เยียวยารักนายเย็นชา ใครแตะต้องไม่ได้

ใครแตะต้องไม่ได้

เสียงเพลงในคลับเฮาส์ยังคงดังกระหึ่ม กลิ่นแอลกอฮอล์กับน้ำหอมราคาแพงปะปนกันจนชวนเวียนหัว ศรัณถูกภาคิน — ไฮโซชื่อดังที่เป็นเพื่อนในกลุ่มของทิวทัช — ลากออกไปตรงโซฟามุมลับ ด้านหลังม่านกำมะหยี่ มือหยาบบีบแขนเขาแน่นจนเจ็บ

ภาคิน

คุณหมอ… อย่าดื้อนักสิ…” เสียงกระซิบใกล้หูเหมือนปีศาจในร่างคน “คืนนี้ไปนอนกับฉันหน่อยสิ รับรองว่าดูแลดี…”

ศรัณย์

ศรัณขืนตัวสุดแรง แต่เรี่ยวแรงคนป่วยก็ยังน้อยไป เขาหายใจถี่ หัวใจเต้นรัวเพราะความกลัว สายตามองลอดช่องม่านหวังให้ใครสักคนเห็น ‘ช่วยด้วย… ใครก็ได้…’

ในวินาทีที่ใครคิดว่าเขาไม่มีค่า เสียงแก้วไวน์ตกแตกดัง เพล้ง! พร้อมกับร่างสูงที่ก้าวเข้ามาในเงามืดของห้องด้านหลัง ทิวทัชยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาคมเต็มไปด้วยประกายดุกร้าว ไม่หลงเหลือความเฉยชาแม้แต่นิด

ทิวทัช

กูบอกแล้วไงว่ามันของกู”

เสียงทุ้มต่ำกดจนเย็นจัด ยังไม่ทันที่ภาคินจะหันมาแก้ตัว หมัดหนักก็พุ่งเข้าใส่กลางใบหน้าดัง ผัวะ! ร่างไฮโซหนุ่มล้มกระแทกกับโซฟา เลือดกบปากในทันที

คำประกาศที่ไม่มีใครกล้าเถียง ทิวทัชคว้าข้อมือหมอรันย์ที่ยังสั่นอยู่ ดึงเข้ามาไว้ข้างหลัง ดวงตาคมกริบกวาดมองเพื่อนในกลุ่มที่ยืนช็อก ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยแซว

ทิวทัช

ของของกู ใครก็ไม่มีสิทธิ์แตะ” น้ำเสียงเด็ดขาดจนไม่มีใครกล้าหัวเราะเยาะอีกต่อไป

2.2 คำขอโทษที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน

เสียงดนตรีจากปาร์ตี้หรูยังดังลอยตามหลัง แต่ศรัณไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว นอกจากเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นแรงเพราะความอับอายและเจ็บปวด มืออุ่นใหญ่ของทิวทัชกำลังจับข้อมือเขาแน่น ลากเขาเดินฝ่าฝูงชนออกจากงานอย่างไม่แคร์สายตาใคร ไม่มีคำพูดใดระหว่างทาง จนกระทั่งทั้งคู่หยุดอยู่ริมแม่น้ำสายหนึ่ง ใต้สะพานเล็ก ๆ ที่ไฟข้างทางส่องแสงสลัว

น้ำตาที่อดกลั้นไว้ไม่อยู่ ศรัณยืนมองผืนน้ำที่สะท้อนแสงไฟ เสียงสะอื้นเบา ๆ เล็ดลอดออกมาจนตัวเองก็ห้ามไม่ไหว เขาไม่ได้ร้องไห้เพราะกลัวคนพวกนั้น แต่เพราะคำว่า “เอาไปสิ ฉันไม่ได้หวง” มันยังหลอนอยู่ในหัว มือบางเผลอยกขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียง แต่สุดท้ายน้ำตาก็ยังร่วงลงมาอยู่ดี

ทิวทัช

ทิวทัชมองร่างที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้า หัวใจมันหน่วงแปลก ๆ …เหมือนมีบางอย่างบีบแน่นจนหายใจไม่ออก เขายื่นมือไปแตะหัวไหล่ของอีกคนเบา ๆ แต่หมอรันย์ก็ยังไม่กล้าสบตา

ทิวทัช

อย่าร้อง…” เสียงทิวทัชฟังดูแข็งกระด้าง แต่ก็อ่อนกว่าเดิมจนสัมผัสได้

เขายืนอยู่แบบนั้นสักพัก เหมือนกำลังต่อสู้กับทิฐิในใจตัวเอง แล้วในที่สุด คนที่ไม่เคยยอมก้มหัวให้ใคร ก็พูดประโยคที่หมอรันย์ไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน…

ทิวทัช

ขอโทษนะ… เรื่องวันนี้

เสียงนั้นแผ่วเบาเหมือนสายลมริมแม่น้ำ แต่มันกลับดังก้องในหัวของศรัณอย่างเจ็บแปลบ เขาเงยหน้ามองคนตรงหน้า เห็นแววตาแข็งกระด้างที่ค่อย ๆ อ่อนลงทีละนิด

ทิวทัช

ฉันมันเลวเอง” ทิวทัชกัดฟันแน่น ดวงตาคมวูบไหว “แต่ฉันไม่ยอมให้ใครแตะนายอีกแล้ว เข้าใจมั้ย?”

มือใหญ่ยื่นมาเช็ดน้ำตาที่ข้างแก้มให้เบา ๆ สัมผัสอุ่น ๆ ที่ไม่มีใครเคยคิดว่าจะได้จากคนใจร้ายคนนี้





โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ