ตอนที่ 5: ในที่ที่ไม่มีใครตามเราเจอ

สามวันต่อมา — เมืองเล็กๆ ริมทะเลทางใต้ของอิตาลี

เสียงคลื่นกระทบฝั่งเบาๆ ลมทะเลหอบกลิ่นอ่อนๆ ของไอเค็มกับความสงบ

คินยืนอยู่บนระเบียงบ้านพักไม้หลังเล็กริมหน้าผา

แสงแดดยามเช้าสาดลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวบางของเขา แต่ในใจยังมีบางอย่างหนักอึ้ง

หลังจากเหตุการณ์ที่โกดัง

พวกเขาถูกบังคับให้ “หายไป” จากโลกใต้ดินชั่วคราว

“นายตื่นตั้งแต่เช้าอีกแล้ว”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนที่ลีโอจะเดินเข้ามายืนข้างๆ พร้อมกาแฟแก้วหนึ่งในมือ

คินรับกาแฟมาเงียบๆ

“ฝันร้ายครับ” เขาพูดเบาๆ “…ผมฝันว่าคุณโดนยิงต่อหน้าผม”

ลีโอนิ่งไป

“…แต่มันก็แค่ฝันใช่มั้ย” คินพูดต่อ กลั้วหัวเราะจางๆ แม้แววตายังสั่น

ลีโอกลับไม่ยิ้ม เขาวางมือไว้บนไหล่คินเบาๆ

“ต่อให้ฝันนั้นเป็นจริง...ฉันก็จะไม่ปล่อยให้นายเห็นมันคนเดียว”

“ทำไมคุณถึง…ดีกับผมนักล่ะ”

คำถามธรรมดา แต่ลีโอกลับนิ่งไปนาน

เขาก้มหน้าลงช้าๆ จนคางแทบแตะขมับของคิน

เสียงที่เอ่ยออกมา…เบาจนเหมือนลมทะเลพัดผ่านมา

“เพราะนาย…คือบ้านของฉัน

ที่ฉันไม่เคยมีมาตลอดชีวิต”

☕ คืนนั้นพวกเขานั่งข้างกองไฟริมผา

คินใส่เสื้อคลุมของลีโอ—ตัวโคร่งและอุ่นกว่าผ้าห่มทั้งหลังบ้าน

สายตาของเขาเหลือบมองอีกฝ่ายเงียบๆ ขณะพูดถึงอดีต

“ตอนเด็ก ผมเคยคิดว่า...ถ้าชีวิตมันซับซ้อนมาก ผมจะเลือกแค่ความเรียบง่าย

แค่ร้านกาแฟ แค่ความสงบ แค่…คนธรรมดา”

“แล้วตอนนี้?”

“…ผมเริ่มไม่แน่ใจ ว่า ‘คนธรรมดา’ ยังพอใจได้หรือเปล่า ถ้ามันไม่มีคุณอยู่ด้วย”

ลีโอชะงัก…มือที่ถือแก้วชาหยุดกลางอากาศ

ก่อนจะค่อยๆ หันมาสบตาคิน

“…นายพูดว่าอะไรนะ?”

“ผมไม่พูดซ้ำครับ”

คินยิ้มมุมปากนิดๆ แล้วลุกขึ้น

“แต่ถ้าคุณฟังไม่ทัน ก็ต้องทำให้ผมพูดใหม่ให้ได้แล้วกัน…”

เขากำลังจะเดินเข้าบ้าน แต่เสียงรองเท้าของลีโอที่วิ่งเข้ามาข้างหลังก็ดังตามมาเร็วเกินคาด

ลีโอคว้าแขนเขาไว้

มืออุ่นจัด บีบเบาๆ แต่มั่นคง

“พูดใหม่”

เสียงแหบพร่าจากหัวใจจริงๆ

คินหันกลับมา

มองลึกเข้าไปในตาคู่นั้น…ก่อนจะพูดอีกครั้ง

“ผมเริ่มรักคุณแล้วนะ ลีโอ”

ลีโอนิ่งไปครู่หนึ่ง…ก่อนจะยกมือแตะใบหน้าคินเบาๆ

และไม่พูดอะไร

นอกจาก…โน้มหน้าลงจูบเขาในจังหวะที่โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน

หลังจากจูบอ่อนโยนใต้แสงจันทร์นั้น

ทั้งลีโอและคินต่างนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

ลมหายใจของพวกเขาผสมปนกันในอากาศเย็นๆ ริมหน้าผา

โลกทั้งใบกลายเป็นแค่เสียงลมหายใจของสองคนที่เคยไกล…แต่วันนี้กลับใกล้แค่ปลายจมูก

“คุณจูบเก่งกว่าที่คิด”

คินกระซิบ ยิ้มเล็กๆ ทั้งที่ใบหน้าเริ่มร้อนจัด

“เพราะฉันไม่เคยรู้สึก…จนได้เจอนาย”

ลีโอพูดโดยไม่หลบตา

มือเขาประคองแก้มคินไว้เบาๆ นิ้วโป้งลูบแก้มอีกฝ่ายราวกับกลัวว่าจะหายไป

และในจังหวะนั้น — คินก็ค่อยๆ พิงตัวลงบนไหล่ของเขา

เงียบ…อบอุ่น…ปลอดภัย

เป็นความรู้สึกที่ทั้งสองไม่คุ้นเคย

โดยเฉพาะลีโอ — ที่ชีวิตผ่านแต่ความแค้น เลือด และการสูญเสีย

“ผมอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้”

คินพูดเสียงเบา “…แต่ผมรู้ ว่าเราทำไม่ได้”

“ใช่…เพราะพวกมันยังไม่ตาย”

น้ำเสียงลีโอเย็นลงเล็กน้อย “และพวกมันรู้ว่าฉันมี ‘บางอย่าง’ ที่พวกมันต้องการคืน”

คินเงยหน้าขึ้น

“ในกล่องที่ให้กับอเล็กซ์วันนั้น…มันแค่แฟลชไดรฟ์จริงเหรอ?”

ลีโอสบตาเขานิ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมา

“ไม่ใช่แค่แฟลชไดรฟ์…แต่มันคือ ‘รายการชื่อคน裏’”

“…裏?”

“คือรายชื่อเจ้าหน้าที่ระดับสูงที่รับเงินใต้โต๊ะจากเครือข่ายมาเฟียยุโรป

และหนึ่งในนั้น…คือคนที่ฆ่าพ่อฉัน”

คินนิ่งอึ้ง

เพิ่งรู้ว่าเกมนี้ใหญ่กว่าที่คิดไว้มาก

มันไม่ใช่แค่เรื่องของมาเฟียกับมาเฟียอีกต่อไป

แต่มันคือเรื่องของ ‘ระบบ’ ทั้งระบบที่ผิดมาตลอด

“ผมช่วยคุณได้นะ”

“นายช่วยฉันอยู่แล้ว…แค่มีชีวิตอยู่”

🌅 เช้าวันต่อมา

คินกำลังยืนตากแดดอ่อนๆ อยู่ที่ระเบียง

ในมือถือสมุดสเก็ตช์เก่าๆ ที่เขาหยิบติดมาจากไทยโดยไม่รู้ตัว

“วาดอะไร?”

ลีโอเดินเข้ามาทางด้านหลัง

คินไม่พูด แต่หันให้ดู

บนหน้ากระดาษคือภาพวาดโครงร่างของชายคนหนึ่ง

สูทดำ ใบหน้าเคร่งขรึม…แต่ยิ้มจางๆ ให้กับคนที่ยืนข้างๆ

คนนั้นคือเขา — คินเอง

“นี่ฉันเหรอ?” ลีโอยิ้ม

“ใช่ครับ ในเวอร์ชันที่คุณไม่มีปืนในมือ…แต่มีผมแทน”

ลีโอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบข้างหู

“ถ้ารอดจากเรื่องทั้งหมดนี้…ฉันจะวางปืน แล้วเปิดร้านกาแฟกับนาย

แต่มีข้อแม้—ต้องขายกาแฟรสขม เหมือนตอนที่เราเจอกันวันแรก”

คินหัวเราะทั้งน้ำตาซึมเล็กน้อย

“ดีลครับ”

ลีโอเริ่มเตรียมแผนขั้นสุดท้ายในการเปิดโปงรายชื่อ裏

เขารู้ว่ามี “คนทรยศ” ในฝั่งตัวเองที่เริ่มขยับตัว

และในขณะเดียวกัน คินเริ่มได้รับข้อความแปลกจากเบอร์ลับ…

ข้อความที่รู้ชื่อจริงของเขา รู้วันเกิดเขา และรู้ว่า...เขาเคย ไม่ใช่แค่คนธรรมดา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***