ตอนที่ 5 ก่อเรื่องในตำหนักฮองเฮา

หลังจากได้รับอิสระแบบมีเงื่อนไขจากเวินอวี้เหยียน ไป่เสวียนอี้ก็ไม่รอช้า

เธอแต่งกายด้วยชุดผ้าแพรบางสีชมพูพีชระบายฟูฟ่อง พร้อมผ้าคาดเอวลายดอกบัวสดใส

นางเดินออกจากตำหนักของตนด้วยท่วงท่าที่...ไม่น่าจะเรียกว่าสง่างามนัก

“โอ๊ย~ อากาศแบบนี้แหละ! สดชื่นจนอยากเต้นรำ!”

เธอหมุนตัวสองรอบครึ่ง ท่ามกลางแสงแดดยามสายที่ส่องกระทบหลังคากระเบื้องเคลือบสีเขียวหยก

องครักษ์สามคนที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้า มองหน้ากันด้วยสีหน้าไม่แน่ใจว่า

นางผู้นี้...คือคุณหนูผู้ต้องสงสัยเรื่องสติปัญญา หรือสายลับอำพรางตัว

“ไปตำหนักฮองเฮาใช่ไหมเจ้าคะ?”

สาวใช้ผู้ถูกส่งมานำทางถามเสียงแผ่ว

“ใช่เลย! ฉันจะไปขอบคุณที่เสด็จแม่ให้อภัยที่ฉันยังมีชีวิตอยู่!”

เธอพูดอย่างร่าเริง และเดินนำหน้าทุกคนไปเสียก่อน

...

ตำหนักฮองเฮา – ยามสาย

บรรยากาศในตำหนักของมิ่งอวี้เฟยนั้นเงียบงัน

ต้นเหมยเรียงรายสองข้างทางกำลังแตกดอกจาง ๆ ท่ามกลางสายลมเย็นจากภูเขาเหนือ

เสียงใบไม้ไหวเบา ๆ ผสมกับกลิ่นกำยานหอมเย็นจากถ่านจันทน์ ทำให้ภายในดูสงบแต่แฝงความกดดัน

ในห้องบรรทม ฮองเฮานั่งหน้ากระจกทองเหลือง มือเรียวหวีเส้นผมสีดำขลับอย่างประณีต

แววตาในเงาสะท้อนนั้นสงบนิ่ง ริมฝีปากทาลิปสีชมพูจางแต้มยิ้มบางเฉียบ

“เจ้าแมวนั่นได้ขึ้นครองราชย์…

แต่เรายังต้องคอยเป็นร่มเงาให้ราชบัลลังก์ไม่สั่นคลอน…”

นางพึมพำอย่างแผ่วเบา

เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากภายนอก พร้อมเสียงขันทีขานชื่อ

“คุณหนูไป่เสวียนอี้ ขอเข้าเฝ้าฮองเฮาเพคะ!”

มิ่งอวี้เฟยเลิกคิ้วขึ้นช้า ๆ

“ไป่เสวียนอี้?”

เสวียนอี้ก้าวเข้าสู่ห้องท้องพระโรงขนาดย่อมด้วยรอยยิ้มสดใส

เธอหมอบกราบเร็วเกินไปจนหัวแทบชนพื้น

“ข้าน้อยขอถวายพระพรเพคะ ฮองเฮาผู้งดงาม! ขอให้พระวรกายแข็งแรงไม่ปวดหัวกับลูกวังนะคะ!”

เสียงขันทีสำลักข้างหลัง ส่วนสาวใช้อีกคนแอบหลุดหัวเราะเงียบ ๆ

แม้ในใจจะรู้ว่านี่อาจจะเป็นการฆ่าตัวตายทางอ้อมก็ตาม

“เจ้า…มาทำอะไรที่นี่?” ฮองเฮาถามเสียงเย็น นัยน์ตาเรียบนิ่ง

“ข้ามาขอบคุณเพคะ ที่พระองค์เมตตาไม่ส่งข้าไปอยู่คุก”

เสวียนอี้ยังยิ้มอยู่ “และอีกอย่าง…ข้าอยากขอเรียนมารยาทในวังกับพระองค์เพคะ!”

มิ่งอวี้เฟยนิ่ง

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นครู?”

“ไม่ใช่ครูธรรมดาแน่นอนเพคะ! ฮองเฮาคือรุ่นใหญ่แห่งสมาคมผู้หญิงสตรองแห่งวังหลวง!

ถ้าให้ข้าเรียนกับคนอื่น ข้าอาจได้แค่นั่งพับเพียบกับท่องสุภาษิต แต่ถ้าเรียนกับฮองเฮา...ข้าจะได้เรียนวิธีเอาตัวรอด”

เธอส่งยิ้มวิบวับ พร้อมทั้งประสานมืออย่างนอบน้อมเกินจริง

...

มิ่งอวี้เฟยเงียบไปนาน ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ดี เจ้าจะได้รู้เสียทีว่าในวังนี้ คำว่า ‘เล่น’ ไม่มีในพจนานุกรม”

เสวียนอี้ยิ้มอย่างสดใส

แต่ใจในตอนนั้นรู้สึกเหมือนลงเรียนวิชานรกขั้นพื้นฐาน

...

วันนั้นคือวันที่ตำหนักฮองเฮาซึ่งเงียบงันมานาน

เต็มไปด้วยเสียงสนทนา... และเสียงหัวเราะแปลก ๆ ที่ไม่เคยมีมาก่อน

แม้เหล่าสาวใช้จะกระซิบกระซาบด้วยความกลัว

แต่ไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มมุมปากที่ผุดขึ้นเมื่อได้เห็นหญิงสาวจากอีกยุคหนึ่ง

ทำให้มิ่งอวี้เฟยผู้สูงศักดิ์ต้องนิ่งฟังด้วยความสงสัย

“เด็กคนนี้...บางทีอาจมีคุณมากกว่าที่ข้าคิด”

ตอนต่อไป : ตอนที่ 6 – สมาคมคุณหนูแห่งวังหลวง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***