Zero
กลิ่นเลือดในห้องเหล็กปิดสนิทลอยคลุ้ง
นายพลฮาเรน คีลน์ จ้องหญิงสาวตรงหน้า ร่างเขาเต็มไปด้วยรูพรุนจากกระสุนเจาะชั้นกล้ามเนื้อ
แต่อวัยวะสำคัญยัง “ไม่โดน”
เธอจงใจ
เขารู้
และเขากำลังตาย
อย่างช้าๆ… และเจ็บปวด
> “ฉัน... ฉันขอโทษ... ถ้าฉันรู้ว่าเธอรอดมาได้ ฉัน—”
ปัง!
กระสุนเจาะเข้าต้นขาขวาอย่างแม่นยำ เส้นเลือดปริแตก แต่ไม่ตัดขาด
เลือดไหลท่วมพื้น แต่ความตายยังอีกไกล
หญิงสาวผมดำในชุดสีเทาสะอาดเงยหน้ามองเขาอย่างเยือกเย็น
แววตาเธอไม่มีคำถาม ไม่มีความแค้น ไม่มีแม้แต่ความสะใจ
> “คุณจำเด็กหญิงอายุ 13 คนหนึ่งที่ชื่อโซอี้... ได้ไหม?”
ฮาเรนเบิกตากว้าง หายใจติดขัด
> “มันก็แค่... คำสั่งจากเบื้องบน ฉันไม่รู้เลยว่าเป็นครอบครัวของ—”
ปัง!
กระสุนเข้าที่มือขวา กระดูกแตกละเอียด นิ้วกระตุกอย่างน่าสมเพช
[17 ปีก่อน – เขตการปกครองกลาง เมือง Atria]
> “พ่อ! หนูเขียนโค้ดเสร็จแล้ว!”
โซอี้ตัวน้อยยื่นแท็บเล็ตไปให้พ่อ
มันเป็นโค้ด AI ที่สามารถแฮ็กระบบจราจรของเมืองได้ทั้งเมือง ด้วยเวลาแค่ 2 นาที
“ลูกอัจฉริยะของพ่อ...”
เขาลูบหัวเธออย่างภูมิใจ แม่ยิ้มอ่อนๆ จากครัว
บ้านเล็กๆ ของครอบครัวนักวางแผนยุทธศาสตร์อาจไม่ใหญ่โต
แต่เต็มไปด้วยอบอุ่น
วันนั้น... คือวันเกิดของโซอี้
และในคืนเดียวกัน
มีกระสุนยิงทะลุกระจกห้องนั่งเล่น
พ่อเธอขาดใจตายเพราะบาดแผลกลางอก แม่โดนจับตัวไปต่อหน้าเธอ
[เช้าวันถัดมา – ห้องใต้ดินสอบสวนของฝ่ายความมั่นคง]
> “เธอคือภัยคุกคามระดับ 0 — มีความสามารถเทียบเท่า AI ระดับ 7”
“พ่อแม่เธอเกี่ยวข้องกับแผนกบ่อนทำลายรัฐบาล”
“และเธอ… จะถูกลบออกจากระบบ เริ่มต้นชีวิตใหม่ใน 'เขตนอกระบบ'”
โซอี้ตัวเล็กเพียงแค่นั่งเงียบๆ มองเลือดของพ่อที่เปื้อนเสื้อตัวเอง
ในขณะที่ฮาเรน คีลน์ เซ็นคำสั่ง "ลบตัวตน" ของเธอด้วยรอยยิ้มบางๆ
> “เด็กคนนี้… ฉลาดเกินไป”
“ถ้าปล่อยไว้ เธออาจเขียนจุดจบของพวกเราได้ในอีกสิบปี”
ฮาเรนไม่รู้... ว่าคำพูดนั้นคือ “คำทำนาย”
[กลับสู่ปัจจุบัน – บังเกอร์ใต้ดินของฮาเรน คีลน์]
> “เธอรอดไปได้ยังไง…”
ฮาเรนกระอักเลือด ถามเสียงสั่น
“ใครสอนเธอ… ใครอยู่เบื้องหลัง…”
โซอี้เดินเข้ามาใกล้ วางเข่าลงข้างตัวเขา
หยิบปืนพกขึ้น ประกบที่อกด้านซ้าย
ปลายนิ้วเธอแนบไกปืน… แต่ยังไม่เหนี่ยว
> “ฉันนั่งในบ่อขยะ 6 เดือน กินน้ำสนิม ฝึกยิงปืนด้วยศพ และเรียนแฮ็กระบบจากเศษฮาร์ดแวร์”
“แต่ไม่มีใคร ‘สอน’ ฉันหรอก...”
> “คุณ… เป็นคนสร้างฉันขึ้นมาเอง”
ปัง… ปัง… ปัง…
สามนัดสุดท้าย
แต่ละนัดเข้าที่ "หัวใจสำรอง" — ไม่ใช่เพื่อฆ่า แต่เพื่อหยุดระบบเลือดทีละส่วน
ฮาเรนสั่นเป็นจังหวะ สุดท้ายร่างเขาชักเกร็งตายคาที่ — ด้วยเวลารวม 74 นาที
ทุกวินาทีเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องของร่างกาย
แต่ปากของเขาพูดไม่ออกอีกแล้ว
โซอี้เดินออกจากบังเกอร์ด้วยฝีเท้านิ่งสนิท
ปล่อยร่างไร้วิญญาณของศพแรกทิ้งไว้
ท่ามกลางความเงียบและไฟกระพริบของระบบล่ม
> 1/13… ตายแล้ว
เธอพูดเบาๆ กับตัวเอง
ก่อนจะหายเข้าไปในเงามืดอีกครั้ง
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 4
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments