เยียวยารักนายเย็นชา EP3 คนที่ไม่เคยห่วงใคร

เสียงนาฬิกาแขวนเดินไปเรื่อย ๆ ในห้องทำงานส่วนตัวของเขา ทิวทัชนั่งอยู่หลังโต๊ะไม้โอ๊คตัวใหญ่ มือเรียวเลื่อนแฟ้มเอกสารไปมาแต่สายตากลับไม่อยู่กับตัวหนังสือเลยสักบรรทัด ประโยคของเมธัสยังดังก้องอยู่ในหัว

“ใจร้ายไปป่าววะ มึงก็เห็นเขานอนหน้าประตูทั้งคืน…”

ภาพร่างบางที่นั่งฟุบตรงโถง แก้มซีดจัดจนเห็นชัด ใบหน้าที่ร้อนจนขึ้นสี แต่ยังพยายามยิ้มให้ทุกคนเห็นว่า ‘ไม่เป็นอะไร’ เขาไม่ได้ใจอ่อน เขาบอกตัวเองแบบนั้นมาตลอด แต่ความเงียบในห้องกลับกดรั้งความคิดอื่นให้ไหลย้อนเข้ามาแทน

ทิวทัช

มันก็แค่คนแปลกหน้า… ไม่ได้เต็มใจจะเป็นเมียฉันด้วยซ้ำ’

…แต่ถ้าเป็นแค่คนแปลกหน้า ทำไมรอยยิ้มบาง ๆ นั่นถึงยังติดอยู่ในหัวเขาได้ทั้งวัน?

เขาวางปากกาลงบนแฟ้มเสียงดังเหมือนข่มความหงุดหงิด ลุกขึ้น คว้าผ้าห่มผืนเล็กจากตู้ในห้องทำงานติดมือไปด้วย ทั้งที่ในหัวก็บอกตัวเองว่า ‘ไร้สาระ’ ก้าวขาลงบันไดกลับมาที่โถงกลาง หมอรันย์ยังนั่งพิงผนังเดิม ร่างเล็กขดตัวเพราะความหนาว หายใจแรงแต่หลับไปแล้วทั้งที่มือยังจับขอบกระเป๋าใบเดิมไว้เหมือนกลัวใครแย่งไปอีก

ทิวทัชยืนนิ่งอยู่ข้างหน้า มองดูร่างนั้นอยู่นาน เขาย่อตัวลงช้า ๆ วางมือแตะหน้าผากอีกฝ่าย รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ออกมาแทบจะลวกมือ เสียงถอนหายใจลอดออกมาจากลำคอ

ทิวทัช

น่ารำคาญจริงๆ

เขาค่อย ๆ คลี่ผ้าห่มในมือออก คลุมมันลงบนตัวคนป่วยอย่างไม่ค่อยชำนาญนัก มองดูเสี้ยวหน้าที่ซบกับกระเป๋าเล็ก ๆ คิ้วยังคิ้วขมวดเพราะพิษไข้ มือของทิวทัชชะงักอยู่แถวเส้นผมยุ่ง ๆ แต่สุดท้ายก็วางมันลงเบา ๆ บนหัวอีกฝ่ายเหมือนจะลูบปลอบ ก่อนจะถอนมือออกอย่างไม่เต็มใจ

ทิวทัช

หายเร็ว ๆ ก็แล้วกัน จะได้ไม่ต้องน่ารำคาญ

เขาพึมพำกับตัวเองเสียงเบา แล้วลุกขึ้นยืน มองอีกครั้งให้แน่ใจว่าผ้าห่มคลุมร่างเล็กไว้จนมิด ก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องไปเงียบ ๆ ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครรู้ และเขาก็ยังไม่พร้อมจะยอมรับว่าความเย็นชาของตัวเอง…อาจจะกำลังละลายไปทีละนิด

2.2. คำสั่งจากคนที่ไม่มีหัวใจ

เสียงรองเท้าหนังเคาะพื้นห้องเดินกลับเข้ามาในห้องทำงานอีกครั้ง ทิวทัชวางมือบนโต๊ะทำงาน แต่ในหัวกลับวนอยู่กับภาพร่างบางที่ตัวร้อนจนแทบไม่ได้สติอยู่ตรงโถง เขาไม่อยากยอมรับว่ามันรบกวนจิตใจ …แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน เขากดกริ่งเรียกแม่บ้านประจำบ้านเข้ามา หญิงวัยกลางคนยืนก้มหน้าในท่าทีเคารพ เพราะรู้ดีว่านายหนุ่มของบ้านคนนี้มีนิสัยเย็นชาและคำสั่งของเขาคือกฎ

แม่บ้าน

“เอ่อ… มีอะไรให้ดิฉันรับใช้คะ คุณทิว?”

ทิวทัชไม่แม้แต่จะหันไปมองตรง ๆ มือยังกอดอก สายตาเหม่อไปทางหน้าต่างเหมือนไม่ได้ใส่ใจ

ทิวทัช

“หมอ… ศรัณ” เขาเรียกชื่อเต็มแบบห้วน ๆ “หาห้องให้เขา อยู่ชั้นล่างก็ได้จะได้ไม่มาเกะกะบนนี้”

แม่บ้านเหลือบตามองนายหนุ่มของตัวเองด้วยความแปลกใจนิด ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยปากสั่งให้จัดที่ให้อย่างเป็นทางการ

แม่บ้าน

“แล้ว… คุณหมอเขาไม่สบาย ดิฉันจะให้คนเฝ้าดูอาการด้วยนะคะ?”

คำถามนั้นเหมือนกระทบต่อความเย็นชาในอกเขาอีกนิด ทิวทัชนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าช้า ๆ

ทิวทัช

ตามใจ

แล้วเขาก็หันกลับมา สบตากับแม่บ้านตรง ๆ แววตานั้นยังคงเย็นเฉียบเหมือนเดิม แต่คำพูดกลับเบากว่าที่ผ่านมา

ทิวทัช

…ดูแลให้ดี อย่าให้มันวุ่นวายอีก”

แม่บ้าน

แม่บ้านก้มหน้ารับคำสั่งทันที

แม่บ้าน

ค่ะคุณทิว ดิฉันจะดูแลคุณหมอให้ดีที่สุดค่ะ

ทิวทัช

หลังแม่บ้านออกไป ทิวทัชนั่งลงที่โซฟามุมห้อง เขาทอดสายตาไปที่แฟ้มงานที่กองอยู่บนโต๊ะ แต่กลับอ่านไม่เข้าหัวสักบรรทัด มือแกร่งกำหมัดแน่น ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกวุ่นวายเพราะคนแปลกหน้า

ทิวทัช

ใจอ่อนเหรอ? ไม่มีทาง”

เขาพึมพำเสียงเบา สายตายังคงเย็นชาเหมือนเดิม แม้ลึก ๆ ในใจจะสั่นไหวไปแล้วก็ตาม

✨ ฝั่งหมอรันย์ ในตอนนั้นเอง ศรัณที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร ก็กำลังจะถูกคนใช้ช่วยพยุงย้ายเข้าไปในห้องเล็กที่จัดไว้ให้ใหม่ เตียงธรรมดา ผ้าห่มอุ่น และยาที่แม่บ้านจัดไว้รอ แม้เจ้าของบ้านจะไม่อยู่ดูแลด้วยตัวเอง แต่ร่องรอยความห่วงใยเล็ก ๆ ที่เขาไม่เคยพูดออกมา ก็ยังอุ่นอยู่ในความเงียบของบ้านหลังนี้

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ