ตอนที่ 3 วันเสาร์หรรษา

งานกลุ่มบ้า ๆ นั่นทำให้ฉันต้องเจอหน้าหมอนั่นแทบจะทุกวัน

ไม่ใช่แค่ตอนเรียน แต่หลังเลิกเรียน… ตอนพักเที่ยง… วันหยุดเสาร์อาทิตย์!

แม่จ๋า ลูกไม่ไหวแล้วววววววว!

และในวันนี้...เรานัดกันไปทำงานกลุ่มที่ บ้านของเรย์

ใช่… บ้าน! ของ! เรย์!

แต่ก่อนจะไปที่นั่น ฉันก็นัดเจอกับทรายและเพื่อน ๆ ในกลุ่มที่ห้างเพื่อไปซื้อของมาทำงาน อ๋อ ลืมบอกว่าพวกเราสร้างกลุ่มคนทำงานวิทย์ไปเป็นที่เรียบร้อย ทั้งฉัน ฟ้า ภูมิ ทราย และเรย์ ซึ่ง...ก็เข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่ดูนิสัยจะต่างกันหมด

ห้าง Belle Mall - เช้าวันเสาร์

ห้าง Belle Mall เป็นห้างที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก ใหญ่โต สว่างสะอาด และตกแต่งด้วยโทนสีขาวครีมแบบมินิมอล ตรงกลางมีลานกิจกรรมที่วันนี้จัดงานแจกตัวอย่างเครื่องดื่มแบรนด์ใหม่ กลิ่นกาแฟลอยมาตีจมูกจนฉันอยากเบี่ยงเข้าไปชิม แต่ก็รีบเดินต่อเพราะเห็นเพื่อนโบกมืออยู่ตรงหน้า

“ฟิน ทางนี้!”

เสียงฟ้าเรียกพร้อมกับโบกมือแรง ๆ เหมือนคนส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ

ฉันก้าวเร็ว ๆ ไปหาเธอ ทั้งสามคนยืนรออยู่ตรงหน้าร้านขนมญี่ปุ่น ภูมิใส่เสื้อยืดสีกรมท่า กับกางเกงขาสั้นสีเทา ท่าทางชิลแบบสุด ๆ ราวกับมาเดินห้างเล่นไม่ใช่ทำงานกลุ่ม

ฟ้าใส่กระโปรงยาวลายดอกสีพาสเทล กับเสื้อยืดโอเวอร์ไซซ์สีขาว สะพายกระเป๋าผ้ารูปแมว

ทรายดูชิลที่สุดในบรรดาเพื่อนๆ เสื้อยืดสีดำ กางเกงวอร์มขายาว รองเท้าผ้าใบคู่โปรดที่เธอชอบบ่นว่า "เดินแล้วรู้สึกเท่เหมือนอยู่ใน MV ฮิปฮอป"

“ป่ะ ไปกัน!”

ฉันเดินเข้าไปกอดคอทรายแล้วเดินเข้าไปในห้าง

“ชั้นสองมีร้านมินิมอล ฉันอยากไปดูของให้บัดดี้ฉัน” ทรายหันมาพูดเสียงเรียบแต่แววตามุ่งมั่น

“บัดดี้?” ฉันเอียงคอ

“อือ ฉันว่าจะซื้อของให้บัดดี้ของฉันไง ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบสายเปย์นิด ๆ” ทรายขำเบาๆ พลางชี้ไปที่ชั้น 2

ร้าน 'MonoCute' ชั้น 2 - ร้านของขวัญมินิมอล

ร้าน MonoCute มีธีมสีขาวครีมและชมพูพาสเทล ตกแต่งด้วยโคมไฟทรงกลมแขวนห้อยจากเพดาน พื้นไม้เรียบวาวสะอาดจนเห็นเงาเดินผ่าน ตู้โชว์กระจกเต็มไปด้วยตุ๊กตานุ่มนิ่ม พวงกุญแจน่ารัก ปากกาเรืองแสง กล่องขนม และของขวัญแบบที่เห็นแล้วรู้เลยว่าเกิดมาเพื่อให้เพื่อนรักหรือแอบรักใครสักคน

“ฉันซื้อนี่ให้บัดดี้ฉันดีไหม ฮ่าๆๆๆ” ภูมิชูตุ๊กตารูปร่างประหลาดหน้าตากวนโอ๊ย สูงประมาณฝ่ามือ สีเขียวสะท้อนแสง

ทุกคนระเบิดเสียงหัวเราะเสียงดังจนพนักงานยังเงยหน้ามามอง

“ผู้หญิงเขาชอบแบบไหน ช่วยเลือกหน่อยสิฟิน บัดดี้ฉันเป็นผู้หญิงน่ะ” ภูมิพูดพลางโยนตุ๊กตาเล่นไปมา

“เอานี่ดีไหม?” ฉันหยิบพวงกุญแจรูปตุ๊กตาหมีนุ่มนิ่ม สีน้ำตาลอ่อนจิ๋ว ๆ แล้วยื่นให้ดู

“น่ารักอะ!” ฟ้าร้องขึ้นมา

“ฉันว่าน่าจะชอบนะ อันนี้ดูไม่เยอะไป” ภูมิพยักหน้าแล้วถือไว้ในมือ

“ฉันจะซื้อขนมให้ด้วย”ภูมิพูดเมื่อเห็นกล่องช็อคโกแล็ทข้างๆ

“ดีเหมือนกันนะ” ฟ้าเสริม พลางเดินไปเปิดกล่องช็อกโกแลตรูปหัวใจ

“แล้วแกอะฟิน จะซื้ออะไรให้บัดดี้?” ทรายหันมาถามขณะก้มเลือกปากกามีไฟ

ฉันกำลังจ้องพวงกุญแจรูปเด็กผู้ชายกับผู้หญิงที่ยืนเคียงข้างกัน ใบหน้าเล็ก ๆ ยิ้มให้กันเหมือนมีความลับในใจ

“ฉันเอาอันนี้ดีกว่า…”

แต่มือฉันกลับเอื้อมไปหยิบตุ๊กตาที่ภูมิถือมาเล่นเมื่อกี้ แล้วชูขึ้นแทน

“กร๊ากกกกกกกกกกก!”

เสียงหัวเราะสามคนพร้อมกันดังลั่นร้าน

“ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นความทรงจำที่ดีแน่นวล” ฉันพูดติดตลกแต่ในใจก็แอบขำตัวเองเหมือนกัน

Food Court - ชั้น G

หลังจากได้ของเรียบร้อย เราก็ลงมาชั้นล่างเพื่อหาอะไรกินง่าย ๆ ก่อนจะไปบ้านเรย์ ร้านข้าวหน้าหมูทอดกลิ่นหอมเตะจมูกจนเราไม่ลังเลเลยที่จะพุ่งเข้าใส่

“ซื้อเผื่อเรย์ด้วยนะ” ฟ้าพูดพลางกดมือถือหาโปรโมชั่น

“เออ จริง ” ภูมิหยิบกล่องข้าวแบบเบนโตะขึ้นมาหยิบ ๆ วาง ๆ

“ซื้อของหวานไปด้วยดิ เรย์มันชอบของหวานนะ” ทรายพูดขึ้นลอย ๆ

ฉันเลิกคิ้ว

“เธอรู้ได้ไงอะ?”

“เธอไม่ได้สังเกตเหรอ... ตอนพักกลางวันน่ะ เขากินไอติมทุกครั้งที่มีขายไอศกรีมในโรงอาหาร”

อืม...ตอนนั้นฉันมัวแต่มองอย่างอื่นน่ะสิ

เอาล่ะ! ทุกคนพร้อม! ทั้งกล่องข้าว ขนม น้ำผลไม้ และของขวัญให้บัดดี้...

ต่อไปคือบ้านเรย์ ที่เราจะไปบุกปั้นดินเบากันต่อ...

หัวใจของฉันมันเริ่มเต้นแรงขึ้นมาทีละนิด

ไม่รู้สิ... แค่จะไปบ้านเรย์อะนะ ทำไมมันตื่นเต้นแบบนี้วะ...

หน้าคอนโดเรย์

แดดตอนสายที่สาดมาอ่อนๆ แต่ก็ยังร้อนพอจะทำให้เหงื่อซึมบริเวณต้นคอ ลมพัดเบา ๆ ผ่านซอกต้นไม้เรียงรายริมรั้วตึกข้างทาง ฉันหันไปมองเพื่อนที่ยืนรวมตัวกันอยู่ใต้เงาตึก

"ฟิน! เรย์ส่งโลฯมาแล้ว " ทรายอ่านจากโทรศัพท์ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา "ฉันพิมพ์บอกเรย์แล้วว่าถึงป้ายรถเมย์แล้ว"

พอประโยคจบ เสียงโทรศัพท์จากในกลุ่มก็ดังขึ้น —

“เดินออกมาจากป้ายรถเมย์ เดินตรงมาแล้วเลี้ยวขวามือ จะเห็นคอนโด เดี๋ยวออกไปรับข้างหน้า”

เสียงของเรย์ในสายฟังแล้วนิ่งเหมือนเจ้าตัวไม่มีอารมณ์อะไรเลย แล้วสายก็ตัดไปแบบไม่ทิ้งจังหวะให้พูดอะไรกลับ

“...เอ้อ เดี๋ยวก็โผล่มาจากไหนไม่รู้แบบพระเอกซีรีส์แน่ ๆ” ฉันบ่นเบา ๆ ในใจ แต่ก็ยังแอบชะเง้อมองอยู่ดี พวกฉันค่อยๆไปตามทางตามที่เรย์บอก ก่อนจะถึงริมรั้วคอนโด

และก็จริงอย่างที่คิดไม่ผิด...

เงาร่างสูงในชุดกางเกงขาสั้นสีเทาอ่อน กับเสื้อยืดคอกลมสีดำธรรมดา ๆ ไม่มีลาย ไม่มีแบรนด์ดัง ไม่มีอะไรสะดุดตา...นอกจาก “เขา” เองนั่นแหละที่สะดุดตาไปหมดทุกอย่าง

ผมยุ่งนิด ๆ ราวกับเพิ่งตื่นนอนแต่ไม่หลุดทรงรองเท้าแตะธรรมดา ๆ แต่เดินมาราวกับกำลังเดินรันเวย์

โอ๊ย...โลกมันลำเอียงปะวะ!?

"เหยด หล่อจาด..." ทรายพูดแซวเรย์ที่กำลังเดินมา

"อยู่แล้วครับ" เสียงเรย์ตอบมาแบบกวน ๆ พร้อมรอยยิ้มมุมปากที่ฉันอยากหยิบหมอนข้างฟาดหน้าแรง ๆ

เขาหันมามองฉันแวบหนึ่ง...สายตาแบบเฉย ๆ และไม่ได้พูดอะไร

...เฮ้ย ใจเย็นลูก หายใจลึก ๆ

"ขึ้นไปกันเถอะ" เรย์พูดก่อนเดินนำพวกเราเข้าไปในตึก

คอนโดของเรย์ – ชั้น 5 ห้อง 503

ทางเดินหน้าห้องปูพรมสีเทาอ่อน มีแสงไฟวอร์มไวท์สาดสว่างแบบไม่แสบตา พอเดินมาถึงหน้าห้อง 503 เรย์ก็รูดคีย์การ์ดอย่างคล่องแคล่ว แล้วเปิดประตูให้เข้าไปทีละคน

ข้างในห้องเป็น โทนสีขาว-เทา เฟอร์นิเจอร์มินิมอลแต่ดูแพง โซฟาหนังเทียมสีน้ำตาลเข้มตั้งอยู่ตรงกลางห้อง ข้าง ๆ มีชั้นวางหนังสือและเกมวางเรียงอย่างมีระเบียบ กลิ่นหอมสะอาดจากเครื่องฟอกอากาศลอยฟุ้งในห้อง เย็นสบายเพราะเปิดแอร์ไว้ล่วงหน้า พื้นไม้ลามิเนตสะอาดจนอยากทิ้งตัวกลิ้งเล่น

" ห้องสวยเว่อ ฉันขอจองตรงนั้เลยละกัน" ภูมิพูดพลางโยนตัวลงโซฟาแบบไม่แคร์ใคร

"พวกเรานี่เลือกที่ทำงานได้ดีแฮะ" ฟ้าเสริม

ฉันเดินเข้าไปวางกระเป๋าบนโต๊ะกลาง แล้วหยิบแฟ้มงานออกมาจัดเรียง

“ฟิน เธอเหลือทำตรงนี้อีกนิดหน่อย ตั้งใจล่ะ” เสียงเรย์ดังขึ้นด้านหลัง

"รู้แล้วหน่า..." ฉันตอบพลางหันไปส่งยิ้มมุมปากแบบไม่เต็มใจให้ ก่อนจะนั่งลงที่มุมโต๊ะใกล้หน้าต่าง

เวลาผ่านไป...ครึ่งวันหลังการทำงาน

สรุปคือ...ฉันยึดโซฟาเองเรียบร้อย ตอนแรกก็กะจะแค่พักสายตาแป๊บเดียว แต่โซฟานุ่มๆกับแอร์เย็นๆนี่ทำให้หนังตาฉันตก

ฉันนอนตะแคงข้าง กอดหมอนอิงไว้หลวม ๆ ใบหน้าแนบเบา ๆ กับพนักโซฟาที่หอมกลิ่นน้ำยาซักผ้า faint ๆ บรรยากาศเย็นสบายนี่มันโคตร...กล่อมให้ง่วงอะ

“ปิ้ง ปิ้ว ปั้ง!”

เสียงเกมจากอีกมุมของห้องดังขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะ

“โหยเรย์ ทำไมเล่นเก่งจังวะ” ฟ้าพูดขึ้น

“เมื่อก่อนฉันเล่นบ่อยน่ะ” น้ำเสียงเรย์เรียบแต่มีความภูมิใจแอบแฝง

“หิวแล้วอ่า ไปหาไรกินกันมั้ย?”ทรายชวนเพื่อนๆไปกินข้าวหลังจากทำงานกันมาทั้งวัน

“เอาสิ!” ภูมิเสริมแบบไม่ต้องคิด

“งั้นเดี๋ยวฉันไปด้วย!” เรย์พูดขณะที่สายตาเปล่อยไปมองโซฟาที่ใครบางคนกำลังนอนอยู่

“นายอยู่นี่ดีกว่าเรย์ ฝากยัยนั่นที” ทรายพูดก่อนจะหันมาชี้หน้าฟินที่นอนแอ้งแม้งอยู่แบบหมดสภาพ

“เดี๋ยวซื้อมากินที่นี่ด้วยกัน พวกฉัน 3 คนจะลงไปเอง ต้องซื้อของมาทำงานอีก”

“งั้นฝากด้วยนะ” เรย์พูดพร้อมกับยิ้มแฉ่ง

“ยิ้มงี้ฉันใจไม่ดีนะ ฮ่าๆๆ” ทรายพูดแซว ก่อนจะพากันออกไปซื้อของ

ตอนนี้...ในห้องเหลือแค่ฉันกับเรย์

เรย์นั่งลงที่พื้นข้างโซฟาแบบไม่รีบร้อน

เขาเอนหลังพิงผนังนิด ๆ หันหน้าเข้าหาฟินที่ยังหลับอยู่ ท่ามกลางห้องที่เงียบลงอย่างเห็นได้ชัด

สายตาของเขามองมาที่เธอ ริมฝีปากเธอที่เม้มเบา ๆ ยามนอน ผมที่ปรกแก้มเล็กน้อย และจังหวะลมหายใจสม่ำเสมอ

'ตอนยัยนี่อยู่เฉย ๆ ก็น่ารักดีเหมือนกัน...'

เรย์คิดในใจเงียบ ๆ มือเขายกขึ้นเล็กน้อยเหมือนจะปัดผมที่หล่นลงบนแก้มฉัน...แต่สุดท้ายก็แค่ลูบปลายผมเบา ๆ ก่อนจะดึงมือกลับ

แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ เข้ามาทาบไล้บนพื้นไม้ลามิเนตสีอ่อน เงาจากต้นไม้ในกระถางตรงระเบียงโยกไหวตามแรงลมอ่อน ๆ จากข้างนอก เสียงเครื่องปรับอากาศดังคลอเบา ๆ คล้ายกล่อมคนทั้งห้องให้เคลิบเคลิ้มไปด้วย

ฉันสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมา รู้สึกมึนเบา ๆ เหมือนเพิ่งหลุดออกจากฝันลึก ตากะพริบปริบ ๆ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นมานั่ง

“เห้ยยยยย!!”

ฉันร้องลั่นเมื่อรู้ตัวว่าอยู่ในห้องคนเดียว โซฟาผืนใหญ่ใต้ตัวฉันว่างเปล่าเหมือนเดิม แต่มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้! คนอื่นหายไปไหนหมด!? ทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้ได้ยังงายย

“เป็นบ้าอะไรของเธอ”

เสียงทุ้มนุ่มแต่ติดจะรำคาญดังขึ้นจากด้านหลัง

ฉันหันขวับไปตามเสียง…

เรย์นั่งพิงผนังเก้าอี้กับพื้น ขาข้างหนึ่งเหยียดยาว อีกข้างงอขึ้นเหมือนนั่งสบาย ๆ เสื้อยืดสีขาวตัวหลวมกับกางเกงขาสั้นสีกากีดูเรียบง่าย แต่โคตรจะขัดกับความหล่อแบบเกินหน้าเกินตาของเขา ผมเปียกนิด ๆ ทิ้งลงมากรอบหน้า แถมหยดน้ำยังเกาะอยู่ตามลำคอ เหมือนพึ่งไปอาบน้ำ สระผมมา

บ้าบอเอ๊ย แค่เห็นก็อยากคว้าผ้าขนหนูมาซับให้แล้วอะ...

“พวกยัยทรายไปไหนกันอ่า” ฉันโอดครวญทำตาแป๋ว น้ำเสียงแทบจะคลอไปด้วยน้ำตา

“ไปซื้อข้าว เดี๋ยวก็มา” เขาตอบเรียบ ๆ

“อือ…” ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ พร้อมถอนใจนิดหน่อยแบบยังเคือง ๆ

“เธอเหลืออีกนิดเดียว จะทำต่อมั้ย?” เขาเอียงหน้ามาถาม เสียงยังนิ่งเหมือนเดิมแต่ฟังดูเป็นมิตรขึ้นนิดหนึ่ง

“เค” ฉันตอบสั้น ๆ แล้วลุกจากโซฟาไปนั่งข้างเขา

ตรงโต๊ะไม้ขนาดกลางกลางห้อง งานของพวกเรากระจายอยู่เต็มไปหมด ทั้งแบบจำลองที่ยังทำไม่เสร็จ เศษกระดาษ แผ่นพลาสติก และเครื่องมือตัดโมเดล

แค่ขยับตัวนั่ง ฉันก็ได้กลิ่นแชมพูจาง ๆ ลอยเข้าจมูกมันหอมสะอาด ไม่หวานเกิน ไม่ฉุน แต่แบบ…ผู้ชายหล่อ ๆ ที่พึ่งอาบน้ำมา กลิ่นมันแบบนั้นเลย

ฉันเหลือบมองเรย์ที่นั่งข้าง ๆ สายตาเขาจดจ่ออยู่กับงาน ปลายนิ้วเรียวยาวหยิบจับของอย่างคล่องแคล่ว ไม่เหมือนที่ฉันเคยคิดไว้เลย คิดว่าจะเป็นพวกหล่อแต่ไร้ประโยชน์

เขาจริงจังกว่าที่คิด

จริงจังแบบ…ทำให้ฉันเผลอมองอยู่นาน

“มองอะไรขนาดนั้น หรือจะเปลี่ยนใจไม่ทำงานแล้วล่ะ?” เขาเลิกคิ้วหันมาหา

“ห้ะ! ใครจะไปคิดแบบนั้นล่ะ!” ฉันรีบเบือนหน้าหนี มือไม้พันกันเหมือนหุ่นยนต์ มือฉันสั่นนิดหน่อยตอนเอื้อมหยิบมีดคัตเตอร์

แล้วจู่ ๆ เขาก็โน้มตัวมาข้างหลังฉัน

“เดี๋ยว ฉันช่วยจับตรงนี้ให้ มุมมันจะได้เท่ากัน”

เสียงเขากระซิบข้างหู ฉันสะดุ้งสุดตัวเพราะรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ตรงหลังใบหู

แม่จ๋า… ช่วยหนูด้วยย!!

เรย์อยู่ด้านหลังฉัน แขนเขาโอบผ่านลำตัว ฉันรู้สึกถึงอุณหภูมิจากผิวเขาผ่านเสื้อยืดบาง ๆ ความร้อนลามเข้ามาในหน้าอก มือเขาจับชิ้นงานกับมือฉันเบา ๆ เพื่อให้มันตรง

มือฉันสั่นไปหมด

หัวใจเต้นเร็วแบบควบคุมไม่ได้

“เงียบเชียวนะ หรือว่าเขิน?”

เขากระซิบอีกคำ ลมหายใจเบา ๆ ชนที่แก้มฉัน

“ไม่! ฉันแค่ตั้งใจ!”

เสียงฉันหลงไปครึ่งคีย์ พูดพลางพยายามทำเป็นนิ่ง

“งั้นเหรอ…” เสียงเขาขำเบา ๆ ในลำคอ

แล้วเขาก็… วางมือทับลงบนมือฉันเต็ม ๆ แบบนิ่มนวล

“มือเย็นจัง…” เขาพึมพำเบา ๆ แล้วกระชับมือฉันเบาขึ้นนิดหนึ่ง

โอ้พระเจ้า ฉันกลืนน้ำลายแทบไม่ลง มือเย็น แต่หน้า…ร้อนฉ่า!

“ให้ฉันช่วยอุ่นมือให้ก่อนไหม?”

ฉันหันหน้าหมายจะว่าเขา แต่ดันหมุนแรงไปหน่อย หน้าฉันเลยเกือบจะชนกับแก้มเขา