ตอนที่ 4 บัดดี้ของฉัน คือใคร..!?

ในที่สุดเช้าวันจันทร์ก็มาถึง...

หลังจากวันเสาร์สุดระทึกที่บ้านเรย์ก็ผ่านไปหนึ่งวันเต็ม ๆ ฉันก็ยังไม่สามารถลืมเหตุการณ์วันนั้นได้เลย... ไม่สิ... ควรเรียกว่าลืมไม่ได้มากกว่า

“ฟิน ฟิน ไปเข้าแถวโว้ย!” เสียงทรายดังมากระแทกหัวฉันให้กลับสู่โลกความจริง

“อ้อ ๆ ไปแล้วววว!” ฉันสะบัดหัวเบา ๆ แล้วรีบเดินตามทรายลงไปเข้าแถว

โรงเรียนเอกชนวิชญาธาร ในยามเช้าคึกคักเหมือนทุกที เสียงรองเท้าหนังเคาะพื้นกระเบื้องในโถงทางเดิน เสียงหัวเราะโวยวายของเพื่อน ๆ รวมไปถึงเสียงประกาศจากไมค์เก่า ๆ หน้าเสาธงที่ไม่เคยชัดเลยสักวัน

วันนี้ฉันใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นของโรงเรียนที่รีดจนเนี้ยบ กระโปรงจีบพอดีเข่าสีกรมท่า ผูกโบว์แดงตรงคอ และเก็บผมด้วยกิ๊บสีดำเรียบร้อยมากกว่าทุกวัน...

ก็แหงล่ะ วันนี้มี ภารกิจลับ ต้องดูดีไว้ก่อน!

หลังเข้าแถวเสร็จ ทุกคนทยอยเดินขึ้นอาคารเรียน ฉันเดินเลี้ยวขึ้นบันไดตึก A ไปยังห้อง 4/2 พร้อมกับเพื่อนๆ ยกเว้นเรย์ที่ขอแยกตัวออกไปกับเพื่อนอีกกลุ่ม พวกนางเมาท์กันเรื่องซีรีส์เกาหลีเมื่อคืน แต่ฉันไม่ได้อินเท่าไหร่ เพราะในหัวมัวแต่นับว่าในกระเป๋าตัวเองมีของครบไหม…

ตุ๊กตาหน้าตาประหลาดสีเขียวที่ซื้อในห้าง

ช็อกโกแลตแบบมีโน้ตแปะ

เทปกาวสองหน้า

โอเค ครบ!

ฉันมองซ้ายขวา ก่อนจะรีบเดินไปที่โต๊ะของเรย์ซึ่งยังว่างอยู่ และเพื่อน ๆ กำลังทยอยเข้าห้องแบบยังไม่ทันสังเกต

ภารกิจของฉันมีแค่:

วางของให้บัดดี้ใต้โต๊ะ

โดยไม่ให้ใครรู้ว่าเป็นฉันเด็ดขาด!!

“เอาล่ะ... แค่นี้นายก็จะได้หัวเราะไปอีก 1วัน ” ฉันกระซิบเบา ๆ ขณะก้มลงไปใต้โต๊ะเรียนริมหน้าต่างแถวหลังสุด

ฉันเอาช็อกโกแลตกล่องเล็กวางไว้ใต้โต๊ะ พร้อมตุ๊กตาที่ติดโน้ตว่า

“สำหรับวันที่อาจจะเหนื่อย แต่ไม่เหงาแน่นอน :)”ด้วยลายมือไก่เขี่ยที่ตั้งใจเขียนเพื่อไม่ให้เรย์จับได้

ตอนฉันกำลังจะลุกขึ้นแบบเนียน ๆ นี่แหละ...

“...”

ฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เคลื่อนไหวเร็ว ๆ ข้างหลัง

แวบเดียวก่อนที่ฉันจะหันไป ฉันเห็นเงาไหล่กับชายเสื้อพละสีขาวปลิวไปทางประตูห้องแบบรวดเร็วมาก ๆ แบบ…เร็วเกินมนุษย์

“หรือว่า… มีคนเห็นวะ?” ฉันหน้าซีดเล็กน้อย มองซ้ายขวาเหมือนนักโทษแหกคุก

ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้วนี่นา... หรือเเค่คนเดินผ่าน

ฉันแสร้งเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง ทำเนียนหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน แต่ในหัวคือไม่อ่านอะไรเลย สมองมันประมวลแค่คำว่า

“โดนจับได้ป่ะวะ ถ้าโดนใครเห็นตายแน่เรา!”

กระทั่งเสียงอาจารย์เดินเข้ามาในห้อง

ฉันก็พยายามทำตัวปกติสุด ๆ แบบที่ไม่ปกติเว่อร์

แต่วินาทีที่ฉันเงยหน้าไปมองโต๊ะของเขา...

“...”

เรย์นั่งอยู่ที่เดิมแล้ว เขาวางกระเป๋าท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ ใบหน้านิ่งมากกกก นิ่งชนิดที่ดูไม่ออกเลยว่ามีของอยู่ใต้โต๊ะมั้ย

ฉันมองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเบือนหน้าหลบตาอย่างร้อนรน

แบบนี้แหละ...บัดดี้ลับเวอร์ชั่นฉัน

ไม่มีใครรู้

ไม่มีใครจับได้

ทุกอย่าง...ต้องลับสุด ๆ

...

ผ่านไปหลายคาบ

พอถึงช่วงพัก ฉันแอบลุกไปเข้าห้องน้ำ และตอนกลับมานั่งที่โต๊ะ...

ฉันขยับแขนเข้าไปใต้โต๊ะแล้วก็ต้องชะงัก

“…หืม?”

มีอะไรบางอย่างอยู่ใต้โต๊ะของฉัน

ฉันก้มลงไปดู แล้วก็เห็นกล่องนมรสสตรอว์เบอร์รีแช่เย็นจนมีหยดน้ำเกาะเล็ก ๆ พร้อมกับกระดาษโน้ตแผ่นจิ๋วแปะไว้ว่า

“คนที่ตั้งใจควรได้รางวัล :)”

ฉันตัวแข็งไปหนึ่งวินาที ก่อนจะรีบคว้ากล่องนมขึ้นมาดู

คะ...ใครวะ!!!

หรือว่า…จะบัดดี้ของฉัน?

แล้วบัดดี้ของฉันคือใคร?

ฉันหันไปมองเรย์ทางหางตา เขากำลังก้มหน้าเขียนอะไรบางอย่างในสมุดอย่างตั้งใจ

สายตาไม่ได้มองฉันเลยสักนิด

แต่...รอยยิ้มมุมปากแบบที่เขาชอบทำ มันก็แอบโผล่ขึ้นมาตอนที่เขาก้มหน้านั่นแหละ

ฉันรีบเบือนหน้าไปอีกทาง กลัวจะโดนจับโป๊ะว่าแอบมองอยู่

'หรือเรย์…' ฉันพึมพำในใจ

แต่จะใช่หรอ คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง

พักกลางวัน

ถึงจะเป็นเวลาอาหารกลางวัน แต่สำหรับฉันมันเหมือนเวลาแห่งการทรมานทางจิตวิญญาณ

เพราะว่าอะไรน่ะเหรอ...

'ก็โต๊ะกินข้าวนี่ไง'

โต๊ะประจำของเราเต็มไปด้วยพลังงานโคตรวุ่นวาย

ทราย นั่งเม้าธ์กับ ฟ้า แบบมือไวปากไว

ภูมิ กำลังพยายามบอกให้สองคนนั้นเบาเสียง แต่ก็เหมือนตะโกนใส่พายุทอร์นาโด

แถมข้าง ๆ ฉันก็ยังเป็นหมอนั่นอีก... “เรย์” คนที่เพิ่งทำฉันหัวใจเกือบวาย

และเขาก็ยังทำมันอยู่อีก!!

“มองอะไร” ฉันพึมพำในลำคอ ไม่ได้หันไปสบตาเขาด้วยซ้ำ

แค่รู้สึกได้จากหางตาว่าเขา...มองอยู่

โอ๊ยยยย ไม่เอา! อย่ามองด๊ายม๊าย!!

ฉันเบือนหน้าหลบแบบพยายามสุดชีวิต

หัวใจก็เต้นตุบ ๆ อยู่ใต้เสื้อที่เหมือนจะไม่สามารถปิดบังอะไรได้อีกแล้ว

ไอ้เรื่องเมื่อวันเสาร์ที่บ้านเขาน่ะ…

มันยังไม่หายไปจากหัวเลยเว้ยยย!! ใกล้กันขนาดนั้น ใครไม่ใจสั่นคือไม่ใช่คน!

แต่ฉันก็ต้องพยายามทำหน้าเป็นปกติแบบสุดฤทธิ์

ยิ้มให้ข้าว ยิ้มให้ตะเกียบ

ยิ้มเหมือนคนสติดี ทั้งที่จริง ๆ คนสติดีที่ไหนเขายิ้มให้ข้าว ให้ตะเกียบกันน!!

แล้วอยู่ดี ๆ ก็มีเสียงหวาน ๆ ดังมาจากด้านหลัง

“เรย์~ เราขอนั่งด้วยได้ไหม~?”

เสียงหวานแบบมีคลื่นความอ้อนส่งมาถึงกลางโต๊ะ

ฉันแอบชะเง้อมอง

โอ้โห...น่ารักจัด เสื้อเข้ารูป กระโปรงทรงเอ

ผมเปียสองข้างแบบใส ๆ ลูกคุณหนูสุด ๆ

เรย์หันไปมองเธอ แล้วตอบแบบนิ่ง ๆ

“ขอโทษนะ ฉันกำลังกินข้าวกับเพื่อนอยู่”เรย์พูดพรางยิ้มให้

เอ้าาาาา ทุกคนเหมือนพร้อมใจกันเงียบ แล้วได้แต่คิดว่า แกปฏิเสธคนน่ารักได้ไง

แต่ที่สำคัญคือ ทำไมต้องหันกลับมามองฉันตอนพูดด้วยวะะะะ!! ฉันรีบก้มหน้ากินข้าวแทบจะเอาหน้าทิ่มลงจาน

"โหยเรย์ ไม่เห็นเป็นไรเลย ที่ก็ตั้งเยอะ"ทรายพูด

เธอยิ้มแบบเขินๆก่อนโบกมือเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร

แล้วเรย์ก็หันมากระซิบใกล้ ๆ หูฉัน

“ไปซื้อไอติมกันมั้ย?”

ฉันสะดุ้งเล็กน้อย

โอ๊ยยย ถ้าเขาจะเข้าใกล้ขนาดนี้ ทำไมไม่มาสิงร่างฉันเลยล่ะ

“ไปกับภูมิเถอะ ฉันยังไม่อยากกิน”

ฉันรีบตอบตัดบทเพราะแค่นี้ฉันก็มองหน้าไม่ติดแล้ว

เรย์ขมวดคิ้วนิด ๆ แบบงง ๆ

แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร แล้วหันไปชวนภูมิให้ไปด้วยกันแทน

...

10 นาทีผ่านไป

เรย์กลับมาพร้อมไอติมในมือ3ถ้วย

สามถ้วยที่ดูไม่เยอะ ไม่น้อย...แต่มันโคตรจะมีความหมายตรงที่ ‘หนึ่งในนั้นคือของฉัน!’

เขาวางมันลงตรงหน้าฉัน

“ของเธอ” เขาพูดแค่นั้น แล้วก็กินของตัวเองต่อแบบหน้าตาเฉย

โอ๊ยยยยยย หยุดทำแบบนี้ได้มั้ย เขาตั้งใจจะแกล้งฉัน หรือเค้าคิดอะไรอยู่กันแน่! คือฉันไม่พร้อมรับความใส่ใจเล็ก ๆ ที่ทำหัวใจฉันอยู่ไม่สุขแบบนี้

"ขอบใจ" ฉันรับไอติมมาเงียบ ๆ แบบทำเป็นไม่รู้สึกอะไร

แต่จริง ๆ คือฉันไม่รู้ฉันจะทนได้อีกนานเท่าไหร่

...

บ่ายนั้น หลังพักเที่ยง

ฉันกลับเข้าห้องเรียนเป็นคนแรก ๆ

เดินแบบเหนื่อย ๆ เหมือนพลังงานชีวิตกำลังจะหมด

แต่แล้ว…

ฉันก็หยุดชะงัก

“...นั่นอะไร?”

มีของวางอยู่บนโต๊ะเรียนของฉัน

กล่องเล็ก ๆ สีชมพูพีช สก๊อตเทปแปะฝาไว้อย่างประณีต

พร้อมโพสต์อิทใบจิ๋วแปะไว้ว่า...

“จากบัดดี้ของเธอ :) ”

ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!

เสียงกรี๊ดในหัวฉันดังลั่นแบบอัตโนมัติ

ข้างนอกต้องทำหน้าให้นิ่งเข้าไว้

แต่ข้างในคือวิญญาณหมุนติ้วเหมือนโดนดูดเข้าไปในกองไฟแห่งความสับสน

ฉันก้มลงมองกล่องนั้นแบบไม่กล้าแตะ

แล้วสมองก็เริ่มประมวลผลทันทีว่า...

“บัดดี้ของฉัน...คือใคร ทำไมให้ถึง 2 ครั้ง?”

ไม่รู้ว่าทำไม แต่ชื่อแรกที่เด้งขึ้นมาในหัวฉันคือ

"อาม"

เด็กชายเรียบร้อยมาดเนิร์ดที่เคยเรียนที่เดียวกันและนั่งโต๊ะติดกันตอนม.ต้น

เขาเคยชอบฉัน (อย่างเงียบ ๆ แบบเนิร์ด ๆ)

และตอนนี้...เราก็อยู่ห้องเดียวกันอีกครั้ง

แถมช่วงหลัง ๆ ก็ดูเหมือนเขาจะแอบมองฉันบ่อย ๆ ด้วย

โอ๊ยยย จะใช่ไหมวะ? หรือไม่ใช่? หรือใช่แต่ไม่อยากให้ฉันรู้ว่าใช่?

สุดท้ายฉันก็ทำในสิ่งที่มนุษย์ที่กลัวจะเดาเกินเหตุทำ…

เก็บกล่องนั้นใส่กระเป๋าไว้เงียบ ๆ

ไม่เปิด

ไม่ถาม

ไม่พูด

ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นโว้ยย!!?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***