ตอนที่ 4: บันทึกของคนที่ไม่มีใคร

ได้“วันฝนตก…คนจะเหงามากกว่าปกติใช่ไหมครับ?”

คำถามของธีร์เมื่อวันศุกร์ก่อนยังวนเวียนอยู่ในหัวของภู

เขาคิดถึงแววตาคู่นั้น แววตาที่เริ่มมีรอยร้าวน้อยลงทีละนิด

แม้จะยังมีเงาอดีตซ่อนอยู่ลึก ๆ แต่ก็ไม่ใช่รอยแผลที่ปิดตายอีกต่อไป

เขาคิด…ถึงมือของธีร์ที่ยื่นมารับร่มจากเขา

ถึงเสียงฝีเท้าของอีกฝ่ายที่ห่างออกไปกลางสายฝนที่หยุดแล้ว

และเขาคิดถึง…น้ำเสียงที่เอ่ยคำว่า

“เจอกันศุกร์หน้า...”

…

[ห้องพักของภู - ยามค่ำ]

ไฟในห้องสว่างเพียงครึ่งเดียว โต๊ะทำงานรกด้วยสมุดโน้ต ปากกา และกล่องกาแฟสารพัดยี่ห้อ

มีกรอบรูปไม้เล็ก ๆ วางอยู่มุมโต๊ะ ในนั้นคือชายหนุ่มสองคนกำลังยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข

ภาพในกรอบรูปไม่ได้มีธีร์

แต่มีภู...กับใครบางคน

ใครคนนั้นชื่อว่า “เพชร”

ภูหยิบกรอบรูปขึ้นมา มองภาพนั้นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะวางลง แล้วหันไปเปิดสมุดโน้ตที่ขีดเขียนคำว่า

“รสชาติของคนที่จากไป”

นั่นคือโปรเจกต์เล็ก ๆ ที่เขาเคยตั้งใจจะทำเมื่อหลายปีก่อน

แต่ไม่เคยเริ่ม

เพราะเจ้าของแรงบันดาลใจ…จากไปเสียก่อน

...

[ความทรงจำของภู – 3 ปีก่อน]

“เพชร ชอบลาเต้แบบมีฟองนมเยอะ ๆ ไม่หวาน ใช้นมสดแท้”

“แล้วต้องโรยผงโกโก้เป็นรูปหัวใจด้วย เข้าใจไหมบาริสต้าฝึกหัด?”

เพชรพูดยิ้ม ๆ พลางจิ้มหน้าภูเล่น

“มันยากนะ ทำให้มันสวยทุกวัน”

“งั้นก็ฝึกจนกว่าจะเก่งไงล่ะ คนเรามีหัวใจไม่พอ ยังต้องรู้จักวาดหัวใจให้คนอื่นด้วยนะ”

ภูหัวเราะเบา ๆ ในความขี้เล่นของแฟนตัวเอง

ไม่เคยรู้เลยว่า...อีกไม่กี่เดือนหลังจากนั้น หัวใจของคนพูดจะหยุดเต้นโดยไม่ทันตั้งตัว

เพชรเป็นคนที่สดใสเกินไปสำหรับโลกนี้

อุบัติเหตุที่ไม่มีแม้แต่คำร่ำลากลายเป็นตราบาปในใจของภู

...เขาเลิกวาดรูปหัวใจบนกาแฟตั้งแต่นั้น

...และไม่เคยให้ใครนั่งตรงข้ามโต๊ะในร้านอีกเลย

จนกระทั่ง…ธีร์

…

[คืนวันศุกร์ – Moonbrew Café]

“สัปดาห์นี้คุณดูเหมือนจะคิดอะไรเยอะนะครับ”

ธีร์พูดขึ้นเบา ๆ ขณะที่วางร่มไว้ข้างประตูร้าน

“คุณดูออก?” ภูถามกลับยิ้ม ๆ

“ผมเคยดูคนไม่ออก...จนคนคนนั้นเดินจากไป”

ธีร์พูดเรียบ ๆ แต่สายตานั้นไม่ได้เศร้าเหมือนเดิมอีกแล้ว

ภูวางลาเต้ถ้วยใหม่ลงตรงหน้าอีกฝ่าย

คราวนี้มีฟองนมหนา...และมีผงโกโก้โรยเป็นรูปหัวใจเล็ก ๆ ที่เบี้ยวไปนิด

ธีร์มองมันอย่างอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้น

“วันนี้คุณโรแมนติกแปลก ๆ นะ”

“อันที่จริง…ผมเคยทำแบบนี้ให้คนคนหนึ่งมาก่อน” ภูพูดอย่างใจกล้า

เสียงเขาสั่นเล็กน้อย แต่ยังมั่นคงพอ

“เขาชื่อเพชร เป็นคนที่ทำให้ผมกล้าเปิดร้านกาแฟนี้ด้วยซ้ำ

แต่...เขาเสียไปก่อนที่ร้านจะเปิดจริง ๆ”

ธีร์ไม่พูดอะไร

เขาแค่ฟัง…และสบตา

“ผมใช้เวลาเกือบสองปี ถึงจะทำกาแฟให้ใครโดยไม่รู้สึกผิดว่า ‘หักหลังเขา’”

ภูยิ้มจาง ๆ

“แต่คุณ...ทำให้ผมอยากลองอีกครั้ง”

ธีร์เงียบ

ดวงตาคู่นั้นกำลังไหวเหมือนทะเลก่อนคลื่นลูกใหญ่

“เราเหมือนกันมากกว่าที่คิดนะครับ”

ธีร์พูดเสียงเบา

“เรา...ต่างก็รักใครสักคนอย่างสุดหัวใจ และต่างก็เสียเขาไป…โดยไม่มีคำลา”

ภูพยักหน้าเบา ๆ

“แต่ตอนนี้ เรานั่งตรงข้ามกัน...และยังมีเวลาทำอะไรดี ๆ อีกเยอะ”

...

เงียบ

สงบ

อบอุ่น

กาแฟในถ้วยเริ่มเย็นลง

แต่บรรยากาศระหว่างคนสองคนกลับอบอุ่นขึ้นอย่างเงียบงัน

“ผมว่า...ต่อให้คนที่เรารักจะไม่กลับมา

แต่เรา...ก็ยังมีโอกาสจะมอบความรักแบบเดียวกันนั้นให้คนอื่นได้อีกครั้ง”

“แค่คนอื่นต้องกล้ารับมันไว้”

ธีร์พูดต่อให้อย่างแผ่วเบา

...

[ก่อนร้านปิด – หัวค่ำ]

ธีร์ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหยิบร่ม

ก่อนจะหันกลับมามอง

“ถ้าฝนไม่ตก...ผมยังมาที่นี่ได้ไหม?”

ภูยิ้มกว้าง

“คุณไม่จำเป็นต้องรอฝนตก…เพื่อจะกลับมา”

...

ธีร์ยิ้มตอบ

และเป็นครั้งแรกที่รอยยิ้มนั้น ‘สมบูรณ์’

ปลายตอน:

เราต่างมีอดีต

ต่างมีความเศร้าที่ซ่อนอยู่ใต้คำว่า “ไม่เป็นไร”

แต่ในบางมุมของชีวิต

ใครสักคน…อาจไม่ใช่คนที่เข้ามาแทนที่

แต่คือคนที่ “เข้าใจ” พอจะยืนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ต้องพูดอะไรเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***