ตอนที่ 2 ชอบฉันขนาดนั้นเลยหรอ

หลังจากกลับถึงบ้าน ฉันก็ฟาดตัวลงบนเตียงราวกับร่างไร้วิญญาณที่เพิ่งผ่านศึกสงครามโลกครั้งที่สามมา นี่แค่วันเดียวเองนะ ทำไมมันถึงเหนื่อยขนาดนี้

ฉันกอดหมอนแน่น ซุกหน้าลงไปในกลิ่นผ้านุ่ม ๆ ที่แสนคุ้นเคยของตัวเอง พร้อมถอนหายใจยาวเหยียด

 “ที่นอนจ๋า... พี่มาแล้ววว~”

สมองกำลังจะวาร์ปเข้าสู่โหมดฝันหวาน เสียงแจ้งเตือนจากมือถือเจ้ากรรมก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ

ตึ๊ง!

กลุ่มไลน์ “ห้อง ม.4/2” แชตขึ้นมาพรวดเดียวสามสี่ข้อความ

 ครู: พรุ่งนี้มีประชุมเช้าหน้าห้อง เตรียมงานสัปดาห์วิทยาศาสตร์นะจ๊ะ

ทราย: ค่าาา~

เรย์: รับทราบครับ ^^

มาย: พรุ่งนี้ใส่ชุดอะไรคะ

ฉันเลื่อนนิ้วไถจออย่างงัวเงีย ก่อนจะหยุดนิ่งตรงข้อความของคนที่สาม

 'เรย์: รับทราบครับ ^^'

เสียงในหัวฉันเริ่มทำงานไวเกินเหตุ

“เฮอะ! รับทราบครับ~” ฉันเลียนเสียงเขาแบบแซะ ๆ พลางกดเข้าไปส่องโปรไฟล์ไลน์ของเรย์อย่างอดไม่ได้

ภาพโปรไฟล์เป็นแค่เงาดำ ๆ ยืนต้านแสงตรงริมหน้าต่าง ดูเผิน ๆ ก็ไม่ชัดหรอก แต่ก็ดูหล่อแบบไม่ต้องพยายาม

และพอคิดถึงชื่อหมอนั่น ฉากอัปยศในตอนเช้าก็แวบเข้ามา...แถมโดนหาว่าโรคจิตอีก

โอ้ยยยย จะบ้าตาย!!

“ฉันจะมองหน้าติดไหมเนี่ย…” ฉันพึมพำก่อนเขกหัวตัวเองเบา ๆ ไล่ความคิดบ้า ๆ ออกไป แล้วโยนมือถือทิ้งไว้ข้างหมอน ก่อนที่ฉันจะไถแชตไปจนถึงปีหน้าแบบไม่รู้ตัว

🏫ห้องเรียน 4/2

“ฟิน แกทำหน้าเหม่ออะไรตั้งแต่เช้า?” เสียงยัยทรายดังขึ้นทันทีที่ฉันเดินเข้าห้อง

ฉันสะดุ้งนิดหน่อย 

“เปล๊า~ ก็แค่ดูซีรีส์ดึกไปหน่อย แฮะๆ”

ทรายเบิกตากว้าง “อย่าบอกนะว่าซีรีส์ ‘เธอคือคนผิดที่ฉันอยากรัก’ ที่กำลังมาแรงอะ?”

ฉันหันไปจ้องหน้ายัยนั่นแทบจะพร้อมกับเสียงประกอบในใจ

 “โอ้ววววว ใจตรงกัน!”

“ใช่!!” ฉันกับทรายจับมือกันแน่นเหมือนนางเอกละครเกาหลีที่เพิ่งเจอคู่แท้ที่รอคอยมานาน

“ตอนล่าสุดคือพีคมากกก” ฉันเริ่มโม้ทันที “แบบที่นางเอกสารภาพรักตอนฝ.....—”

“เด็ก ๆ ทุกคนนั่งที่ค่ะ” เสียงคุณครูดังขัดจังหวะฉันกลางประโยค ขอโม้ก่อนได้มั้ยค๊าาาาTT

“วันนี้เราจะจับกลุ่มทำงานสัปดาห์วิทยาศาสตร์กันนะคะ ครูแบ่งกลุ่มไว้ให้แล้ว ขอให้ทำงานร่วมกันอย่างดีนะลูก กลุ่ม 5 มี... ฟิน เรย์ ทราย ฟ้า และภูมิ”

ป้าบ! หัวใจฉันร่วงไปอยู่ตาตุ่ม

 “ห้ะ!? กลุ่มเดียวกับใครนะ!?”

“เรย์ไง เยี่ยมไปเลยเนอะ กลุ่มเราต้องฮอตแน่!” ยัยทรายพูดตาเป็นประกาย

“ไม่ค่ะทราย...ไม่เยี่ยมเลยค่ะ! งานฉันไม่เดินแน่นอน!”

“เพราะถ้าเดิน... ก็คงเดินไปชนเขาอีก!”

" ^^ "

"โอ้ย! เจ็บๆๆ" ฉันหยิกแขนยัยทรายไปทีนึง ข้อหาล้อฉัน

หลังเลิกเรียน

พวกเรานัดกันที่โต๊ะมุมหลังห้องเรียน จัดกลุ่มกันเรียบร้อย ทรายนั่งฝั่งตรงข้ามกับฉัน ส่วนเรย์... นั่งข้าง ๆ แบบห่างแค่ฝ่ามือเดียวเท่านั้น

“เอ้า ๆ ๆ ใครจะทำหน้าที่อะไร มาแบ่งกันเลยเนอะ”

ยัยทรายเป็นคนเริ่มพูดก่อนทันทีที่ทุกคนนั่งล้อมกัน

“ฉันทำโปสเตอร์ให้ก็ได้” ภูมิพูด

"ฉันขอทำเอกสารนะ" ฟ้ารีบยกมือแสดงความกระตือรือร้น

“งั้นฉันหาข้อมูล!” ทรายรีบยกมือ เหมือนกลัวโดนแย้งหน้าที่ ที่เล็งไว้

จากนั้นทุกสายตาก็หันมาที่ฉัน... คือ มันเหลืออะไรบ้างนะ ปั้นดินน้ำมันหรอ

“แล้วเธอล่ะ?” เสียงทุ้มต่ำของเรย์ดังขึ้น ทำเอาฉันสะดุ้งโหยง

เขามองมาทางฉันด้วยสายตาที่ดูเหมือนไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ก็จ้องลึก  จนฉันต้องเบือนหน้า

“อะไรก็ได้ ฉันทำได้หมดแหละ!” ฉันตอบแบบไม่ได้คิดอะไร 

“งั้นเธอช่วยฉันประกอบชิ้นงานแล้วกัน ฉันจะทำจำลองเซลล์ด้วยดินเบา ต้องใช้คนช่วย”

...เยี่ยม!! ฉันนี่เหมาะเลย! ฮ่าๆ T^T

ฉันกับเรย์ต้องแยกออกมานั่งทำอีกโต๊ะ เพราะต้องปั้นดินเบาสำหรับจำลองโครงสร้างเซลล์ เขากำลังปั้นส่วนของนิวเคลียส ส่วนฉัน...นั่งจ้องดินเบาในมือ

แล้วมันทำไงหว่าาา อากาศเหมือนหยุดนิ่ง เสียงในห้องก็เหมือนหายไป เหลือแค่เสียงใจตัวเองที่เต้นตึกตักโง่ ๆ

“เธอไม่ต้องพยายามหลบหน้าฉันก็ได้ ” เสียงเรย์ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

ฉันเงยหน้าขึ้นทันที

“ใครหลบ! ฉันแค่โฟกัสกับงานต่างหาก!”

“อืม โฟกัสดีมาก จนทำดินเบาแตกไปสองก้อนละนะ” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะขำฉันในใจ

โอ๊ยยยย อยากจะขุดหลุมฝังตัวเองไปพร้อมกับดินเบาเลยได้ไหม!

“ชอบฉันขนาดนั้นเลยหรอ?” ชอบ ฉันต้องชอบอะไรก่อน ถึงฉันจะบ้าๆบอๆแต่คนอย่างฉันก็เคยมีแฟนหล่อนะย๊ะ ฉันไม่หวั่นไหวกับคนหล่อหรอกนะ คนหล่อก็มีดีแค่หน้าตาเท่านั้นแหละ

ฉันเบ้ปากทันที “คนอื่นอาจจะใช่ แต่ขอบอกว่าฉันจะเป็นแกะดำที่ไม่ชอบนาย”

เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปจับดินเบาในมือต่อ

“เค เค” เขาว่าแค่นั้น แล้วก็นิ่งไปครู่หนึ่ง แต่เหมือนพึ่งนึกอะไรขึ้นได้

เรย์เงยหน้าขึ้นมองฉัน

“ฟินใช่มั้ย?”

“อือ...” ฉันตอบกลับไปเบาๆ พร้อมพยักหน้าหนึ่งที พยายามให้ดูปกติที่สุด ทั้งที่ในใจอยากจะวิ่งไปกระโดดใส่หมอนแล้วกรี๊ดให้สุดปอด

“ชื่อแปลกดี” เขาว่า พร้อมยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก 

“แปลกตรงไหน ชื่อฟินก็น่ารักจะตายไป” ฉันรีบเถียงกลับไปเสียงสูงอย่างลืมตัว เพราะเกลียดเวลาคนมาทักชื่อตัวเองว่าประหลาด ถึงแม้มันจะประหลาดจริงก็เหอะ!

เรย์ยักคิ้วข้างเดียว รอยยิ้มเขายังคงติดอยู่บนใบหน้า “น่ารักเหรอ อืม...ก็พอไหวนะถ้าไม่โรคจิต”

โว้ย คำก็โรคจิต สองคำก็โรคจิต’ นี่มันช่างกวนประสาทเหลือเกิน อยากจะปาไส้ดินเบาใส่หน้าหล่อๆนั่นสักก้อน!

“ฉันไม่ใช่โรคจิตโว้ย อุบัติเหตุน่ะอุบัติเหตุ!?” ฉันย้อนกลับแบบประชดประชัน 

เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วพยักหน้า “ขอจับของเธอบ้างได้ไหมล่ะ จะได้เจ๊ากัน”

"นายสิโรคจิตของแท้"เขาหัวเราะเหมือนสนุกกับการได้แกล้งคนอื่น

ฉันเผลอกระตุกนิ้วในมือจนดินเบาที่กำลังปั้นแทบหล่น มือที่จับอยู่บนโต๊ะอยู่ดีๆ ก็เหมือนมันลื่นขึ้นมาเฉย แทบควบคุมไม่อยู่ ขอบคุณฟ้าที่ตอนนี้บนโต๊ะไม่มีของมีคม ไม่งั้นฉันอาจจะเอาไปแทงคนที่อยู่ข้างๆไปแล้ว

“แต่จำชื่อฉันให้ดีหน่อยละกัน..ฟิน เพราะงานนี้เธออาตจะได้เจอฉันอีกเยอะ"พูดจบเขาก็หันกลับไปทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ในขณะที่เขาปั้นโมเดลดินเบาต่อ ฉันยังคงนั่งนิ่ง มือค้าง 

แล้วงานมันจะเสร็จตอนไหนวะเนี่ย!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***