เสียงฝนยังคงโปรยปรายลงมาไม่หยุด...
เหมือนโลกทั้งใบกำลังร้องไห้แทนใครบางคน
ร้านกาแฟเล็ก ๆ ชื่อ Moonbrew ซึ่งตั้งอยู่ตรงหัวมุมถนนสายเก่า เปิดไฟนวลสีเหลืองอบอุ่น ฝ่าความหนาวเย็นของสายฝนด้านนอก
“คุณธีร์...วันนี้ฝนตกเร็วกว่าทุกวันเลยนะครับ”
เสียงของภูดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขายืนอยู่ตรงข้ามชายหนุ่มเจ้าของดวงตาว่างเปล่า ราวกับกำลังพยายามสร้างบทสนทนาเล็ก ๆ ที่ไม่ให้รุกล้ำเกินไป
ธีร์ยกแก้วลาเต้ร้อนขึ้นจิบเล็กน้อย...นานมากแล้วที่เขาไม่ได้พูดกับใครเกินสองประโยคในหนึ่งวัน
“มันแค่ฝน...ฝนไม่เคยสนใจว่าใครจะเปียก”
ภูยิ้มจาง ๆ กับคำตอบที่เหมือนจะเป็นบทกวีมากกว่าการพูดคุยธรรมดา
“แต่ร้านนี้มีร่มแจกนะครับ ถ้าคุณลืมเอามา”
ธีร์ไม่ได้ตอบ เขาแค่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะมองไปนอกหน้าต่าง
ภูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงเก้าอี้ตรงข้ามมานั่ง เขาวางผ้าเช็ดมือไว้บนตักอย่างเรียบร้อย
“ผม...ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ?”
“ก็ตามสบาย” เสียงเรียบ ๆ ที่ตอบมานั้นไม่ได้ไล่ แต่ก็ไม่ได้เชื้อเชิญ
ภูไม่ใช่คนกล้า...แต่บางอย่างในตัวของธีร์ดึงเขาไว้
บางอย่างที่เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“คุณธีร์มาที่ร้านผมทุกวันศุกร์ เวลาประมาณหนึ่งทุ่ม...สั่งลาเต้ร้อน ไม่ใส่น้ำตาล ไม่ใส่ฟองนม ไม่พูดอะไร...แล้วก็นั่งมองฝน”
เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ธีร์หันมาสบตากับเขา “แล้วคุณอยากจะรู้ทำไม?”
ภูเม้มริมฝีปากแน่นนิดหน่อย ก่อนจะกล้าสบตาอีกครั้ง
“ผมไม่ได้อยากรู้เรื่องส่วนตัว...แต่ผมเป็นห่วงครับ”
ธีร์หลุบตาลงต่ำ
“คุณไม่ควรห่วงคนแปลกหน้า”
“แต่บางที...คนแปลกหน้าอาจเป็นคนที่เราอยากรู้จักมากที่สุดก็ได้นะครับ”
ความเงียบเข้าครอบคลุมอีกครั้ง...
เสียงนาฬิกาเดินช้า ๆ บอกเวลาว่าเกือบจะสองทุ่ม ฝนยังไม่หยุดตก
ธีร์วางแก้วลงช้า ๆ แล้วถอนหายใจ
“ผมเคยมีคนรัก...”
ภูชะงักมือทันที ดวงตาเบิกกว้างนิด ๆ ก่อนจะลดแววสงสัยลง
“เขาชอบกาแฟลาเต้...แต่ต้องไม่มีน้ำตาล เพราะเขาบอกว่าชีวิตขมพออยู่แล้ว”
ธีร์หัวเราะแผ่ว ๆ แบบที่ไม่มีใครหัวเราะจริง ๆ
“ผมทำลาเต้ให้เขาทุกวัน...จนกระทั่งวันสุดท้ายที่เขา...ไม่อยู่”
ภูเม้มปากแน่น ไม่กล้าพูดอะไร กลัวจะไปแตะรอยแผลลึกที่อีกฝ่ายยังไม่อยากเปิด
“วันนั้นก็ฝนตก...เหมือนวันนี้”
ธีร์กระซิบเบา ๆ ดวงตาเริ่มรื้นน้ำ
“และผมก็ไม่เคยทำกาแฟให้ใครอีกเลย...จนมาที่นี่”
ภูรู้ตัวว่าน้ำเสียงของธีร์สั่น
เขาค่อย ๆ ยื่นมือไปแตะปลายแขนอีกฝ่ายอย่างเบา ๆ
“บางที...กาแฟถ้วยใหม่ก็อาจจะช่วยให้ความทรงจำเดิมเจ็บน้อยลงก็ได้นะครับ”
ธีร์มองเขา ดวงตาคู่นั้นยังมีน้ำใส ๆ รื้นอยู่ แต่แววตาดูอ่อนลง
“แล้วคุณ...ทำกาแฟให้เพราะอะไร?”
ภูยิ้ม ยิ้มแบบที่อุ่นจริง ๆ
“เพราะผมเชื่อว่า...แม้แต่คนที่เจ็บที่สุด ก็ยังสมควรได้รับความอุ่นใจ...อย่างน้อยก็จากกาแฟถ้วยหนึ่ง และคนที่นั่งฟังเขาโดยไม่ตัดสิน”
ธีร์นิ่งไปครู่หนึ่ง
ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นอีกครั้ง จิบช้า ๆ
“วันนี้...รสมันต่างไปนะ”
“เพราะผมใส่ใจมากกว่าวันอื่นครับ” ภูพูดยิ้ม ๆ
ธีร์หัวเราะเบา ๆ คราวนี้มีแววของรอยยิ้มในน้ำเสียงจริง ๆ
ปลายตอน
ใต้แสงไฟร้านกาแฟเล็ก ๆ ในคืนเดือนดับ...
คนสองคนได้นั่งอยู่ข้างกันเงียบ ๆ
ต่างฝ่ายต่างไม่รู้ว่าชีวิตจะพาไปทางไหน
แต่...อย่างน้อยที่สุด
คืนนี้...ไม่ใช่คืนที่โดดเดี่ยวอีกต่อไป
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 16
Comments