เช้าอันสดใสในคณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัย Y
ท้องฟ้าสีฟ้าใสไร้เมฆ ร่มไม้สองข้างทางที่ทอดยาวเข้าสู่ตัวอาคารเรียนช่วยบังแดดเช้าที่เพิ่งพ้นช่วงฤดูฝน
บรรยากาศครึกครื้นของนักศึกษาที่ยิ้มแย้มเดินเข้าอาคาร พร้อมเสียงหัวเราะ เสียงบทซ้อมละคร และเสียงล้อรถจักรยานบนพื้นหินอ่อนหน้าตึก มันดูปกติ — ถ้ามองผ่านไป
แต่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่ใช่นักศึกษาคณะนี้ กำลังกลายเป็นจุดสนใจ
“โร” ยืนอยู่หน้าคณะอย่างสบาย ๆ เสื้อยืดลายการ์ตูนสีขาวซีด ใส่คู่กับกางเกงยีนส์ขาดเข่าตัวเก่ง
สะพายกระเป๋าผ้าสีหม่น พร้อมกับถุงกาแฟแก้วใหญ่สองสามแก้วในมือ
เขายิ้ม...รอคนคนหนึ่ง—ไนท์
หญิงสาวที่เขาชอบ...แบบสุดหัวใจ
เขาไม่เคยเข้ามาในคณะนี้มาก่อน แต่วันนี้เขาตื่นเช้า รีบมารอตั้งแต่แปดโมงโดยไม่รู้ตารางเรียนของเธอด้วยซ้ำ
เขารู้แค่ว่าเธอเรียนเช้านี้ และต้องผ่านประตูนี้
เพียงพอสำหรับ “โร” ที่จะรอ
เสียงพูดคุยของกลุ่มนักศึกษาสาว ๆ ดังขึ้นใกล้ตัว
ก่อนหนึ่งในนั้นจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจแต่ปนตลก
"เอ้าไอ้หนุ่ม! มาทำอะไรตรงนี้?"
โรหันไปพร้อมรอยยิ้ม ยกกาแฟขึ้นเล็กน้อย
"ผมเอากาแฟมาฝากครับ กาแฟสำหรับเพื่อนของคนที่ผมชอบมากที่สุดในโลก"
“หืม…”
มุก—เพื่อนสนิทของไนท์ ผู้มีนิสัยพูดตรง ขี้แซว และไม่ไว้ใจคนแปลกหน้ามากนัก—จ้องโรอย่างจับผิด
เธอรู้ว่าเขาเป็นใคร คนที่ชื่อ “โร” ที่เคยมีข่าวกับไนท์เมื่อไม่กี่เดือนก่อน และทำให้ไนท์หายหน้าไปจากคลาสเรียนเกือบเดือน
ข่าวนั้นถึงจะเงียบไปแล้ว แต่เพื่อนสนิทก็ไม่ลืมง่าย ๆ
“หลอกล่อเราก่อนเพื่อตีท้ายสาวเราใช่มะ?”
โรยิ้มตาหยี ยื่นกาแฟให้เธอก่อนตอบอย่างจริงจัง
“ไม่ครับ...ผมแค่พยายามเป็นเพื่อนกับทุกคนที่อยู่รอบคนที่ผมชอบจริง ๆ”
คำพูดนั้นมันธรรมดา แต่สายตาเขาที่มองทุกคนในกลุ่มด้วยความจริงใจ ทำให้ความรู้สึกตึงเครียดจางหายไปเล็กน้อย
ความเงียบปกคลุมเพียงอึดใจ ก่อนจะมีเสียงหัวเราะเบา ๆ จากหนึ่งในกลุ่ม
“ให้โอกาสอยู่แหละ...แต่ระวังพวกเรากว่าตัวจริงอีกนะไอ่หนุ่ม ฮ่า ๆ ๆ”
มุกรับแก้วกาแฟมาชิมพลางยิ้ม
“อเมริกาโน่เข้ม ๆ…จำได้ว่าไนท์ชอบแบบนี้ใช่ไหม?”
“ใช่ครับ ผมสั่งเผื่อไว้ด้วย”
โรส่งอีกสองแก้วให้เพื่อนคนอื่นในกลุ่ม
“เผื่อวันนี้เธอจะอารมณ์ดีขึ้นเพราะมีเพื่อน ๆ พร้อมกาแฟดี ๆ คอยอยู่ข้าง ๆ”
ทุกคนแปลกใจ...ไม่คิดว่าเขาจะจำรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของไนท์ได้
เพราะแม้แต่เพื่อนบางคนยังไม่รู้ว่าไนท์ไม่ใส่น้ำตาลในกาแฟ
“เฮ้...พูดจริงนะ ไม่เคยมีใครตามจีบเพื่อนเราแบบลงทุนขนาดนี้”
“ผมไม่ได้จีบครับ” โรหัวเราะเบา ๆ
“ผมแค่รักเธอ...แล้วก็อยากขอโทษทุกวันที่ทำให้เธอเสียใจ”
ประโยคสุดท้ายนั้น ทำให้มุกและเพื่อนอีกสองคนมองหน้ากันนิ่ง ๆ
น้ำเสียงเขาไม่มีท่าทีกะล่อนหรือขี้เล่นเหมือนเมื่อครู่ มันจริงจังและอ่อนโยนจนน่าประหลาดใจ
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง
“มุก...”
ทุกคนหันขวับทันที—
ไนท์
เธอสวมเสื้อนักศึกษาพอดีตัว กระโปรงยาวสีดำผ่าข้าง รองเท้าคัทชูสีดำด้าน และใบหน้าที่แต่งเพียงเล็กน้อย
ผมยาวสลวยถูกรวบครึ่งหัวเผยใบหน้าสวยเฉียบแบบไม่ต้องพยายาม
เธอสวยกว่าที่โรจำได้...
แต่สิ่งที่เขาสังเกตมากกว่าคือ “ตาของเธอ”
แววตานั้นไม่ได้เย็นชาเหมือนก่อน แต่มันก็ไม่ได้ใจดี...มันแค่ นิ่ง และ สงวนท่าที
“เธอมาทำไม...”
เสียงไนท์ราบเรียบ แต่ไม่แข็งกร้าว
โรหายใจลึกหนึ่งครั้งก่อนยิ้ม
“เรามาเพื่อขอโอกาส...แค่หนึ่งวัน อยู่ข้างเธอ...ในฐานะอะไรก็ได้”
นิ่ง...
เพื่อน ๆ เหลือบมองกันเลิ่กลั่ก ไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไร
ไนท์มองหน้าเขา...ก่อนถอนหายใจเบา ๆ
“มุก เดี๋ยวเราเข้าห้องก่อนเลยก็ได้นะ” เธอเอ่ยเสียงเรียบ
มุกทำหน้าไม่ไว้ใจ
“แน่ใจนะ จะปล่อยให้คนนี้ตามเข้าตึก?”
“เขาไม่ได้เรียนคณะนี้ จะเข้าไปได้ไง” ไนท์ตอบเรียบ ๆ
ก่อนหันกลับมาทางโร
“เดินไปส่งฉันถึงตึกแล้วกลับนะ”
โรพยักหน้าทันที
...
ระหว่างทางเดินผ่านแถวต้นปาล์มสองข้าง ไนท์ไม่พูดอะไร
แต่โรพูดทุกเรื่อง ตั้งแต่ตอนที่เขาไปฝึกงานที่นครพนม, เกมใหม่ที่เขาเล่น, จนถึงร้านอาหารที่เขาอยากชวนเธอไปกิน
ไนท์แค่ฟัง...
แต่ทุกคำพูดของเขา กลับรู้สึกอุ่นในใจอย่างแปลกประหลาด
เพราะนี่คือโร—เด็กหนุ่มที่เคยทำผิดพลาด แต่กำลังพยายามแก้ไขด้วยหัวใจทั้งหมด
...
“ถึงแล้ว” ไนท์เอ่ยเมื่อยืนหน้าตึกเรียน
โรหยุด เดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ
“ไนท์...”
“...”
“ถ้าสักวันเธอหายโกรธเรา...เราอยากชวนเธอกลับไปเล่นเกมด้วยกันอีกครั้ง”
เขายิ้ม
“แค่ตรงนั้นก็พอแล้วสำหรับตอนนี้”
ไนท์ยังไม่ตอบ เธอแค่ยื่นมือไปรับกาแฟที่เขาถืออยู่ในมือซ้าย
รับมาดื่ม...จิบเล็ก ๆ
ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า
“ไม่ใส่น้ำตาล...เหมือนเดิม”
เธอเดินเข้าอาคารเรียนไป ปล่อยให้โรยืนมองอยู่ด้านหลัง
แต่สำหรับเขา...วันนี้คือวันสำเร็จเล็ก ๆ
วันที่เขาเข้าใกล้เธอได้อีกก้าว
ในวันที่เธอเริ่มกลับมาอยู่ในโลกของเขาอีกครั้ง
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 27
Comments