ได้“วันฝนตก…คนจะเหงามากกว่าปกติใช่ไหมครับ?”
คำถามของธีร์เมื่อวันศุกร์ก่อนยังวนเวียนอยู่ในหัวของภู
เขาคิดถึงแววตาคู่นั้น แววตาที่เริ่มมีรอยร้าวน้อยลงทีละนิด
แม้จะยังมีเงาอดีตซ่อนอยู่ลึก ๆ แต่ก็ไม่ใช่รอยแผลที่ปิดตายอีกต่อไป
เขาคิด…ถึงมือของธีร์ที่ยื่นมารับร่มจากเขา
ถึงเสียงฝีเท้าของอีกฝ่ายที่ห่างออกไปกลางสายฝนที่หยุดแล้ว
และเขาคิดถึง…น้ำเสียงที่เอ่ยคำว่า
“เจอกันศุกร์หน้า...”
…
[ห้องพักของภู - ยามค่ำ]
ไฟในห้องสว่างเพียงครึ่งเดียว โต๊ะทำงานรกด้วยสมุดโน้ต ปากกา และกล่องกาแฟสารพัดยี่ห้อ
มีกรอบรูปไม้เล็ก ๆ วางอยู่มุมโต๊ะ ในนั้นคือชายหนุ่มสองคนกำลังยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข
ภาพในกรอบรูปไม่ได้มีธีร์
แต่มีภู...กับใครบางคน
ใครคนนั้นชื่อว่า “เพชร”
ภูหยิบกรอบรูปขึ้นมา มองภาพนั้นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะวางลง แล้วหันไปเปิดสมุดโน้ตที่ขีดเขียนคำว่า
“รสชาติของคนที่จากไป”
นั่นคือโปรเจกต์เล็ก ๆ ที่เขาเคยตั้งใจจะทำเมื่อหลายปีก่อน
แต่ไม่เคยเริ่ม
เพราะเจ้าของแรงบันดาลใจ…จากไปเสียก่อน
...
[ความทรงจำของภู – 3 ปีก่อน]
“เพชร ชอบลาเต้แบบมีฟองนมเยอะ ๆ ไม่หวาน ใช้นมสดแท้”
“แล้วต้องโรยผงโกโก้เป็นรูปหัวใจด้วย เข้าใจไหมบาริสต้าฝึกหัด?”
เพชรพูดยิ้ม ๆ พลางจิ้มหน้าภูเล่น
“มันยากนะ ทำให้มันสวยทุกวัน”
“งั้นก็ฝึกจนกว่าจะเก่งไงล่ะ คนเรามีหัวใจไม่พอ ยังต้องรู้จักวาดหัวใจให้คนอื่นด้วยนะ”
ภูหัวเราะเบา ๆ ในความขี้เล่นของแฟนตัวเอง
ไม่เคยรู้เลยว่า...อีกไม่กี่เดือนหลังจากนั้น หัวใจของคนพูดจะหยุดเต้นโดยไม่ทันตั้งตัว
เพชรเป็นคนที่สดใสเกินไปสำหรับโลกนี้
อุบัติเหตุที่ไม่มีแม้แต่คำร่ำลากลายเป็นตราบาปในใจของภู
...เขาเลิกวาดรูปหัวใจบนกาแฟตั้งแต่นั้น
...และไม่เคยให้ใครนั่งตรงข้ามโต๊ะในร้านอีกเลย
จนกระทั่ง…ธีร์
…
[คืนวันศุกร์ – Moonbrew Café]
“สัปดาห์นี้คุณดูเหมือนจะคิดอะไรเยอะนะครับ”
ธีร์พูดขึ้นเบา ๆ ขณะที่วางร่มไว้ข้างประตูร้าน
“คุณดูออก?” ภูถามกลับยิ้ม ๆ
“ผมเคยดูคนไม่ออก...จนคนคนนั้นเดินจากไป”
ธีร์พูดเรียบ ๆ แต่สายตานั้นไม่ได้เศร้าเหมือนเดิมอีกแล้ว
ภูวางลาเต้ถ้วยใหม่ลงตรงหน้าอีกฝ่าย
คราวนี้มีฟองนมหนา...และมีผงโกโก้โรยเป็นรูปหัวใจเล็ก ๆ ที่เบี้ยวไปนิด
ธีร์มองมันอย่างอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้น
“วันนี้คุณโรแมนติกแปลก ๆ นะ”
“อันที่จริง…ผมเคยทำแบบนี้ให้คนคนหนึ่งมาก่อน” ภูพูดอย่างใจกล้า
เสียงเขาสั่นเล็กน้อย แต่ยังมั่นคงพอ
“เขาชื่อเพชร เป็นคนที่ทำให้ผมกล้าเปิดร้านกาแฟนี้ด้วยซ้ำ
แต่...เขาเสียไปก่อนที่ร้านจะเปิดจริง ๆ”
ธีร์ไม่พูดอะไร
เขาแค่ฟัง…และสบตา
“ผมใช้เวลาเกือบสองปี ถึงจะทำกาแฟให้ใครโดยไม่รู้สึกผิดว่า ‘หักหลังเขา’”
ภูยิ้มจาง ๆ
“แต่คุณ...ทำให้ผมอยากลองอีกครั้ง”
ธีร์เงียบ
ดวงตาคู่นั้นกำลังไหวเหมือนทะเลก่อนคลื่นลูกใหญ่
“เราเหมือนกันมากกว่าที่คิดนะครับ”
ธีร์พูดเสียงเบา
“เรา...ต่างก็รักใครสักคนอย่างสุดหัวใจ และต่างก็เสียเขาไป…โดยไม่มีคำลา”
ภูพยักหน้าเบา ๆ
“แต่ตอนนี้ เรานั่งตรงข้ามกัน...และยังมีเวลาทำอะไรดี ๆ อีกเยอะ”
...
เงียบ
สงบ
อบอุ่น
กาแฟในถ้วยเริ่มเย็นลง
แต่บรรยากาศระหว่างคนสองคนกลับอบอุ่นขึ้นอย่างเงียบงัน
“ผมว่า...ต่อให้คนที่เรารักจะไม่กลับมา
แต่เรา...ก็ยังมีโอกาสจะมอบความรักแบบเดียวกันนั้นให้คนอื่นได้อีกครั้ง”
“แค่คนอื่นต้องกล้ารับมันไว้”
ธีร์พูดต่อให้อย่างแผ่วเบา
...
[ก่อนร้านปิด – หัวค่ำ]
ธีร์ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหยิบร่ม
ก่อนจะหันกลับมามอง
“ถ้าฝนไม่ตก...ผมยังมาที่นี่ได้ไหม?”
ภูยิ้มกว้าง
“คุณไม่จำเป็นต้องรอฝนตก…เพื่อจะกลับมา”
...
ธีร์ยิ้มตอบ
และเป็นครั้งแรกที่รอยยิ้มนั้น ‘สมบูรณ์’
ปลายตอน:
เราต่างมีอดีต
ต่างมีความเศร้าที่ซ่อนอยู่ใต้คำว่า “ไม่เป็นไร”
แต่ในบางมุมของชีวิต
ใครสักคน…อาจไม่ใช่คนที่เข้ามาแทนที่
แต่คือคนที่ “เข้าใจ” พอจะยืนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ต้องพูดอะไรเลย
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 16
Comments