ตอนที่ 4 เลือดคำสาปและสายเลือดตื่น

เปลวเงาที่ไหลเข้าตัวของคาร์เซียนกระแทกกับจิตใต้สำนึกของเขาราวพายุคลั่ง

ภายในเสี้ยววินาที ความทรงจำนับร้อยปีที่ไม่ใช่ของเขา...แต่ก็ใช่ กำลังไหลทะลักเข้ามา

เสียงตะโกนของเหล่าทหาร

เสียงกรีดร้องของเด็กและสตรี

เสียงของชายหนุ่มผู้หนึ่งหัวเราะท่ามกลางเปลวเพลิง...

> “...ชั้นจะเผาโลกนี้ซ้ำ...จนกว่าทุกคนจะจำชื่อข้าได้!”

คาร์เซียนสะบัดหัว เขากำลังยืนอยู่ท่ามกลางเปลวไฟ...แต่เขาไม่ไหม้

ชายผมขาวยังยืนอยู่ตรงหน้าเขา—นิ่ง เงียบ และแน่นิ่งราวกับประเมินอะไรบางอย่างอยู่

> “ชื่อของเจ้าไม่ใช่คาร์เซียน”

“หมายความว่าไง...!?”

> “มันเป็นชื่อที่ ‘พวกเรา’ ตั้งให้เจ้า เพื่อให้เจ้าได้ลืมว่าตัวเองเป็นใคร”

คำพูดนั้นเหมือนคำสาปที่ปลดล็อกบางสิ่งในหัวของเขา

ภาพในหัวผสานกลายเป็นภาพเดียว...เด็กชายในชุดขุนนางสีดำ แบมือขอความเมตตาจากทหารชุดเกราะทอง ก่อนที่ดาบจะฟาดลงมา—แต่ไม่ถูกตัวเขา เพราะมีใครบางคนผลักเขาออกไป...

หญิงสาวคนนั้น...มีผมสีทอง

มีตาสีอำพัน

> “ลิเลียน...”

คาร์เซียนพึมพำเบา ๆ เขาเริ่มเห็นความจริงที่ไม่เคยรู้—ลิเลียนไม่ได้เจอเขาโดยบังเอิญ เธอ “เฝ้าเขา” มาตลอดชีวิตนี้

เธอคือหนึ่งใน “เงาภักดี”

ผู้ที่เหลือรอดจากกลุ่มองครักษ์จักรพรรดิในอดีต...และถูกฝึกมาเพื่อรอวันที่เขาตื่นขึ้นอีกครั้ง

> “แต่ทำไม...เธอไม่บอกข้า?”

ชายผมขาวยิ้มเย็นพลางพูด

> “เพราะคำสาปแห่งบัลลังก์ยังไม่ถูกปลด เธอไม่สามารถบอกความจริงได้...จนกว่าเจ้าเองจะปลุกพลังของตน”

> “แล้วข้าจะต้องทำอะไร...”

> “เลือกเส้นทางของเจ้า—สวมมงกุฎแห่งเงา แล้วล้างแค้นให้ราชวงศ์...หรือทำลายบัลลังก์นี้เสีย แล้วกลายเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา...ที่โลกจะไม่มีวันให้อภัย”

ในขณะที่คาร์เซียนกำลังลังเล เสียงระเบิดก็ดังขึ้นจากทิศหมู่บ้าน!

“บูมมมมมม!”

เงาเวทแปรปรวน วังวนพลังสีดำลอยขึ้นจากทิศหมู่บ้าน

คาร์เซียนหันขวับ—หัวใจแทบหยุดเต้น

> “ลิเลียน!”

เขาออกวิ่งกลับลงเขา ไม่สนเสียงเตือนจากชายผมขาว

เมื่อเขาไปถึงขอบหมู่บ้าน ภาพที่เขาเห็นแทบทำให้หัวใจเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ

หมู่บ้านที่สงบมาตลอดหลายปี กลายเป็นเศษซาก เปลวไฟดำลุกไหม้ไม่หยุด

ประชาชนถูกตรึงร่างกับเสาเหล็กกลางลาน

ทหารราชสำนักพิเศษในชุดเกราะสีแดงยืนเป็นแนวหน้าพร้อมแม่ทัพหญิงผู้หนึ่งในชุดคลุมยาวสีเลือดหมู ผมสีแดงสดถูกถักร้อยเป็นเปียหนา และบนหลังมือมีตราสัญลักษณ์ “เซเลนิตี้”

> “ใครแตะต้องเขตเงาโดยไม่มีคำอนุญาต...คือศัตรูของราชบัลลังก์”

แม่ทัพหญิงเอ่ยเสียงเรียบขณะเงยหน้ามองเขา

คาร์เซียนยืนนิ่ง มือทั้งสองข้างสั่น ระหว่างนั้น ลิเลียนซึ่งถูกตรึงไว้ที่แท่นเวทกลางลานค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น

> “คาร์เซียน...หนีไป...”

เธอเลือดอาบเต็มตัว

แต่อยู่ดี ๆ เงาสีทองจากตัวเธอก็สว่างวาบ

แม่ทัพหญิงตาเบิกกว้างทันที

> “พลังแห่ง ‘นางกาลทิพย์’? เธอ...เธอคือ!!”

ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไรต่อ

เงาทั้งหมู่บ้านก็พลุ่งขึ้นสูง ฟ้าทั้งผืนเปลี่ยนเป็นสีดำ

และในเงานั้น มีเงาร่างของ ชายคนหนึ่ง ยืนอยู่ในเสื้อคลุมราชา ดาบสีครามในมือเปล่งแสงปิดบังใบหน้า

> “เจ้าบังอาจแตะต้องเงาของข้า?”