เงารักใต้ผืนฟ้า บาดแผลไม่เคยหาย

บาดแผลไม่เคยหาย

ณ จวนเสนาบดีอวีชิง

┃

เสี่ยวหลัน(เด็กในเรือนเฉินตู่)

(ถือผ้าคลุมวิ่งมา)..." คุณชาย! กลางคืนลมแรงนะเจ้าค่ะ อย่ายืนนานเลย

เสี่ยวหลัน(เด็กในเรือนเฉินตู่)

"คุณชายไม่ต้องคิดเรื่องเมื่อเช้า...หรอกเจ้าค่ะ"!

เฉินตู่ (นายเอง)

"..อืม!?

เฉินตู่ (นายเอง)

(น้ำเสียงสั่นไหว) "...สิบปีก่อน...ข้ายืนตรงนี้เหมือนกัน...จนฝ่าหิมะทั้งคืน...แต่เขาก็ไม่มา..."

เสี่ยวหลัน(เด็กในเรือนเฉินตู่)

(เบาๆ) "...ท่านยังคงรักเขาอยู่หรอเจ้าค่ะ..."

เฉินตู่ (นายเอง)

"ข้าไม่รู้...รัก หรือ เกลียด... หรือแค่หลงในอดีตที่ไม่มีวันหวนคืน..."

┃ ┃

ณ จวนอ๋องไท่หยาง

┃

จื้อหยวนอยู่ในเรื่องห้องของตนเงียบงัน เวินอี้เดินมาวางยาให้ตามเวลา และถอนหายใจ

┃

เวินอี้

"...ท่านไม่คิดจะขอโทษเขาเลยหรือ..."

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

(เสียงแผ่ว ราบเรียบ) "ข้าจะขอโทษทำไม..ในเมื่อเขาทิ้งข้าไปแล้ว..."

เวินอี้

( ขึ้นเสียงเล็กน้อย) "แต่ตอนนั้น...ท่านต่างหากที่ 'ไม่ได้ไปหาเขา'! ข้ารู้ดี เพราะข้าอยู่กับท่านตลอดคืนนั้น!"

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

(นิ่งไป อึ้งครู่หนึ่ง) "...เพราะข้า... กลัวจะยอมแพ้ให้กับเขาอีกครั้ง..."

┃

วันถัดมา ในศาลากลางสวน จื้อหยวน มาพบเฉินตู่โดยไม่บอกบ่วงหน้า

เฉินตู่นั่งรินชาเพียงลำพัง เมื่อเห็น...ใจเต้นแรง แต่สายตาเย็นชา

┃ ┃

เฉินตู่ (นายเอง)

( วางถ้วยน้ำชาอย่างแรง) "เจ้ามาทำไม..."!!

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

"ข้า..."ข้า?

เฉินตู่ (นายเอง)

"แล้วเจ้าล่ะ...เปลี่ยนไปหรือยัง...หรือยังไม่เปลี่ยน 'คนเย็นชา' ที่ทำให้ข้าร้องไห้ทั้งคืนโดยไม่สนใจ..."

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

"ข้า...ไม่รู้จะทำอย่างไรดีในตอนนั้น..."

เฉินตู่ (นายเอง)

"แค่ 'มา' เจ้าก็ไม่มา...ข้ารอเจ้าทั้งคืน...เจ้าไม่รู้เลยใช่ไหมว่าในใจข้ามันว่างเปล่าขนาดไหน..."

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

"ข้ารู้...แต่ข้าไม่กล้า... ข้ากลัวว่า ถ้าเจ้าอยู่ในอ้อมแขนข้าอีกครั้ง ข้าจะไม่ยอมปล่อย..."

เฉินตู่ (นายเอง)

(ยิ้มเยอะ ร้องไห้) "แล้วทำไมต้องปล่อย...หรือเจ้ารักข้าไม่พอ?"

จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่

(กระซิบเสียงสั่น) "ข้ารักเจ้ามาก...จนไม่กล้ามองหน้าเจ้าในวันที่ข้ารู้ว่าตัวเองต่ำต้อยกว่าท่าเสนาบดีอวี่ชิงเสียอีก..."

เงียบ...สองคนสบตากลางลมเย็น

ทันใดนั้น ขันทีรีบเข้ามา หอบหายใจ

┃ ┃

ขันที

"คุณชายเฉินตู่! องค์ชายลี่เหวินอวี้มีรับสั่งให้ท่านเข้าเฝ้าเดี๋ยวนี้!"

เฉินตู่ (นายเอง)

(หันหลังให้จื้อหยวนทันที) "เจ้าเองก็กลับไปเสียเถอะ...ข้ารู้แล้ว ว่าเจ้ากลัวข้า... ไม่ใช่เพราะไม่รัก... แต่เพราะเจ้ารักตัวเองมากกว่า

┃

จบตอนที่ 3 บางครั้ง... ความรักไม่ได้พังเพราะไม่มีใจ แต่มันพังเพราะ..."ความกลัว" และ " ศักดิ์ศรี" ทำให้คนสองคนที่รักกัน กลายเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่กล้ากลับมาแม้จะคิดถึงจนแทบบ้า...



