เสียงฝนพรำเบาๆ เคล้าคลอไปกับกลิ่นกาแฟสดที่ลอยฟุ้งอยู่ในร้านเล็กๆ ย่านใจกลางกรุงเทพฯ
คินภัทรยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ เขายกแก้วลาเต้ขึ้นจิบพลางหาวเบาๆ ราวกับชีวิตวนลูปเดิมๆ ไม่ได้มีอะไรน่าตื่นเต้น... จนกระทั่งประตูร้านถูกเปิดออก
ติ๊ง!
ชายแปลกหน้าร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิท ก้าวเข้ามา ท่ามกลางสายตาของลูกค้าคนอื่นที่หันไปมองเขาด้วยความรู้สึกประหลาดใจ
แต่ไม่ใช่เพราะหล่อ... ไม่ใช่เพราะรวย...
เพราะเขามี “รังสี” บางอย่างที่อันตรายจนคนธรรมดาสัมผัสได้
“เอสเปรสโซ่ ร้อน”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น ขณะที่เขาเหลือบมองคินด้วยแววตาที่เหมือนไม่เคยมองใครมาก่อน
“...นั่งรอแป๊บนะครับ”
คินพูดเรียบๆ พลางพยายามไม่สนใจสายตาคมกริบที่จับจ้องมา
ทว่าใจกลับเต้นแรงโดยไร้เหตุผล
คืนนั้นหลังปิดร้าน คินพบว่า มีรถยนต์สีดำคันเดียวกับที่ชายคนนั้นขับวนอยู่หน้าร้านเขา...
และตั้งแต่วันนั้น ชายแปลกหน้าก็มาอุดหนุนร้านทุกวัน—เหมือนจับจองบางอย่างไว้โดยที่เขาไม่รู้ตัว
“ร้านคุณใช้เมล็ดจากโคลอมเบีย?”
เสียงเรียบๆ ดังขึ้นจากโต๊ะริมกระจกที่ชายในชุดสูทดำประจำการทุกวัน
วันนี้ก็เหมือนเดิม เขาไม่เคยขอชื่อ ไม่เคยสนใจเมนูอื่น
เอสเปรสโซ่ ร้อน… และสายตาที่ไม่เคยละไปจากคิน
“อืม...ใช่ครับ”
คินตอบโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย ขณะเช็ดแก้วในมือไปด้วย
“ขมเกินไปสำหรับคนธรรมดา”
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับยกถ้วยจิบอย่างนิ่งเฉย
คินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เลิกคิ้วแบบหมั่นไส้ในใจ แต่ก็ยังยิ้มจางๆ อย่างมืออาชีพ
“งั้นคุณก็คงไม่ธรรมดา”
เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าหล่อคมของชายปริศนาเผยรอยยิ้มบางๆ
เป็นยิ้มที่ไม่อุ่น ไม่เย็น... แต่น่ากลัว เพราะมันนิ่งจนเหมือนสิงโตที่รอเหยื่อสะดุดล้ม
“ชื่ออะไร”
“ถามทำไมครับ”
“ฉันอยากจำชื่อเจ้าของรสขมที่ทำให้ฉันติดใจ”
คินเงียบไปชั่วอึดใจ หัวใจเขาเต้นแรงแบบไม่มีเหตุผล ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างเสียไม่ได้
“คิน... คินภัทร”
“…ลีโอ” เขาตอบสั้นๆ พร้อมสบตา
ตอนนั้นเอง ที่คินรู้สึกเหมือนตกลงไปในอะไรบางอย่าง
ลึก... อันตราย... และกลับไม่ได้
กลางดึกคืนนั้น หลังปิดร้าน คินเดินกลับห้องพักเล็กๆ บนชั้นสองที่อยู่ติดกับร้านของเขาเอง
เขาก้มหน้ากดโทรศัพท์ ก่อนจะชะงัก เมื่อเห็นเงาใครบางคนยืนพิงรถหรูอยู่ตรงหน้าทางขึ้น
“คิน”
เสียงที่เริ่มคุ้นหูเอ่ยเรียก
“คุณตามผมมาทำไม”
“ปกติคนธรรมดาจะไม่ถามคำถามนั้น ถ้ารู้ว่าฉันเป็นใคร”
ลีโอยังคงยืนเท้ากอดอกใต้แสงไฟนีออน สีหน้าดูสงบแต่ในแววตาซ่อนอะไรไว้มากกว่าที่พูด
“ถ้าคุณจะมาสั่งกาแฟ... เชิญพรุ่งนี้เช้า”
คินพูดพลางจะเดินขึ้นบันได แต่เสียงอีกฝ่ายดังขึ้นก่อน
“ฉันเป็นมาเฟีย”
คินหยุดเดินทันที หันกลับมามองด้วยแววตาที่เริ่มสั่น
“คุณพูดอะไรนะ...?”
“ฉันไม่ชอบโกหก และฉันก็ไม่สนใจคำว่า ‘คนธรรมดา’ …ถ้าฉันต้องการอะไร ฉันเอามันมาเสมอ”
สายตาที่มองมาเหมือนจะบอกว่า
"และครั้งนี้ ฉันต้องการนาย"
คุณบ้าเหรอ?”
คินพูดเสียงเบาแต่แฝงแรงกดดันขณะจ้องใบหน้าของลีโอที่ยังคงนิ่งสนิท
“ถ้านายคิดว่าฉันล้อเล่น…”
ลีโอควักของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าในสูท ก่อนจะโยนใส่มือคินเบาๆ
…เป็นปืนพกเล็ก
เย็นเฉียบจนคินเผลอปล่อยตกพื้นด้วยสัญชาตญาณ
หัวใจเต้นระรัวจนแทบได้ยินชัดในหู
“ฉันไม่อยากให้นายตกใจ”
เสียงลีโอเรียบ แต่เหมือนสายฟ้าที่ผ่าลงกลางใจคิน
“แต่ตอนนี้…มีคนหมายหัวฉัน และนายเพิ่งกลายเป็น ‘จุดอ่อน’ คนเดียวของฉันโดยที่ยังไม่รู้ตัว”
“…แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วย”
“เพราะนายเป็นคนเดียวที่ฉันอยากให้มีชีวิตอยู่มากกว่าตัวเอง”
คำพูดนั้นทำให้ทุกอย่างในโลกของคินหยุดนิ่งชั่ววินาที
ก่อนจะถูกกลบด้วยเสียงปืนดัง “ปัง!”
จากมุมถนน มีรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว กระจกเปิดออกพร้อมเสียงกระสุนพุ่งใส่ไม่ยั้ง!
ลีโอคว้าคินเข้ามากอดไว้แน่น พาเขากลิ้งหลบเข้าหลังรถตัวเอง
เสียงปืนยังคงดังสนั่น แต่ลีโอกลับนิ่งเฉียบ—มือหนึ่งคว้าปืนจากในเสื้อ อีกมือกดหัวคินไว้กับอกเขา
“อย่าขยับ”
“คุณจะทำอะไร!?”
“แค่ฆ่าคน”
ปัง! ปัง!
ลีโอยิงกลับสองนัด แม่นยำเหมือนมืออาชีพ
รถคันนั้นรีบเร่งเครื่องหนีไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบและกลิ่นควันดินปืนที่ยังคละคลุ้ง
คินยังกอดตัวเองแน่น มือสั่น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
เขาเพิ่งเกือบตาย... และถูกคนแปลกหน้าปกป้องไว้ ด้วยชีวิต
“บอกแล้ว...ว่านายไม่ธรรมดาอีกต่อไป”
ลีโอพูดเบาๆ ก่อนจะดึงเสื้อตัวนอกมาคลุมให้เขา แล้วประคองคินให้ลุกขึ้นช้าๆ
“มานี่ เดี๋ยวพาไปที่ปลอดภัยกว่านี้”
“…ผมไม่ไว้ใจคุณ”
“ไม่เป็นไร…แต่ตอนนี้ โลกทั้งใบกำลังล่าฉัน และนายอยู่ข้างๆ ฉันแล้ว”
🚘 คืนนั้น คินถูกพาไปที่คฤหาสน์ลับชานเมือง
ห้องพักหรูหราสไตล์อิตาลี แต่เต็มไปด้วยกล้องวงจรปิดและคนติดอาวุธ
ลีโอหายตัวไปด้านใน ทิ้งให้คินอยู่กับความสับสน ความกลัว... และหัวใจที่เต้นแรงจนไม่เข้าใจ
"เขาคือใครกันแน่…?"
แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้แน่ๆ คือ ตั้งแต่เจอผู้ชายคนนี้
ชีวิตเขา…ไม่มีวันกลับไปเหมือนเดิมอีกแล้ว
ตอนหน้าจะเริ่มเปิดเผยอดีตของลีโอ ว่าเขาไม่ได้แค่มาเฟียธรรมดา...
และศัตรูของเขา ต้องการตัวคินไป “เพื่ออะไรบางอย่าง”
คินนั่งเงียบในห้องกว้างที่ตกแต่งสไตล์ยุโรปสมัยใหม่
แม้ที่นี่จะดูหรูหรา ราวกับโรงแรมระดับห้าดาว...
แต่กลับไม่มีความรู้สึกว่า "ปลอดภัย" เลยแม้แต่น้อย
เขามองออกไปยังระเบียง เห็นชายชุดดำเดินตรวจตรารอบอาคาร
ทุกคนในที่นี่พกอาวุธ — แววตาเย็นชา และไม่มีใครยิ้มแม้แต่คนเดียว
เขากำลังอยู่ในโลกของมาเฟีย...
และทุกอย่างเริ่มต้นแค่เพราะผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้าร้านกาแฟของเขา
ประตูเปิดออกอีกครั้ง
ลีโอเดินเข้ามาในชุดใหม่ เสื้อเชิ้ตสีดำแขนพับ เผยรอยสักเส้นบางใต้ข้อมือ
ใบหน้าเขานิ่งเฉียบ แต่ดวงตามีแววเหนื่อยล้าเจืออยู่ลึกๆ
“นายโอเคมั้ย”
“ไม่โอเคครับ” คินพูดเสียงเรียบ “ผมถูกยิงใส่ ถูกลากมาที่ไหนก็ไม่รู้ และยังไม่เข้าใจว่าคุณต้องการอะไร”
ลีโอนิ่ง ก่อนถอนหายใจเบาๆ แล้วนั่งลงตรงข้ามเขา
“ฉันชื่อ ลีโอ วาเลนติโน่
หัวหน้าเครือข่ายมาเฟียตะวันตกที่ใหญ่ที่สุดในยุโรป
ฉันถูกหักหลัง และถูกตามล่าโดยคนของตัวเอง”
“…แล้วผมเกี่ยวอะไรด้วย”
“เพราะคนที่หักหลังฉัน ต้องการใช้ ‘นาย’ เพื่อเจ็บแค้นฉัน”
เสียงเขาเย็นลง “พวกมันรู้แล้วว่านายเป็นจุดอ่อนของฉัน”
คินนิ่งงัน
“…ผมเพิ่งรู้จักคุณไม่ถึงอาทิตย์” เขากระซิบ
“แต่ฉันมองนาย…มานานกว่านั้น”
คินเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย ดวงตาคู่นั้นไม่โกหก มันเต็มไปด้วยอะไรบางอย่างที่เขาไม่กล้าแปลความหมาย
“นายไม่ต้องเชื่อฉันตอนนี้ก็ได้
แค่อยู่ใกล้ฉันไว้ และอย่าเปิดประตูให้ใครทั้งนั้น โดยเฉพาะคนที่แนะนำตัวว่า ‘อเล็กซ์’”
“อเล็กซ์?”
“อดีตมือขวาของฉัน...ตอนนี้กลายเป็นศัตรูที่อันตรายที่สุด”
เสียงของลีโอเปลี่ยนไปชั่วขณะ เหมือนมีบางอย่างซ่อนอยู่ในอดีตนั้น
ก่อนที่เขาจะหยัดยืนขึ้นอีกครั้ง และเดินไปเปิดลิ้นชักในห้อง หยิบกล่องไม้ขนาดเล็กมายื่นให้คิน
“นี่คือ GPS พิเศษ และปืนกระบอกเล็กที่ติดไว้ใช้เฉพาะยามฉุกเฉิน”
“ผมยิงใครไม่เป็นหรอกนะ”
“งั้นจำไว้...ยิงขา อย่ายิงใจ เพราะถ้าโดนใจ มันจะตาย”
ลีโอยิ้มจางๆ ก่อนเดินออกจากห้อง ทิ้งให้คินอยู่กับกล่องไม้…และใจที่เริ่มไม่เป็นของตัวเองอีกต่อไป
🌑 ในเงามืดของค่ำคืนนั้น
เสียงโทรศัพท์เครื่องหนึ่งดังขึ้นในมุมลับของเมือง
หน้าจอขึ้นชื่อว่า “อเล็กซ์”
เสียงปลายสายเอ่ยอย่างเย็นชา
“เก็บไอ้ลีโอไม่ได้ไม่เป็นไร...
งั้นก็จับไอ้เด็กคนนั้นมาแทน
ฉันอยากเห็นมันเลือก—
ความรัก หรือความตาย”
คืนถัดมา ลีโอกลับมาถึงคฤหาสน์ในสภาพเปื้อนเลือดเล็กน้อย
เขาเดินตรงผ่านลูกน้องทุกคน โดยไม่มีใครกล้าทัก
คินที่นั่งอยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้น…ก่อนจะเบิกตากว้าง
“คุณไปไหนมา ทำไมถึง…”
“แค่เคลียร์หนี้เก่า”
เสียงลีโอเย็นเฉียบ เขาถอดเสื้อเชิ้ตออกด้วยท่าทางไม่ใส่ใจ เผยรอยกระสุนเฉียดที่หัวไหล่
คินรีบลุกพรวดเดินเข้าไปใกล้ ทั้งที่ปากบอกว่าไม่อยากยุ่ง แต่ก็เอื้อมมือไปคว้ากล่องปฐมพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆ ทันที
“นั่งลงครับ ผมทำแผลให้”
ลีโอมองคินเงียบๆ ก่อนจะยอมทำตามโดยไม่พูดอะไร
นิ้วของคินที่แตะบาดแผลเบาๆ ทำให้เขารู้สึก…อบอุ่น
อบอุ่นมากพอจะเผาเงาดำในใจให้ละลายได้
“มันเสี่ยงไปนะคุณ” คินพูดเบาๆ
“แล้วนายล่ะ ไม่กลัวเหรอที่ต้องอยู่กับมาเฟียที่ใครก็อยากฆ่า”
คินชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ
“…ไม่รู้สิครับ แต่ถ้าไม่อยู่ใกล้คุณ ผมก็อาจตายก่อนจะเข้าใจทุกอย่างอยู่ดี”
ลีโอหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะที่ฟังดูเศร้ามากกว่ามีความสุข
เขามองคินเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง…แต่ยังไม่ทันพูด ก็มีเสียงระเบิดดังขึ้น
BOOM!!!
ทั้งตึกสั่นสะเทือน!
เสียงกระจกแตกตามมาทันที พร้อมเสียงลูกน้องตะโกนว่า
“ด้านหลังโดนบุกครับ! พวกมันมีสไนเปอร์!”
ลีโอคว้าคินมากอดไว้แน่น กดหัวลงกับอก พร้อมพุ่งหลบเข้าหลังผนังกันกระสุน
“อยู่นี่ อย่าขยับเด็ดขาด”
“คุณจะไปไหน!?”
“ฉันจะจัดการมัน…ก่อนที่พวกมันจะจัดการนาย”
🌪️ ในขณะที่ลีโอออกไปรับมือกับการบุกของศัตรู
คินได้ยินเสียงบางอย่างจากข้างหู — เครื่องมือ GPS ที่ลีโอให้ไว้มีสัญญาณไฟสีแดงกระพริบ
มันกำลังถูกสัญญาณจากภายนอก “แฮ็ก”
ก่อนที่เขาจะทันกดปิด
หน้าต่างด้านข้างก็ถูกถีบพัง!
ชายในชุดดำพร้อมปืนกลเงียบปรากฏตัวต่อหน้าเขา
“คุณคือ…อเล็กซ์ใช่ไหม” คินถามเสียงสั่น
ชายคนนั้นยิ้มมุมปาก แววตาเยือกเย็น
“ฉลาด…แต่ไม่พอจะหนีจากฉันได้
ไปกับฉันดีๆ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนนาย…ให้กลายเป็นศพของมัน”
เสียงตะโกนของลูกน้องดังขึ้น
“บอส! พวกมันแค่ล่อเราออกมา…เป้าหมายคือข้างใน!”
ดวงตาของลีโอเบิกกว้าง
ก่อนจะหันกลับไปมองคฤหาสน์ที่เขาเพิ่งจากมา
“คิน!”
คินถูกอเล็กซ์จับตัวไป
ความลับอดีตของลีโอกับอเล็กซ์จะถูกเปิดเผย
คินเริ่มสับสนว่าระหว่างเขา…กับลีโอ ใครกันแน่ที่เคยมีอะไรกับศัตรูคนนี้มาก่อน?
และการช่วยเหลือครั้งนี้...จะไม่ใช่แค่เสี่ยงตาย แต่มันจะทำให้ทั้งโลกใต้ดินลุกเป็นไฟ
คินถูกกดลงกับพื้น พยายามดิ้นเท่าไหร่ก็สู้แรงชายตรงหน้าไม่ได้
อเล็กซ์มองเขาด้วยแววตาเจือเยาะเย้ยปนสนใจ
คล้ายกับว่า…เขาไม่ได้ต้องการแค่จับตัวคินไปเป็น “เหยื่อ”
“นายรู้มั้ย…ลีโอไม่เคยยอมให้ใครเข้าใกล้เขาเท่ากับนาย”
คินนิ่งไป ดวงตาสั่นไหว
“ทำไมคุณถึงรู้จักเขา”
“เพราะฉันเคยอยู่ข้างเขา
กินด้วยกัน ฆ่าด้วยกัน นอนเตียงเดียวกัน—”
อเล็กซ์ยิ้ม “ก่อนที่เขาจะหักหลังฉัน...เพราะ ‘ความอ่อนแอ’ อย่างนาย”
คินเบิกตากว้าง
“…คุณเคยเป็นคนรักเขา?”
“มากกว่านั้น—ฉันคือเงาของเขา เป็นมีดในมือเขา
และสุดท้าย เขาเลือกจะโยนฉันทิ้ง…เพื่อไปตามหา ‘แสง’ ที่ชื่อคิน”
เสียงปืนดังขึ้นใกล้หู
คินถูกอัดเข้ากับผนัง เจ็บจนจุกแต่ยังไม่สลบ
อเล็กซ์โน้มตัวลงมากระซิบ
“ถ้านายอยากรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับนาย…
งั้นก็รอดูว่าเขาจะเลือกอะไร
นาย…หรือเลือดของพวกเขา”
ลีโอพุ่งตัวกลับเข้ามาในคฤหาสน์ ฝ่ากระสุนเข้ามาอย่างคนไม่มีอะไรจะเสีย
ลูกน้องหลายคนถูกยิง ล้มกลิ้งรอบทางเดิน แต่เขาไม่หยุด
“คิน!!”
เสียงของเขาดังก้อง
ก่อนจะได้ยินเสียงสื่อสารจากเครื่องวิทยุ
“บอสครับ…พวกมันพาตัวคุณคินไปแล้วครับ!
ฮ.ลำเล็กขึ้นเหนือจากหลังคาเมื่อ 3 นาทีที่แล้ว…”
ลีโอหยุดนิ่ง
หัวใจเขาเต้นแรงจนน่ากลัว ไม่ใช่เพราะกลัวตาย
แต่เพราะตอนนี้ คนธรรมดาที่เขารัก—อยู่ในมือของคนที่เขาเคยรัก…และหักหลัง
คินถูกมัดไว้กับเก้าอี้กลางห้อง เงามืดของอเล็กซ์เดินวนไปรอบๆ ช้าๆ
“รู้ไหมคิน…ว่าเขาไม่เคยพูดคำว่า ‘รัก’ กับใครเลย นอกจากฉัน”
“แล้วทำไมคุณถึงเกลียดเขานักล่ะ…?”
“เพราะเขากล้าพูดคำนั้นกับนาย”
เงียบ…
“…เขาไม่ใช่คนดี”
คินเอ่ยเบาๆ แม้ยังเจ็บ
“แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้เขาตาย เพราะคนที่เคยรักเขา…”
อเล็กซ์ชะงักเล็กน้อย
แววตาแข็งกระด้างค่อยๆ อ่อนลงนิดเดียว
“…ใจดีเกินไป นายถึงกลายเป็นเหยื่อไง”
📞 ขณะเดียวกัน ลีโอนั่งอยู่ในรถคันดำ พิกัดบนจอ GPS ขึ้นจุดกระพริบ
เขาถือโทรศัพท์อยู่ในมือ — หน้าจอโชว์ชื่อที่คุ้นเคย
Alex (—incoming call)
เขากดรับสายทันที
“ถ้าอยากได้เขาคืน...มาคนเดียว
และเอาสิ่งที่นายขโมยจากฉันมาด้วย
แล้วเราจะได้จบทุกอย่าง…ตรงนั้น”
ลีโอไม่พูดอะไร
แค่หลับตาแน่น เหมือนพยายามกลืนบางอย่างไว้ในใจ
ก่อนจะเอ่ยเบาๆ
“…ฉันจะไป แต่ถ้านายแตะต้องเขาแม้แต่นิดเดียว—ฉันจะไม่ไว้ชีวิตนายอีกแล้ว”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
