ครบรส
เสียงฝนพรำเบาๆ เคล้าคลอไปกับกลิ่นกาแฟสดที่ลอยฟุ้งอยู่ในร้านเล็กๆ ย่านใจกลางกรุงเทพฯ
คินภัทรยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ เขายกแก้วลาเต้ขึ้นจิบพลางหาวเบาๆ ราวกับชีวิตวนลูปเดิมๆ ไม่ได้มีอะไรน่าตื่นเต้น... จนกระทั่งประตูร้านถูกเปิดออก
ติ๊ง!
ชายแปลกหน้าร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิท ก้าวเข้ามา ท่ามกลางสายตาของลูกค้าคนอื่นที่หันไปมองเขาด้วยความรู้สึกประหลาดใจ
แต่ไม่ใช่เพราะหล่อ... ไม่ใช่เพราะรวย...
เพราะเขามี “รังสี” บางอย่างที่อันตรายจนคนธรรมดาสัมผัสได้
“เอสเปรสโซ่ ร้อน”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น ขณะที่เขาเหลือบมองคินด้วยแววตาที่เหมือนไม่เคยมองใครมาก่อน
“...นั่งรอแป๊บนะครับ”
คินพูดเรียบๆ พลางพยายามไม่สนใจสายตาคมกริบที่จับจ้องมา
ทว่าใจกลับเต้นแรงโดยไร้เหตุผล
คืนนั้นหลังปิดร้าน คินพบว่า มีรถยนต์สีดำคันเดียวกับที่ชายคนนั้นขับวนอยู่หน้าร้านเขา...
และตั้งแต่วันนั้น ชายแปลกหน้าก็มาอุดหนุนร้านทุกวัน—เหมือนจับจองบางอย่างไว้โดยที่เขาไม่รู้ตัว
“ร้านคุณใช้เมล็ดจากโคลอมเบีย?”
เสียงเรียบๆ ดังขึ้นจากโต๊ะริมกระจกที่ชายในชุดสูทดำประจำการทุกวัน
วันนี้ก็เหมือนเดิม เขาไม่เคยขอชื่อ ไม่เคยสนใจเมนูอื่น
เอสเปรสโซ่ ร้อน… และสายตาที่ไม่เคยละไปจากคิน
“อืม...ใช่ครับ”
คินตอบโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย ขณะเช็ดแก้วในมือไปด้วย
“ขมเกินไปสำหรับคนธรรมดา”
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับยกถ้วยจิบอย่างนิ่งเฉย
คินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เลิกคิ้วแบบหมั่นไส้ในใจ แต่ก็ยังยิ้มจางๆ อย่างมืออาชีพ
“งั้นคุณก็คงไม่ธรรมดา”
เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าหล่อคมของชายปริศนาเผยรอยยิ้มบางๆ
เป็นยิ้มที่ไม่อุ่น ไม่เย็น... แต่น่ากลัว เพราะมันนิ่งจนเหมือนสิงโตที่รอเหยื่อสะดุดล้ม
“ชื่ออะไร”
“ถามทำไมครับ”
“ฉันอยากจำชื่อเจ้าของรสขมที่ทำให้ฉันติดใจ”
คินเงียบไปชั่วอึดใจ หัวใจเขาเต้นแรงแบบไม่มีเหตุผล ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างเสียไม่ได้
“คิน... คินภัทร”
“…ลีโอ” เขาตอบสั้นๆ พร้อมสบตา
ตอนนั้นเอง ที่คินรู้สึกเหมือนตกลงไปในอะไรบางอย่าง
ลึก... อันตราย... และกลับไม่ได้
กลางดึกคืนนั้น หลังปิดร้าน คินเดินกลับห้องพักเล็กๆ บนชั้นสองที่อยู่ติดกับร้านของเขาเอง
เขาก้มหน้ากดโทรศัพท์ ก่อนจะชะงัก เมื่อเห็นเงาใครบางคนยืนพิงรถหรูอยู่ตรงหน้าทางขึ้น
“คิน”
เสียงที่เริ่มคุ้นหูเอ่ยเรียก
“คุณตามผมมาทำไม”
“ปกติคนธรรมดาจะไม่ถามคำถามนั้น ถ้ารู้ว่าฉันเป็นใคร”
ลีโอยังคงยืนเท้ากอดอกใต้แสงไฟนีออน สีหน้าดูสงบแต่ในแววตาซ่อนอะไรไว้มากกว่าที่พูด
“ถ้าคุณจะมาสั่งกาแฟ... เชิญพรุ่งนี้เช้า”
คินพูดพลางจะเดินขึ้นบันได แต่เสียงอีกฝ่ายดังขึ้นก่อน
“ฉันเป็นมาเฟีย”
คินหยุดเดินทันที หันกลับมามองด้วยแววตาที่เริ่มสั่น
“คุณพูดอะไรนะ...?”
“ฉันไม่ชอบโกหก และฉันก็ไม่สนใจคำว่า ‘คนธรรมดา’ …ถ้าฉันต้องการอะไร ฉันเอามันมาเสมอ”
สายตาที่มองมาเหมือนจะบอกว่า
"และครั้งนี้ ฉันต้องการนาย"
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 11
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments