ปลายสัปดาห์นั้น อากาศยามเช้าในเมืองหลวงสดใสกว่าทุกวัน
เสียงนกร้องเบา ๆ เคล้ากับลมเย็นที่พัดผ่านราวกับรู้ว่าเป็นวันพิเศษ
เพราะวันนี้...กลุ่มของ ไนท์ มีแพลนไปทริปถ่ายรูปต่างจังหวัดกัน 2 วัน 1 คืน
จุดหมายปลายทาง: โฮมสเตย์กลางเขาในจังหวัดลำพูน
รถตู้คันใหญ่จอดรอหน้ามหาวิทยาลัยตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า
เพื่อน ๆ แต่ละคนทยอยมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า กล้องฟิล์ม ขาตั้ง และพลังงานที่เกินร้อย
เสียงหัวเราะดังขึ้นทุกครั้งที่ยีนส์ล้อมุก
มุกก็ไม่ยอมแพ้ โต้กลับด้วยคำพูดที่ทำเอาคนทั้งกลุ่มต้องร้อง “โอ๊ย!” กันรัว ๆ
ท่ามกลางเสียงครึกครื้นนั้น มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินยกกระเป๋าใบใหญ่เข้ามาหยุดหน้ารถ
“โอ้โห...นี่มาเที่ยวหรือย้ายบ้าน?” มุกแซวทันทีเมื่อเห็นขนาดกระเป๋า
“ย้ายใจไปไว้กลางเขาครับ”
โรตอบพร้อมรอยยิ้ม ก้มหน้าวางกระเป๋าข้างท้ายรถ
เพราะเขาได้เป็นสมาชิกในทริปครั้งนี้เรียบร้อยแล้ว — ในฐานะ ‘พลขับจำเป็น’
หลังจากถามยีนส์เพียงไม่กี่คำ
เพื่อน ๆ ทั้งกลุ่มก็ลงความเห็นทันทีว่าเขา “น่าจะพาไปถึงโดยปลอดภัย”
โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าเขาขับมอเตอร์ไซค์ทางไกลบ่อย และเคยขับรถขึ้นเขาไม่รู้กี่รอบ
ประตูรถตู้ปิดลง
เสียงเครื่องยนต์สตาร์ตพร้อมเสียงเพลงเบา ๆ คลอจากลำโพงรถ
โรนั่งเบาะหน้าสุด ข้างคนขับ
ก่อนจะหันไปด้านหลัง พร้อมส่งขนม ขวดน้ำ และลูกอมให้ทุกคน
โดยเฉพาะกับใครบางคนที่นั่งริมหน้าต่างฝั่งขวา...ไนท์
เธอนั่งนิ่ง มองวิวที่เคลื่อนไปเรื่อย ๆ นอกกระจก
ไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ ตั้งแต่ขึ้นรถ
ไม่ว่าเขาจะหันมายิ้ม หันมาชวนคุย หรือถามว่าหนาวไหม...เธอก็เพียงพยักหน้า หรือไม่ก็ส่ายหน้าเบา ๆ
แต่โรไม่เคยแสดงสีหน้าเสียใจ
เขายังคงพูดคุยกับเพื่อน ๆ ส่งมุกตลก ตอบคำถามเรื่องกล้อง และเล่าเรื่องตลก ๆ จากจังหวัดบ้านเกิดให้คนในรถฟังอย่างสนุกสนาน
“อยากกินอะไรไหม?”
เสียงเขาดังขึ้นเบา ๆ พลางส่งขนมถุงเล็กให้ไนท์
ไนท์หันไปมองหน้าเขาชั่วครู่ ก่อนจะรับถุงมาเงียบ ๆ
“ขอบใจ” เธอพูดเสียงเบา แล้วหันกลับไปมองวิวอีกครั้ง
โรมองถนนต่อโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม
แต่เพียงประโยคนั้น...ก็ทำให้เขารู้สึกว่า เขาเดินเข้ามาใกล้หัวใจเธออีกเพียงก้าว
ด้านหลังของรถ...
“ยังไม่ใจอ่อนเลยเหรอวะ นี่นั่งเบาะติดกันละนะ” ยีนส์กระซิบมุกเบา ๆ
“ท่าทางยังระแวงอยู่ แต่ยิ้มบางทีนะ ฉันเห็น” มุกตอบ พร้อมยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์
เธอไม่ใช่คนง่าย ๆ ที่จะให้คนแปลกหน้าผ่านเข้ามาหาเพื่อนรักได้
แต่โรพิสูจน์อะไรหลายอย่าง...โดยไม่พูดคำว่าขอโทษซ้ำ ๆ
เขาเลือกที่จะ “ทำ” มากกว่า “พูด”
และทำอย่างไม่หวังให้เธอยิ้มกลับ
...
หลายชั่วโมงผ่านไป รถตู้ไต่ขึ้นเนินสูง
วิวทิวเขาสลับซับซ้อนเริ่มปรากฏต่อหน้า ป่าไม้เขียวขจีทอดยาวไกลจนสุดสายตา
"ถึงแล้ว!" ยีนส์ตะโกนเมื่อเห็นป้ายไม้เขียนด้วยลายมือว่า “บ้านกลางขุนเขา โฮมสเตย์”
หลังคากระเบื้องเก่าถูกโอบล้อมด้วยหมอกบาง ๆ
บ้านไม้สองชั้นหลังเล็กมีระเบียงยื่นออกสู่ลานหญ้า
ด้านหลังเป็นภูเขาสูงที่มองไกล ๆ ก็ยังรู้สึกเย็น
เสียงนกร้อง เสียงลมพัด และกลิ่นดินเปียกจาง ๆ
ทำให้บรรยากาศเหมือนหลุดออกจากเมืองวุ่นวายโดยสิ้นเชิง
ทุกคนลงจากรถด้วยท่าทีตื่นเต้น
ยีนส์วิ่งไปกอดต้นไม้ มุกถ่ายเซลฟี่กับมุมระเบียง
ส่วนไนท์ยืนพิงเสาไม้ มองภูเขาตรงหน้าเงียบ ๆ
โรเดินถือกล้องฟิล์มเข้ามา
“เธอเคยบอกว่าอยากถ่ายรูปวิวแบบไม่มีใครผ่านมากวน
วันนี้...ฉันไม่กวนหรอกนะ แค่อยากอยู่ใกล้ ๆ ตอนเธอกดชัตเตอร์”
ไนท์ไม่ได้หันมามอง
แต่ยื่นมือไปรับกล้องจากเขาเงียบ ๆ แล้วเดินไปยังลานหญ้าข้างบ้าน
...
ตกเย็น แสงพระอาทิตย์คล้อยลงหลังเขา
เพื่อน ๆ จุดเตาถ่าน ปิ้งหมูกระทะ ท่ามกลางอากาศหนาวเย็น
เสียงหัวเราะดังระงม
ยีนส์เผลอทำไข่ตกบนตะแกรง มุกร้องลั่นเพราะลมพัดเถ้าเข้าเบ้าตา
ไนท์นั่งเงียบ ๆ ด้านข้าง
ถือแก้วน้ำอุ่นไว้ในมือมองเพื่อน ๆ อย่างมีความสุข
โรเดินมานั่งข้างเธออย่างไม่เร่งเร้า
เขานิ่ง...เหมือนกับกำลังรอฟังอะไรบางอย่าง
จนไนท์เอ่ยขึ้นเบา ๆ
“ที่นายทำทุกอย่างมาตลอด...ไม่เหนื่อยเหรอ?”
โรยิ้มบาง ๆ
“เหนื่อย...แต่เราอยากทำ
เราทำเพราะอยากอยู่ตรงนี้...ใกล้เธอ
ไม่ใช่เพราะอยากให้เธอให้อภัยเร็ว ๆ หรือรักเราคืน”
ไนท์หันมามองเขา
ครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ที่มองตาเขานิ่ง ๆ
...
“ใจของฉัน...เหมือนบ้านที่ยังปิดไฟไว้”
เธอพูดช้า ๆ
“ไม่ได้เพราะมันไม่มีใคร...แต่เพราะฉันยังไม่แน่ใจ ว่าจะเปิดให้ใครเข้ามาแล้วอบอุ่นเหมือนเดิมได้อีกไหม”
โรฟังทุกคำโดยไม่พูดแทรก
ดวงตาเขามีเพียงความเข้าใจ ไม่ใช่ความเร่งเร้า
...
“งั้นเธอแค่เปิดหน้าต่างไว้ก่อนก็พอ” เขาตอบเบา ๆ
“เผื่อแสงจากข้างนอก...จะทำให้เธอไม่กลัวความมืดในบ้านอีก”
ไนท์หัวเราะออกมานิดหนึ่ง
“นายนี่มันพูดจาเหมือนพระเอกหนังเลยนะ”
โรทำหน้าขึงขัง
“ก็จะพยายามเป็นพระเอกของเธอให้ได้ไง”
ไนท์ยิ้มออกเต็ม ๆ ครั้งแรกในรอบหลายวัน
และนั่นคือครั้งแรก...ที่เธอรู้สึกว่า
บางทีบ้านหลังนั้นในใจเธอ...อาจยังไม่พัง
แค่ต้องการแสงที่ค่อย ๆ ส่องเข้ามา
ช้า ๆ
แต่มั่นคง
...
กลางคืน อากาศหนาวจัด
ทุกคนแยกย้ายเข้านอน
ไนท์นั่งห่มผ้าอยู่ที่ระเบียงห้องพัก
มองแสงดาวพร่างพราวเหนือขุนเขา
เธอหันไปเห็นเงาใครบางคนนั่งเงียบอยู่ที่มุมหนึ่ง
โรนั่งบนขั้นไม้ มองท้องฟ้าเช่นกัน
เขาไม่ได้เดินเข้ามาหาเธอ
แต่แค่นั่งอยู่ใกล้ ๆ...พอให้เธอรู้ว่า เขายังอยู่
ไนท์ลุกขึ้น
เดินไปวางผ้าห่มผืนเล็กให้อีกฝั่ง
ไม่พูดอะไร
แต่การกระทำนั้นชัดเจนกว่าอะไรทั้งหมด
...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 27
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments