ตอนที่ 2: ลาเต้ถ้วยเดิม รสชาติไม่เหมือนเดิม

เสียงฝนยังคงโปรยปรายลงมาไม่หยุด...

เหมือนโลกทั้งใบกำลังร้องไห้แทนใครบางคน

ร้านกาแฟเล็ก ๆ ชื่อ Moonbrew ซึ่งตั้งอยู่ตรงหัวมุมถนนสายเก่า เปิดไฟนวลสีเหลืองอบอุ่น ฝ่าความหนาวเย็นของสายฝนด้านนอก

“คุณธีร์...วันนี้ฝนตกเร็วกว่าทุกวันเลยนะครับ”

เสียงของภูดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขายืนอยู่ตรงข้ามชายหนุ่มเจ้าของดวงตาว่างเปล่า ราวกับกำลังพยายามสร้างบทสนทนาเล็ก ๆ ที่ไม่ให้รุกล้ำเกินไป

ธีร์ยกแก้วลาเต้ร้อนขึ้นจิบเล็กน้อย...นานมากแล้วที่เขาไม่ได้พูดกับใครเกินสองประโยคในหนึ่งวัน

“มันแค่ฝน...ฝนไม่เคยสนใจว่าใครจะเปียก”

ภูยิ้มจาง ๆ กับคำตอบที่เหมือนจะเป็นบทกวีมากกว่าการพูดคุยธรรมดา

“แต่ร้านนี้มีร่มแจกนะครับ ถ้าคุณลืมเอามา”

ธีร์ไม่ได้ตอบ เขาแค่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะมองไปนอกหน้าต่าง

ภูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงเก้าอี้ตรงข้ามมานั่ง เขาวางผ้าเช็ดมือไว้บนตักอย่างเรียบร้อย

“ผม...ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ?”

“ก็ตามสบาย” เสียงเรียบ ๆ ที่ตอบมานั้นไม่ได้ไล่ แต่ก็ไม่ได้เชื้อเชิญ

ภูไม่ใช่คนกล้า...แต่บางอย่างในตัวของธีร์ดึงเขาไว้

บางอย่างที่เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

“คุณธีร์มาที่ร้านผมทุกวันศุกร์ เวลาประมาณหนึ่งทุ่ม...สั่งลาเต้ร้อน ไม่ใส่น้ำตาล ไม่ใส่ฟองนม ไม่พูดอะไร...แล้วก็นั่งมองฝน”

เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ธีร์หันมาสบตากับเขา “แล้วคุณอยากจะรู้ทำไม?”

ภูเม้มริมฝีปากแน่นนิดหน่อย ก่อนจะกล้าสบตาอีกครั้ง

“ผมไม่ได้อยากรู้เรื่องส่วนตัว...แต่ผมเป็นห่วงครับ”

ธีร์หลุบตาลงต่ำ

“คุณไม่ควรห่วงคนแปลกหน้า”

“แต่บางที...คนแปลกหน้าอาจเป็นคนที่เราอยากรู้จักมากที่สุดก็ได้นะครับ”

ความเงียบเข้าครอบคลุมอีกครั้ง...

เสียงนาฬิกาเดินช้า ๆ บอกเวลาว่าเกือบจะสองทุ่ม ฝนยังไม่หยุดตก

ธีร์วางแก้วลงช้า ๆ แล้วถอนหายใจ

“ผมเคยมีคนรัก...”

ภูชะงักมือทันที ดวงตาเบิกกว้างนิด ๆ ก่อนจะลดแววสงสัยลง

“เขาชอบกาแฟลาเต้...แต่ต้องไม่มีน้ำตาล เพราะเขาบอกว่าชีวิตขมพออยู่แล้ว”

ธีร์หัวเราะแผ่ว ๆ แบบที่ไม่มีใครหัวเราะจริง ๆ

“ผมทำลาเต้ให้เขาทุกวัน...จนกระทั่งวันสุดท้ายที่เขา...ไม่อยู่”

ภูเม้มปากแน่น ไม่กล้าพูดอะไร กลัวจะไปแตะรอยแผลลึกที่อีกฝ่ายยังไม่อยากเปิด

“วันนั้นก็ฝนตก...เหมือนวันนี้”

ธีร์กระซิบเบา ๆ ดวงตาเริ่มรื้นน้ำ

“และผมก็ไม่เคยทำกาแฟให้ใครอีกเลย...จนมาที่นี่”

ภูรู้ตัวว่าน้ำเสียงของธีร์สั่น

เขาค่อย ๆ ยื่นมือไปแตะปลายแขนอีกฝ่ายอย่างเบา ๆ

“บางที...กาแฟถ้วยใหม่ก็อาจจะช่วยให้ความทรงจำเดิมเจ็บน้อยลงก็ได้นะครับ”

ธีร์มองเขา ดวงตาคู่นั้นยังมีน้ำใส ๆ รื้นอยู่ แต่แววตาดูอ่อนลง

“แล้วคุณ...ทำกาแฟให้เพราะอะไร?”

ภูยิ้ม ยิ้มแบบที่อุ่นจริง ๆ

“เพราะผมเชื่อว่า...แม้แต่คนที่เจ็บที่สุด ก็ยังสมควรได้รับความอุ่นใจ...อย่างน้อยก็จากกาแฟถ้วยหนึ่ง และคนที่นั่งฟังเขาโดยไม่ตัดสิน”

ธีร์นิ่งไปครู่หนึ่ง

ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นอีกครั้ง จิบช้า ๆ

“วันนี้...รสมันต่างไปนะ”

“เพราะผมใส่ใจมากกว่าวันอื่นครับ” ภูพูดยิ้ม ๆ

ธีร์หัวเราะเบา ๆ คราวนี้มีแววของรอยยิ้มในน้ำเสียงจริง ๆ

ปลายตอน

ใต้แสงไฟร้านกาแฟเล็ก ๆ ในคืนเดือนดับ...

คนสองคนได้นั่งอยู่ข้างกันเงียบ ๆ

ต่างฝ่ายต่างไม่รู้ว่าชีวิตจะพาไปทางไหน

แต่...อย่างน้อยที่สุด

คืนนี้...ไม่ใช่คืนที่โดดเดี่ยวอีกต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***