บรรยากาศช่วงบ่ายของมหาวิทยาลัย Y หลังเลิกเรียนช่างคึกคักตามปกติ
นักศึกษาทยอยเดินออกจากตึกเรียน เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงรองเท้ากระทบพื้นคอนกรีตก้องกังวาน
ใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ที่กำลังร่วงโรยเพียงบางเบา
เงาร่มไม้ทอดยาวพาดผ่านทางเดินทอดไปยังลานจอดรถ
ไนท์ เดินออกจากตึกเรียนพร้อมกับ มุก และ ยีนส์
สามสาวต่างสไตล์ แต่สนิทกันแนบแน่นราวกับน้องสาวในแก๊งเดียวกัน
มุกยังคงปากกล้า แต่งหน้าแนวเฉี่ยวจิกส้นสูงเดินบนทางลาดได้แบบไม่สะดุด
ยีนส์มาพร้อมพัดลมมือถือและเสื้อโอเวอร์ไซซ์ลายวง BTS
ส่วนไนท์...ก็ยังคงดูนิ่งและสง่าทุกก้าวเดิน
“วันนี้กลับเองเหรอ?” ยีนส์ถามขึ้น พลางเปิดพัดลมมือถือจ่อหน้าอย่างคล่องมือ
ไนท์พยักหน้า
“อืม ขับรถมาเอง ไม่อยากให้พี่ชายรู้ว่ามีคนตาม...”
น้ำเสียงเธอเรียบ ๆ แต่รอยยิ้มมุมปากนั้นซ่อนอะไรบางอย่างไว้
“เอ้า~ ว่าแต่ใครน้า~ ใครที่ตามจนเธอเริ่มจำหน้าได้แล้วเนี่ย”
มุกแซวอย่างรู้ทัน
ทันใดนั้น...
“เฮ่!”
เสียงชายหนุ่มที่คุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง
โรเดินเข้ามาด้วยท่าทีร่าเริง มือหนึ่งถือถุงกระดาษสีน้ำตาลอ่อนจากร้านดอกไม้
อีกมือโบกเบา ๆ เหมือนจะโบกให้แสงแดดด้วย
“พอดีไปเดินตลาดมา เห็นดอกไม้สวย ๆ เลยนึกถึงเธอ…”
ทุกคนหยุดเดินทันที
เขาเดินมาหยุดตรงหน้าไนท์ ก่อนเปิดถุงกระดาษและดึงออกมาดอกทิวลิปสีชมพูอ่อน
สีเดียวกับที่ไนท์เคยเซฟไว้ใน Pinterest เมื่อหลายเดือนก่อน...
“ขอโทษนะ ถ้ามันดูมากเกินไป...แค่เธอบอกว่าเคยอยากไปเนเธอร์แลนด์ดูทิวลิปของจริง
เลยเอาไว้เธอฝันถึงมันได้ชัดขึ้น”
เงียบ...
ไม่ใช่ความอึดอัด
แต่เป็นความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นกลางใจ
ไนท์ยื่นมือไปรับดอกไม้อย่างช้า ๆ
สัมผัสกลีบดอกนุ่มเบาดั่งขนนก เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
“นายจำเรื่องเล็ก ๆ แบบนั้นได้ด้วยเหรอ…”
โรเกาหลังคออย่างเขิน ๆ พร้อมหัวเราะเบา ๆ
“ก็เธอพูดตอนกินข้าวเหนียวหมูทอดหน้าตึกนั่นแหละ ฉันจำทุกคำเลยนะ”
“อื้อหืออออออ...”
มุกลากเสียงยาว
ยีนส์ยิ้มซุบซิบ พลางตีแขนมุกเบา ๆ
ไนท์หันไปค้อนเพื่อนทั้งสองคนทันที
แต่แววตานั้นไม่ได้โกรธ
มันเป็นแววตาที่... เขิน เล็ก ๆ
และซ่อนรอยยิ้มไว้ที่มุมปาก
“ถ้านายว่างนัก ไปช่วยขนของขึ้นรถหน่อยสิ” เธอเอ่ยเสียงเรียบ
โรแทบจะยกมือทำความเคารพทันที
“รับทราบครับ! บอสคนสวย!”
เสียงหัวเราะดังขึ้นจากทั้งสามสาว
โรวิ่งนำหน้าไปยังลานจอดรถอย่างคล่องแคล่ว
ไนท์มองตามหลังเขา...พลางส่ายหน้าเบา ๆ
แต่ภายในใจเธอกลับไม่เบาเลย...
เพราะมันเริ่มอบอุ่นมากขึ้นในทุกวัน
นับจากวันนั้น โรเริ่มกลายเป็นคนคุ้นหน้าในกลุ่มของเพื่อนไนท์
ไม่ว่าจะเป็นตอนกินข้าว ตอนนั่งพักใต้ต้นไม้ หรือแม้แต่เวลานั่งรอระหว่างเปลี่ยนคลาส
เขาโผล่มาทุกที่ “แบบไม่ตั้งใจ”
แต่ทุกคนรู้ดีว่า...เขาตั้งใจสุด ๆ
บางวัน เขาเอาขนมมาฝาก
บางวันเขาเตรียมแฟ้มรายงานให้ไนท์เพราะรู้ว่าเธอลืมไว้ที่บ้าน
บางวันเขาไม่พูดอะไร แค่ยืนรออยู่ใต้ตึกเรียนพร้อมถือร่มในวันที่ฝนตกหนัก
จากคนที่เคยมีข่าวฉาวกับไนท์
เขากลายเป็น เพื่อนร่วมโต๊ะอาหารกลางวัน
กลายเป็น คนรับส่งข้อความในกลุ่มไลน์ (แบบไม่มีใครเตะออก)
และบางทีก็กลายเป็น ตุ๊กตารับมุกตลกของมุกกับยีนส์ อย่างเต็มใจ
แต่ไม่ว่าเขาจะทำอะไร...สายตาของเขาก็ยังคงมอง “ไนท์” เป็นหลักเสมอ
ไม่ใช่แบบบังคับ
ไม่ใช่แบบคุกคาม
แต่เป็นสายตาที่เรียบง่าย อ่อนโยน และพร้อมอยู่ใกล้โดยไม่หวังอะไร
...
จนวันหนึ่ง...
ไนท์เดินกลับคอนโดดึกกว่าปกติ
เธอเหนื่อยกับการซ้อมละครเวทีของคณะ และยังต้องเตรียมรายงานพรีเซนต์พรุ่งนี้
เมื่อเดินขึ้นลิฟต์ไปถึงหน้าห้อง...
มี “กล่องเล็ก ๆ” วางอยู่ตรงประตู
กระดาษโน้ตใบหนึ่งเขียนไว้ด้วยลายมือคุ้น ๆ
“เห็นเธอหายไปจากคณะ เลยคิดว่าวันนี้คงเหนื่อย
นี่คือข้าวกล่องจากร้านโปรดที่เธอเคยพาเราไปกิน จำได้ไหม?
ถ้าเธอไม่ลืม เราก็ไม่ลืมเหมือนกัน :)
โร”
ไนท์มองกล่องข้าวพลางหัวเราะเบา ๆ
“เจ้านี่...จะน่ารำคาญหรือว่าน่ารักกันแน่นะ”
เธอเปิดกล่องข้าวออก
กลิ่นหอมของผัดกะเพราไข่ดาวที่เธอชอบลอยออกมา
มีผักน้อยมาก...ตามที่เธอมักจะสั่งว่า “ไม่เอาถั่วฝักยาวนะ”
เขาจำได้ทุกอย่าง...แม้แต่เรื่องเล็กที่สุด
ไนท์วางกล่องลงบนโต๊ะ
เงยหน้ามองเพดานเงียบ ๆ พลางคิดในใจ
“บางที...การมีเขาอยู่ใกล้ ๆ ก็ไม่ได้เลวร้ายนัก”
เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไร
มันยังไม่ใช่ความรัก
แต่ก็คงไม่ใช่ความเกลียดชังอีกต่อไป
มันคือ ความอุ่นใจในแบบที่แปลกใหม่
คือความคุ้นเคยที่กำลังเติบโตช้า ๆ
และเป็นความรู้สึกที่เธอไม่อยากผลักไสเหมือนเมื่อก่อน
...
คืนนั้น...เธอกินข้าวหมดกล่อง
และเก็บดอกทิวลิปที่โรให้ไว้ในหนังสือเล่มหนึ่ง
เล่มที่เธออ่านประจำก่อนนอน
เพื่อไม่ให้มันเหี่ยวเฉา
เหมือนกับที่เธอไม่อยากให้ความรู้สึกของเขา
...จางหายไป
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 27
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments