เยียวยารักนายเย็นชา ตอนที่ 1 : สัญญาที่ไม่มีวันเลี่ยง

✨ ตัวละครหลัก • ทิวทัช (ทิว) : ทายาทตระกูลธุรกิจอสังหาฯ ร่ำรวย เทสต์ดี รสนิยมสูง ช่างเลือก มีอคติกับคนจนและเกย์เพราะปมครอบครัวในอดีต ใบหน้าเย็นชา คำพูดเฉือดเฉือน • ศรัณ (หมอรันย์) : หมอศัลยกรรมหัวใจวัย 28 ปี ขยัน ซื่อตรง ใจดี เป็นที่รักของคนไข้และเพื่อนร่วมงาน ไม่สนเรื่องฐานะ ไม่แคร์คำดูถูก แต่ก็แอบมีปมเล็ก ๆ เพราะไม่อยากเป็นภาระใคร

เริ่ม

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขณะศรัณกำลังตรวจคนไข้รายสุดท้ายของวัน เขาหันไปมองชื่อสายที่ปรากฏบนหน้าจอ

ศรัณย์

แม่

ปลายสายพูดเพียงสั้น ๆ แต่กลับทำให้หัวใจของหมอหนุ่มเต้นแรงอย่างประหลาด

แม่ศรัณย์

กลับบ้านหน่อยนะลูก แม่มีเรื่องสำคัญจะบอก”

ภาพในห้องรับแขกของบ้านศรัณเย็นวันนั้นเต็มไปด้วยบรรยากาศเงียบงัน มีเพียงแม่ของเขาและชายวัยกลางคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม ใบหน้าอีกฝ่ายคุ้นตาเพราะเคยเห็นในข่าวธุรกิจ… ตระกูลทิวทัช

ศรัณย์

“แม่หมายความว่ายังไงครับ?”

แม่ศรัณย์

“เขาอยากให้ลูกแต่งงานกับลูกชายเขา… เพื่อประโยชน์ของธุรกิจทั้งสองฝ่าย

ศรัณย์

ศรัณหัวเราะแผ่ว ๆ ในลำคอ ไม่ได้ขบขันเลยสักนิด

ศรัณย์

ผมเป็นหมอ ผมไม่ใช่เครื่องมือแต่งงาน…

แม่ศรัณย์

“รันย์…” แม่ของเขาจับมือแน่น ดวงตาแดงก่ำ “แม่ขอโทษ… แต่ครอบครัวเรากำลังลำบากมาก…”

ศรัณเงียบไป ภาพคนไข้ที่รอคิวผ่าตัด หัวใจที่ต้องเยียวยา ความฝันของเขาที่จะสร้างศูนย์หัวใจเด็กให้ได้มาตรฐาน มันผูกไว้กับเงินบริจาคที่กำลังจะถูกตัดงบ…

ศรัณย์

เขาจะเกลียดผมไหมครับ?” ศรัณถามเสียงเบา

ไม่มีใครตอบเขาได้ในตอนนั้น ว่า ‘เขา’ จะเกลียดมากแค่ไหน

2.2. คนแปลกหน้าที่ชื่อสามี

งานหมั้นจัดขึ้นอย่างเร่งด่วนที่โรงแรมหรู ศรัณได้พบกับเขา—ทิวทัช—ครั้งแรกในชุดสูทสีเทาดำ ดวงตาคมใต้แว่นสายตาแวววาวราวมีมีดซ่อนอยู่ในนั้น

ทิวทัช

“คุณรู้ใช่ไหมว่าผมไม่เต็มใจ”

ศรัณย์

ผมก็ไม่เต็มใจเหมือนกันครับ” หมอหนุ่มยิ้มบาง ดวงตาซื่อ ๆ ไม่ได้หวั่นเกรงเลยสักนิด

เขาไม่รู้ว่า รอยยิ้มนั้นยิ่งน่าหงุดหงิดสำหรับทิวทัช

ทิวทัช

“จำไว้ อย่าคิดว่าตัวเองจะมีสิทธิ์อะไรในบ้านของฉัน… หวังว่าหมอจะอยู่เป็น”

ศรัณย์

ศรัณยกมือประสานกันตรงหน้าตัก ก้มหัวให้เบา ๆ

ศรัณย์

“ครับ… ผมอยู่เป็น ผมแค่หวังว่าจะได้อยู่แบบสงบ ๆ…”

แต่ใครจะคิด ว่าแค่คืนแรกในคฤหาสน์หลังโต ‘ความสงบ’ จะไม่มีอยู่จริง…

2.3. คืนแรกในคฤหาสน์

เสียงประตูห้องนอนหรูหราปิดลงพร้อมกับเสียงล็อกที่ดังฟังชัด ศรัณยืนอยู่หน้าประตูนั้นด้วยกระเป๋าเสื้อผ้าเล็ก ๆ ใบเดียวที่เขาเก็บมาเองจากบ้านแม่

ศรัณย์

เขาเคาะประตูสองครั้ง

ศรัณย์

คุณทิวครับ… ผมจะเอากระเป๋าเข้าไปเก็บ

ข้างในเงียบสนิท… ไม่กี่วินาทีถัดมา ประตูแง้มออกเผยใบหน้าของชายหนุ่มผู้เป็นสามีหมาด ๆ ของเขา ดวงตาคมใต้แว่นสายตาสะท้อนแสงโคมไฟอย่างเย็นชา

ทิวทัช

“ใครอนุญาตให้หมอเข้ามา?

ศรัณชะงัก มือยังถือกระเป๋าแน่น เขาไม่ได้คาดหวังถึงความหวาน แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้

ศรัณย์

เราพึ่งหมั้นกัน คุณทิว…”

ทิวทัช

“หึ…” ทิวทัชหัวเราะในลำคอ สายตาไล่มองใบหน้าคนตรงหน้าเหมือนมองของไร้ค่า “อย่าเรียกฉันว่าคุณทิวแบบสนิทสนม จำเอาไว้หมอ… ที่นี่เป็นบ้านฉัน ห้องนี้ก็ด้วย ไม่มีที่ให้คนแปลกหน้าอย่างนาย”

ศรัณสูดหายใจลึก

ศรัณย์

“แล้ว… ผมต้องนอนที่ไหนครับ?”

ทิวทัชเท้าแขนกับขอบประตู โน้มตัวเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบแตะกัน ความเย็นของน้ำหอมราคาแพงปะทะกับกลิ่นสบู่ธรรมดาบนตัวหมอหนุ่ม

ทิวทัช

“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ห้องฉัน จะพื้นโถง ห้องคนใช้ หรือโซฟาห้องรับแขกก็แล้วแต่…”

ศรัณยังคงสบตาเขา ไม่ตอบโต้ ไม่ร้องไห้ มีเพียงรอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนมุมปาก

ศรัณย์

“…แล้วถ้าผมไม่ไปล่ะครับ?”

ทิวทัช

แววตาของทิวทัชแข็งกร้าวขึ้นทันที

ทิวทัช

ต้องการเท่าไหร่… หมอถึงจะออกไปจากชีวิตฉัน?”

ศรัณนิ่ง คำถามนี้คมยิ่งกว่ามีดผ่าตัด

ศรัณย์

“คุณกำลังซื้อผมอีกแล้วเหรอครับ?” “…เรายังไม่ทันจะได้อยู่กันข้ามคืนเลยนะ” เสียงเขาแผ่วลง แต่ยังคงยืนตรงหน้าอีกคนอย่างไม่อ่อนแอ

เสียงล็อกประตูดังอีกครั้งเมื่อทิวทัชปิดมันใส่หน้าเขาทันที ประตูปิดสนิท ทิ้งให้หมอรันย์ยืนอยู่ในโถงทางเดินหรูหราที่เย็นเฉียบยิ่งกว่าอากาศข้างนอก ศรัณก้มลงมองกระเป๋าเดินทางของตัวเอง ยิ้มน้อย ๆ ให้กับความเงียบของบ้านหลังนี้

ศรัณย์

“จะเท่าไหร่ก็ไม่เอาหรอกครับ… เพราะผมไม่ใช่คนที่ซื้อได้ด้วยเงิน”

เสียงล็อกประตูห้องนอนใหญ่เงียบไปแล้วนานนับชั่วโมง ศรัณยังยืนอยู่ที่เดิมด้วยกระเป๋าเดินทางใบเล็กในมือ ร่างกายเมื่อยล้าเพราะต้องผ่าตัดมาเกือบทั้งวัน แต่สิ่งที่เจ็บกว่ากลับเป็นหัวใจ เขาลองเดินลงไปข้างล่าง เผื่อจะมีห้องว่างสักห้อง หรือโซฟาในห้องนั่งเล่น แต่คนใช้ที่เห็นเขากลับเบือนหน้าหนี รีบก้มหน้าเก็บของชามจานแล้วหายเข้าครัวไปตามคำสั่งเจ้านาย

ศรัณย์

ขอโทษนะครับ

คนใช้+ แม่บ้าน

“คุณหมอค่ะ… ดิฉันทำอะไรไม่ได้จริง ๆ คุณทิวสั่งไว้…”

เสียงนั้นสั่นกลัวราวกับเขาคือภัยอันตราย ศรัณได้แต่พยักหน้า ยิ้มบางเหมือนจะปลอบกลับ สุดท้ายเขาก็เดินกลับขึ้นมาชั้นบน หยุดยืนหน้าห้องนอนใหญ่บานนั้นอีกครั้ง เสียงด้านในเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เงาของอีกคน

เขาลูบลูกบิดประตูแผ่วเบา แน่นอนว่าล็อกไว้แน่นหนา ไม่มีใครให้เขาเข้าไปอยู่ด้วยได้

กลางดึก เขาปูผ้าห่มบาง ๆ จากในกระเป๋า วางมันบนพื้นหน้าประตูห้องนอนที่ควรเป็นของเขาด้วยเหมือนกัน เอากระเป๋าเดินทางใบเล็กวางหนุนหัวแทนหมอน แล้วเอนตัวลงช้า ๆ เสียงแอร์กลางทางเดินเย็นเฉียบ พื้นหินอ่อนแข็งยิ่งกว่าเตียงคนไข้ในห้องผ่าตัด

ศรัณย์

แค่คืนนี้… เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะหาที่ของตัวเองให้เจอเอง…”

ศรัณพึมพำกับตัวเองทั้งที่เปลือกตาเริ่มปิดลง ไม่มีใครออกมาดู ไม่มีใครถามสักคำว่าเขาเป็นอย่างไร บ้านหลังนี้สวยและหรูราวคฤหาสน์ในเทพนิยาย แต่ก็ว่างเปล่าเหมือนห้องหัวใจที่ว่างเปล่าของทิวทัช

✨ เช้าตรู่วันถัดมา เสียงประตูห้องนอนเปิดออกเพราะทิวทัชจะออกไปทำงาน สิ่งแรกที่เขาเห็นคือร่างบางในชุดนอนเรียบร้อยนอนขดอยู่บนพื้นหน้าประตู ใต้แสงแดดอ่อน ๆ ของเช้า รอยแดงจาง ๆ บนข้างแก้มเพราะนอนไม่ถนัด ผมยุ่งนิดหน่อย แต่ยังมีรอยยิ้มบาง ๆ เหมือนหลับฝันดี ทิวทัชชะงักมองแววตาไร้เดียงสานั้นเพียงเสี้ยววินาที ริมฝีปากเขาขบแน่นเป็นเส้นตรง ก่อนจะแค่นเสียงในลำคอ

ทิวทัช

โง่…?

แต่แทนที่จะปลุกหรือช่วย เขากลับเดินผ่านร่างนั้นไปอย่างไม่ใยดี ทิ้งไว้เพียงเสียงฝีเท้าบนพื้นหินอ่อนและหัวใจของใครคนหนึ่งที่ยังเชื่ออยู่เงียบ ๆ

ติดตามตอนต่อไปครับผม พระเอกนี่ร้ายจริงๆ🤪

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ