ได้เยงลมหายใจของฝนที่ยังตกไม่หยุดในค่ำคืนนี้ กลายเป็นฉากหลังที่นุ่มนวลและเหงาเสียจนเกือบจะกลบเสียงหัวใจของใครบางคนที่เต้นผิดจังหวะ
ภูมองธีร์ที่กำลังนั่งก้มหน้าอยู่อีกฝั่งของโต๊ะเล็ก ๆ หน้าร้านกาแฟ
หลังจากคำพูดสุดท้ายในค่ำคืนก่อนหน้าที่ธีร์ทิ้งไว้...“วันนี้...รสมันต่างไปนะ” เขาก็เงียบไป
วันนี้ภูไม่ได้ทำหน้าที่บาริสต้า
เขาไม่ได้อยู่หลังเคาน์เตอร์
แต่กลับนั่งตรงข้ามกับลูกค้าประจำ...ที่เขาเริ่มไม่อยากให้เป็นแค่ “ลูกค้า”
“คุณธีร์...”
เสียงของภูอ่อนนุ่มราวกับกลัวคำถามจะทำร้ายอีกฝ่าย
“เมื่อวานคุณบอกว่ามีคนรักที่ชอบลาเต้ไม่ใส่น้ำตาล...เขาเป็นคนแบบไหนเหรอครับ?”
ธีร์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ
รอยยิ้มที่ไม่มีแววขำประดับบนใบหน้า
“เขาชื่อ ‘นที’”
...ชื่อที่เหมือนลมหายใจ
“นทีเป็นคนอารมณ์ดี...เสียงดัง...หัวเราะง่าย กวนประสาท แล้วก็—ไม่เคยยอมให้ผมทำอะไรง่าย ๆ เลย”
ธีร์หัวเราะเบา ๆ
ภูฟังอย่างตั้งใจ ไม่มีคำพูดแทรก ไม่มีคำถามเพิ่ม
มีเพียงสายตาอบอุ่นที่มอบให้คนตรงหน้า
“เราคบกันตอนเรียนมหา’ลัยปีสอง เจอกันที่ห้องสมุด” ธีร์เอียงหน้าเล็กน้อย คล้ายกำลังนึกภาพวันนั้นในหัว
“ผมชอบอยู่เงียบ ๆ ส่วนนที...เขาชอบพูดเสียงดังจนโดนบรรณารักษ์ดุทุกครั้ง”
“เหมือนกันเลย” ภูพูดแทรกเบา ๆ “ผมก็โดนดุบ่อย”
ธีร์ยิ้มบาง ๆ
“วันแรกที่เขาคุยกับผม เขาเดินเข้ามาแล้วถามว่า ‘นายเป็นคนหรือหิน?’”
ภูกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
“คำจีบของเขาแปลกดีนะครับ”
“ใช่...แต่ก็ได้ผล”
ธีร์หลุบตามองแก้วกาแฟ
“เพราะหลังจากนั้น ผมก็ไม่เคยหยุดคิดถึงเขาได้อีกเลย”
...
เงียบ
ภูรอให้อีกฝ่ายพูดต่อ ไม่เร่ง ไม่ผลัก
ธีร์ดูเหมือนจะลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะพูดออกมาเสียงเบาเหมือนลมหายใจ
“เขาตายเมื่อปีที่แล้ว...รถชน”
ประโยคนั้นฟาดใส่ใจของภูอย่างไม่ทันตั้งตัว
เขามองธีร์ที่ยังคงมองแก้วกาแฟในมือตัวเอง ดวงตานั้นไม่ได้ร้องไห้...แต่มันเศร้ายิ่งกว่าใครที่ร้องไห้เสียอีก
“วันนั้น...เราทะเลาะกัน”
เสียงของธีร์แทบจะเป็นเสียงกระซิบ
“เรื่องโง่ ๆ ด้วยซ้ำ แค่น้ำตาลในกาแฟ”
ภูขยับตัวเล็กน้อย สัมผัสได้ถึงน้ำหนักของความรู้สึกผิดที่ยังฝังลึกในใจอีกฝ่าย
“เขาทำกาแฟให้ผม แล้วผมดันพูดว่า ‘รสมันหวานไป’ ทั้งที่เขาอุตส่าห์ตั้งใจจะเซอร์ไพรส์”
ธีร์หัวเราะในลำคอแบบขื่น ๆ
“เขาเดินออกจากห้องไป ทั้งที่ฝนตก...แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย”
…
ภูค่อย ๆ ยื่นมือไปแตะแขนของธีร์อย่างเบา ๆ อบอุ่น และไม่ล่วงล้ำ
“คุณไม่ได้ฆ่าเขานะครับ...คุณแค่รักเขามาก...มากพอจะรู้สึกผิดแม้ในเรื่องเล็กน้อย”
ธีร์มองหน้าภู สายตาสั่นไหว
“แต่เขาตายทั้งที่ยังโกรธผม”
“ไม่ครับ” ภูตอบทันที
“คนที่รักกันจริง...ไม่มีทางตายพร้อมความเกลียด ถ้าเขารักคุณจริง เขาก็คงให้อภัยคุณตั้งแต่วินาทีที่คุณห่วงเขาแล้ว”
ธีร์หลับตาแน่น
…
ผ่านไปหลายนาที โดยไม่มีคำพูดใด ๆ
มีเพียงความเงียบที่พูดได้ดังกว่าทุกเสียง
...
ในที่สุด ธีร์ก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง
“ผมไม่คิดว่าจะพูดเรื่องนี้กับใครได้อีกเลยนะ…”
“แต่คุณพูดกับผมแล้ว” ภูพูดเบา ๆ “และผม...จะเก็บมันไว้ให้คุณ ไม่บอกใคร”
ธีร์ยิ้มจาง ๆ แววตาอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย
“ภู...คุณเป็นบาริสต้าที่น่ากลัวนะ”
“ผมทำให้กาแฟเปลี่ยนรสได้เหรอครับ?” ภูถามกลับติดขำ
“ไม่...คุณทำให้คนที่ไม่คิดจะเปิดใจอีกเลย อยากเริ่มต้นใหม่...แค่นิดหนึ่งก็ยังดี”
...
ค่ำคืนสิ้นสุดลงอีกครั้ง
ฝนหยุดตกแล้ว
และเมื่อธีร์เดินออกจากร้านพร้อมร่มในมือที่ภูยื่นให้
เขาหันกลับมา...ยิ้มให้เล็กน้อย
“เจอกันศุกร์หน้า...”
...
ภูยืนอยู่ที่ประตูร้าน...หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
เขาไม่ได้แค่เสิร์ฟลาเต้แล้ว
แต่เขากำลังเสิร์ฟ “โอกาสครั้งใหม่” ให้กับใครบางคน
และในขณะเดียวกัน...หัวใจเขาเองก็กำลังเบิกบานขึ้นช้า ๆ ใต้เงาจันทร์ดวงเดิม
ปลายตอน:
...เราไม่มีวันแทนที่ความรักเก่าได้
แต่เราสามารถเป็นคนใหม่...
ที่ช่วยเยียวยารอยแผลนั้น...ด้วยความเข้าใจและความเงียบที่ปลอดภัย
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 16
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments