูดขึ้น พลางเสียงเรียกของชนิกาดังขึ้น

"อีพร ช้าจังโว้ยย!"

"ค้าาา พรไปเดี๋ยวนี้ล่ะค้าา!" พรขานรับเจ้านายในทันที

"รีบไปเถอะ" ลุงหมายพูดขึ้น

จากนั้นพรก็รีบเอาเหล้ามาใหชนิกา และรีบเก็บกวาดเศษแก้ว หลังจากนั้นก็รีบออกไป เพราะปกติ ไม่ว่าจะเมาขนาดไหน ชนิกาก็ไล่ให้พรไปทุกที

ชนิกาที่เมามายเพราะคิดถึงคีริน สามีที่เธอรัก และได้แต่งกับเขา รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่เต็มใจ แต่เธอก็ยอมอยู่ดี เพราะคิดว่าสักวันเขาคงจะรักเธอขึ้นมาบ้าง

อาการเมามากมายเกิดขึ้น จนเป็นภาพหลอน คิดว่าคีรินกลับมาและเปิดประตูเข้ามาหาเธอ จากนั้นเขาก็เดินออกนอกห้องไป ทำให้ชนิการีบวิ่งตามออกไปทั้งๆที่เมามาก เธอเดินเซไปมา มือก็ยื่นออกไปเพื่ออยากจะเข้าไปกอดเขา

"คีริน อย่าไปอีกเลยนะ อยู่กับนิเถอะนะ " ชนิกาพูดขึ้นพร้อมทั้งยื่นมือไปหาคีรินที่เป็นภาพหลอนนั่น จนมาถึงบันได ชนิกามองเห็นคีรินยืนอยู่ด้านล่าง และยิ้มให้ จากนั้นคีรินที่เป็นภาพหลอน ยื่นมือออกมาพร้อมรอยยิ้ม

"คีริน คุณมารับนิแล้ว!" ชนิกาพูดขึ้น จากนั้นก็ยื่นมือออกไป และเดินลงบันไดลงมา แต่นั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะหายใจอยู่บนโลกใบนี้ ชนิกากลิ้งตกบันไดลงมากระแทกพื้นอย่างแรง ทำให้เธอแน่นิ่งไป สมพรให้ยินเสียงขณะที่กำลังถือเหล้ามาเธอรีบวิ่งมาดู พร้อมลุงหมายป้าจันทร์ที่รีบออกมาดูพร้อมกัน

"คุณนิ!" สมพรร้องขึ้น พร้อมกับวิ่งเข้าไปพยุงเจ้านายที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง จากนั้นเธอก็ค่อยๆพลิกตัวของเจ้านายขึ้นมา

"ทำไมนิ่งไปอย่างนี้นะลุงหมาย คุณนิ ! " สมพรเรียกอีกครั้ง และเรียกแบบนั้นอยู่หลายที

"ป้าจันทร์ ไปโทรเรียกกู้ภัยก่อน " สมพรพูดขึ้น ป้าจันทร์รีบไปทันที จากนั้นทั้งลุงหมายและสมพร ก็เขย่าตัวเรียกเจ้านายของตัว

"นังพร คุณนิแน่นิ่งไปแบบนี้ มึงลองเอามือไปจ่อที่จมูกของคุณนิหน่อย" ลุงหมายพูดขึ้น ทำให้สมพรเงยหน้าขึ้นมา

"ลุงหมายคิดว่า .." สมพรรู้ในทันที เธอค่อยๆยื่นนิ้วเข้าไป จ่อที่ปลายจมูกของเจ้านายอย่างช้าๆ สมพรเอามือจ่อไว้อย่างนั้น และค่อยๆเงยหน้าขึ้น

"ลุงหมาย คุณนิ ..ฮือๆ คุณนิไม่หายใจแล้ว คุณนิ!" สมพรพูดขึ้น พร้อมร้องไห้ออกมา จากนั้นสมพรก็ค่อยๆวางร่างเจ้านายของตนนอนราบไปกับพื้น เพื่อรอกู้ภัย และยืนเฝ้าอยู่ตรงนั้นพร้อมกันทั้งสามคน

แต่อยู่ๆ ร่างบางกลับดีดตัวขึ้นมา และนั่งตัวตรง พร้อมกับหันหน้ามาหาทั้งสามคนพร้อมดวงตาถมึงทึง น่ากลัว

"ละละลุงหมาย ยังไม่ทันข้ามวัน เล่นเราซะแล้ว " สมพรพูดขึ้น

"กรี๊ดดดดดดด!~~~"

เสียงกรีดร้องเพราะตกใจกล้วเกิดขึ้น ทั้งสามวิ่งแตกกันออกไปทันที

"อะไรวะ ร้องยังกะเห็นผี โอยย..ทำไมปวดหัวยังงี้" พีรยาในร่างของชนิกาพูดขึ้นพร้อมกับพยายามจะลุกขึ้น ร่างกายโงนเงนพยายามเดินไปมาเพราะยังรู้สึกงงงวยกับภาพด้านหน้า จากนั้นก็ล้มฟลุบและหมดสติไป

.....

ณ โรงพยาบาล

ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้น และมองไปมารอบๆ เมื่อคืนนี้เธอขับรถกลับบ้านแล้วนี่นา แต่เอ๊ะ! รถชน ก็ถือว่าโชคดีที่ไม่ตาย พีรยาในร่างของชนิกาสูดหายใจเข้าลึกๆ แม้ว่าภาพจำในหัวมันจะสับสนไปหมด เธอมองไปรอบๆ และค่อยๆหันมามองคนที่นอนหลับอยู่ตรงโซฟาภายในห้องพิเศษของโรงพยาบาล

"ใครล่ะ แม่ให้ใครมาเฝ้า" เธอพึมพำขึ้น พร้อมกับหันไปมองคนที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ จากนั้นเธอก็ค่อยๆลุกขึ้น แต่ก็ยังรู้สึกปวดหัวและมึนศีรษะอยู่พอประมาณ

สองเท้าค่อยๆก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าของสาวน้อยที่นอนหลับอยู่ตรงนั้น จากนั้นเธอก็ค่อยๆก้มหน้าลงไปมองใบหน้าของคนที่นอนหลับสนิทอยู่ตรงนั้น เพื่อที่จะมองให้เห็นชัดๆ

สมพรรู้สึกว่ามีบางอย่างมายืนอยู่ข้างๆ เธอเริ่มรู้สึกตัว เพราะปลายผมยาวสีกับใบหน้าของเธอไปมา จากนั้นเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ

ใบหน้าขาวซีด ก้มลงมองเธออย่างตาไม่กระพริบ ทำให้สมพรตกใจอย่างบอกไม่ถูก เธอลุกขึ้นและร้องขึ้นมาในทันที

"กรี๊ดดด..ดด" สมพรร้องขึ้นเพราะตกใจ แต่พีรยาในร่างของชนิกา รีบปิดปากของเธอไว้ได้ทันเวลา

"จะร้องทำไมคนก็แค่ก้มลงมามอง" พีรยาในร่างของชนิกาพูดขึ้น

สมพรจึงหยุดร้องและพยายามตั้งสติ คุณชนิกาต้องลืมอะไรไปอย่างแน่นอน จากนั้นสมพรก็นิ่ง และพีรยาในเรื่องของชนิกาก็ค่อยๆปล่อยมือเธอและนั่งลงข้างๆ

"แม่จ้างให้มาเฝ้าหรอ?" พีรยาในร่างของชนิกาถามขึ้น

สมพรได้ฟังดังนั้นรู้สึกงงงวยกับคำถามที่เกิดขึ้น พร้อมกับขมวดคิ้วและมองหน้าของคนข้างๆที่นั่งทำตัวสบายๆไม่เหมือนที่ผ่านมาหรือว่าสมองจะกระทบกระเทือน

"เอ่อ.." สมพรพูดขึ้น

"เอาล่ะไม่ต้องพูดอะไรแล้ว กลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะโทรให้แม่ฉันมาเฝ้าเอง" พีรยาในร่างของชนิกาพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนในทันที

"คุณนิ ให้พรเรียกหมอให้ไหมคะ?" สมพรถามขึ้น จนพีรยาในร่างของชนิกาที่กำลังจะก้าวขาเดินกลับไปที่เตียงนอนหยุดลงอย่างกระทันหันพร้อมกับหันหน้ากลับมาที่สมพร

"เรียกฉันว่าอะไรนะ" พีรยาในร่างของชนิกาชี้มาที่ตัวเองและพูดขึ้น

"ก็คุณนิตกบันได และหยุดหายใจไปชั่วขณะ คุณแม่ของคุณนิอยู่เมืองนอก ตอนนี้ท่านยังไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ แต่คนที่รู้เรื่องนี้ คือคุณคีริน  สมพรพยายามติดต่อคุณคีรินให้แล้วค่ะ"

"ผมเนี่ยนะ นี่เธอเฝ้าคนป่วยผิดห้องหรือเปล่า" พีรยาในร่างของชนิกาถามขึ้น

"คุณนิ อย่าทำแบบนี้ อย่าล้อเล่นแบบนี้กับพรอีกเลยค่ะ"

พีรยารู้สึกตกใจ เด็กผู้หญิงคนนี้พูดออกมาด้วยใบหน้าที่จริงจัง และเรียกเธอว่านิอีกต่างหาก เธอบอกว่า ส่งข่าวให้คีรินแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกันวะ" พีรยาที่ยืนอยู่ในร่างของชนิกาตกใจ อยู่ๆเธอก็ยกมือขึ้นเพื่อที่จะเกาหัวเพราะรู้สึกงงอยู่กับเรื่องทั้งหมด

แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อผมยาวสลวยลงมาถึงบั้นเอวของเธอ นั่นทำให้พีรยาต้องรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำในทันที กระจกอยู่ในห้องน้ำที่พีรยาเดินตรงเข้าไปส่อง มันสะท้อนเป็นอีกคนขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ดวงตาเบิกกว้าง เธอรู้สึกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เธอมาอยู่ในร่างผู้หญิงคนนี้ได้ยังไง เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน แล้วตัวเธอล่ะอยู่ที่ไหนในตอนนี้ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับฉันขึ้นอีก

พีรยาไม่พูดอะไร เธอรีบเดินออกมาจากห้องน้ำและเดินตรงไปที่ประตูห้องพักพิเศษ จากนั้นก็เปิดประตูและวิ่งออกไปในทันที สมพรรีบวิ่งตามพีรยาในร่างของชนิกาออกไปเช่นกัน

"คุณนิ จะไปไหนคะ คุณนิหยุดก่อน !" สมพรร้องเรียกเจ้านายของตัวเอง และต้องทำให้พยาบาล พากันวิ่งวุ่นเพื่อจะจับตัวของชนิกา เธอวิ่งหน้าตั้งลงมาที่ หน้าเคาน์เตอร์ในทันที

"ขอโทษนะครับ ที่นี่มีคนป่วยที่ชื่อ พีรยา สวัสดิ์กุล ไหมครับช่วยหาข้อมูลให้ด้วย" จากนั้นพยาบาลที่อยู่เคาน์เตอร์ก็รีบหาข้อมูลให้เธอภายในทันที

"ต้องขอโทษด้วยนะคะ คนชื่อนี้เสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ ญาติของเขามารับศพออกไปแล้ว "

สิ่งที่พีรยาในร่างของชนิกาได้ยินทำให้เธอถึงกับเข่าทรุดลงไป สมพรและพยาบาลที่วิ่งตามมา รีบมาหิ้วปีกของเธอและพยุงตัวเธอขึ้น ตอนนี้เธอรู้สึกหมดแรงและกำลัง อยู่ๆต้องเข้ามาอยู่ในร่างของใครก็ไม่รู้ แถมตัวเองยังต้องตายจากโลกนี้ไปแล้วและยังไม่มีโอกาสไปงานศพของตัวเองด้วยซ้ำ ตอนนี้ทุกอย่างมืดแปดด้าน ไม่รู้จะต้องทำยังไง

"ปล่อยก่อน" เธอพูดขึ้นกับคนที่จับเธอไว้ แต่เขาทั้งคู่ก็ไม่มีทีท่าก็จะปล่อยให้เธอเดินได้อย่างอิสระ

"ปล่อย!~~" เสียงตะคอกดังขึ้นทำให้สมพรและพยาบาลต้องปล่อยมือจากพีรยาในร่างชนิกาทันที ตอนนี้ภาพข้างหน้าดูว่างเปล่า เธอหมดแรงและกำลังที่จะเดิน ขาที่ก้าวออกไปนั้นดูจะไม่มีจุดมุ่งหมาย อยู่ๆเธอก็เดินไปชนเข้ากับคนคนนึง

"ขอโทษครับ" พีรยาพูดออกมา เเละเบี่ยงตัวจะเดินออกไป แต่ก็ถูกคนคนหนึ่งดึงแขนเอาไว้จนเธอต้องหยุดเดิน

"คุณคีรินมาแล้ว!" สมพรพูดขึ้น แต่ร่างบางของชนิกากลับรู้สึกจะหมดแรง สมองมันตื้อตันไม่รู้ทิศทาง จนตอนนี้เธอไม่อาจจะยืนได้ไหว

ร่างบางค่อยๆอ่อนแรงลงไปเหมือนกำลังจะทรุดตัวลง แต่ลำแขนหนาแกร่งกลับรีบช้อนอุ้มเธอไว้ได้ทันท่วงที ร่างบางถูกนำตัวกลับไปห้องพิเศษอีกครั้ง ด้วยบุคคลที่เธอรอมาตลอด แต่ตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

จบตอนที่ 1

ตอนที่ 2

มีผัวด้วยว่ะ

พีรยาในร่างของชนิกา ค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอนอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น เพราะรู้สึกช็อคกับคำตอบที่ได้รับ เธอตายไปแล้ว และยังมาอยู่ในร่างของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง พีรยาหลับตาลงอย่างช้าๆ และค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอจะมานั่งร้องไห้ฟูมฟายเสียใจไม่ได้ ตอนนี้เธอต้องอยู่ในร่างนี้ไปก่อน เพราะมีอะไรอีกหลายอย่างที่เธอจะต้องจัดการ

พีรยาค่อยๆลุกขึ้นนั่ง โดยมีสมพรสาวใช้ข้างกายเดินเข้ามาค่อยๆพยุงตัวเธอ พีรยาหันหน้าไปมองสมพร ตัวเล็กๆขาวๆ หน้าตาน่ารักพอสมควร ความทรงจำของเจ้าของร่างไหลเข้ามาในหัวของเธอทั้งหมดภายในทันทีและเหตุการณ์ที่เจ้าของร่างนี้จากไปอย่างกะทันหันเช่นกัน

พีรยาถอนหายใจอย่างแรง เรื่องบ้าๆนี้มันเกิดขึ้นจริง และก็ไม่สามารถที่จะหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มาอธิบายได้ แล้วทีนี้พูดไปใครจะเชื่อ สมพรมองจ้องหน้าของเจ้านายอย่างครุ่นคิด สีหน้าของเจ้านายตอนนี้อาจจะดูอ่อนล้า แต่ทำไมดูสุขุมนุ่มนวลขึ้น ปกติสมพรเตรียมตัวรับมืออยู่แล้วเมื่อคุณชนิกาฟื้นขึ้น

สมพรยิ้มตอบรับให้กับชนิกาที่มีจิตวิญญาณของพีรยาอยู่ภายในนั้น เธอยิ้มให้กับชนิกา เพราะกลัวว่าคุณชนิกาจะโวยวายเสียก่อนจากนั้นเธอก็รีบพูดขึ้น

"คุณนิ คุณคีรีนกลับมาแล้วค่ะ คุณคีรินกลับมาแล้ว คุณนิดีใจไหมคะ?" เสียงสาวใช้ร่างบางถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ดีใจ

"คีริน ใครล่ะ?" เธอถามสมพรขึ้นมา พร้อมกับทำหน้างงๆ

"ก็คุณคีริน สามีของคุณนิไงคะ คุณนิลืมไปแล้วหรือยังไง ก็เห็นอยู่ว่าคุณนิเฝ้าถามหาตลอด " สมพรพูดขึ้น

"คีริน " พีรยาในร่างชนิกาพูดขึ้น พลันความทรงจำต่างๆกลับหลั่งไหลเข้ามา 

"อ้อ! มีผัวแล้วด้วย " พีรยาในร่างของชนิกาพูดขึ้น

"มาทำไมตอนนี้ นึกว่าไปแล้วไปลับ ดีเหมือนกัน ไม่รักกันก็กลับมาหย่ากันถูกต้องแล้ว" พีรยาในร่างของชนิกาพูดขึ้น ทำให้สมพรทำหน้างงขึ้นมาในทันที

"คุณนิ คุณนิไม่ดีใจแล้วหรอคะ แต่ก่อนเห็นแต่ร้องเรียกหาคุณคีรินอยู่ตลอด" สมพรพูดขึ้นเพราะรู้สึกสับสนขึ้นมา

"เห้อ! ช่างเถอะช่างเถอะ ฉันไม่สนใจเขาแล้ว ไปเอายามา ฉันจะกินยาแล้วก็พักผ่อน" พีรยาในร่างของชนิกาพูดขึ้น ทำให้สมพรต้องรีบทำตาม

เมื่อทุกอย่างสงบเงียบลงแล้ว พีรยาที่ตอนนี้อยู่ในร่างของชนิกาเธอนอนตะแคงแต่ความคิดมากมายกลับแทรกผ่านเข้ามาในหัวของเธอ ชนิกาคนนี้ เป็นคนที่รวย และเอาแต่ใจ ขี้วีนขี้โวยวายชอบทำร้ายข้าวของและคนอื่น อยากได้อะไรต้องได้ดั่งใจ เมื่อไม่สมหวังก็ใช้ชีวิตตัวเองเป็นเดิมพัน เฮ้อ!คนแบบนี้มันมีในชีวิตจริงด้วยหรอนึกว่ามีแต่ในละครหลังข่าว

แต่ก็ช่างเถอะ ในเมื่อตอนนี้เธอไม่ใช่ชนิกาคนเก่าแล้ว การหย่าคือสิ่งที่ดีที่สุด ณ ตอนนี้ เขากลับมาดีแล้ว และกลับมาถูกช่วงจังหวะและเวลาด้วย ออกจากโรงพยาบาล เธอจะได้เอ่ยปากเรื่องหย่าไปซะ ไม่รักกันจะแต่งงานกันทำไมจะอยู่ด้วยกันไปอีกทำไม

ส่วนเธอคิดว่า ชนิกาคนนี้รวยขนาดนี้ เธอจะใช้ชีวิตให้ดี แล้วจะขอทรัพย์สินส่วนหนึ่งแบ่งไปให้แม่ของเธอ แม่! ตอนนี้แม่จะเป็นยังไงนะ ไม่มีพิมพ์แล้วตอนนี้แม่เป็นยังไงบ้าง แม่รอพิมพ์สักหน่อยนะ เดี๋ยวพิมพ์ไปหา แค่คิดขึ้นมาน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

นับจากนี้ขอให้เรื่องมหัศจรรย์นี้ มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาหาเธอก็แล้วกัน ส่วนชนิกา ฉันจะหมั่นทำบุญไปให้เธอนะ ฉันไม่ได้คิดจะแย่งร่างของเธอไปนะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันเข้ามาอยู่ในร่างของเธอได้ยังไง พีรยาคิดและค่อยๆหลับตานอนหลับไปเพราะฤทธิ์ของยา

หลายวันผ่านไป ชนิกาดีขึ้น อาการก็กลับมาแทบจะเป็นปกติ วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่เธอจะได้อยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ น่าอึดอัดเกินทน แต่ก็ไม่ได้แย่จนเกินไป พยาบาลที่นี่ก็น่ารักดีทั้งนั้น ก่อนอื่นถ้าออกไปจากตรงนี้แล้ว เธอจะต้องตัดผมยาวๆนี้ออกให้หมด รำคาญเหลือทน ชนิกาฉันจะต้องเป็นชนิกาที่รวยมหาศาล แม่จะต้องสบายที่สุด

....

หลังจากที่ออกโรงพยาบาลและกลับมาถึงบ้านแล้ว พีรยาที่อยู่ในร่างของชนิกาก็เดินสำรวจไปรอบๆ เธอหลับตาและใช้ความทรงจำของชนิกา ทุกอย่างที่ชนิกาเป็น เธอจะเป็นตรงข้ามทั้งหมด คนใช้ทุกคนที่นี่เมื่อเดินผ่าน กลับยืนตรงและทำความเคารพเธอ พีรยาในร่างชนิกาได้แต่ยืนมองนิ่ง และเดินผ่านทุกคนไป

เมื่อขึ้นไปที่ห้อง ในนี้ดูเป็นระเบียบ เสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้ามีแต่แบรนด์เนมที่เธอไม่สามารถอาจเอื้อมได้ ของดีๆพวกนี้ ดูแล้วก็สิ้นเปลืองซะเหลือเกิน พีรยาร่างของชนิกาเดินไปหยิบกรรไกรมาทันที เธอนั่งลงที่หน้ากระจก และจับมวยผมขึ้นมาเต็มกำมือ กรรไกรกำลังจะตัดไปที่มวยผมสวยนั่นแต่แล้ว

"อย่าตัด!"

เสียงดังแว่วเข้ามาภายในหัว พีรยาก็พยายามส่ายหัวไปมานึกว่าตัวเองหูแว่ว แต่เมื่อกำลังจะตัดอีกรอบ เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีก

"อย่าตัด! อย่าคิดเปลี่ยนแปลงร่างกายฉัน!"

ชนิกาลุกขึ้นและมองตรงไปในกระจก ภาพของผู้หญิงคนหนึ่งยืนชี้หน้าของเธอ พีรยาทิ้งกรรไกรลง และถอยหลังออกไป ผู้หญิงคนนั้นเดินทะลุกระจกออกมา สายตาที่เต็มไปด้วยความดุดันมองตรงมาที่เธอจากนั้นก็ยื่นมือขึ้นมาบีบคางของเธอ

"อย่าคิดเปลี่ยนแปลงร่างกายฉัน ได้โปรดช่วยฉัน ทำให้คีริน รักฉันสักครั้งเถอะนะ ฉันจะได้จากไปอย่างสงบสุข"

เสียงนั้นพูดขึ้น จากท่าทีที่ดุดันกลายเป็นขอร้องอ้อนวอนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเต็มสองตา 

แต่แล้วพีรยาในร่างของชนิกา ก็ลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน เธอมานอนที่นอนตรงนี้ได้ยังไง ใช่สิ เธอฝันไปแน่ๆ ทำไมฝันมันถึงเหมือนจริงขนาดนี้ พีรยาที่อยู่ในร่างของชนิกายกมือขึ้น

"ชนิกา ฉันจะหมั่นทำบุญไปให้เธอ ฉันจะทำให้ความหวังของเธอสำเร็จ แต่ถ้าความหวังของเธอสำเร็จแล้ว หลังจากนั้นฉันจะขอใช้ชีวิตของฉัน โดยที่ไม่มีเขา ผู้ชายแบบนั้นใครจะอยากได้เป็นสามี นอกจากเธอ เอาล่ะฉันจะถือว่า ฉันจะทำความปรารถนาสุดท้ายของเธอให้เป็นจริงก็แล้วกัน ชาตินี้ขอให้เราสิ้นสุดเวรกรรมต่อกันด้วยเถิด"

พีรยาที่อยู่ในร่างของชนิกายกมือที่ประนมขึ้นเหนือหัว เรื่องผีเธอไม่กลัวอยู่แล้ว น่าจะเป็นห่วงสุดท้ายของชนิกา ในเมื่อเธอรับปากไปแล้ว ก็จะลองทำก็แล้วกัน หลังจากนั้น เธอจะขอใช้ชีวิตในร่างนี้ในแบบที่เธอเป็น พีรยาคิด

พีรยาไม่เคยคิดเลยว่า เธอจะต้องมาทำให้ผู้ชายคนนั้นหลงรักเธอ เพียงเพราะเจ้าของร่างมาขอร้อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่เธอจะทำความปรารถนานั้นให้สำเร็จให้ได้ โดยไม่คำนึงผลที่จะตามมา แค่คิดก็ขนลุก แต่ก็ฮึดสู้ตอบแทนเจ้าของร่างก็แล้วกัน

ต่อจากนี้ ฉันจะชื่อ ชนิกา พีรยาจากทุกคนไปแล้ว ไม่มีพีรยาในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว ลาก่อนพีรยา

....

"สมพร!"

เสียงเรียกแหลมทำให้สมพรต้องรีบวิ่งขึ้นมาหาเจ้านายของตัวเองตามเสียงเรียก

"ค่ะคุณนิ" สมพรเข้ามาภายในห้องของชนิกาอย่างที่เคยทำ แต่ก็ดูคุณนิแปลกไปเธอกำลังเลือกบางสิ่ง

"พร มาดูนี่สิ นี่มัน กกน.ของ เอ่อ ..ผม มะไม่ๆ ของ..ฉัน?" ชนิกาถามขึ้น

"ใช่ค่ะ ก็ปกติคุณนิใส่แต่แบบนี้ " สมพรตอบออกไป

"ห๊ะ! เธอจะให้ฉันใส่แบบนี้ นี่มัน บิกินีของผู้หญิงนะ จะบ้ารึไง!" ชนิกาพูดขึ้น

"ก็คุณนิเป็นผู้หญิงนี่คะ ปกติก็ใส่..."

"เห้อ! ช่างเถอะๆออกไปก่อน" ชนิกาเดินไปผลักหลังของสมพรให้ออกจากห้องและปิดประตูจากนั้นก็มานั่งลงที่ที่นอนที่มีกองบิกินี่กองอยู่

"ฉันต้องใส่แบบนี้รึนี่ โธ่! พี่พิมพ์สุดหล่อได้สิ้นสุดลงแล้ว โอยยย..." ชนิกายกมือขึ้นกุมขมับ ถ้าผีชนิกาไม่มาเข้าฝันห้ามเธอ ป่านนี้ เธอก็คงจะเป็นหนุ่มสุดหล่อไปแล้ว ตลกชิบหาย!

"เอาเถอะๆ ชนิกา ฉันจะสานฝันให้เธอแล้วกัน  จะลองทนใส่ชุดพวกนี้ ยั่วยวนสามีให้มารักมาหลงเธอก็แล้วกัน แต่ว่าวันนี้ ฉันอยากจะขออนุญาตเธอก่อนนะ ฉันเบื่อเหลือเกินที่บ้านหลังนี้ขอทำอะไรที่มันสุนทรีย์สักหน่อยก็แล้วกันนะ " ชนิกาพึมพำพร้อมกับสายตาเปล่งประกายขึ้นมา

ปาร์ตี้ริมสระได้เกิดขึ้น มันเป็นความต้องการของเธอมานานแล้ว วันนี้เธอจะต้องปลดปล่อยมันออกไป สาวๆหน้าอกใหญ่ๆ ถูกโทรให้มาที่บ้านหลังนี้เพื่อมา entertain คุณชนิกาที่ตอนนี้ กำลังว่ายน้ำ พร้อมกับดื่มแชมเปญอย่างมีความสุขกับสาวๆ สายตาของเธอเหล่มองอกสาวๆที่มันใหญ่เด้งไปมาอย่างชอบใจ ภายใต้สายตาของเหล่าคนใช้ที่คิดว่าเจ้านายออกโรงพยาบาลมาครั้งนี้กลับแปลกไป

หน้าอกใหญ่ตู้มของสาวๆ ส่ายไปมาทำให้ชนิกาพอใจและนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านบนริมสระน้ำพร้อมกับดื่มด่ำสาวๆด้วยความสนุกเฮฮา อาการมึนเมาเริ่มขึ้น หญิงสาวเหล่านั้นต่างมานั่งข้างๆ บางคนก็นวดแขนบางคนก็หอมไปที่แก้มของเธอพร้อมกับลูบไล้ไปตามร่างกายขาวเนียนอกเด้งไม่แพ้สาวพวกนั้น เสียงสาวๆกรีดร้องสนุกสนาน เสียงกระโดด น้ำดนตรี และของมึนเมา ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ชนิกาคนใหม่ได้ดื่มด่ำ และอยากจะทำแบบนี้มานาน คืนนี้เธอจะต้องสนุกสนานให้เต็มที่ เพื่อความสุขที่ตามหา

รถหรู แล่นเข้ามาจอดและหยุดลงที่หน้าบ้านอย่างกะทันหัน โดยที่ไม่บอกกล่าวและไม่มีใครรู้แม้แต่คนเดียว ขายาวก้าวลงจากรถและค่อยๆก้าวเดินเข้าไปภายในบ้าน เสียงดนตรีอึกทึกดังไปมาจนเขาต้องเดินตามเสียงนั้นไป

จากนั้นก็มาหยุดที่สระน้ำ ภาพด้านหน้าที่เห็นคือผู้หญิงหลายคน สวมชุดว่ายน้ำเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานพร้อมทั้งของมึนเมา แต่คนที่ดูจะมีความสุขมากกว่าใครเขาก็คงจะเป็น ชนิกา ตอนนี้เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก เธอจะทำประชดประชันเขาไปถึงไหน ดูสิตอนนี้เมามายแทบจะไม่เหลือสติอะไรแล้วน่าเกลียดที่สุด เขาคิด

สมพรเมื่อเห็นคุณคีรินกลับมา เธอรีบวิ่งเข้าไปหาและทำความเคารพเจ้านายในทันที ตอนนี้ไม่รู้ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไรอีก เมื่อใบหน้าของคุณคีรินนั้นดูนิ่งและเย็นชา กลับมาครั้งนี้คงมาพูดเรื่องการหย่ากับคุณนิอย่างแน่นอนสมพรคิด

"สมพรไปบอกผู้หญิงพวกนั้นกลับไป " คีรินพูดขึ้น พร้อมเบนสายตาไปทางชนิกาที่เต้นไปมาอย่างสุดเหวี่ยงนัวเนียพร้อมผู้หญิงพวกนั้น

สมพรรีบวิ่งไปและไปกระซิบผู้หญิงคนนึง จากนั้นเธอก็เดินไปบอกทุกๆคน ปาร์ตี้ริมสระ ได้จบลงไปแล้ว เหลือแค่ชนิกา ที่ใส่บิกินี่เต้นแปลกๆอยู่ริมสระอย่างมีความสุข ตอนนี้เธอก็คงเมามายแทบจะไม่ได้สติอยู่เหมือนกัน ทำให้คีรินเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ และจับแขนของเธอในทันที

ชนิกาที่กำลังสนุกสนานและกำลังเพลินกับปาร์ตี้ริมสระ ตอนนี้แขนของเธอถูกแรงดึงจากผู้ชายคนหนึ่งอย่างแรงจนเธอเซเข้าไปใกล้เขาจนหน้าอกหน้าใจใหญ่บึ้มพร้อมกับชุดว่ายน้ำที่มีแค่ผ้าบางปิดจุกเพียงแค่นั้นหน้าอกนุ่มกระแทกเข้ากับอกของคีรินอย่างจัง ในขณะที่ยังสวมชุดว่ายน้ำอยู่ หน้าอกหน้าใจคับD มันมาปะทะตัวเขาในทันที

"นี่คุณกำลังทำบ้าอะไร!" เสียงเรียบดุดังขึ้น ทำให้ชนิกาค่อยๆลืมตาขึ้นมาและหรี่ตามองร่างสูงด้านหน้าที่กำลังจับแขนของเธอแน่น พร้อมใบหน้าที่ดูเย็นชาแฝงไปด้วยดวงตาคมดุ

ชนิกาค่อยๆมองเขาอย่างชัดๆพร้อมกับอาการมึนเมา

"อ่อ..นึกว่าใคร คีริน สามีในนามนี่เอง" ชนิกาพูดออกมาทั้งที่ยังเมามายพร้อมยกมือขึ้นประคองใบหน้าเย็นชานั่น ด้วยรอยยิ้มหวานบาดใจ

จบตอนที่ 2

ตอนที่ 3 จะชกผัว

"ว้าว ! กลับมาบ้านถูกได้ยังไง " ชนิกาคนใหม่พูดขึ้น ตอนนี้เธอเมามาย แต่ก็ยังพอรู้สติว่าเป็นใคร จากนั้นใบหน้าของชนิกาที่แว๊บเข้ามาชั่วครู่ พีรยาในร่างของชนิกายกสองแขนขึ้นคล้องคอเขาในทันที แต่ภายในใจก็คิด ต้องลงทุนขนาดนี้เลยเหรอวะ สะอิดสะเอียน อยากจะอ้วกออกตรงนี้ เอาสิ! เพื่อร่างนี้ เป็นดาวยั่วสักหน่อยก็แล้วกัน แต่เค้าทำยังไงกันนะ ชนิกาช่วยฉันด้วยนะ เธอคิดทั้งที่มึนเมา

"ตอนนี้เมามาก คุยกันไปคงไม่รู้เรื่อง" คีรินพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบเย็นชา ทำให้ชนิกาที่คล้องคอเขาอยู่นั้น แทบหมดอารมณ์กับคำพูดของเขา เธอรีบปล่อยมือออกทันที

"ก็ไม่ได้อยากคุยตอนนี้สักหน่อย ไปไหนก็ไปเถอะ ไปพักผ่อนหรือไปทำอะไรก็ไปเถอะ เดี๋ยวขอสนุกกับสาวๆอีกสักหน่อย ก็แล้วกัน" ชนิกาพูดขึ้นพร้อมอาการมึนเมา แต่มองไปมองมาก็ไม่เหลือใครอยู่แล้ว

"นิ คุณเมามากแล้วนะ " คีรินพูดขึ้น

"แล้วยังไง ผม..ไม่ๆๆ ฉัน ฉันเมาฉันก็ดูแลตัวเองได้ คุณไปดูแลตัวคุณเถอะ" ชนิกาพูดขึ้นพร้อมกับถอยห่างออกจากเขา แต่คีรินกลับจับแขนของเธอขึ้นมาอีกครั้ง ชนิกาจึงพยายามสะบัดแขนของเขาแต่เหมือนกับว่ามือของเขานั้นบีบแขนเธอแรงมากขึ้นกว่าเดิม

"เอ๊ะ! คุณนี่มันยังไง ปล่อย !" ชนิกาพูดอีกครั้ง และสะบัดแขนของเธอให้แรงขึ้นกว่าเดิม อยู่ๆคีรินกลับปล่อยแขนเธอจนชนิกาลื่นและกำลังจะตกน้ำลงไป คีรินเห็นแบบนั้นเขารีบจับชนิกาไว้แต่ก็ไม่ทันการ ทำให้ทั้งคู่ตกน้ำลงไปพร้อมกัน

คีรินรีบโผล่ขึ้นจากน้ำแต่ชนิกากลับยังไม่โผล่ขึ้นมาเขารีบมุดลงไป และคว้าตัวของชนิกาที่ตอนนี้เหมือนจะหมดสติไปแล้ว สมพรเห็นแบบนั้นรีบเอาผ้าขนหนูมารอทันทีเมื่อคีรินพาตัวของชนิกาขึ้นมาแล้ว สมพรก็จัดการห่อตัวให้เธอและหลังจากนั้น คีรินก็ช้อนอุ้มเธอขึ้นมาในทันทีและพาเธอขึ้นไปยังห้องนอน

....

ภายในห้องนอน

ชนิกาค่อยๆลืมตาขึ้นมาและมองไปรอบๆ เธอรู้สึกโล่งอกขึ้นมา จากนั้น เธอกลับหันหน้ามาอีกทางแต่ก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อเห็นชายร่างสูงใส่แค่ชุดคลุมอาบน้ำกำลังเปิดผ้าม่านพร้อมกับแสงสะท้อนของดวงอาทิตย์ในยามเช้า

ชนิการู้สึกตกใจอย่างมาก ผู้ชายคนนั้นมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง ความคิดผุดขึ้นมา คีริน! ใช่ เขาคือคีรินสามีของชนิกา หายไปตั้งสองปี อยู่ๆก็กลับมา เห๊อะ! ไอ้บ้านี่ นึกอยากจะไปก็ไปนึกอยากจะมาก็มา ผู้ชายแบบนี้ไปชอบทำไมหนักหนาว่ะ ถึงขั้นต้องมาตายอย่างง่ายๆเพราะไอ้บ้านี่ ชนิกามองเขานิ่งไปพร้อมกับตวามคิดในหัว

เมื่อคีรินกำลังจะหันหน้ากลับมา ชนิการีบหลับตาและนอนลงไปในทันที คีรินมองมาที่ชนิกาที่แกล้งล้มตัวลงนอนและหลับพร้อมกับเสียงกรน

คร่อกกก~คร่อก!

คีรินยิ้มมุมปากเล็กน้อยและเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงของเธอที่นอนหลับอยู่ เขาจ้องมองลงมาที่ชนิกาที่แกล้งนอนหลับและกรนเสียงดัง

"ลืมตาได้แล้ว ไม่เนียนหรอกนะ" เขาพูดขึ้น

ชนิกาได้ยินที่เขาพูดแต่เธอกลับไม่สนใจ เธอแกล้งนอนพลิกตะแครงตัวหนีสายตาเขา และกรนดังขึ้นอีก เพื่อให้เขารีบออกไปห่างๆเธอ แต่คีรินกลับพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"คุณนี่ก็แปลกนะ ชนิกา แกล้งว่าตาย แกล้งจมน้ำ เพื่อหลอกล่อให้ผมมาหาคุณ คุณจะเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ ก็เป็นแบบนี้สินะ ผมถึงไม่อยากจะเห็นหน้าคุณ..ลุกขึ้นมา!" คีรินพูดขึ้น

แหม! ไอ้ผู้ชายคนนี้ มันมีความเป็นสุภาพบุรุษบ้างมั้ย พูดยังกับว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนเดียวในโลก หน็อยแน่ะ! ไอ้หน้าหล่อ คิดว่าตัวเองเจ๋งคนเดียวรึไงวะ! ชนิกาคิด และลืมตาพร้อมกับลุกขึ้น และกอดคอกระชากคีรินจนเสียหลักล้มลงไป และชนิการีบพลิกตัวทับบนร่างของเขา ซึ่งชนิกาตอนนี้ก็ไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองนั้นก็มีแค่ผ้าคลุมตัวห่อหุ้ม ซึ่งตอนนี้มันก็ไม่ได้ปกปิดทั้งหมด

"ว่าไงจ๊ะ พ่อหนุ่มสุดหล่อ หล่อเท่ห์ขนาดนี้ จะไม่ให้เมียคิดถึงได้ยังไงจ๊ะ" ชนิกาพูดขึ้นพร้อมด้วยใบหน้าที่ห่างกับเขาเพียงแค่ลมหายใจรดกัน สายตามองจ้องไปที่เขานิ่ง แต่ในหัวก็คิด ไอ้บ้านี่ไหนบอกเกลียดชนิกาหนักหนา แต่ทำไมไม่ขัดขืนเลยวะ

เขามองหน้าของเธอนิ่งทำให้ชนิกาค่อยๆไล้มือไปตามใบหน้าหล่อนั่น "หายไปตั้งสองปี ในฐานะเมียก็ต้องทำทุกอย่างให้ผัวกลับมาสิจ๊ะ ไหนดูชัดๆทีสิ โอ้วว! ดูชัดๆแล้ว ไม่เห็นมีอะไรหน้าสนใจเลย หายไปหมดแล้วความหล่อความน่าหลงไหล แบบนี้ หย่ากันไปเลยดีมั้ย ต่างคนต่างแยกทาง ฉันจะได้ไปหาทางใหม่ " ชนิกาพูดพลางบีบแก้มของเขาแล้วสะบัดใบหน้าของเขาในทันทีและกำลังจะลุกขึ้น

แต่คีรินที่ได้ฟังชนิกาพูดในครั้งนี้เขากลับรู้สึกว่าชนิกาวางแผนเพื่อให้เขาสนใจในตัวเธอ เธอถึงกับเอ่ยปากขอหย่า ดีเหมือนกันท้าทายแบบนี้ต้องสั่งสอนให้รู้สำนึก เขาดึงตัวของชนิกาลงมาแล้วถือโอกาสพลิกร่างของเธอลงไปข้างล่างในขณะที่เธอไม่ได้ตั้งตัว และจากนั้นตัวเขาตอนนี้ทาบทับเธออยู่

"เยี่ยมมาก! ผมไม่อยู่แค่สองปีเก่งขึ้นขนาดนี้ต้องลองพิสูจน์ดูหน่อย" คีรินพูดพร้อมกับก้มลงบดจูบชนิกาที่พูดท้าทายเขาและสอดลิ้นลงไปเพื่อท้าทายเธอที่มาลองดี ตอนนี้เธอเบิกตา กว้าง เธอต้องมาสูญเสียจูบแรกให้กับบผู้ชายเฮงซวยแบบนี้ โอ้ยตาย! ฟ้าจะผ่าตอนกลางวันแสกๆมั้ยนะ พ่อแก้วแม่แก้ว ลูกต้องมาพบเจออะไรเนี่ย!

ชนิกาใช้แรงทั้งหมดผลักร่างหนาออกไปด้านข้างและเธอรีบลุกขึ้น และใช้ฝ่ามือขยี้ปากไปมา พร้อมกับแลบลิ้นออกมาแล้วใช้ฝ่ามือถูลิ้น และใช้เล็บขูดลิ้นของตัวเอง ต่อหน้าเขา

"ไอ้บ้า! ทำแบบนี้ได้ไง ตายแล้ว ฟ้าผ่าแน่ๆ โธ่เอ้ยย เสียจูบแรกให้ผู้ชายแบบนี้! แย่ๆๆ แหวะ! "

ชนิกาพูดออกมาพร้อมกับกิริยาแปลกไป เธอจะรังเกียจอะไรเขาปานนั้น ก่อนหน้านั้นก็ร้องเรียกหาอยู่ตลอด มาถึงตอนนี้เหมือนกับว่าเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ เขาค่อยๆลุกขึ้น

"นิ คุณไม่ดีใจเลยเหรอ ที่ผมลดตัวไปเสวนากับคุณ" คีรินพูดขึ้น

"ให้ฉันเสวนากับคุณฉันไปเสวนากับหมาจรจัดดีกว่า ถอย อย่ามายืนเกะกะ ฉันจะไปแปรงฟันล้างปากบ้วนปากล้างเชื้อโรคอุบาทว์ออกจากปากฉัน และจะไปรดน้ำมนต์สักเก้าวัด " ชนิกาพูดขึ้นพร้อกับเดินชนไหล่ของเขาเขาห้องน้ำไป แต่คีรินกลับดึงแขนของเธอไว้

"เลิกแสดงได้แล้วนิ ไม่ว่าคุณจะมาไม้ไหน ผมก็ไม่ให้อภัยคุณเด็ดขาด!คุณคิดเหรอว่าคุณจะหลอกผมได้อีกครั้ง" คีรินจับแขนของชนิกาไว้และพูดขึ้น ชนิกาจึงหยุดลง และหันหน้ามามองเขาอย่างอารมณ์เสีย พลางคิดไปพร้อมกับมองหน้าเขาเข้ม หมอนี่พูดมากจริงๆ  สักหมัดดีมั้ยวะ เตือนสติพวกหลงตัวเองสักหมัดดูสิ!

ผลั่วะ!!~~

ชนิกาไม่อยากพูดพร่ำทำเพลง ในเมื่อคุยกันแล้วไม่รู้เรื่องและไม่ยอมจบ ยังจะมาพูดพร่ำเพื่อไม่ให้อภัยอะไรกันอีก มีแต่หมัดเท่านั้นที่จะหยุดปากเขาได้ กำปั้นของชนิกาต่อยไปที่มุมปากของคีรินจนเขาหน้าหงาย จากนั้นเขาก็ปล่อยมือเธอทันที ทำให้ชนิกาเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างหัวเสีย

เขาค่อยๆนั่งลงที่ปลายเตียง และยกมือขึ้นมาลูบคลำบริเวณที่ถูกชนิกาชก อยู่ๆก็รู้สึกแปลกใจและรู้สึกตลกขึ้นมา แทนที่เขาจะโมโห แต่ครั้งนี้ชนิกากลับทำให้เขาอยากจะก่อกวนเธอขึ้นมา ตอนแรกกะว่าจะมาหย่าและจบสิ้นกันไป แต่ครั้งนี้ชนิกากลับทำให้เขาอยากจะยืดเวลาออกไป เขาก็อยากรู้ว่าเธอจะเปลี่ยนไปหรือแค่แกล้งเรียกร้องความสนใจจากเขากันแน่ คีรินยกยิ้มที่มุมปากในทันที

....

เมื่อชนิกาเดินออกมา เธอก็ยังพบว่าคีรินยังอยู่เธอจึงมองมาที่เขาพร้อมกับถอนหายใจเพราะรู้สึกรำคาญ พร้อมกับคิดไปว่า คนบนโลกนี้มีมากมายทำไมต้องมาเจอไอ้ผู้ชายหลงตัวเองแบบนี้ได้วะ

"ยังจะอยู่อีก จะไปหย่าไม่ใช่รึไง" ชนิกาพูดขึ้น

"ใครจะหย่า" คีรินตอบกลับในทันที

"อ้าว! ก็คุณพูด!" ชนิกาตอบกลับออกไป

"งั้นก็รีบแต่งตัวรอ ผมไปอาบน้ำก่อน" คีรินพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไปในทันที

ชนิกาขมวดคิ้วและมองเขาขึ้นมาอย่างงงๆ เห้อ! ไอ้ผู้ชายคนนี้สมองยังปกติดีมั้ยนะ ชนิกาเอ้ยย ถ้าไม่ติดให้คำมั่นกับเธอไว้ ฉันคงไปหาสาวๆฉ่ำใจไปแล้ว เห้อ! เธอคิด สายตาก็มองคนร่างใหญ่เข้าห้องน้ำไป พร้อมกับส่ายหัวไปมา

เมื่อคีรินอาบน้ำออกมา เขามองไปที่ชนิกาที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยสายตาที่ตะลึง

"มองอะไรขนาดนั้น คนมันสวยก็ธรรมดาแหละนะที่จะมอง" ชนิกายืนขึ้นพร้อมกับเท้าสะเอวและเชิดหน้าพูดขึ้น ภายในใจก็คิด ดีแล้วไอ้พิมพ์เอ้ยแกทำดีแล้ว ให้มันเกลียดเยอะๆมันจะได้พาแกไปหย่า

"นี่คุณคิดว่า ไปเที่ยวทะเลรึไง ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นแบบนี้ คนอื่นเขาจะมองคุณยังไง " คีรินพูดขึ้น

"มองยังไงก็ช่างเขาสิ ฉันชอบแบบนี้ " ชนิกาพูดขึ้น เพราะในใจคิดว่าทำยังไงก็ได้ให้ไอ้บ้านี่เกลียดและรีบหย่า แต่อยู่ๆคำพูดของเจ้าของร่างกลับแทรกผ่านเข้ามาในหัว ช่วยทำให้เขารักเธอให้ได้ คำนี้เหมือนกับมันดังขึ้นมาตลอดเวลาในขณะที่เธอต่อต้านคีริน

อยู่ๆ ชนิกากลับเดินไป เอาเสื้อคลุมมาสวมใส่ทันที

"เอ้า! ไหนว่าคุณอยากแต่งยังไงก็ได้ ยังไงล่ะ?" คีรินถามขึ้น

"เอ่อ ..ฉันลืมไปว่าอากาศมันร้อน เอางี้นะ เดี๋ยวฉันลงไปรอข้างล่าง" พูดจบชนิกาก็หันหลังและเปิดประตูห้องออกไป เพราะไม่อยากอยู่คุยกับเขาให้มาก

คีรินที่มองตามหลังเธอถึงกับยิ้มออกมาเพราะรู้สึกว่าชนิกาบางครั้งก็ตลกดีเหมือนกัน เมื่อคิดได้ว่าลืมตัวเขารีบตบหน้าตัวเองไปมา อย่า! อย่าไปหลงคารมณ์ชนิกาเด็ดขาด เขาเตือนตัวเอง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา หลังจากนั้นคีรินเดินลงมาด้านล่าง และเรียกชนิกาขึ้น

"ไปกันเถอะ" คีรินพูดขึ้น ชนิการีบลุกขึ้นทันที เธอเตรียมพร้อมกับการหย่าในครั้งนี้เป็นอย่างดี ทั้งคู่นั่งอยู่ในรถ และรถก็แล่นออกไป พร้อมกับสายตาของเหล่าคนใช้ในบ้าน

"ไม่น่าเชื่อเลยนะนังพร ว่าคุณนิของพวกเราจะคุยดีกับคุณคีรินได้สักที" ป้าจันทร์พูดขึ้น

"ก็ว่าอยู่นะลุงกับป้า ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลดูคุณนิจะผ่อนคลายขึ้นมาก แต่ก็แปลก คุณคีรินมาอยู่ที่บ้านด้วยขนาดนี้กลับไม่ดีใจเลยสักนิด หรือว่า คุณนิดจะไม่รักคุณคีรินแล้วอ่ะป้า!" สมพรพูดขึ้น

"แกก็คิดบ้าๆ ครั้งนี้นะลุงคิดว่า คุณคีรินท่าทางจะถูกใจคุณนิขึ้นมาจริงๆแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่อยู่ด้วยกันจนถึงเช้าอย่างนี้" ลุงหมายพูดขึ้น

"หมายความว่า คุณคีรินสนใจคุณนิขึ้นมาบ้างแล้วแน่ๆ " สมพรพูดขึ้นพร้อมกับอาการดีใจของทุกคน

ชนิกาแม้ว่าจะร้ายกาจชอบเหวี่ยงวีน แต่ก็ไม่เคยปล่อยให้คนในบ้านต้องเดือดร้อนเรื่องเงินทอง เธอช่วยเหลือพวกเขาทุกอย่าง ทั้งหมดถึงทิ้งคุณนิไม่ลง และรักคุณนิเหมือนคนในครอบครัว

...

ทั้งคู่นั่งเงียบอยู่บนรถ คีรินรู้สึกว่าชนิกาแปลกไปมาก ปกติจะชอบคล้องแขนและคลอเคลียร์เขาจนน่ารำคาญ แต่คราวนี้กลับนั่งนิ่งมองตรง ไม่แม้แต่จะหันมาพูดกับเขา คีรินจึงตัดสินใจเลี้ยวรถไปอีกทาง

"นี่คุณ ทางนี้ไม่ได้ไปเขตนี่ คุณจะพาฉันไปไหน !" ชนิกาหันหน้ามามองคีรินและถามเขาขึ้นมา

จบตอนที่3