ค่ำคืนนั้น...ท่ามกลางธรรมชาติที่โอบล้อมด้วยขุนเขา
อุณหภูมิลดต่ำลงเรื่อย ๆ ตามระดับความสูงของพื้นที่
หมอกบางเริ่มลอยเอื่อย ๆ เหนือยอดหญ้า
เสียงแมลงกลางคืนดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บางเบา และชวนให้ใจสงบ
ตรงลานหญ้าข้างลำธาร มีไฟกองเล็ก ๆ ถูกจุดขึ้นอย่างประณีต
เปลวไฟไหวเบา ๆ ตามแรงลมที่พัดผ่าน
กลุ่มของ ไนท์ ล้อมวงกันรอบกองไฟ
บางคนนั่งบนเสื่อ บางคนเอาผ้ามาห่มคลุมไหล่
ทุกคนดูผ่อนคลายเหมือนได้วางชีวิตวุ่นวายไว้เบื้องหลัง
เพื่อนคนหนึ่งเริ่มเล่นกีตาร์สายคลาสสิก
เสียงดีดเบา ๆ ลอยคลอไปกับบทสนทนา
ท่ามกลางแสงไฟสีส้มและเงาใบไม้ไหว ๆ
ยีนส์นั่งกอดเข่าอยู่ใกล้ ๆ กองไฟ
สายตาเธอเหม่อไปยังแสงดาวที่พาดผ่านฟ้า ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ถ้าเลือกได้...ทุกคนอยากย้อนเวลากลับไปช่วงไหน?”
คำถามที่เหมือนเล่น ๆ แต่กลับทำให้ทุกคนในวงเงียบกว่าที่คาด
เหมือนความทรงจำบางอย่างถูกเปิดออกช้า ๆ
เสียงกีตาร์ยังคงดีดเบา ๆ
และในจังหวะหนึ่ง เสียงของคนที่เงียบไปนานก็เอ่ยขึ้น
“ม.ปลายมั้ง” โรพูด
น้ำเสียงนั้นไม่มีมุกตลก ไม่มีรอยยิ้มแพรวพราวเหมือนทุกที
มีเพียงความนิ่ง และความคิดถึงที่แฝงไว้ในเสียง
มุกเลิกคิ้ว หันไปถามต่อ
“เพราะอะไรอะ?”
โรยกยิ้มมุมปากนิดหน่อย ก่อนจะพูดช้า ๆ
“เพราะตอนนั้น...ผมเคยเจอคนคนหนึ่ง เขาเดินผ่านผมหน้าห้องแนะแนว แล้วผมหยุดหายใจไปสองวิ”
คำพูดธรรมดา ๆ
แต่ทำให้บรรยากาศรอบวงเปลี่ยนไปทันที
ยีนส์ที่กำลังจิบโกโก้ร้อนเงียบ
มุกที่นั่งลับเล็บอยู่ถึงกับหยุดมือ
ทุกคนเงียบ มองหน้าโรโดยอัตโนมัติ
แล้ว...ก็หันไปมองไนท์เป็นจังหวะเดียวกัน
ไนท์ที่กำลังนั่งพิงเข่าอยู่ตรงข้ามโร
เบือนหน้าหนีออกไปเล็กน้อย มือกระชับผ้าห่มแน่นขึ้น
และเสียงของเธอก็เอ่ยขึ้นแผ่วเบา ราวกับไม่ได้ตั้งใจ
“แล้ว...เจอกันอีกไหม?”
เหมือนคำถามที่เธอถามออกไปโดยไม่ผ่านการกลั่นกรอง
เหมือนลิ้นกับใจไม่ทันรอกันให้คิดดี ๆ
โรหันมาสบตาเธอ
แสงไฟกองเล็กสะท้อนในดวงตาเขา
ไม่ใช่ไฟที่ร้อนแรง แต่เป็นไฟที่นิ่งและอุ่นแบบคงที่
“ตอนนี้ก็ยังเจออยู่ครับ”
เสียงเขานุ่ม
สายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ต้องการคำอธิบาย
หัวใจของไนท์ชะงัก
เหมือนจังหวะการเต้นสะดุดลงครู่หนึ่ง
เธอกลืนน้ำลายเบา ๆ แล้วหันหน้าหนีไฟทันที
แต่ไม่ทันเสียแล้ว...
มุกกับยีนส์สบตากันอย่างรู้ทัน
สีหน้าทั้งคู่เหมือนเด็กเห็นของเล่นใหม่
ยีนส์แทบจะกรี๊ด แต่ต้องกลั้นไว้เพราะอยู่ในโหมด “ทำตัวดี ๆ กลางป่า”
“เออ...แล้วคน ๆ นั้นรู้ไหมว่าเธอชอบเขาอะ?”
ยีนส์แกล้งถามต่อ หันมาหรี่ตาใส่โร
โรหัวเราะเบา ๆ
“ตอนนั้นยังไม่รู้ครับ แต่ตอนนี้...ก็พยายามบอกอยู่ทุกวัน”
คำพูดนั้นเหมือนลมเบา ๆ
แต่ทำให้เปลวไฟในใจของใครบางคนลุกขึ้นมาอีกครั้ง
ไนท์ไม่พูดอะไร
เธอแค่หันหน้าไปมองลำธารที่ไหลผ่านหลังวงไฟ
เสียงน้ำกระทบหินดังเป็นจังหวะ
แต่มันกลับไม่ดังพอจะกลบเสียงหัวใจของเธอได้เลย
หัวใจที่เต้นแรงขึ้น...จนรู้สึกเหมือนมันอยู่ใกล้ใบหู
เธอหายใจเข้าลึก ๆ
คืนนี้...ไม่ใช่แค่ลมหนาวที่โอบรอบร่างเธอ
แต่ยังมีความรู้สึกบางอย่างที่เข้ามาใกล้มากกว่าทุกวัน
โรไม่ได้พูดอะไรต่อ
เขาเพียงยิ้ม มองหน้าเธออย่างอ่อนโยน
เหมือนชนะอะไรบางอย่างในใจตัวเอง
ไม่ใช่เพราะเธอยิ้มกลับ ไม่ใช่เพราะเธอตอบรับ
แต่เพราะแค่เธอเริ่ม “ฟัง” ก็เพียงพอแล้ว
กีตาร์ยังคงดีดเบา ๆ
เพลงรักเก่า ๆ ลอยคลออยู่กลางลำธาร
และในค่ำคืนนั้น...หัวใจของ ไนท์
เริ่มรับรู้แล้วว่า…
“บางทีความรู้สึกอุ่น ๆ นี้...มันไม่ใช่ลมหนาวจากภูเขา
แต่มันมาจากใครบางคนที่เธอเริ่มมองเห็นในมุมที่ต่างออกไป”
...
หลังจากวงไฟจบลง
แต่ละคนทยอยแยกย้ายขึ้นห้องพักบนบ้านไม้
ไนท์ยังไม่ขยับ เธอเลือกอยู่เงียบ ๆ ตรงเดิม
ยีนส์หันมามองก่อนจะสะกิดมุก แล้วทำท่ารู้กัน
“อุ๊ยยยย เราง่วงแล้วอะ ไปนอนก่อนนะไนท์~”
เสียงลากยาวดูปลอมสุดขีด แต่มุกก็พยักหน้าเออออไปด้วย
ทั้งคู่เดินลับหายไปในเงาต้นไม้ ปล่อยให้โรกับไนท์อยู่กันเพียงสองคน
...
เงียบ
ไม่มีใครพูดอะไร
แค่ฟังเสียงจิ้งหรีดกับน้ำไหล
โรหันไปมองหน้าเธออีกครั้ง
ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ
“ขอบคุณนะ...ที่ไม่ลุกหนี”
ไนท์หันมาสบตาเขา
“ฉันแค่...อยากฟังให้ครบก่อนที่จะตัดสินใจอะไรอีก”
ประโยคนั้นของเธอไม่ใช่คำสัญญา
แต่สำหรับโร มันคือ “โอกาส”
โอกาสที่เขาเฝ้ารอ
โอกาสที่ไม่ได้มาง่าย ๆ
และเขาจะไม่มีวันปล่อยให้มันหายไป
โรถอนหายใจเบา ๆ ก่อนพูดช้า ๆ
“เราไม่อยากย้อนเวลา...
แค่อยากให้เวลานี้เป็นช่วงที่เธอจำได้ว่ามีคนหนึ่ง...
เคยรอเธออยู่ตรงนี้”
ไนท์เงียบ
แต่หัวใจเธอค่อย ๆ อ่อนลง
...
ก่อนจะพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“งั้น...นั่งอยู่ตรงนี้อีกหน่อยนะ”
โรยิ้ม แล้วกระชับผ้าห่มให้เธอ
...
ค่ำคืนนั้น ลมหนาวยังคงพัดผ่านภูเขา
แต่ในใจของไนท์
กลับเริ่มมีประกายไฟเล็ก ๆ ที่ไม่ต้องใช้กองไฟจริง ๆ มาอุ่นอีกต่อไป
เพราะบางคน...ก็สามารถเปลี่ยนคืนหนาวกลางป่า
ให้กลายเป็นคืนที่อบอุ่นที่สุด
...ด้วยแค่ความจริงใจที่ไม่หวังอะไรตอบแทนเลย
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 27
Comments