เงารักใต้ผืนฟ้า เงาอดีตและบาดแผลในคืนจันทร์ดับ

เงาอดีตและบาดแผลในคืนจันทร์ดับ

┃

กลางคืน ณ จวนเสนาบดี เรือนพักของจื้อหยวน

┃

ห้องของจื้อหยวนไร้แสงตะเกียง มีเพียงแสงจันทร์ลางเลือนผ่าน หน้าต่างไม้กระดาน...เวินอี้ กำลังเปลี่ยนผ้าให้จื้อหยวนเงียบๆ

┃

เวินอี้

"...คุณชาย...วันนี้ท่านใจร้อนเกินไปกับคุณชายเฉินตู่

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

(เสียงเย็น)..."ข้าไม่ได้ใจร้อน ข้า...ป้องกันตัวเอง"

เวินอี้

(หยุดมือไปชั่วครู่)..."แม้ต้องป้องกันตัวเองด้วยการต้องทำร้ายคนที่เคยทำให้ท่านยิ้มได้...?"

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

(นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง)..."เจ้าไม่เข้าใจ เวินอี้...คนบางครั้ง... แค่คิดถึงก็ทำให้เจ็บปวดยิ่งกว่าถูกมีดแทง"

┃ ┃

ตอนเช้า ณ สวนด้านหลังเรือนเฉินตู่

เฉินตู่เดินถือชาดอกบ๊วย กลิ่นชาหอมรอยอ่อนๆ แต่ไม่อาจกลบกลิ่นความเศร้าในใจเขา

เสี่ยวหลัน(เด็กในเรือนเฉินตู่)

"คุณชาย...ข้าเตรียมขนมไว้ให้เจ้าค่ะ ขนมที่เจ้าชอบ...ขนมงาไส้ถัวแดง"

เฉินตู่ (นายเอง)

"ข้ากินไม่ลง...เสี่ยวหลัน เจ้าเคย...รู้สึกเหมือนอยากตะโกน แต่กลับไม่มีเสียงออกมาไหม..."

เสี่ยวหลัน(เด็กในเรือนเฉินตู่)

(นิ่งเงียบ ก่อนตอบเบาๆ)..."ข้ารู้เจ้าค่ะ...เพราะจ้าเองก็เป็นแบบนั้น...ทุกครั้งที่เห็นคุณชายร้องไห้..."

┃ ┃

ทันใดนั้น ขันทีเข้ามาเร่งร้อง

ขันที

"คุณชายเฉินตู่! ฮ่องเต้มีรับสั่งให้เขาวังพร้อม...อ๋องไท่หยางและคุณชายจื้อหยวน...เดี๋ยวนี้!"

┃ ┃

ณ กลางท้องพระโรง พระราชวังต้าหลง

ฮ่องเต้นั่งประทับอยู่บนบัลลังก์ทอง เบื้องล่างมีขุนนางเต็มท้องพระโรง ข้างกายฮ่องเต้คือองค์รัชทายาท "ลี่เหวินอวี้" เขาหล่อเหลา ท่าทีสง่างาม แต่สายตากับทอดยาวมอง เฉินตู่ราวกับมีอดีตที่ไม่อาจลืม

┃ ┃

ฮ่องเต้(บิดาลี่เหวินอวี้)

👑 "อวี่ชิง! ไท่หยาง! เรื่องหมั่นหมายของบุตรเจ้าทั้งสอง ข้าจะจัดพิธีอย่างเป็นทางการในเดือนหน้า"

เสนาบดีอวี่ชิง (บิดาเฉินตู่)

"พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท"

ลี่เหวินอวี้ (รัชทายาท)

(เสียงนุ่ม ลึกสบตาเฉินตู่ แววตาเต็มไปด้วยแผลใจ) "สิบปี... เจ้ายังเหมือนเดิมเลย เฉินตู่..."

เฉินตู่ (นายเอง)

"...องค์ชาย...ทรงยังจำได้หรือ..."

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

(เสียงเข้มทันที)..."องค์ชาย...ท่านมองเขาด้วยแววตาเช่นนั้นหมายความว่าอย่างไร?"

ลี่เหวินอวี้ (รัชทายาท)

(ยิ้มนิ่งๆ) "ข้าก็แค่...จำได้ดีว่าครั้งหนึ่ง ข้าเคยเสนอขอเฉินตู่เป็นคู่หมั้นหมาย...แต่เจ้าปฏิเสธข้าเพื่อเขาไม่ใช่หรือ...?"

จื้อหยวนชะงัก สายตาวูบไหว ก่อนจะเยียบเย็นดังเดิม

┃

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

"ข้าปฏิเสธ เพราะข้ากลัวจะทำให้เขาเจ็บ... แต่ดูเหมือนเขาจะเจ็บมากกว่าที่ข้าคิด..."

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

ฮ่าๆๆ( หัวเราะชั่วร้าย)

เฉินตู่ (นายเอง)

(เสียงสะอื้นในลำคอ พึมพำเบาๆ)

เฉินตู่ (นายเอง)

"...พวกเจ้า...ไม่มีใครเข้าใจเลย...ไม่ว่ารักหรือเกลียด...ข้าก็ต้องแบกรับมันคนเดียวมาตลอดสิบปี..."

┃ ┃

จบตอนที่ 2 เงาของอดีตเริ่มปกคลุมหัวใจทั้งสาม เสน่ห์ของความรักในเยาว์วัยกลับกลายเป็นพันธนาการที่้แสนเจ็บปวด ความลับที่เคยถูกเก็บไว้...จะได้หัวใจของเฉินตู่ไปจริงๆหรือ



