ตอนที่ 5 บริการส่งถึงหน้าบ้าน

เช้านี้ท้องฟ้าโคตรจะใจดีเกินไป...แดดมันดันส่องเป๊ะใส่หน้าฉันวอดใหญ่ แต่ละวันนี่โหดร้ายกว่าข้อสอบคณิตฯเสียอีก เสียงเพลงประจำโรงเรียนยังไม่ทันสิ้นสุดดี หางตาฉันก็เหมือนจะจับอะไรได้บางอย่าง

…อะไรบางอย่างที่มาในรูปแบบของเรย์

“เห้ ฟิน” เสียงทุ้ม ๆ จากด้านหลังทำฉันสะดุ้งเหมือนมีคนมาเคาะประตูแรง ๆ

“หือ?” ฉันหันไปพร้อมกับพยายามควบคุมสีหน้า...ไม่ให้ใจเต้นรัวแบบบ้าบอที่มันกำลังเป็นอยู่

“จะหลบหน้าฉันไปถึงเมื่อไหร่?” เขาถามตรง ๆ ไม่เบรก ไม่แกล้ง ไม่มีท่าทีหยอกเหมือนเคย

“ก็เปล่านี่” ฉันเบือนหน้าหนี แล้วพึมพำเบา ๆ เหมือนคนที่ไม่ยอมรับความจริง...ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ฉันหลบหน้าเขาจริงๆ

“ขอโทษนะ ที่เล่นแรงไปหน่อย…” เสียงเขาต่ำลงเล็กน้อย “ไม่คิดว่าจะทำให้เธอเขินจนต้องหลบหน้าขนาดนี้”

ห้ะ! ฉันเกือบจะให้อภัยไปแล้ว แต่เรย์ก็ยังคงติดเล่นอยู่

“แล้วฉันจะเขินนายทำไม” ฉันสวนกลับแบบคนที่อยากเป็นนางเอกแนวดื้อ ๆ ไม่ยอมรับความจริง

“อ่อ แล้วเธอจะหลบหน้าฉันทำไม” เรย์ยักคิ้ว 

"บอกแล้วไงว่าไม่ได้หลบ ก็ยืนคุยอยู่นี่"ฉันยืดอกขึ้น ย้ำชัด ๆ ทั้งน้ำเสียงและสายตา

"หลบ"

"ไม่ได้หลบ"

"เธอหลบ"

"ฉันไม่ได้หลบ"ฉันกัดฟันตอบ

"แต่หลบอยู่"

"นายเป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย!"ฉันแทบจะระเบิดเสียงออกมา มือเท้าสะเอวแบบไม่เกรงใจใคร

"งั้นก็เลิกหลบหน้าฉัน"โอ๊ยยย ไอ้นี่มัน! ฉันกัดฟันแน่นจนแทบจะเคี้ยวลิ้นตัวเองอยู่แล้ว

"เออๆๆ พอใจหรือยัง"ฉันกระแทกเสียงใส่

"ก็แค่นั้น"เรย์ยักไหล่ก่อนจะเดินผ่านฉันไปหน้าตาเฉย ให้ตายเถอะนี้ฉันจะต้องมาเถียงกับหมอนี่ทุกวันรึป่าว

และเหมือนโชคชะตาคงอยากจะแกล้งฉันเพิ่ม เพราะช่วงนี้อาม...เริ่มวนเวียนใกล้ฉันมากขึ้น

ตอนพักเที่ยงก็มานั่งโต๊ะเดียวกัน

ตอนเลิกเรียนก็เดินมารอใกล้ ๆ

“เดี๋ยวนี้ฟินโตขึ้นเยอะเลยนะ”

เสียงอามดังข้างหูฉัน ขณะที่ฉันกำลังนั่งจัดกระเป๋าอยู่ในห้องเรียน

“พูดกับใครไม่ค่อยมองหน้าเลย สวยขึ้นหรือหยิ่งขึ้นกันแน่นะ?”

ฉันหัวเราะแห้ง ๆ

“ก็โตแล้วอะเนอะ...ไม่เหมือนเด็ก ม.ต้นแล้ว”ใจหนึ่งก็รู้สึกดีที่เขายังจำรายละเอียดในอดีตได้ แต่ใจอีกฝั่งก็เตือนว่า…อย่าเผลอใจไปอีกนะ!

“พอดีช่วงนี้ฉันวุ่น ๆ อะ ขอโทษทีนะอาม ถ้าเผลอทำตัวห่างไปบ้าง”ฉันพยายามถอยแบบสุภาพ

“อืม…แต่ฉันอยากกลับมาใกล้ ๆ ฟินอีกครั้งได้ไหม”

คำพูดนั้นทำเอาฉันเงียบไปชั่วครู่

เราก็เคยชอบกันอยู่…นานมากแล้วแต่ตอนนี้ใจฉันมันเริ่มเป๋ไปทางอื่นแล้วน่ะสิ…

ฉันเลยทำได้แค่ยิ้มให้เบา ๆ

“ขอบใจนะอาม แต่...ฉันไม่อยากให้มันย้อนกลับไปเหมือนเดิมแล้วอะ”

เสียงฉันเบามาก แต่ก็หวังว่าเขาจะเข้าใจ ขอโทษนะอาม แต่เรื่องของเราให้มันจบแค่นี้เถอะ

"อืม เราเข้าใจ"อามยิ้มบาง ๆ แต่แววตาดูเจ็บแปลบ

ทำไมฉันรู้สึกผิดขนาดนี้? ทั้งที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

...

ด้านหนึ่งของห้อง...ใครบางคนกำลังมองมา

เรย์

ฉันรู้สึกได้จากไอร้อนที่พุ่งจากสายตานั้น เขาไม่ได้พูดอะไร แค่เงียบ ๆ แล้วเดินออกจากห้องไป

วันถัดมา...

เรย์เริ่มเข้ามาคุยกับฉันบ่อยขึ้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็แค่เข้ามาแกล้ง หรือพูดกวน ๆใส่

แต่ตอนนี้มันแปลกออกไป เขาไม่ค่อยกวนแล้ว เขานิ่งขึ้น พูดน้อยลง...แต่เข้ามาใกล้กว่าเดิม

“วันนี้ไม่หลบหน้าฉันแล้วเหรอ?”

เขาทักเบา ๆ ตอนฉันเดินมานั่งที่ประจำ

“หรือว่า...เริ่มชินแล้ว?”

“ชินบ้าอะไรล่ะ! เดี๋ยวฉันจะหลบให้จริงๆ”ฉันปากไวแบบไม่ได้คิด

แต่ฉันก็ไม่หลบจริง ๆ ฉันนั่งอยู่ข้างเขาแบบนั้นจนคาบเรียนเริ่ม จนเพื่อนในกลุ่มเริ่มสงสัย

"ฮั่นแน่เรย์ นั่งที่ฉันไม่ไปไหนเลยนะ" ทรายพูดขึ้นมาหลังจากที่เรย์นั่งที่ของเธอไม่ยอมลุกจนคาบเรียนจะเริ่มแล้ว

“โทษทีๆ แค่แกล้งยัยนี่เล่นเฉยๆ”

เสียงเรย์ดังขึ้นอย่างสบายอารมณ์ พร้อมกับรอยยิ้มกวนประสาทที่ฉันอยากจะควักมือไปหยิกปากเขาแรง ๆ ให้หายหมั่นไส้

“จะแค่แกล้งเหรออ~”

ทรายพูดด้วยน้ำเสียงลากยาวแบบเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันขวับมาหาฉัน หน้ายิ้มเหมือนเจออะไรสนุก ๆ ดูซิ...มีเพื่อนมันก็แบบนี้แหละ! หาเรื่องจิ้นกันเก่ง!

“ลุกไปได้แล้วไป! นี่ที่ยัยทรายนะ!” ฉันว่าพลางโบกมือใส่หน้าเขาแบบไล่ ๆ เหมือนไล่แมวที่ปีนขึ้นโต๊ะข้าว

“แต่ฉันอยากนั่งตรงนี้อ่า~ บรรยากาศมันดี”เรย์ตอบหน้าตาย พร้อมกระพริบตาปิ๊ง ๆ แบบโคตรไม่รู้สึกรู้สา

บรรยากาศมันดีตรงไหนไม่ทราบ!? ที่นั่งติดระเบียงข้างหลังอย่างดีไม่ไปนั่ง กลับมานั่งเบียดกับฉัน เหอะ!

ฉันหันขวับไปมองที่นั่งของเขาตรงท้ายห้องแถวหน้าต่าง มีลมพัดเย็น ๆโห นั่นมันไม่ดีตรงไหน 

“โอ๊ย! เจ็บนะ ยัยทราย!” เสียงร้องของเรย์ดังขึ้นทันทีที่ทรายยกมือหยิกแขนเขาไปหนึ่งทีเต็มแรง

“ไป! นั่ง! ที่! ตัวเอง! ไป๊!”ทรายพูดพลางทำตาขวางใส่ จนเรย์ถึงกับเบะปากใส่ก่อนจะยอมลุกขึ้นแบบไม่เต็มใจ

ฉันแอบเห็นเขามองทรายด้วยสายตาคมกริบ แอบค้อนแบบคนมีความแค้นในใจ เอาจริง ๆ ตลกอะ เหมือนเด็กห้าวโดนคุณแม่ดุแล้วต้องเดินคอตกกลับที่

“นี่ยัยฟิน…”

เสียงทรายดึงฉันกลับจากภาพในหัวทันที เธอหันหน้ามาใกล้ฉันจนฉันต้องเบี่ยงตัวหนีเล็กน้อย

“แกกับเรย์มีอะไรกันหรือเปล่าอะ?”

คำถามชวนตาโตมาเต็มแรง แถมสายตานี่ยังกะนักสืบ FBI มาจับผิด ฉันทำหน้าตกใจนิดหน่อยแบบอัตโนมัติ ก่อนจะเบะปากใส่

“อะไรกันล่ะ แกจะบ้าหรือเปล่า!?”

“แบบว่า…กำลังกิ๊กกัน อะไรแบบนี้อะ~”ทรายย่นคิ้วพร้อมยิ้มล้อ ๆ 

“กิ้กเกิ้กบ้าบออะไร! เห็น ๆ อยู่ว่าหมอนั่นคิดแต่จะแกล้งฉัน” ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง น้ำเสียงมั่นใจแบบสาวแกร่งไร้ใจสั่น

แต่ก็เถอะ...ช่วงนี้เขาก็เอาแต่ตามฉันจริง ๆ นะ จะมาที่นั่งฉัน มาคอยแกล้งอยู่ได้ทุกวัน

เห้อออ หรือว่า…

ฉันสวยมากจริง ๆ จนเรย์เริ่มสนใจ?

คิดแล้วก็แอบสะบัดผมเบา ๆ ในใจนะ เผื่อเขาจะโดนมนต์เสน่ห์ฟินสะกดไว้! โฮ๊ะๆ

แต่ถึงยังไง ฉันก็จะไม่หลงกลสายตาปิ๊ง ๆ ของเขาง่าย ๆ หรอกนะ คอยดูนะฟินคนนี้จะไม่มีวันแพ้ให้กับหมอนั่นเด็ดขาด!

หลังเลิกเรียน พวกเพื่อน ๆ นัดกันไปสวนสาธารณะข้างโรงเรียน เห็นบอกว่าขนมที่มีคนเอามาวางบนโต๊ะ ที่เรย์ได้มาเยอะเกิน จนกินไม่หมด 

ฉันนั่งอยู่ตรงม้านั่งในสวน ลมเย็น ๆ พัดผ่าน ฉันอมยิ้มเล็ก ๆ โดยไม่รู้ตัว ขณะที่เพื่อน ๆ ล้อมวงกันคุยเรื่องสัพเพเหระ 

“บัดดี้เธอคือใครวะฟิน?”

“ไม่รู้อะ แต่เดาว่าคงไม่ใช่หมอนั่นแน่นอน” ฉันชี้ไปที่เรย์ที่กำลังเตะใบไม้เล่นอยู่ห่าง ๆ

“แต่ฉันว่าใช่ว่ะ ดูเขาคอยวนเวียนรอบเธอตลอดเลย”

ฉันทำหน้าเหมือนจะค้าน แต่ในใจก็แอบคิดว่าขอให้เป็นอย่างนั้น

"จริงนะ เรย์ตามติดแกเเจเลยนิ่"ภูมิว่า

"ฉันว่าน่าจะรู้สึกผิดที่มาแกล้งฉันมากกว่า"

"เอ้อ! แล้ววันนี้ฉันเหมือนเห็น ไอเจมทำท่าลับๆล่อๆที่โต๊ะแกด้วยอะทราย"ฟ้าพูดขึ้นมาเหมือนพึ่งนึกขึ้นมาได้ "ไม่ใช่ว่าเป็นบัดดี้แกหรอ"

"จริงป่ะ เจมก็หน้าตาดีนะ เหมาะจะเป็นบัดดี้ฉันเลย"

"ห้ะ ฮ่าๆๆ มันเกี่ยวอะไรกับหล่อไม่หล่อ"ฉันหลุดขำออกมาเสียงดัง รู้สึกว่ายัยทรายตลกขึ้นทุกวัน

ทรายหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วยักไหล่ใส่

“ก็ฉันอยากมีคนหล่อคอยดูแลอะ อิอิ~ บัดดี้หน้าตาดีก็ช่วยให้ใจฉันพองฟูขึ้นสิบระดับ!” ฉันกลอกตาเบา ๆ พลางแอบอมยิ้ม

พวกเรานั่งคุยกันไปเรื่อย ๆ พูดเรื่องไร้สาระบ้าง จิ้นเพื่อนบ้าง เมาท์ครูประจำชั้นบ้าง จนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นส้มอมม่วง จากนั้นก็ค่อย ๆ มืดลงทีละนิด

ในที่สุดก็ถึงเวลาต้องแยกย้าย

“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ!”เสียงฟ้าตะโกนลามไปถึงปลายสวน ก่อนจะแยกย้ายกลับบ้าน เราก็โบกมือบ้ายบายกันก่อนกลับ ทุกคนกลับทางเดียวกันมีแต่ฉันที่บ้านอยู่คนล่ะทางTT 

"ให้ฉันไปส่งไหม?" เสียงเรย์ดังขึ้นข้างหู ฉันหันไปมอง เห็นเขายืนเท้าเอว รอคำตอบ

"เอ่อ ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้"

"วันนี้ฉันเอารถมานะ " เขาว่าพลางชี้ไปที่มุมใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ลึกออกไปนิดหน่อย มีรถมอเตอร์ไซค์สีดำเท่จอดอยู่ แสงไฟสะท้อนกับโลหะจนดูเจิดจ้าแบบพระเอกในมังงะ "เธอกลับเองทุกวันเลยอะดิ ใช้โอกาสนี้หน่อยสิ ฉันบริการฟรีนะ!"

"บริการแบบไหนอะ? ขับซิ่งแล้วบ่นตลอดทาง?"ฉันเลิกคิ้วถามอย่างระแวง เพราะขึ้นชื่อว่าเรย์ มันไม่มีคำว่าปกติหรอก

เขาหัวเราะ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงกวนประสาทขั้นสุด

“ไม่หรอก…ฉันจะแกล้งเบรกเบา ๆ ให้หน้าอกเธอโดนหลังฉันต่างหาก~”

"นั่นแหละถึงไม่อยากกลับกับนาย!" เรย์หัวเราะลั่นเหมือนได้แกล้งสำเร็จ แถมยังมีการเอียงหน้าเล็กน้อยเหมือนรอคำตอบจากฉัน

สุดท้าย...ฉันก็ยอมให้เรย์ไปส่งที่บ้าน

ทำไมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มแพ้เรย์ขึ้นทุกวันวะ ทั้งที่ก็ไม่ชอบเขานะ แต่…ก็ไม่ได้เกลียดเหมือนเมื่อก่อนแล้วแฮะ

ตลอดทาง ฉันไม่ได้พูดอะไร ส่วนเขาก็เงียบเหมือนกัน มีแค่เสียงล้อบดบนถนนและลมที่พัดผ่านใบหน้าเราไปช้า ๆ

แต่ไม่รู้ทำไม...มันกลับกลายเป็นความเงียบที่ทำให้ใจฉันเต้นแรงกว่าตอนเขาแกล้งซะอีก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***