แม้จะถูกเรียกว่า "กักบริเวณ"
แต่สำหรับไป่เสวียนอี้ มันคือ "การพักผ่อนอย่างมีค่าบริการด้านสุขภาพและความงามฟรีโดยราชสำนัก"
"ขอบคุณมากค่ะ!" เธอยิ้มกว้างให้สาวใช้สองคนที่เพิ่งวางถาดเครื่องประทินผิวลงตรงหน้า "ของครบเชียว ทั้งแป้งฝุ่น น้ำมันหอม ลิปบาล์มโบราณ หูย~ ดีจังเลย"
สาวใช้มองหน้ากันด้วยสายตาสงสัย
"คุณหนูไม่อยาก...กลับบ้านหรือเจ้าคะ?"
"อยากสิ แต่ยังหาทางกลับไม่เจอ" เสวียนอี้หาววอด "ในเมื่อกลับไม่ได้ ก็อยู่ให้สุขภาพดี ผิวสวยไว้ก่อน"
"แต่—"
"ไม่แต่ค่ะ ชีวิตฉันยังไม่เจอฮ่องเต้หล่อ ๆ ซักคนเลยนะ" เธอกะพริบตา "ฉันจะไม่กลับถ้ายังไม่ได้กุมมือชายในฝัน!"
สาวใช้เงียบ...
สรุปคือคุณหนูคนนี้...บ้าแน่ ๆ
...
เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยาม
ไป่เสวียนอี้จัดโต๊ะเล็ก ๆ ในเรือนตัวเองให้กลายเป็น “ห้องทดลองชั่วคราว”
เธอแบ่งถ้วยดินเผาเป็นชุดเล็ก ๆ ใส่ใบไม้ ดอกไม้ ผงแร่จากสมุนไพรจีน แล้วหยดน้ำหอมที่เวินอวี้เหยียนส่งคืนมา
“กลิ่นยังดีอยู่...เยี่ยม!”
เธอจดบันทึกลงบนกระดาษที่แอบยืมจากห้องบันทึกทะเบียนข้างตำหนัก ซึ่งใช้แปรงเขียนแทนปากกา...ทำเอาข้อมือปวดไปหมด
"อัตราการระเหยของน้ำหอมเปลี่ยนตามอุณหภูมิภายนอก...แต่กลิ่นยังคงตัวดีมาก ทั้งที่ไม่มีเอทานอล"
“ถ้าได้ทดลองคู่กับการตอบสนองของเส้นประสาทจมูกในยุคนี้ จะเจออะไรมั้ยนะ...”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก๊อก ก๊อก
“คุณหนูไป่? ท่านแม่ทัพอนุญาตให้ท่านออกจากตำหนักเป็นกรณีพิเศษค่ะ”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นแทบจะทันที
“หา! ได้เหรอคะ!?”
“แต่ต้องมีองครักษ์เฝ้าตลอด และท่านแม่ทัพจะพบท่านด้วยตัวเองที่สวนกล้วยไม้หลังตำหนัก”
ไป่เสวียนอี้ตาวาว
“อ้ะฮ้า! พระเอกออกโรง!”
...
สวนกล้วยไม้กลางวังตอนเย็น
แสงอาทิตย์ลับขอบฟ้าสะท้อนกลีบดอกไม้สีม่วงอมขาวที่ปลิวตามลม
เวินอวี้เหยียนยืนพิงศาลาเงียบ ๆ
ท่าทางไม่เปลี่ยนแม้แต่นิดเดียว
เสวียนอี้เดินเข้ามาพร้อมยิ้มหวาน
“เรียกฉันมาโรแมนติกจังเลยค่ะ ที่สวนกล้วยไม้เนี่ย!”
“…ข้ามีเรื่องจะถาม”
“อย่าเพิ่งถามสิคะ ชมก่อนว่าฉันน่ารักยังไงบ้างในวันนี้!”
เวินอวี้เหยียนเลิกคิ้ว “เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าชอบพูดจาไร้สาระ?”
“ค่ะ” เสวียนอี้ยิ้มหวาน “แต่คุณฟังทุกครั้งเลยนะ”
เขานิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนเบือนสายตาไปทางกล้วยไม้
“มีข่าวลือในวังว่ามีแคว้นตะวันออกส่งสายลับมาแฝงตัวในราชสำนัก ข้าไม่แน่ใจว่าเจ้ามีส่วนเกี่ยวข้องหรือไม่”
หญิงสาวหุบยิ้มลงเล็กน้อย
“ฉันไม่เกี่ยวแน่นอนค่ะ ฉันไม่มีบ้านที่นี่ ไม่มีประเทศ ไม่มีแม้แต่ชื่ออยู่ในทะเบียนราชการ” เธอสูดหายใจ “แต่ถ้าคุณเชื่อในสายตาตัวเอง...คุณก็น่าจะรู้ว่าฉันพูดจริง”
เวินอวี้เหยียนจ้องเธออีกครั้ง
สายตานิ่งเรียบของเขา
พบกับแววตามั่นคงของหญิงสาวผู้แปลกแยกจากยุคสมัย
เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเขาจะพูดเบา ๆ
“…เจ้าดูไม่เหมือนคนโกหก”
“เพราะฉันน่ารักไงล่ะค่ะ” เสวียนอี้ยิ้มสดใส
“…แต่น่ารำคาญ”
“ฉันจะถือว่านั่นคือคำชม!”
...
และนั่นคือจุดเริ่มของ “ความไว้ใจ”
แม้เพียงเล็กน้อย แต่ก็เป็นรากของความสัมพันธ์แปลกประหลาดที่กำลังจะเติบโตขึ้นกลางวังหลวง
ตอนต่อไป: ตอนที่ 5 – ก่อเรื่องในตำหนักฮองเฮา
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 20
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments