เงารักใต้ผืนฟ้า อำนาจวัยเยาว์

อำนาจวัยเยาว์

ณ ยามเช้ารุ่งอรุณ

┃ ┃

ท้องพระโรง รุ่งเช้า วันราชพิธี เสียงราชโองการประกาศกลางราชสำนัก เสียงตีกลองสงบ ผู้คนหยุดลมหายใจ...

👑 ขันทีประจำองค์ฮ่องเต้ (เสียงดังฟังชัด) “ด้วยพระราชอำนาจแห่งบัลลังก์มังกร ข้าขอแต่งตั้ง คุณชายเฉินตู่ บุตรแห่งเสนาบดีอวี่ชิง เป็น เจ้ากรมกระทรวงกฎหมายราชสำนัก และ เจ้ากรมกระทรวงราชทัณฑ์ ให้มีอำนาจเต็มต่อคดีอาญาและราชโทษทั้งปวง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป!”

💥 เสียงฮือฮาในหมู่ขุนนางระเบิดทันที

━━━━━━━━━

ขุนนาง 1

(พึมพำเสียงเยาะ)

ขุนนาง 2

(กระซิบ)

ขุนนาง 1

“เด็กอายุเพียงสิบเก้าได้สองตำแหน่งใหญ่? หรือราชสำนักสิ้นคนแล้ว?”

ขุนนาง 2

“หรือว่าฮ่องเต้คิดจะใช้เด็กปั้นเป็นหุ่นเชิด?”

เฉินตู่ ยืนสงบ มาดมั่น ดวงตานิ่งเฉียบ ผิดจากเด็กสิบเก้าทั่วไปโดยสิ้นเชิง

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

(ตาเบิกกว้าง) “…เจ้า… เจ้ารู้หรือไม่ว่าตำแหน่งนั้น… มีแต่ผู้กล้ารับโทษตายเท่านั้นที่ยอมรับมัน…”

ลี่เหวินอวี้ (รัชทายาท)

(ยิ้มมุมปาก) “ข้าต่างหาก… ที่เสนอชื่อเจ้าให้ฝ่าบาท… เจ้าเกลียดข้าหรือขอบคุณข้าดีล่ะ เฉินตู่?”

เฉินตู่ (นายเอง)

(เสียงเย็น สะบัดชายผ้า) “หากข้าได้ตำแหน่งเพราะ ‘การวางหมาก’ ข้าจะเล่นหมากนั้นให้เป็นเพลิงเผาเจ้าทั้งกระดาน”

ณ ห้องรับแขกในจวน เศษนาบ่ดีอวี่ชิง

เสนาบดีอวี่ชิงนั่งจิบชา แต่ในแววตามีเพลิงแห่งอำนาจลุกโชน

┃

เสนาบดีอวี่ชิง (บิดาเฉินตู่)

“ในที่สุด ข้าก็สามารถวางเจ้าลงบนกระดานหมากหลวงได้…”

เฉินตู่ (นายเอง)

“แต่ข้าจะไม่เป็นหมากใคร… แม้แต่ของบิดา”

เสนาบดีอวี่ชิง (บิดาเฉินตู่)

“เจ้าคิดว่าเจ้าเลือกทางได้เอง? หึ… เฉินตู่ เจ้าคือสิ่งเดียวที่ข้าเหลือไว้ใช้ต่อรองราชสำนักทั้งแผ่นดิน!”

เรือนจื้อหยวน ค่ำคืนนั้น

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

จื้อหยวนเดินวนในห้อง ใบหน้าเคร่งเครียด เวินอี้ยืนมองอย่างนิ่งลึก

┃ ┃

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

เขาคนนั้นกำลังถูกผลักขึ้นยอดเขา… โดยไม่มีบันไดให้กลับลงมา…”

เวินอี้

“หรือท่านรู้สึก ‘กลัว’ ว่าเขาจะยิ่งใหญ่กว่าเจ้า?”

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

“ไม่ใช่… ข้ากลัวว่าเขาจะพังทลาย… ก่อนที่ข้าจะได้กอดเขาอีกครั้ง…”

ณ กรมกระทรวงราชทัณฑ์ ห้องเก็บเอกสารราชทัณฑ์ เวลากลางดึก

┃

เฉินตู่กำลังอ่านรายงานคดีลับในห้องคนเดียว ทันใดนั้น มีเงาดำบุกเข้ามา!

นักฆ่า

“เจ้ารู้มากเกินไปแล้ว เด็กน้อย…”

💥 เฉินตู่คว้ากระบี่จากใต้โต๊ะ แทงสวนกลับด้วยท่าที่แม่นยำราวถูกฝึกมาแต่กำเนิด

┃ ┃

เฉินตู่ (นายเอง)

“ข้ารู้… แต่ข้าก็ไม่ใช่คนที่เจ้าควรประมาท…”

ณ จวนอ๋องไท่หยาง

จื้อหยวนรู้ข่าวการลอบสังหาร

┃

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

(กระชากเสื้อเวินอี้) “ใครกล้ายื่นมือมาแตะต้องเขาในคืนแรกที่เขานั่งตำแหน่ง?!”

เวินอี้

(เสียงเคร่ง) “ศัตรูของท่านก็คือศัตรูของเขา... แต่ท่านเคยคิดไหม… ว่า ‘ศัตรูของเขา’ อาจอยู่ข้างเจ้าเอง…”

┃ ┃

จบตอนที่ 5 อำนาจ... คือดาบสองคม เฉินตู่ได้มาทั้งยศถาบรรดาศักดิ์ และความแค้นจากร้อยคนในเงามืด แต่หัวใจหนึ่ง... กลับยังไม่แน่ใจว่าเป็นดาบ... หรือเกราะให้เขา



