ตอนที่ 3: ความลับในลาเต้ถ้วยสุดท้าย

ได้เยงลมหายใจของฝนที่ยังตกไม่หยุดในค่ำคืนนี้ กลายเป็นฉากหลังที่นุ่มนวลและเหงาเสียจนเกือบจะกลบเสียงหัวใจของใครบางคนที่เต้นผิดจังหวะ

ภูมองธีร์ที่กำลังนั่งก้มหน้าอยู่อีกฝั่งของโต๊ะเล็ก ๆ หน้าร้านกาแฟ

หลังจากคำพูดสุดท้ายในค่ำคืนก่อนหน้าที่ธีร์ทิ้งไว้...“วันนี้...รสมันต่างไปนะ” เขาก็เงียบไป

วันนี้ภูไม่ได้ทำหน้าที่บาริสต้า

เขาไม่ได้อยู่หลังเคาน์เตอร์

แต่กลับนั่งตรงข้ามกับลูกค้าประจำ...ที่เขาเริ่มไม่อยากให้เป็นแค่ “ลูกค้า”

“คุณธีร์...”

เสียงของภูอ่อนนุ่มราวกับกลัวคำถามจะทำร้ายอีกฝ่าย

“เมื่อวานคุณบอกว่ามีคนรักที่ชอบลาเต้ไม่ใส่น้ำตาล...เขาเป็นคนแบบไหนเหรอครับ?”

ธีร์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ

รอยยิ้มที่ไม่มีแววขำประดับบนใบหน้า

“เขาชื่อ ‘นที’”

...ชื่อที่เหมือนลมหายใจ

“นทีเป็นคนอารมณ์ดี...เสียงดัง...หัวเราะง่าย กวนประสาท แล้วก็—ไม่เคยยอมให้ผมทำอะไรง่าย ๆ เลย”

ธีร์หัวเราะเบา ๆ

ภูฟังอย่างตั้งใจ ไม่มีคำพูดแทรก ไม่มีคำถามเพิ่ม

มีเพียงสายตาอบอุ่นที่มอบให้คนตรงหน้า

“เราคบกันตอนเรียนมหา’ลัยปีสอง เจอกันที่ห้องสมุด” ธีร์เอียงหน้าเล็กน้อย คล้ายกำลังนึกภาพวันนั้นในหัว

“ผมชอบอยู่เงียบ ๆ ส่วนนที...เขาชอบพูดเสียงดังจนโดนบรรณารักษ์ดุทุกครั้ง”

“เหมือนกันเลย” ภูพูดแทรกเบา ๆ “ผมก็โดนดุบ่อย”

ธีร์ยิ้มบาง ๆ

“วันแรกที่เขาคุยกับผม เขาเดินเข้ามาแล้วถามว่า ‘นายเป็นคนหรือหิน?’”

ภูกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

“คำจีบของเขาแปลกดีนะครับ”

“ใช่...แต่ก็ได้ผล”

ธีร์หลุบตามองแก้วกาแฟ

“เพราะหลังจากนั้น ผมก็ไม่เคยหยุดคิดถึงเขาได้อีกเลย”

...

เงียบ

ภูรอให้อีกฝ่ายพูดต่อ ไม่เร่ง ไม่ผลัก

ธีร์ดูเหมือนจะลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะพูดออกมาเสียงเบาเหมือนลมหายใจ

“เขาตายเมื่อปีที่แล้ว...รถชน”

ประโยคนั้นฟาดใส่ใจของภูอย่างไม่ทันตั้งตัว

เขามองธีร์ที่ยังคงมองแก้วกาแฟในมือตัวเอง ดวงตานั้นไม่ได้ร้องไห้...แต่มันเศร้ายิ่งกว่าใครที่ร้องไห้เสียอีก

“วันนั้น...เราทะเลาะกัน”

เสียงของธีร์แทบจะเป็นเสียงกระซิบ

“เรื่องโง่ ๆ ด้วยซ้ำ แค่น้ำตาลในกาแฟ”

ภูขยับตัวเล็กน้อย สัมผัสได้ถึงน้ำหนักของความรู้สึกผิดที่ยังฝังลึกในใจอีกฝ่าย

“เขาทำกาแฟให้ผม แล้วผมดันพูดว่า ‘รสมันหวานไป’ ทั้งที่เขาอุตส่าห์ตั้งใจจะเซอร์ไพรส์”

ธีร์หัวเราะในลำคอแบบขื่น ๆ

“เขาเดินออกจากห้องไป ทั้งที่ฝนตก...แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย”

ภูค่อย ๆ ยื่นมือไปแตะแขนของธีร์อย่างเบา ๆ อบอุ่น และไม่ล่วงล้ำ

“คุณไม่ได้ฆ่าเขานะครับ...คุณแค่รักเขามาก...มากพอจะรู้สึกผิดแม้ในเรื่องเล็กน้อย”

ธีร์มองหน้าภู สายตาสั่นไหว

“แต่เขาตายทั้งที่ยังโกรธผม”

“ไม่ครับ” ภูตอบทันที

“คนที่รักกันจริง...ไม่มีทางตายพร้อมความเกลียด ถ้าเขารักคุณจริง เขาก็คงให้อภัยคุณตั้งแต่วินาทีที่คุณห่วงเขาแล้ว”

ธีร์หลับตาแน่น

ผ่านไปหลายนาที โดยไม่มีคำพูดใด ๆ

มีเพียงความเงียบที่พูดได้ดังกว่าทุกเสียง

...

ในที่สุด ธีร์ก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง

“ผมไม่คิดว่าจะพูดเรื่องนี้กับใครได้อีกเลยนะ…”

“แต่คุณพูดกับผมแล้ว” ภูพูดเบา ๆ “และผม...จะเก็บมันไว้ให้คุณ ไม่บอกใคร”

ธีร์ยิ้มจาง ๆ แววตาอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

“ภู...คุณเป็นบาริสต้าที่น่ากลัวนะ”

“ผมทำให้กาแฟเปลี่ยนรสได้เหรอครับ?” ภูถามกลับติดขำ

“ไม่...คุณทำให้คนที่ไม่คิดจะเปิดใจอีกเลย อยากเริ่มต้นใหม่...แค่นิดหนึ่งก็ยังดี”

...

ค่ำคืนสิ้นสุดลงอีกครั้ง

ฝนหยุดตกแล้ว

และเมื่อธีร์เดินออกจากร้านพร้อมร่มในมือที่ภูยื่นให้

เขาหันกลับมา...ยิ้มให้เล็กน้อย

“เจอกันศุกร์หน้า...”

...

ภูยืนอยู่ที่ประตูร้าน...หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

เขาไม่ได้แค่เสิร์ฟลาเต้แล้ว

แต่เขากำลังเสิร์ฟ “โอกาสครั้งใหม่” ให้กับใครบางคน

และในขณะเดียวกัน...หัวใจเขาเองก็กำลังเบิกบานขึ้นช้า ๆ ใต้เงาจันทร์ดวงเดิม

ปลายตอน:

...เราไม่มีวันแทนที่ความรักเก่าได้

แต่เราสามารถเป็นคนใหม่...

ที่ช่วยเยียวยารอยแผลนั้น...ด้วยความเข้าใจและความเงียบที่ปลอดภัย

เลือกตอน
เลือกตอน

อัพเดทถึงตอนที่ 16

กกาวน์โหลดทันที

ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
กกาวน์โหลดทันที

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ
NovelToon
เปิดประตูต่างภพ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!